မေန႔က ၇၇ လမ္း ေကအမ္ဒီကြန္ပ်ဴတာဆိုင္နားမွာ ႏုႏုႏွင္႔ေတြ႔သည္။ ပထမႏွစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ တီဟီတီကၽြန္းသူေလး။ သူ႔လက္မွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ဆြဲလို႔။ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေတြ႔ေတာ႔ သူက အေတာ္အံ႔ႀကီးဩဟန္ႏွင္႔ သူ႔အက်င္႔အတိုင္း ဝမ္းပန္းတသာႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ႏုႏုဟာ အခုထိ အလတ္ႀကီးရွိေသးတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက တစ္မ်ဳိးလွသလို အခု သံုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္မွာလည္း တစ္မ်ဳိးလွတာပဲ။ သူဟာ အခု ဘယ္ႏွသားမ်ားေမြးၿပီးလို႔ ဘယ္ႏွေသြးေလာက္မ်ား လွပစ္လိုက္တာပါလိမ္႔၊ ဝါစိုစုိဝင္းလို႔။
"နင္ေရာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီလား ကိုမ်ဳိး" တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္႔အားနည္းခ်က္ကလည္း နာမည္ကို အျပည့္အစံုမေခၚဘဲ ကိုမ်ဳိးလို႔ေခၚရင္ကို သိပ္ႀကိဳက္တတ္တာ။
"ငါမဂၤလာေတာ႔ ေဆာင္ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္"
လူေတြကို သိပ္ဖြင္႔ဟမေျပာခ်င္တဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးပတ္သက္မႈတစ္ခုခုပဲ ၾကံဳခဲ႔တာလိုလို နိမိတ္ပံုေဆာင္ၿပီး ေျဖလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒါ ႏုႏုကိုျမင္ၿပီးမွ လိမ္လိုက္မိတာ။ အတိအက်ေျပာရရင္ ႏုႏုသိပ္လွေနေသးတာလည္းပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ငါးပါးသီလမွာ မုသာဝါဒသိကၡာပုဒ္ကို ခါးဝတ္ပုဆိုးလို မၾကာခဏ ေရေလွ်ာ္လိုက္၊ မီးပူတိုက္ၿပီး ေခါက္သိမ္းလိုက္၊ ထုတ္ဝတ္လိုက္လုပ္တတ္ပါတယ္။
"နင္ၾကံဳတဲ႔အခါ ငါ႔ဆိုင္လည္းလာအားေပးဦးေလ၊ ငါစာေရးကိရိယာဆိုင္ေလးဖြင္႔ထားတယ္" ဆိုကာ ႏုႏုက သူ႔ကားေပၚတက္ခါနီး ဖုန္းနံပါတ္ပါတဲ႔ ကဒ္ေလးတစ္ခုေပးသြားရဲ႕။ သူ႔ကားပုပုေလး တံခါးဖြင္႔ၿပီး ေစြ႔ခနဲ႔ဝင္ထိုင္လိုက္တဲ႔ ႏုႏုရဲ႕ေနာက္ပိုင္းအလွကို အမွတ္တမဲ႔ၾကည့္မိရင္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခါင္းကိုတူနဲ႔ႏွက္တာ ခံလိုက္ရတယ္။ အဲဒါက ပထမ တူတစ္ခ်က္။
***
ကၽြန္ေတာ္႔မွတ္ပံုတင္က မွားေနတယ္။ ပထမမွားတာ ေမြးသကၠရာဇ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရြယ္တန္းေတြ ျဖစ္ေလ႔ရွိၾကတဲ႔ ျပႆနာအတုိင္း ေက်ာင္းအပ္ေတာ႔ အသက္ကတစ္မ်ဳိး၊ တကယ္႔လူသက္ကတစ္မ်ဳိး။ ဒီေတာ႔ မွတ္ပံုတင္မွာ မွားေနတယ္။ ဒုတိယအမွားက နာမည္။ ဒါလည္း အိမ္ေထာင္စုဇယားမွာပါတဲ႔နာမည္နဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ေတာ႔ေပးတဲ႔နာမည္မတူေတာ႔ မွတ္ပုံတင္မွာလြဲေတာ႔တာပဲ။ အခု ဒီအသက္အရြယ္က်မွ အဲဒါႀကီးျပင္ရမယ္ဆိုေတာ႔ အိမ္က ဘီဒိုထဲ အေမ႔မွတ္ပံုတင္အေဟာင္းေတြ၊ အိမ္ေထာင္စုဇယား အေဟာင္းေတြ လွန္ေလွာရွာရတယ္။ အဲဒီမွာ စာအေဟာင္းဘီဒိုထဲက ဓာတ္ပံုအေဟာင္းေလးတစ္ခု အမွတ္တမဲ႔ ခုန္ထြက္လာပါေရာ။ ဓာတ္ပံုက ဟိုတုန္းခါဓာတ္ပံုဆိုင္မွာ ကိုယ္႔ရည္းစားကိုယ္ေပးဖို႔ အလွ႐ိုက္ထားတဲ႔ ပံုမ်ဳိးေလးပါ။ ပံုေနာက္ေက်ာမွာ စာေလးေတာင္ ပါေသးဗ်ာ။
"ေမာင္႔ အတြက္
ခ်စ္တဲ႔...မ" တဲ႔။
ဒီစာကိုဖတ္ၿပီး ဒီပံုႀကီးျမင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္ပက္က်ိျဖစ္သြားတယ္ခင္ဗ်။ ပံုထဲမွာ ေတာ္ေတာ္႔ကို ႐ုပ္ဆိုးတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မလွလွေအာင္႐ိုက္ထားတဲ႔ ပံုထဲမွာေတာင္ သ႔ူ႐ုပ္က ေတာ္ေတာ္႔ကို ေျပေျပျပစ္ျပစ္ မရွိတာကလား။ သကၠရာဇ္ေတြကို တြက္စစ္ေတာ႔ အခု ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနတဲ႔ ဓာတ္ပံုရွင္ဟာ အဲဒီတုန္းက အသက္အစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္ ျဖစ္မယ္ေပါ႔။
"ေမာင္႔အတြက္" တဲ႔။
"မ" တဲ႔။
အနားမွာ တူတစ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းရွိမေနခဲ႔ဘူး။
***
တီဟီတီကၽြန္းေလးအေၾကာင္း ဖတ္ဖူးၾကလား။ ေနာက္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ေလာက္ဆီက ျမဝတီမဂၢဇင္းပါ 'တီဟီတီလမ္းၾကား' ဆိုတဲ႔ ဝတၳဳတုိေလးကိုေရာ။
***
ရည္းစားဦးနဲ႔အခ်စ္ဦးဟာ မ်ားေသာအားျဖင္႔ မတူတတ္ဘူးခင္ဗ်။ တခ်ဳိ႕ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမလား၊ ကံဆိုးတယ္ေျပာရမလား၊ ကံမဆိုးမေကာင္းလို႔ ေျပာရမလားေပါ႔ေလ... အဲဒီ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေတာ႔ ရည္းစားဦးနဲ႔ အခ်စ္ဦးဟာ ထပ္တူက်မယ္ထင္တယ္။ ရည္းစားဦးေျမးဦးရေတာင္ မေမ႔ဘူးဆိုတာ အဲဒီလိုမ်ဳိးလူေတြအတြက္ပဲ ျဖစ္မယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္႔ရည္းစားဦးနာမည္ကို ေဖာ္မရေတာ႔ဘူး။ ပထမႏွစ္ သူနဲ႔ျဖစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က 'မိန္း' လို႔ အမ်ားေခၚတဲ႔ မန္းတကၠသိုလ္ဝင္းထဲေနတာ။ လက္ရွိ ၇၃ လမ္းေပါက္ကေန ဝင္သြားၿပီးတဲ႔အခါ ေဘာလံုးကြင္းရွိတဲ႔ညာဘက္ကိုခ်ဳိး၊ ေနာက္ထပ္ဘယ္ျပန္ခ်ဳိးရင္ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ေဈးဆိုင္တန္းေတြေတြ႔ရမယ္။ အရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတုန္းက အဲဒါ ထရံကာသြပ္မိုး လိုင္းခန္းပုပုေလးေတြ။ ကိုယ္႔လိုင္းခန္းေရွ႕ကိုယ္ ၾကံရည္ဆုိင္ေလး၊ လက္ဖက္ရည္နဲ႔အသုပ္ဆုိင္သေဘာမ်ဳိးေလးေတြ ဖြင္႔ၾကတာမ်ဳိးရွိေပမယ္႔ အဓိကက လူေနတာမ်ားတယ္။ ထရံကာ သြပ္မိုး ေျမစိုက္ ေနေက်ာ္ေဆာင္တြဲႀကီး။ တစ္ခန္းနဲ႔တစ္ခန္းက ဝါးထရံေလးတစ္ခ်ပ္ပဲ ျခားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမႏွစ္တုန္းက အဲဒီအထဲက အခန္းတစ္ခန္းမွာ ငွားေနၾကတာ။
'တီဟီတီလမ္းၾကား' ဝတၳဳတိုပါ ေမတၱာေရႊရည္လမ္းထဲက ဆယ္ေပပတ္လည္ အိပ္ခန္းေလးေတြလိုေပါ႔။ တီဟီတီကၽြန္းသားေတြေနတဲ႔ ေျမစိုက္တဲဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ တူမလားပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ႔ တစ္ဖက္ခန္းမွာ ႏုႏုကေနတာ။ သူနဲ႔ အဲဒီဘက္အခန္းက လင္မယားဟာ အမ်ဳိးတစ္ခုခု ေတာ္တယ္ထင္ရဲ႕။ ငွားေနတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ႔ မွတ္မိတယ္။ ဘယ္လိုေတာ္လဲ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ရည္းစားဦးနဲ႔။ ေျပာခဲ႔ဖူးတာလုိ အခု အမည္မမွတ္မိေတာ႔တဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေလး တစ္ေယာက္ေပါ႔။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သမီးရည္းစားျဖစ္ေနၾကျခင္းမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ႔သေဘာ ပါခ်င္မွ ပါတာျဖစ္သလို၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနခဲ႔ၾကပါလွ်က္ သမီးရည္းစားအျဖစ္ကို မရလိုက္ၾကတာေတြလည္း အမ်ားရွိပါတယ္။ ဒီႏွစ္မ်ဳိးမွာ ပထမတစ္မ်ဳိးအတြက္ ဆင္ေျခေပးတာမဟုတ္ေပမယ္႔ ရည္းစားဦးတိုင္း အခ်စ္ဦးျဖစ္မလာၾကဘူးဆိုတာ ရင္႔မွည့္ခ်ိန္ မတူလို႔ပါ။ သမီးရည္းစား ဆက္ဆံေရးမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုအေပးအယူမွ်တဲ႔ သည္းခံမႈမ်ဳိးနဲ႔ေနၾကမယ္ဆိုတာမ်ဳိးကို သိတဲ႔ ႏွလံုးသားရင္႔မွည့္ခ်ိန္ဟာ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မတူတတ္ၾကပါဘူး။ မခ်စ္မိလိုက္ဘူးဆိုတာ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘယ္လိုရယ္မသိေပမယ္႔၊ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္ ရည္းစားဦးဆိုတာ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စူးစူး မူးၿပီးေရာ အေနမ်ဳိး။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ မိန္းမေကာင္းေလးျဖစ္လာမယ္႔ ဒီေကာင္မေလးကို အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ဘဲ ရည္းစားလုပ္ခဲ႔မိတယ္။ ဒီလိုပဲ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ကၽြန္ေတာ္႔အခ်စ္ဦးျဖစ္လာၿပီး၊ အခုထိလည္း မတိုက္ဆိုင္ရင္ေတာင္ အနာေဟာင္းတုတ္နဲ႔ဆြဆြ လြမ္းေနရေသးတဲ႔ ေကာင္မေလးဟာေရာ၊ သူ႔ငယ္ရြယ္ေသးစဥ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တုန္းက တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စူးစူးမူးၿပီးေရာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ခဲ႔ဖူးမွာေပါ႔။ အဲဒါဟာ ရင္႔မွည့္ခ်ိန္ရဲ႕ သေဘာပါပဲ။
ႏုႏုရည္းစားက အဲဒီတုန္းကတည္းက ကားစီးႏိုင္တယ္။ မနက္မနက္ က်ဴရွင္တက္ဖို႔ ႏုႏုဆီကို သူပဲ လာႀကိဳေပးတာ။ ေကာင္ေလးဟာ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔အရြယ္နဲ႔ေတာင္ ေကာင္ေလးလို႔ေခၚခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အသက္ေရာ ဝါေရာ ခပ္ငယ္ငယ္ပဲ။ ေခတ္ကလည္း အနဂၢတို႔၊ သားစုိးတို႔ရဲ႕ေခတ္။ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ရဲ႕ 'ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္း' ေခတ္။ ဒီေတာ႔ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ ဝတ္ပံုစားပံုဟာ "အက်ႌပြပြ၊ ေဘာင္းဘီဂြက်၊ ဘဝ.. ဘဝ" ေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ကိုယ္ေတြထက္ေတာ႔ အမ်ားႀကီးသာပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနၾကတာ တီဟီတီလိုင္းခန္းထဲမွာေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းက သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္စပ္ၿပီး ငွားေနတာ။ ညညဆို ေခါင္းရင္းခန္းက လင္မယားစကားေျပာရင္ ဝါးထရံေလးပဲျခားေတာ႔ အတုိင္းသားၾကားေနရတယ္။ ဒီလုိပဲ ေျခရင္းဘက္ႏုႏုတို႔အခန္းဆီက ႏုႏုအမ်ဳိးလင္မယား ရန္ျဖစ္တဲ႔အခါလည္း အတိုင္းသားၾကားရတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ လင္မယားေတြဆိုတာ ညည စကားေျပာတာနဲ႔ ရန္ျဖစ္တာ ႏွစ္ခုတည္း လုပ္တတ္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီအခါလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ မၾကားလိုနားခ်ဳိလွ်က္သား ၾကားၾကရတာပဲခင္ဗ်။ ႏုႏုအမ်ဳိး အဲဒီမိန္းမဆိုတာကလည္း အမူ၊ အရူ၊ ရွဴသံ၊ ႐ိႈက္သံေတြက မ်ားလြန္းပါတယ္။ ညသံဆိုတာ တစ္အိမ္က ေလလည္သံကိုေတာင္ အျခားက အိမ္က ၾကားရဲ႕ ဆိုသမို႔လား။ အဲဒါ တီဟီတီလိုင္းခန္းက ေန႔စဥ္ဘဝပဲ။
အခု ဒီတီဟီတီလိုင္းခန္းအေၾကာင္းေျပာေနရင္း ေနာက္ထပ္ တီဟီတီတိုက္ခန္းတစ္ခုအေၾကာင္း ဆက္ေျပာရပါဦးမယ္။ အဲဒီတိုက္ခန္းေလးရဲ႕ နာမည္က 'စီဖိုက္' တဲ႔။ အဂၤလိပ္အကၡရာ 'စီ' နဲ႔ အဂၤလိပ္ဂဏန္း 'ဖိုက္'။ ဆိုေတာ႔ကာ တိုက္ခန္းတို႔သေဘာကို နားလည္သူမ်ားက ဒီအခန္းရဲ႕ တည္ေနရာကို ဆဝါးမိေလာက္ပါၿပီ။ ေျမညီထပ္ဟာေအ၊ ပထမထပ္ကို ဘီ စသျဖင္႔ အမည္ေပးေလ႔ရွိေတာ႔ 'စီဖိုက္' ဆိုတာ ဒုတိယအလႊာမွာရွိတဲ႔ အခန္းနံပါတ္ (၅) ေပါ႔ခင္ဗ်ာ။
တစ္ရက္သား ကၽြန္ေတာ္႔ရည္းစား မမႀကီးရွိတဲ႔ အဲဒီတိုက္ခန္းဆီ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ သြားလည္ျဖစ္ပါေရာ။ သူကေတာ႔ ခဏခဏေခၚေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက အဲဒီအရြယ္နဲ႔ဆိုေတာ႔ သူ႔အေဖနဲ႔ အစ္မမ်ားကို ေၾကာက္လုိ႔ သြားမလည္ျဖစ္ပါဘူး။ သူက အဲဒီ 'စီဖိုက္'မွာ သူ႔အေဖရယ္၊ သူ႔အစ္မ လင္မယားရယ္နဲ႔ေနတယ္။ သူ႔အေဖက ခရီးသြားရတဲ႔ဝန္ထမ္းတစ္မ်ဳိးမို႔ အိမ္မွာ သိပ္ကပ္လွတယ္မရွိေတာ႔ အရြယ္သိပ္မကြာတဲ႔ သူ႔အစ္မသည္သာ သူ႔အုပ္ထိန္းသူေပါ႔။ အဲဒီေန႔ညေတာ႔ သူ႔အစ္မလင္မယားလည္း 'စီဖိုက္' မွာ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ႔ ေရလာေျမာင္းေပးစကားတစ္ခုေၾကာင္႔ အၾကံေကာင္းႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတာ။ အရင္လည္း သူကၽြန္ေတာ္႔ကို ဒါမ်ဳိးေခၚဖူးေပမယ္႔ လာမယ္ေျပာေျပာၿပီးမွ တစ္ခုခုဆို ေျပးေပါက္မရွိတဲ႔ တုိက္ခန္းဆိုတဲ႔အသိေၾကာင္႔ သတၱိေကာင္းလွတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က မသြားျဖစ္ခဲ႔ဖူး။ အရသာတစ္ခုကို အ႐ူးအမူးႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္ဆိုရာမယ္ စားဖူးတဲ႔လူေလာက္ မစားဖူးတဲ႔လူက မက္ေလ႔မရွိေတာ႔၊ အႀကိဳက္ထက္ အေၾကာက္က ပိုတယ္ေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းအခါ မစားဖူးေသးဘူးေလ။ သူေျပာေနက် ပံုျပင္ေတြအရ သူတို႔တိုက္ခန္းသားေတြဟာ လက္သံေျပာင္တယ္လည္း နာမည္ႀကီးတာကိုး။
'တိုင္း၍ရက္သည့္ ပကၠလာ မိုးရြာသည္ႏွင္႔ အခန္႔သင္႔' ဆိုတာလို ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔တုိက္ခန္းေအာက္ အေရာက္မွာ မီးက ပ်က္သြားေသးဗ်ား။ ဒါနဲ႔ တိုေအာင္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝမ္းသားအားရ သူတို႔တိုက္ခန္းေပၚတက္၊ သူရွိရာအခန္းကိုသြားေတာ႔ အခန္းတံခါးဟာ ပိတ္မထားပါဘူး။ အထဲမွာ အဝင္စ ဧည့္ခန္းထဲ မီးေႂကြတုိက္လက္စ သူ႔ကို မွိန္ျပျပမီးအလင္းမွာ ျမင္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔နာမည္ကိုေခၚေတာ႔
"ကိုမ်ဳိး လာတယ္လား" တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔စကားေလသံကို ၾကားရတာ နည္းနည္းေတာ႔ တစ္မ်ဳိးႀကီးေပါ႔။
"ထမင္းစားခ်င္ မီးဖိုးခန္းထဲမွာ ရွိေသးတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ကသာ ရင္ေတြတအားဖိုေနတာ၊ သူ႔ဘက္က ေအးစက္လွခ်ီရဲ႕။ ေနာက္ေတာ႔ သူက မီးပ်က္သြားေပမယ္႔ ပူေနေသးဟန္ရွိတဲ႔ မီးပူနဲ႔ အဝတ္ေတြ ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ဖိေနေသးတယ္။ ဒီလိုေနတုန္း 'ဝင္း' ခနဲ႔ မီးျပန္လာပါေရာ။ ဒီေတာ႔က် ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ မီးေရာင္ထဲ ဘြားခနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔လိုက္ၾကခ်ိန္
"ဟယ္ေတာ္... ကိုမ်ဳိး"
သူက အံ႔ဩျပန္တယ္။ ဝင္လာတုန္းက မအံ႔ဩဘဲ မီးလာမွတကယ္အံ႔ဩတဲ႔သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တကယ္ပဲ ျပန္အံ႔ဩရပါတယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္႔ အၾကံေကာင္းႀကီး အထမေျမာက္ခဲ႔ပါဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ပ်ားရည္နဲ႔ဝမ္းခ် တယ္ေခၚမလား၊ အခ်ဳိေလးနည္းနည္းပါးပါးသပ္ၿပီး ေလဘာတီမျမရင္ရဲ႕ "မေတာ္ဘူးေမာင္ရယ္၊ ငရဲႀကီးလိမ္႔မယ္ရွင္႔" ဆိုတဲ႔ အထာနဲ႔ ျပန္လႊတ္တာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခဲ႔ရပါတယ္။
ေျပာရဦးမယ္ခင္ဗ်။ သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာက အခုမွလာတာ။
ပထမႏွစ္ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရည္းစားဦးနဲ႔ ျပတ္ကေရာ။ အဲဒီမွာ ရည္းစားနဲ႔ျပတ္ရင္ အသည္းကြဲရမယ္ဆိုတဲ႔ ပံုေသနည္းကို သိထားတဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထားၿပီး အသည္းေတြကြဲပါတယ္။ အသည္းကြဲတာေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ေမဂ်ာမွာ ေက်ာင္းမတက္ဘဲ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိရာ ေမဂ်ာေတြဘက္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဆိုၿပီး သြားသြားတက္တယ္ေလ။ အဲဒီမွာ သူနဲ႔ေတြ႔တာပဲ။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ အသက္ႀကီးတယ္။ ေနာက္ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို စေနာက္ခ်င္လို႔လား၊ အတည္လားမသိဘူး ရည္းစားစာေပးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူကံဆိုးတာက ရည္းစားနဲ႔ကြဲလို႔ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနတဲ႔ ဒီကငနဲဟာ သူ႔ကို အဟုတ္ကိုလုိခ်င္သြားေရာ။ သူကလည္း အစေတာ႔ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပါ။ ေနာက္ေတာ႔မွ ဟိုကဖ်က္၊ သည္ကဖ်က္နဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမမေတြက ဖ်က္လို႔ "သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဆက္၍ခင္မည္ေမာင္" ျဖစ္လာပါေရာ။
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက အခုလိုစာေတြ မေရးတတ္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ရည္စားစာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေရးတတ္တယ္။ အဲဒါ မမႀကီးက ျဖတ္လိုက္ရပါ႔မလားဆိုၿပီး ေရးလိုက္တဲ႔ရည္းစားစာကို အခုထိမွတ္မိေသးတယ္။ ဘာလို႔ဆို အဲဒါ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ရဲ႕ သီခ်င္းစာသား
"လူေၾကာင္႔လား၊ ေငြေၾကာင္႔လား၊ မသိႏိုင္ဘူးခ်စ္သူရာ၊ ေမွာင္ရီေဝတဲ႔ ေဆာင္းတြင္းညမွာ လမ္းခြဲရတာ၊ ေမာ္ဒန္အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြထဲ၊ ပုိက္ဆံဆုိတာ အသည္းခြဲတဲ႔ လူၾကမ္းႀကီးပါပဲ" တဲ႔။ ဒါေလးအပါအဝင္ သံုးမ်က္ႏွာေက်ာ္ေက်ာ္ရွိတဲ႔ စကားနာထုိးစာရွည္ႀကီး ေရးဆက္လိုက္တာ မမႀကီးဟာ မနက္လင္းလင္းခ်င္း ကၽြန္ေတာ္႔အေဆာင္ေရွ႕ 'ဖုတ္' ခနဲ႔ ေႂကြဆင္းလာပါေရာ။ အဲဒီေနာက္ သူ႔ရည္းစားျဖစ္ေတာ႔တာပဲ။
ဒါေပမယ္႔ သူနဲ႔ လူျမင္ကြင္းမတြဲရဘူး။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕ ႏႈတ္မဆက္ရဘူး။ သူခ်ိန္းတဲ႔အခ်ိန္မွ သြားေတြ႔ရတယ္။ သူ႔တို႔ေမဂ်ာကိုလည္း အရင္လို လက္လြတ္စပယ္လာလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ စသျဖင္႔ေပါ႔ဗ်ာ စည္းကမ္းေတြ စည္းကမ္းေတြ။ အခုေခတ္ အသံုးတြင္လာတဲ႔ စကားတစ္ခု 'ဆိုင္းလင္႔တြဲတယ္' ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ေထာင္ခုႏွစ္ေက်ာ္စ ကာလေတြကတည္း ခံဖူးတာ။
သို႔ေသာ္ ကို္ယ္႔မွာ အျခားရည္းစားသနာလည္း တြဲစရာမရွိေတာ႔ ႀကိဳက္မရွက္မဟုတ္ေတာင္ ငတ္လို႔မရွက္ပါဘူး။
သူငယ္ခ်င္းေတြကဆို ညည သူနဲ႔သြားခ်ိန္းေတြ႔ၿပီးျပန္လာတိုင္း စတယ္။
"တို႔ေကာင္ႀကီးေတာ႔ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲက ျပန္လာပေဟ႔" တဲ႔။
သိပ္ကိုခင္မင္ရတဲ႔ အေပါင္းအသင္းတစ္ေယာက္ကဆို မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ အမုန္းခံေျပာတာ မွတ္မိေသးတယ္။
"ကိုမ်ဳိး... မင္းဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႔မ်ား အဲဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ႀကိဳက္ပစ္လိုက္တာလဲ" တဲ႔။
ဒီလိုေမးေတာ႔က် 'ငတ္လို႔' လို႔ ေျဖရမွာ ရွက္ေသးဗ်။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ရွက္ရွက္ရွိ သြားျဖဲေနရတယ္။
သူ႔အစ္မကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ အင္မတန္သေဘာမေနာေကာင္းပါရဲ႕။ ေနာက္ပိုင္း သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေနတာသိေတာ႔ အိမ္ကို ထမင္းေခၚဖိတ္ေကၽြးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မလိုက္ရဲေတာ႔၊ အေဆာင္ထိလာဖိတ္တယ္။ အင္မတန္ေဖာ္ေရြတယ္။ ေဖာ္ေရြလြန္းတာမွ ကၽြန္ေတာ္ကေတာင္ အားနာယူရတယ္။ "ဘယ္ေတာ႔ယူၾကမတုန္း၊ ဘယ္ေတာ႔ယူၾကမတုန္း" နဲ႔ ေမးတာလည္း အခါခါ။ ဒီကေကာင္ကလည္း မမႀကီးကိုထားလို႔ မမႀကီးရဲ႕ အစ္မဆြယ္တာနဲ႔ပဲ ေတာ္ေတာ္႔ကို မိန္းမလိုခ်င္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ပထမႏွစ္တုန္းက တီဟီတီလိုင္းခန္းထဲလည္း ေနဖူးတာကိုး။
တီဟီတီကၽြန္းသူကၽြန္းသားေတြဟာ ဃရာဝါသလူ႔ကိစၥမွာ အလြန္ပဲပြင္႔လင္းၾကသတဲ႔။ သူတို႔ဟာသူတုိ႔ရဲ႕ ေျမစိုက္တဲငယ္ေလးေတြထဲမွာပဲ ေယာက္်ားမိန္းမ အိမ္ေထာင္းေရးအရ ဆက္ဆံႏွီးေႏွာျပဳတဲ႔အခါ တစ္အိမ္လံုးက ဘယ္သူပဲ ျမင္ျမင္ ရွက္စရာမထင္ၾကဘူးတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ပဲ တီဟီတီကၽြန္းက ငယ္ရြယ္သူကေလးငယ္ေတြဟာ အရြယ္မေရာက္ေသးတာေတာင္ ေလာကီလူ႔ကိစၥေတြမွာ အင္မတန္စိတ္ဝင္စားလွ်က္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးၾကဆိုပဲ။
ဒီအေၾကာင္းအေျခခံကို ျပလို႔... တစ္ဖက္အိမ္ခန္းက ကုလားလင္မယား ညည အတူေနၾကတဲ႔အခါ အခင္းၾကမ္းတလႈပ္လႈပ္ေၾကာင္႔ စိတ္လႈပ္ရရွာသူေလး မပန္းအေၾကာင္း။ ေနာက္ေတာ႔တဖန္ အျခားတစ္ဖက္ခန္းက ကားဒ႐ိုင္ဘာ ေမာင္အုပ္မူးလားၿပီး သူ႔မိန္းမသူ ဟိုဟာျပဳတဲ႔အခါ က်ဴထရံေလးသားျခားၿပီး ဒီဘက္က အတုိင္းသားၾကားေနရေလာက္ေအာင္ ႏုံျခာတဲ႔လူေနမႈဘဝမွာ တျဖည္းျဖည္း ကာမေရာဂါ ကိုယ္တြင္းနာကပ္ၿပီး စုန္းပူးရွာသူ အပ်ဳိႀကီးမနန္းအေၾကာင္း။ တစ္ေဆာင္တည္း တစ္ခန္းတည္းေနတာမို႔ သက္ၾကားအိုႀကီးဦးတုတ္ေပါမွာေတာင္ ပုတီးလက္ကလႊတ္ၿပီး သူ႔မယားအမယ္ႀကီးနဲ႔ ငယ္မူျပန္မိေသးတဲ႔အေၾကာင္း။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို အႏုပညာရသပါပါ ျခယ္မႈန္းျပထားတဲ႔ ဝတၳဳတိုေလးေလးနာမည္ဟာ 'တီဟီတီလမ္းၾကား' တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီလို တီဟီတီလမ္းၾကားမ်ဳိးေလးထဲ ပထမႏွစ္မွာ ႏုႏုနဲ႔တစ္ခန္းေလးသာျခားၿပီး ေနခဲ႔ဖူးတယ္။
တစ္ရက္ေတာ႔ ႏုႏုက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေခၚတယ္။
"ကိုမ်ဳိး" တဲ႔။
အဲဒါ သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ပထမဆံုးေခၚတာ။ အဲဒီေရွ႕မွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခ်ာင္းၾကည့္ျပံဳးျပန္ပဲ။ သူ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ အျပန္တစ္ရာသာတဲ႔ ရည္းစားေမာင္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေကာင္မေလးရွိတာလည္း သူသိတယ္။ သိတာမွ ကၽြန္ေတာ္႔ေကာင္မေလးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္ထဲ ခ်ိန္းေတြ႔တဲ႔အခါ က်န္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေျပးၾကရတာပါ သူသိတယ္။ ဒီေတာ႔လည္း သူက ဘယ္ေလာက္မိုက္ၿပီး ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္ေနေသာ္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ျပံဳးျပန္ထက္ ပိုမလွမ္းဝံ႔ပါဘူး။
ဒါေပမယ္႔ အဲဒီညေနကေတာ႔ သူကၽြန္ေတာ္႔ကို အဲဒီလို မေခၚစဖူးေခၚၿပီး တစ္ေနရာ လိုက္ပုိ႔ခုိင္းတယ္။ ဘယ္ေနရာလဲ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က စက္ဘီးေလးနဲ႔သူ႔ကို တင္ၿပီး လိုက္ပို႔တယ္ေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ေရေရရာရာမရွိဘဲ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေရာက္သြားၾကတယ္။ သူကစိတ္ညစ္လို႔ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူးတဲ႔။
ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံျခားဟာသေလး ကၽြန္ေတာ္က ညႇပ္ေျပာခ်င္လာတယ္။ တစ္ခါသား တစ္ဖက္အိမ္ခန္းက မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ညည္းညဴသံေၾကာင္႔ ဘာကူညီရမလဲလို႔ ေယာက္်ားပ်ဳိေလးက အိမ္ထဲအေျပးဝင္သြားသတဲ႔။
"ေမာင္ေလးရယ္၊ မမေခါင္းေတြကိုက္လိုက္တာ ေခါင္းေလး ႏွိပ္ေပးပါေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ႔မမ"
ေကာင္ေလးက အမ်ဳိးသမီးကို ေခါင္းႏွိပ္ေပးတယ္။
ခဏၾကာေတာ႔
"ေခါင္းကေတာ႔သက္သာလာပါၿပီ၊ အခု ဗိုက္ေတြနာတယ္ကြယ္၊ ဗိုက္ေလးႏွိပ္ေပးပါဦး"
ဒီေတာ႔လည္း လူငယ္ေလးက ဗိုက္ကိုႏွိပ္ေပးရသတဲ႔။
သို႔ေသာ္ ဗိုက္ကိုႏွိပ္တာ ၾကာလာေတာ႔ ဟိုမမက အားမရေတာ႔ဘူး။
"ေမာင္ေလးရယ္၊ မမငယ္ငယ္က အူအတက္ခြဲဖူးေတာ႔ အဲဒီေနရာကမ်ား အခုနာလာသလား မေျပာတတ္ပါဘူ။ ေမာင္ေလး ေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါဦး"
ဒီေတာ႔အခါ ေကာင္ကေလး စိတ္ပူသြားၿပီး
"အာ... ဒါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္တတ္ဘူးဗ်။ ဆရာဝန္ေခၚမွ ျဖစ္မယ္မမ" ဆိုတဲ႔ၿပီး တယ္လီဖုန္းဆီ ေလွ်ာက္အသြားမွာ၊ မမႀကီးဟာ အင္မတန္စိတ္ဆိုးၿပီး ဆဲလႊတ္လိုက္သတဲ႔။
ေကာင္ေလးဟာ သူက ေစတနာနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေပးတာေတြမွာ မမႀကီး ဘာလို႔စိတ္ဆိုးမွန္း စဥ္းစားလို႔ကို မရဘူးတဲ႔။
ေနာက္ေနာင္ အသက္ေတြႀကီးလို႔ အဲဒီေကာင္ေလး အိမ္ေထာင္က်ခ်ိန္၊ သားေတြသမီးေတြနဲ႔ ျဖစ္လာမွ၊ သူ႔အိမ္က ကုလားထိုင္တစ္လံုး က်ဳိးပ်က္သြားတာ ျပန္ျပင္ရင္း ဒီအေၾကာင္းကိုေတြး၊ တျဖည္းျဖည္း အေျဖကို ခပ္ေရးေရးျမင္လာေတာ႔မွ
"ငါရိုးမသား၊ ဒီေလာက္ အ'ရသလားဟ" လို႔ ကိုယ္႔နဖူးကိုယ္ တူနဲ႔ႏွက္မိသတဲ႔ေလ။
မေန႔က ၇၇ လမ္း၊ ေကအမ္ဒီကြန္ပ်ဴတာဆိုင္ေရွ႕မွာ ႏုႏုနဲ႔ျပန္ေတြ႔တယ္။ ပထမႏွစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ တီဟီတီကၽြန္းသူေလး။ သူ႔လက္မွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ဆြဲလို႔။ ႏုႏုဟာ အခုထိ အလတ္ႀကီးရွိေသးတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက တစ္မ်ဳိးလွသလို အခု သံုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္မွာလည္း တစ္မ်ဳိးလွတာပဲ။ သူဟာ အခု ဘယ္ႏွသားမ်ားေမြးၿပီးလို႔ ဘယ္ႏွေသြးေလာက္မ်ား လွပစ္လိုက္တာပါလိမ္႔၊ ဝါစိုစုိဝင္းလို႔။
အဲဒီ ႏုႏုဟာ ဟိုတစ္ခ်ိန္ မိန္းထဲကတီဟီတီလိုင္းခန္းမွာေနခဲ႔ၾကစဥ္ဘဝတုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔စက္ဘီးေလးေနာက္ ပါလာဖူးၿပီး၊ အဲဒီတစ္ည သူစိတ္ညစ္လို႔ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူးလုိ႔လည္း ေျပာဖူးရဲ႕။ အဲဒါကို ေသာက္မသိတတ္စိတ္ႀကီးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ငါဟဲ႔ေယာက္်ားေကာင္းဆိုတဲ႔ ေသာက္တလြဲစိတ္နဲ႔ ေခ်ာ႔ေမာ႔ၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔ေပးခဲ႔တယ္ခင္ဗ်ာ။ ေကအမ္ဒီကအျပန္ လိပ္စာကဒ္ေလးေပးၿပီး သူ႔ကားပုပုေလးေပၚ တက္သြားတဲ႔ ႏုႏုရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအလွကိုၾကည့္ၿပီး ဟိုတုန္းက ေတာ္ေတာ္တံုးခဲ႔ရပါ႔မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္႔ေခါင္းကို တူနဲ႔ထုခ်င္လာတယ္။ အဟုတ္လည္း တူနဲ႔အထုခံရသလိုလို နာတယ္ခင္ဗ်။ ေတာက္။
သို႔ေသာ္ တီဟီတီ တူႏွစ္ခ်က္မွာ ဒုတိယအခ်က္က ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အနာဆံုးပဲ။
အဲဒါ ဟိုမမႀကီးကိစၥေပါ႔။ ေျပာခဲ႔ဖူးတာလို သူ႔ကိုထားလို႔ သူ႔အစ္မရဲ႕ ဆြယ္လံုးေတြေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိန္းမလိုခ်င္စိတ္ ငယ္ထိပ္တက္လာတယ္ ဆိုရမယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ညီမျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရည္းစားမမႀကီးဆီမွာ ႏြားသိုးေလးခ်ဳိယားလို႔ အေဝွ႔သင္သလို သြားသြားေသြးတိုးစမ္းရတာေပါ႔။ ေခါင္းေလးဝင္ပါရေစ၊ ေရွ႕လက္ေလး သြင္းပါရေစဆိုတဲ႔ ကႏၱာရထဲက မိုးခိုကုလားအုပ္ရဲ႕ အထာ။
လူပဲခင္ဗ်ာ။ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ အရွိန္ေတြတက္တာေပါ႔။ သို႔ေသာ္ အဲဒီအသက္အရြယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ "ဟိုတယ္နဲ႔ခရီးသြားလာေရး" ဘာသာရပ္ကို နည္းနည္းမွ မသိတတ္ဘူး။ ဒီေတာ႔ ၾကံလိုက္မွျဖင္႔ တဆံုး။ ၾကက္ဥလုိခ်င္ ၾကက္မေမြးရမယ္ခ်ည္း မွတ္တာေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ရက္ညေနေတာ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ရင္း အရွိန္ေကာင္းလြန္းသြားလို႔ အဲဒါႀကီးကၽြန္ေတာ္က ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ေျပးဖို႔လုပ္ပါေရာ။ ဆိုင္ကယ္က သူ႔ဆိုင္ကယ္ပါ။ ေမာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္။ သုိ႔ေသာ္ ဒါလည္း အထမေျမာက္လိုက္ပါဘူး။ ဟိုသူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားရမွာလိုလို၊ ဒီသူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားရႏိုးႏိုး ဘယ္သြားရမွန္းမသိ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္လိုက္လာတယ္။
"ဟယ္ေတာ္ ကိုမ်ဳိး"
ဒီတစ္ခါ သူ တ' လိုက္တဲ႔ ကိုမ်ဳိးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲဒီ ေနာက္ကလိုက္လာတဲ႔လူကို တတာ။ ဟိုလူက ႐ွဴးရွဴးရွဲရွဲနဲ႔ တကယ္စိတ္ဆိုးေနပံုမ်ဳိး။ သူ႔ဆိုင္ကယ္ေထာက္ကို ေဆာင္႔ေထာက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကာဘာေတြကို တဖုန္းဖုန္းကန္ခြဲေနတယ္။
"ကိုမ်ဳိး မလုပ္ပါနဲ႔၊ ကိုမ်ဳိးမလုပ္ပါနဲ႔"
ကၽြန္ေတာ္႔ေနာက္က မမကလည္း ဒါကိုပဲ အသည္းအသန္ တားေနတယ္။
"ကိုမ်ဳိးက မ ခဲအိုေလ။ အစ္မေယာက္်ား။ သူ စိတ္ဆုိးရင္ ရတာမဟုတ္ဘူး"
သူက ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္လွည့္ၿပီးလည္း သူ႔ခဲအိုအေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေျပာေသးတာ။ ေနာက္ေတာ႔ စိတ္ေပါက္လို႔ခ်က္ခ်င္းမတ္တပ္ခုိးေျပးမယ္႔ အစီအစဥ္လည္း အဲလိုေတြၾကံဳရအၿပီး စိတ္နဲ႔အတူ ပ်က္ကေရာ။
ေနာက္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ႔အထိ အဲဒီ (အခုကၽြန္ေတာ္နာမည္ေဖာ္မေရးလိုေတာ႔တဲ႔) မမနဲ႔က အဆက္အသြယ္မျပတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ လူမသိသူမသိ ရည္းစားေလးေပါ႔။ ခ်ိန္းေတာ႔သြားေတြ႔၊ ပ်ားရည္နဲ႔ဝမ္းခ်ရင္လည္း ဝမ္းဝတဲ႔အထာနဲ႔ ျပန္ခဲ႔ရတာပါပဲ။
သုိ႔ေသာ္ လူဆိုတာ အသက္ကေလးရလာေတာ႔ အထာေလးေတြနပ္လာတယ္။ ေပါင္းခ်ိန္သင္းခ်ိန္ၾကာလာေတာ႔ သတင္းေလးေတြ စပ္လာတယ္။ တကယ္ေတာ႔ သူနဲ႔ သူ႔ခဲအိုဟာ ဘာဂလိုတိုတိုဗ်။ ဘဲႀကီးက အစ္မျဖစ္သူကိုသာယူထားတာ၊ ညီမနဲ႔လည္း မလြတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔သာ အစ္ကိုႀကီးေတာ႔ အဖရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ပစၥည္းေလး ဆိုင္ကယ္တင္ေျပးမယ္လုပ္ခ်ိန္ အသည္းအသန္ တားတာကိုး။
တကယ္လို႔ ပထမႏွစ္တုန္းကသာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တီဟီတီလိုင္းခန္းထဲ မေနခဲ႔ဖူးရင္ ဒီအျဖစ္ကို ေတာ္ေတာ္ႀကီး အံ႔ဩမိမွာ။ ဘာလို႔ဆုိ တစ္အိမ္တည္းေနတဲ႔ ကိုယ္႔မိန္းမရဲ႕ညီမျဖစ္သူနဲ႔ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေနတာဟာ နည္းနည္းေတာ႔ အံ႔ဩဖို႔ေကာင္းတယ္မို႔လား။ သို႔ေသာ္ တီဟီတီလမ္းၾကားကို ေရာက္ရင္ လူဟာ ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္တာပဲ။ သူတို႔တိုက္ခန္းေလးက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ဒီအထဲမွာ သူ႔အစ္မတို႔လင္စံုမယားဖက္ အိပ္တဲ႔အိပ္ခန္းဟာ အထပ္သားနဲ႔ အခန္းျပန္ဖြဲ႔ယူထားတာမို႔ တကယ္လို႔ မၾကာမၾကာ ခရီးထြက္ရတဲ႔ သူတို႔အေဖႀကီး မရွိခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ မိန္းထဲက လိုင္းခန္းမွာ ၾကားခဲ႔ရတဲ႔ အသံမ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ္႔မမ ၾကားတဲ႔အခါ ဘာျဖစ္လာမတုန္း။ တီဟီတီလမ္းၾကားဆိုတာ အဲဒါပါပဲ။
သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမို႔ ဘယ္ေရွာင္ႏိုင္ရွာမလဲ။
ဒါေၾကာင္႔ပဲ ညႀကီးတစ္ခါ သူ႔အိမ္သြားလည္ေတာ႔ အေမွာင္ထဲမွာ ဝင္လာတဲ႔ကၽြန္ေတာ္႔ကို "ကိုမ်ဳိး" ေခၚတာ၊ သူ႔ခဲအိုနာမည္ကိုး။ ဒီဘဲႀကီးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က အိမ္နာမည္တူတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ပဲ မီးလာလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ခြက္ႀကီးေတြ႔ေတာ႔ မမဟာ အံ႔ဩသကိုး။
ဒီအျဖစ္ေတြကို သိရွိရိပ္မိေနလို႔လည္း မမရဲ႕ အစ္မေတာ္၊ ဟိုခဲအိုေတာ္ ကိုကိုမ်ဳိးရဲ႕ မိန္းမဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူ႔ညီမနဲ႔ အလြန္အင္မတန္သေဘာတူၿပီး၊ ဘယ္ေတာ႔ယူမတုန္း၊ ဘယ္ေတာ႔ ယူမတုန္း၊ တအုန္းအုန္း ေလာေနေတာ႔တာကိုး။
ေအာင္မယ္ေလးခင္ဗ်ာ။ ႏြားမုန္းျခံထုတ္။
အဲဒါ တစ္ရက္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွတ္ပံုတင္ေလး ျပင္ဖို႔ကိစၥနဲ႔ အိမ္က စာဗီဒိုကို ေမႊေတာ႔မွ မမပံုက ထြက္က်လာတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးၿပီး ကိုယ္နဖူးကိုယ္ တုနဲ႔ထုပစ္ခ်င္လာေတာ႔တာပါပဲခင္ဗ်ာ။ ဒီတစ္ခါ တူတစ္ခ်က္က ပိုၿပီးလည္း ျပင္းထန္သလို အခံရလည္း ပိုလို႔ခက္ပါတယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ပါခင္ဗ်ာ။ မမႀကီးရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရးျပခဲ႔ၿပီ။ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမ်ားတကာရဲ႕ ေဝဖန္ခ်က္တုိ႔လည္း ထည့္ဆိုခဲ႔ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဤမွ် ေရးျပတာ မလံုေလာက္ေသာ္မွ စာ႐ႈသူက ႀကိဳက္သေလာက္ထည့္ေတြး၊ မလြန္ေစရေသာ ႐ုပ္ရည္မ်ဳိးကုိ အခု ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ျမင္ဓာတ္ပံုႀကီးက သက္ေသခံေနပါသည္။ အဲဒါႀကီးကိုခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မရမေနပါဆိုၿပီး သူကခြာတာေတာင္မွ ရည္းစားစာသံုးမ်က္ႏွာေလာက္ေရးၿပီး စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္သီခ်င္းစာသားပါ ကူးထည့္လို႔ ၾကဴခဲ႔၊ ပိုးခဲ႔တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူက ကိုယ္႔ကို လူျမင္ရာ မတြဲဘူးဆိုေတာ႔လည္း လက္ခံတာပဲ။ တကယ္က် သူကိုယ္တိုင္ေသာ္မွ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ လူအျမင္မခံဘဝ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က လက္ေဝခံယူၿပီး တြဲလိုက္ေသးတာ။
ဟိုတစ္ခ်ိန္ ဖြန္စိတ္ေတြမႊန္ၿပီး၊ ဖြန္ခိုးေတြေဝေနတုန္းကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဝိုင္းေလွာင္ၾကတာေတာင္ မနာႏိုင္ခဲ႔။
ေဟာ... အခု ကာလၾကာလို႔ ေမ႔လုလုရွိေတာ႔မွ သူ႔ဓာတ္ပံုျပန္ေတြ႔ၿပီး ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တာေတြ ျပန္ေတြးမိခ်ိန္...
ကဲ... ဘယ္႔ကေလာက္ တူနဲ႔ထုပစ္ခ်င္စရာေကာင္းေသာ ကၽြန္ေတာ္ပါနည္း။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၁၁၊၀၅၊၂၀၁၈
ေသာၾကာ
ေန႔ ၀၂း၂၂
No comments:
Post a Comment