ၾကည္ႏုေခတ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း
စာေရးဆရာမ ၾကည္ႏုေခတ္ မႏၲေလးကို လာတယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေျပးအလႊား သြားေတြ႔ဖို႔ျပင္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကဗ်ာေတြ စာေတြဖတ္ျပီး ႏွလံုးသားကို အာဟာရ ျဖည့္ေနသူေလ။ ဆရာမရဲ႕ ေဖ႔ဘြတ္စာမ်က္ႏွာမွာ ျမန္မာ့ရိုးရာ ေစာင္းေကာက္ၾကီးကို ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလို ခ်စ္စဖြယ္ ကိုင္တြယ္သံုးသပ္ေနပံုေလး တက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ပထမဆံုး ႏွစ္သက္သေဘာက်သူအျဖစ္ မွတ္တမ္းဝင္ႏိုင္ဖို႔ လိုက္ဘတ္တြန္ကို အေျပးအလႊား ႏွိပ္ေသာ္ျငား မိမိထက္ လက္သြက္ေသာ ကဗ်ာဆရာ ငေက်ာ္စြာက ဦးသြား၍ ဒုတိယႏွင့္သာ ေက်နပ္ခဲ႔ရေလသည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္၏ ဆရာမအေပၚထားေသာ ေလးစားခ်စ္ခင္စိတ္ကို ေဖာ္ျပေသာ ဥပမာတစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာမတည္းခိုေသာ တည္းခိုခန္းသို႔ ေရာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္လာေရာက္ေတြ႔ဆံုေၾကာင္း စကားပါးျပီးသည္၏ အျခားမဲ႔၌ ဆရာမ ေတာက္တိုခိုင္းရန္ေခၚလာဟန္ရွိေသာ ပံုမက် ပန္းမက် အသားျဖဴျဖဴ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာရာ ကြ်န္ေတာ္မွာ အရွင္မႏွင့္ ေတြ႔ရန္လာသူသည္ အေစခံကို အဖက္လုပ္ရိုးမရွိ သကဲ႔သို႔ ထို အမ်ဳိးသမီးအား သာမာန္ကာလွ်ံကာမွ်ပင္ ၾကည့္ရႈသံုးသပ္ျပီး
"ဆရာမ ၾကည္ႏုေခတ္က ဆင္းမလာေသးဘူးလား"ဟုသာ ေမးမိပါသည္။
"ဒမာ၊ ၾကည္ႏုေခတ္ဆိုတာ က်ဳပ္ပဲဗ်" ဆိုေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေျပးအလႊား အားနာသြားမိ၏။
"အာ ဆရာမရာ အားနာလိုက္တာ၊ ကြ်န္ေတာ္က သည္ရုပ္ သည္ရည္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဆရာမကို ဆရာမလို႔မထင္ပဲ၊ ဆရာမခိုင္းတဲ႔ အေဒၚၾကီး မဟုတ္ရင္ သည္တည္းခိုခန္းက အိပ္ယာခင္းေလွ်ာ္တဲ႔ မိန္းမၾကီး မ်ားလားဆိုျပီး"
"ေတာ္တိတ္ ေပါက္ကရေတြ၊ စာေရးဆရာမဆုိတာ သည္ပံုသည္ပန္း မရွိလို႔ ေခါင္းမွာခ်ဳိေပါက္ရင္ေပါက္၊ မေပါက္ရင္ နင့္လို ဘုရားေရႊပြတ္မယ့္ ေဂါပကလိုလို ပံုေပါက္ေနရမလားဟဲ႔ ငနာေကာင္ရဲ႕"
ကြ်န္ေတာ္သည္ အင္မတိအင္မတန္ အားနာသြားရင္းက၊ စကားေျပေျပာရင္း မိမိကိုယ္ကို မိတ္ဆက္ရပါေတာ့သည္။
"ကြ်န္ေတာ္ ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္ ပါဆရာမ"
"သိတယ္ တို႔ မင္းေရးတာေတြ အကုန္ သေဘာက်တယ္၊ တစ္ပုဒ္မွေတာ့ မဖတ္ဖူးဘူး"
"ခင္ညာ တစ္ပုဒ္မွ မဖတ္ဖူးဘဲ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ့္စာေတြ ဘယ္လို သေဘာက်လဲဟင္"
"ဒီလိုေလ တို႔က လူတစ္ေယာက္ကို သူ႔စာေတြ မဖတ္ဖူးခင္ဆို သေဘာက်ျပီးသားပဲ၊ အဲ သူေရးတာေတြ ဖတ္ျပီးလို႔ ေသာက္ညင္ကပ္လာရင္ေတာ့ ျပင္မရတတ္ဘူးရယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကိုသနားလို႔ မင့္စာေတြဆို ေက်ာ္ဖတ္တယ္"
ကြ်န္ေတာ္လည္း သူေျပာမွ မိမိကိုယ္ကို အင္မတိ အင္မတန္ သနားသြားရင္းက ဝမ္နည္းသလိုလိုလည္း ျဖစ္လာကာ မိမိစိတ္ကို မနည္းၾကီး ျငိမ္ေအာင္ထိန္းရင္း အခ်င္းခ်င္း အဆင္ေျပေစရန္ ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္ ပဋိသႏၲာရ စကားကို ဆက္ရပါေတာ့သည္။
"ဆရာမဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အင္အားရွိတဲ႔ စာေတြ အမ်ားၾကီးေရးႏိုင္တာပဲေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ဆရာမဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေလးဆယ္ေက်ာ္ဦးမယ္ မဟုတ္ဘူး၊ အလြန္ဆံုး ကြ်န္ေတာ့္ထက္ၾကီးလွ ေလးငါး ခုနစ္ႏွစ္ပဲ"
ဆရာမၾကည္ႏုေခတ္၏ မ်က္ႏွာသည္ ရုတ္ခ်ည္း သံုးရက္ခန္႔ မေရာင္းရေသာ ဘူးသီးႏုႏုကို ေနပူမိထားသလို ညိဳမဲရံႈ႕တြ သြားရင္းက "က်မအသက္က အခုမွ ႏွစ္ဆယ့္ေလး ရွိေသးတယ္ ေဂါပက ရဲ႕" ဟု အေငၚျပန္တူးပါေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ နဂိုရွိရင္းအသက္ဟု ကြ်န္ေတာ္တကယ္ထင္ေနသည္ထက္ ထက္ဝက္မွ် ေလ်ာ့ျပီး ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခုမူ မ်က္ႏွာမရပဲ ေျခေက်ာက္ရမလို အျဖစ္မ်ဳးိ။ သို႔ေသာ္ ဆရာမက အင္မတန္ သေဘာေကာင္းသူျဖစ္၍ သည္းညည္းလည္း ခံႏိုင္ရွာပါေပသည္။
"ဒမယ္ ခင္ဗ်ား နာမည္က ရွည္လြန္းတယ္၊ အဲသည္ေတာ႔ ကိုေအာင္ညိဳးပဲ ေခၚမယ္၊ အဲဒါ ၾကိဳက္ခ်င္ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ခ်င္ေန"
"ဟုတ္ကဲ႔ သေဘာရွိသလိုေခၚပါ ဆရာမ။ ကိုေအာင္မ်ဳိး ဆိုတာမွ ရွည္ေနေသးရင္လည္း ေနာက္က ေအာင္မ်ဳိးဆိုတာပါ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ျပီး ေရွ႕ဆံုးတစ္လံုးတည္းပဲ ေခၚပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဆိုးပါဘူး"
"ေအာင္မယ္ သည္အဆင္နဲ႔ သည္အဆင္ အဲလို ေခၚစရာလား၊ အခုပဲ အျပင္ထြက္ၾကည့္ပါဦး၊ ေဘးလူျမင္ရင္ ဖေအၾကီးကပဲ သမီးကိုဘုရားလိုက္ပို႔ သလိုလုိ ထင္ၾကမွာ ျမင္ေသး"
ဤ၌ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ကို ဆရာမၾကည္ႏုေခတ္က ေအာင္ညိဳးဟု ေခၚသည္ဟု ေရးသားခဲ႔ရာ ဆရာမႏွင္႔ မသိ မခင္ဖူးသူမ်ားက ဆရာမကုိ စကားမပီေလသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ လွ်ာခင္ပင္တြဲေလသေလာဟု သံသယ ျဖစ္ၾကမည္ကို စိုးမိပါသည္။ ဆရာမ လွ်ာခင္ တြဲမတြဲကိုမူ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေလ႔လာရန္ အခြင္႔မရွိ၍ ေသခ်ာစြာမသိေသာ္လည္း ဆရာမမွာ စကားပီသူ ျဖစ္သည္ကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ အာမခံပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူကၽြန္ေတာ္႔ကို တေလ်ာက္လံုး ကိုေအာင္ညိဳးဟု သာေခၚပါသည္။ ထိုသို႔ေခၚတိုင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ယားလွပါသည္။
"ခင္ဗ်ား ၾကည့္ရတာလည္း ကြမ္းတဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ႔ ဆရာမ မၾကိဳက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ မဝါးေတာ႔ပါဘူး"
"အို ဝါးပါ၊ ဝါးပါ။ က်ေနာ္က 'မင္းေျပာတာကို ငါလက္မခံဘူး၊ သို႔ေသာ္ မင္းဒီစကားကို ေျပာခြင္႔ရဖို႔ေတာ႔ အသက္ ေပးျပီး ေဆာင္ရြက္ေပးသြားမယ္' ဆိုတဲ႔ လူမ်ဳိးပါ"
"ဒါဆို ဆရာမက ကြမ္းဝါးတာကို မကန္႔ကြက္ေပမယ္႔ ၾကိဳက္ေတာ႔ မၾကိဳက္ဘူးေပါ႔ေနာ္"
"မန္းေလးသားလို႔ မေျပာရဘူး လွ်ာကလည္း ရွည္တာ၊ ေပးစမ္းပါ တစ္ယာေလာက္" ဟုဆိုကာ ဇိုးခနဲ႔ ဇတ္ခနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ကြမ္းထုပ္ကို ယူကာ သြားျဖဲနားျဖဲ ဝါးပါေလေတာ႔သည္။
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူသြားခ်င္ေသာ မန္းေတာင္ေပၚသို႔ လိုက္ပို႔ရန္ ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္းထြက္ခဲ႔ပါေတာ႔သည္။ ဆရာမသည္ ရန္ကုန္သူ ပီပီ ယဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္းကို အင္မတန္လိုက္နာသူ ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို အက်အန ေဆာင္း၊ ဦးထုပ္ေလကာမွန္ကို အက်အန ခ်ျပီး ခန္႔ခန္႔ၾကီးစီးလာေလရာ မသိသူ အခ်ဳိ႕က ပထမဆံုး အမ်ဳိးသမီး အာကာသ ယဥ္မွဴး ဗလန္တီနာ(Valentina Tereshkova) လိုလို ထင္မွတ္မွားၾကမည္လား မေျပာတတ္ပါေပ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဦးထုပ္ကိုမေဆာင္း၊ လက္ကိုင္မွာခ်ိတ္ျပီး စကားေလး တေျပာေျပာ ကြမ္းေလး တျမံဳ႕ျမံဳ႕ လမ္းေဘးကို ကြမ္းေသြး တစ္ဗ်စ္ဗ်စ္ေထြးရင္း ခ်စ္ဖြယ္ေသာ မန္းသားမ်ား၏ အမူအယာကို ေပၚလြင္ေစလွ်က္က ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလာပါသည္။
"ဖြီး"
"ေအာင္မေလးဗ်၊ စပ္တယ္၊ စပ္တယ္။ ေသပါျပီ"
ဆရာမ ၾကည္ႏုေခတ္၏ က်ယ္ေလာင္စူးရွ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံမ်ားျဖစ္ပါေပသတည္း။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ရပ္ျပီး ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ ေလကာမွန္ကို မလွ်က္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး နီရဲျပီး မ်က္လံုးကိုစံုမွိတ္ကာ လက္ႏွင္႔ ပြတ္ျပီး ေအာ္ေနေသာ ဆရာမ၏ မ်က္ႏွာကို ကြမ္းေသြးတို႔ျဖင္႔ ရဲဗေလာင္းခတ္လွ်က္ ျမင္ရပါေတာ႔သည္။
ဆရာမသည္ ေရွ႕မွ ကၽြန္ေတာ္ ကြမ္းတဗ်စ္ဗ်စ္ႏွင္႔ လုပ္ေနသည္ကို အားက်၍ေလာမသိ၊ လမ္းေဘးဘက္သို႔ လွည့္ျပီး သူ၏ မဟာခံတြင္းေတာ္မွ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ဝါးဖတ္ေတာ္ ကြမ္းမ်ားႏွင္႔တစ္ကြ ၾတာၾတာရဲေသာ ကြမ္ေသြးမ်ားကို ေထြးထုတ္ေတာ္ မူလိုက္ရာ သတိေမ႔ျပီး ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ေလကာမွန္ကို မဖယ္ လိုက္မိေသာေၾကာင္႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ရွက္ေသြးမဟုတ္ေသာ ကြမ္းေသြးမ်ားေပတူးလန္ကာ၊ မ်က္လံုးထဲသို႔ပါ ဝင္ကုန္ျပီး ဝရုန္းသံုးကား ဝူးဝူးဝါးဝါး ျဖစ္ကုန္ရပါေတာ႔သည္။
"ကိုေအာင္ညိဳး ေရေပးပါ၊ ေရ ေရ၊ စပ္တယ္ဗ်"
"ဪ ဟုတ္ကဲ႔ပါ ဆရာမ ေရာ႔ ေရာ႔၊ ေသာက္လိုက္ပါ၊ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ထားတာ ဖင္ကပ္ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္ရယ္၊ မရြံတတ္ဘူးမို႔လား။ ေသာက္သာေသာက္"
"နင္႔ေမကလြား၊ စပ္တာက မ်က္စိဟ၊ မ်က္ႏွာသစ္ရမွာ၊ အဲသေလာက္ေလးနဲ႔ ရမလား ငတံုးရဲ႕"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္ အနီးဆံုး ဆိုင္တစ္ခုကို ေရာက္ေအာင္ ေမာင္းေနပါတယ္"
"အား မူးဒယ္၊ မူးဒယ္ အန္လည္း အန္ခ်င္တယ္၊ ဝု ၊ အာဝု"
"ဟင္ ဆရာမ၊ အေနာ္ ဘာမွလုပ္ဘူးေနာ္၊ အဲဒါ ဆရာမဘာသာ ေသြးရိုးသားရိုး မူးတာ"
"နင္ေကၽြးတဲ႔ ကြမ္းေတြ စားျပီး အခုငါမူးတာေလ၊ ေအာင္မေလးေသပါျပီ၊ ေလာကၾကီးလည္း ခ်ာခ်ာလည္ျပီး၊ ေခၽြးေတြလည္း ျပန္ေနပါျပီ"
ထိုေန႔က မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ျပီး ေဒါသေတြ အလိမ္႔လိမ္႔ထြက္ကာ ေအာ္ေနေသာ ပံုမက်ပန္းမက် အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို တင္ျပီး မီးနီေတြပင္ မရပ္ဘဲ ဆိုင္ကယ္ကို ဇြတ္ေမာင္းေမာင္းသြားေသာ ေတာသားတရုတ္လို ပံုတံုးတံုး လူတစ္ေယာက္ကို အေရးယူခ်င္ၾကေသာ အၾကင္ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ အေပါင္းသည္ ဤစာကိုဖတ္မိပါက ဆရာမ ၾကည္ႏုေခတ္ထံ ဒဏ္ေၾကး ေတာင္းယူႏိုင္ၾကပါေၾကာင္း အသိေပးရပါသည္ ခင္ဗ်ာ။
ဆိုင္ေရာက္၍ ကိုယ္လက္မ်က္ႏွာ သန္႔စင္ျခင္းအမႈကို ျပဳျပီးသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ဆရာမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား ဆိုင္ကယ္ကို ဗရမ္းဘတာ ေမာင္းသည္ဟူေသာ ဆြဲခ်က္ျဖင့္ ရစ္ပါေတာ့သည္။ သူသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တစ္ခြင္ လႈိင္သာယာ မယ္ႏု ဟူေသာ နာမည္ျဖင့္ အေမႊစိန္ ဘြဲ႔ကို ရရွိထားသူ ျဖစ္ရကား ကြ်န္ေတာ့္လို ေတာသားငပါမႊားမွာ သူရစ္သမွ် ရစ္မွန္းမသိ ခံရပါေတာ့ သည္။
"ဒမာ ခင္ဗ်ားအခုလိုေမာင္းပံု မ်ဳိးနဲ႔ကေတာ့ ျမန္ျမန္ မသာေပၚမွာ ပဲ"
"ဟိုဟာေလ ဆရာမပဲ မ်က္စိစပ္တယ္ ျမန္ျမန္ေမာင္းဆို"
"ေတာ္တိတ္၊ အသက္ကို ဉာဏ္ေစာင့္သတဲ႔ မွတ္ထား၊ ယာဥ္ေမာင္းတယ္ဆို လြယ္မွတ္ေနလား"
"ကြ်န္ေတာ္ဘာမ်ား လုပ္မိလို႔ ပါလည္း ဆရာမရယ္"
"ေအာင္မေလး လူၾကည့္ေတာ့ ဘိုးမင္းေခါင္လိုလို၊ ဘိုးဘိုးေအာင္လိုလို၊ အခုမွ အလွဖန္တီးရွင္ အသံမ်ဳိးနဲ႔ ခြ်ဲမေနစမ္းနဲ႔၊ နားၾကားပင္းကပ္တယ္။ အခု ခင္ဗ်ား အရက္ေသာက္ထားသလား ေျပာ"
"ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပးပါဆရာမရယ္၊ အေစာၾကီးရွိေသးတာ မေသာက္ရပါဘူး"
"ဘာမွ မေပးဘူး မေသာက္ရေသးရင္ အခုေသာက္"
"ခင္ညာ"
"ခင္ညာ မလုပ္နဲ႔ အခုေသာက္ဆို ေသာက္၊ မေသာက္ရင္ ခင္ဗ်ားေနာက္က မလိုက္ဘူး၊ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္"
"ဟိုေလ မူးရင္မေမာင္းနဲ႔၊ ေမာင္းရင္ မမူးနဲ႔ ဆိုတယ္မို႔လား ဆရာမ"
"ေအာင္မယ္ သူကမ်ား ဘုန္းၾကီးေရွ႕က မသာထြက္ခ်င္ေနေသးတယ္ ဒီက ေျပာသလိုသာလုပ္"
"ဟိုေလ ဆရာမ၊ ႏြားေရွ႕ထြန္က်ဴး တယ္လည္း မထင္ပါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ဘာလို႔ေသာက္ရမွာလဲ ဟင္"
"အႏၲရာယ္ ကင္းေအာင္လို႔ ေလ"
"ဘယ္လို ဘယ္လို"
"အိတ္စက်ဳမီ၊ ပလိ၊ အိတ္စပလိန္း မီ ဆရာမ" ( နားမလည္၍ ရွင္းျပခိုင္းသည္ကို ဘိလပ္လို မအူတတ္ အူတတ္ အူထား ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္။)
"ထြီ တံေတြး ကလည္းစင္တာ၊ ဒမယ္ငတံုးရဲ႕"
"ဟုတ္"
"ဒီေန႔ အထိ ယာဥ္တိုက္မႈ စာရင္းဇယား ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြ အရ ယာဥ္တိုက္မႈ ေတြရဲ႕ ၁၀% ဟာ မူးျပီးေမာင္းလို႔ ျဖစ္တာေတြပဲတဲ႔"
"ဒါျဖင့္ ဆရာမက အခုကြ်န္ေတာ့္ကို ေသာက္ျပီး ေမာင္းခိုင္းေနေတာ့ကာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ လူျပည္ကို စိတ္ကုန္ေနျပီလားဟင္"
"တံုးတယ္ေျပာရင္လည္း မ်က္ႏွာပ်က္ေသးတယ္၊ ခင္ဗ်ားလို သံုးဆယ္ေက်ာ္လို႔မွ လူပ်ဳိရည္မပ်က္ေသးတဲ႔ သူကေတာင္ စိတ္မကုန္တာ က်ဳပ္လို လူတကာ မျငင္းတဲ႔ စူပါကြင္းက စိတ္ကုန္စရာလား"
"ဒါျဖင့္ အေၾကြးပူေနလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံမလို႔လား"
"ဟဲ႔ ဒမာ၊ ခင္ဗ်ားၾကီး ေလာ့ဂ်စ္ မသင္ဖူးဘူးလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ ဆရာမ ပညာမၾကြယ္လို႔ အားငယ္မိပါတယ္"
"အိမ္း ဒလိုေလ ဒလို၊ ခင္ဗ်ားကို အရက္ေသာက္ျပီး ေမာင္းခိုင္းတယ္ဆိုတာက"
"ဟုတ္"
"ေစာေစာက ေျပာတာလို ယာဥ္တိုက္မႈ အားလံုးရဲ႕ ၁၀% ဟာ မူးျပီးေမာင္းလို႔ ဆိုေတာ့ကာ ေလာဂ်စ္ကယ္ နည္းအရ စဥ္းစားတဲ႔အခါ က်န္တဲ႔ ၉၀%ဟာ မမူးဘဲေမာင္းလို႔ ျဖစ္တာပဲ ဗ်။ ဟုတ္ဘူးလား။ ဒီေတာ့ အႏၲရာယ္ ကင္းေအာင္ ေမာင္းခါနီးတိုင္း ေသာက္ပါေလ"
ဤသို႔ အင္မတန္မွတ္သား ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဆရာမ ၾကည္ႏုေခတ္၏ ေလာ႔ဂ်စ္ကယ္ နည္းေလးကို ေဖာက္သည္ခ်ျပီးသည္၏ အျခားမဲ႔၌ ကၽြန္ေတာ္မွာ ယခုေရးသားေနေသာ ၾကည္ႏုေခတ္ႏွင္႔ ေတြ႔ဆံုျခင္း ဟူသည့္ ဆရာမ ၾကည္ႏုေခတ္၏ အတၱဳပၸတၱိ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေရးသား ျခင္းကို နိဂံုး ကမၸတ္ အဆံုးသတ္ရပါသည္။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္က ယခုစာကို ဤ တြင္ အဆုံမသတ္ေသာ္ ဆရာမ ၾကည္ႏုေခတ္က ကၽြန္ေတာ္႔အား အဆံုးသတ္ရန္ မႏၲေလးကို တစ္ေခါက္ ျပန္တက္လာမည္ဟု ျခိမ္းေျခာက္လာပါေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္မွာ လႈိင္သာယာ မယ္ႏု၏ အာဏာစက္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင္႔ မသတ္ခ်င္႔သတ္ခ်င္ အင္တင္တင္ျဖင္႔ ဤစာအား ဤေနရာေတြ နိ႒ိတံေစရပါေတာ႔သည္။
ၾကည္ႏုေခတ္ တစ္ေယာက္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ရွိပါေစေသာ္ဝ္။ ။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၁၉/၀၈/၂၀၁၄
အဂၤါ
ေန႔ ၀၁:၃၅
