သန္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ ျပံဳးစိ ျပဳံးစိ ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္လာသြားသည္။ အခါတိုင္း အင္မတန္ ႏွေျမာတတ္သူက ညေန ဆရာ နဲ႔ ခိုင္ထူးကို ဆိုင္မွာျပဳစုခ်င္လို႔ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ေတာ႔ အံ႔ဩသြားသည္။ ကိုယ္ထင္တဲ႔ အတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနလားဆိုျပီး သည္ေကာင္႔ကို ေမးလိုက္မည္ ၾကံစဥ္မွာပင္ သူေကာင္းသားက ညေနမွ ေျပာမယ္ဆရာဆိုျပီး စက္သတ္မထားေသာ သူ၏ အသစ္စက္စက္ ပုဇင္းေခါင္း (ေနာက္ဘီးယက္ ေထြလာတစ္မ်ဳိး) ေပၚ ခုန္တက္ျပီး ျပန္ေမာင္းထြက္သြားသည္။ ဒီေကာင္ အခု ျမဳိ႕ထဲက ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ ေခါက္ျပတ္ႏွင္႔ သဲတိုက္ေရာင္းေနသည္ ၾကားသည္။
သန္းေက်ာ္က ေအးသီတာကို အေသအလဲ ၾကိဳက္သည္။ အဲသည္အေကာင္ဟာ ကိုယ္႔ကိုထိုးမယ္႔ နဖားၾကိဳးကို ကိုယ္တိုင္ ဝင္က်စ္ေနတဲ႔ အေကာင္ဟု ခိုင္ထူးက ရံခါ သန္းေက်ာ္ေရွ႕မွာပင္ သမုတ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သန္းေက်ာ္ကပင္ အေရထူသေလာ မေျပာတတ္။ ခိုင္ထူးစကားကို နည္းနည္းမွ် အေလးမထား။ ေအးသီတာမွ ေအးသီတာ တန္းတန္းစြဲၾကိဳက္သည္။ ၾကိဳက္လိုက္သမွ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝကတည္းက ပင္ျဖစ္သည္ဆိုသည္။ ေအးသီတာကေတာ႔ သန္းေက်ာ္ကို 'တိုင္မွတ္လို႔ပင္ ႏွပ္မသုတ္ခ်င္' ဟု ေျပာဖူးသည္ ဆိုသည္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ သည္ျမိဳ႕ကို မေရာက္ခင္က သူတို႔ဇာတ္လမ္းကို ခိုင္ထူးေျပာျပ၍ သိရသည္မ်ားျဖစ္သည္။
အမွန္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သန္းေက်ာ္ကို ေအးသီတာႏွင္႔ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ သန္းေက်ာ္က ရိုးသားသေလာက္ ၾကိဳးစားသူျဖစ္သည္။ သူ႔အားနည္းခ်က္ဆိုလို႔ ကပ္ကပ္သတ္သတ္ 'ကပ္စီးႏွဲ' တတ္သည္သာ ရွိသည္။ ျပီးေတာ႔ သည္ေကာင္က အားလွ်င္ စာေလးဘာေလးလည္း ဖတ္တတ္သည္။ သူ႔ဟာသူ ဝယ္ဖတ္သည္ေတာ႔မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီက ဂ်ာနယ္အေဟာင္းေတြ လာလာယူျပီး ဖတ္သည္။ ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ သန္းေက်ာ္ကို သေဘာက်မိသည္။
ေအးသီတာကေတာ႔ သူ႔အိမ္က ဆင္းရဲသေလာက္ ေတာက္ေတာက္ ပပ ဝတ္ႏုိင္စားႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။ သူက သူေျမစာရင္း ရံုးမွာ စာေရးမ လုပ္သည္။ ဆိုင္ကယ္ဆိုလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံလုပ္ အေကာင္းစားမွ စီးသည္။ လွတာလည္း ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ သန္းေက်ာ္ကလည္း တန္းတန္းစြဲသည္ ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေအးသီတာက သန္းေက်ာ္ကို ျပန္မၾကိဳက္။ ၾကိဳက္၍ လည္း မျဖစ္။ သူအခုလို ခပ္စုတ္စုတ္ ရပ္ကြက္ေလးမွာ လူေနျခံဳၾကား မွ ေရႊေပၚျမတင္ ဝတ္စားသြားလာ ႏိုင္ေအာင္ ဦးဂႏုိင္မင္းက ေနာက္ကြယ္ကေန ေထာက္ပံ႔ထားသည္။ ဒါကို လူတိုင္းနီးပါး သိသည္မုိ႔ သန္းေက်ာ္ မသိဘူးဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္ သန္းေက်ာ္သည္ ဘယ္နံေရာအခါမွ ေအးသီတာ မေကာင္းေၾကာင္းကို မေျပာ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကေျပာလာလွ်င္လည္း သူသည္ ထိုစကားဝိုင္းမွ မသိမသာပင္ ဖယ္က်ဥ္သြားတတ္သည္။
ခိုင္ထူးက ဦးဂႏိုင္မင္း ၏ လက္စြဲေတာ္ျဖစ္သည္။ သူသည္ မယက ရံုးဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏႈတ္က်ဳိးစြာ ေခၚဆဲ ျဖစ္ေသာ ေထြအုပ္ရံုးမွ ညေစာင္႔ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ကို ေထြအုပ္ရံုးမွာ သိပ္မေတြ႔ရတတ္ေပ။ သူ႔ကို အခါအားေလွ်ာ္စြာ ဦးဂႏိုင္မင္းႏွင္႔ တြဲခုတ္လာသည္ကို ျမင္ရတတ္သည္။ ေထြအုပ္ ဥကၠ႒ကို ဦးဂႏိုင္မင္းက သူတို႔ အေခၚ အိပ္ကပ္ထဲ ထည့္ထားသည္ဆိုသည္။ အမ်ားနားလည္ေအာင္ ယခုေခာတ္စားေသာ စကားလံုးတစ္ခုကို သံုး၍ ေျပာရလွ်င္ ဦးဂႏိုင္မင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမိဳ႕မွာေတာ႔ ခရိုနီ အၾကီးစားတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ခုိင္ထူး ရံုးမွာမရွိတာ ကိစၥမရွိ။ ဦးဂႏိုင္မင္း လိုခ်င္တာကို လိုခ်င္သည့္ အခ်ိန္မွာ ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏိုင္ဖို႔သာ အေရးၾကီးသည္။ သည္အတြက္ ခုိင္ထူးမွာ ေငြရႊင္သည္။ လူေလးစားသည္။ မည္သူမွ် သူ႔ကို ညေစာင္႔ဟူ၍ မခိုးမခန္႔ မလုပ္ရဲ။
ဦးဂႏုိင္မင္း လိုအပ္ခ်ိန္တြင္ ခုိင္ထူး ေဆာင္က်ဥ္းေပးရသူ မ်ားထဲတြင္ ေအးသီတာလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခိုင္ထူး အတြင္းက်က် တစ္တစ္ခြခြ ေျပာျပသမွ်ကို နားေထာင္ျပီး ဦးဂႏိုင္မင္းအေပၚ မေက်နပ္စိတ္ရွိမိသလို ေအးသီတာလို မိန္းကေလးကိုလည္း သန္းေက်ာ္ႏွင္႔ ဘယ္နည္းႏွင္႔မွ် မျဖစ္ေစလိုေပ။ တကယ္ေတာ႔ သန္းေက်ာ္သည္ မိန္းမေကာင္းေလးႏွင္႔သာ တန္သူျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေတြးထားသည္။ သို႔ေသာ္ သန္းေက်ာ္ကေတာ႔ ေအးသီတာကို သာၾကိဳက္သည္။
အခုတေလာ ေအးသီတာ အေၾကာင္းေတြ ခိုင္ထူးထံမွ မၾကာခဏ ၾကားရသည္။ ဂႏိုင္ၾကီးႏွင္႔ သိပ္မဆင္မေျပ ဟူ၏။ ေအးသီတာ တစ္ေယာက္ သန္းေက်ာ္ကို ယခင္က တိုင္မွတ္လို႔ပင္ ႏွပ္မသုတ္ခ်င္ ခဲ႔ေသာ္လည္း ယခုေသာ္ ယံုမွတ္လို႔ အရိပ္ခိုခ်င္ေလသေလာ မသိ၊ သိသိသာသာ မ်က္ႏွာသာ ေပးလာတာလည္း ေတြ႔ရသည္။ ေကာင္မဟာ အရြယ္က်လာျပီ ဆိုေတာ႔ ဂႏိုင္ၾကီးက ပစ္ျပီေလဗ်ာ ဟု ခုိင္ထူးက ဆိုသည္။ သံုးဆယ္ စြန္းစြန္းအရြယ္ဟာ ပန္ေတာ္က် ျဖစ္သင္႔သလား ကၽြန္ေတာ္ မေဝခြဲတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အလွ်င္ကတည္းက ေအးသီတာသည္ ေမႊးလို႔ ေဈးေပးကာ အဝယ္ခံခဲ႔ရသည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လူၾကားသူၾကားမွာ ပန္ဖို႔ မဟုတ္။ ဦးဂႏိုင္ၾကီး အိပ္ယာေပၚမွာ ေခါင္းေနာက္ေျပ ထိုးေသာ ပန္းတစ္စည္းထဲမွ တစ္ပြင႔္မွ်သာ။ သည္ေတာ႔လည္း ေမႊးတုန္းပန္ျပီး နံတယ္ထင္ေသာအခ်ိန္ အပစ္ခံရေပမည္။
သို႔ေသာ္ ခေရလို အေၾကြပန္းကိုမွ ေကာက္ယူလိုသူမ်ားလည္း ရွိေပေသးသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ေအးသီတာ ယူေတာ႔မယ္ ဆရာ"
သန္းေက်ာ္ စကားဆံုးေတာ႔ ဘာမွ် မထူဆန္းေသာ စကားတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသလို ခိုင္ထူးက ဖင္ဆီခံ မီစြဲလုလု ေဆးလိပ္ကို ျပာခြက္ထဲ ထိုးေခ်ကာ ခပ္မဆိတ္ပင္ စကားမဆို။ ကၽြန္ေတာ္ သန္းေက်ာ္ကို အားတံု႔အားနာစြာပင္ အင္း ေကာင္းပါတယ္ကြာ ဟု စိတ္မပါ လက္မပါ စကားေထာက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ပံုစံကို ၾကည့္ျပီး သန္းေက်ာ္က အေမးစကား ဆိုသည္။
"ဆရာက သေဘာမတူဘူးလား ဆရာ"
ကၽြန္ေတာ္ မွာ ေျဖစရာ စကားလံုး မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အားနာစြာပင္
"အဲသည္လို ေတာ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါက"
"မင္း မွာ ခ်ဳိ(ဂ်ဳိ) ေပါက္ေနျပီလား ေဟ႔ေကာင္"
ခိုင္ထူးက ေဒါသႏွင္႔ ဝင္ေျပာသည္။
"ဘာလို႔ ခ်ဳိ(ဂ်ဳိ) ေပါက္ရမွာ တုန္းကြ"
"ဟ မင္း အဲသည္ ေကာင္မ အေၾကာင္း မသိဘူးလားကြ"
"သိတယ္"
ဤ 'သိတယ္' ဟူေသာ စကားကို သန္းေက်ာ္သည္ ခပ္ေလးေလးသာ ဆိုသည္။ သူဘာေတြ ေတြ ေနသည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ထိန္းမွ ျဖစ္ေတာ႔မည္ဟု ထင္ျပီး တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ပါးစပ္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္
"ဆရာကေရာ ဘယ္လိုထင္လည္း ဆရာ"
"မင္းတို႔ခ်င္း ၾကည္ျဖဴတယ္ဆို ျပီးတာပါပဲ ကြာ"
"သိပ္ေတာ႔ သေဘာမတူ ဘူးေပါ႔ဆရာ"
ကၽြန္ေတာ္ သူေက်နပ္ေအာင္ မည္သို႔ဆိုရမည္ကို စဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္
"ေအးသီတာက သူ႔ဘဝမွာ တစ္ခါမွ မခ်စ္ဖူးဘူး တဲ႔ဆရာ။ ဆရာတို႔ေျပာတဲ႔ ဂႏိုင္ၾကီးဆိုတာလည္း သူက ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မလႊဲသာလို႔သာပါ။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ သူ တျခား ဘယ္ေကာင္ေလးနဲ႔ ျဖစ္တာမ်ား ဆရာၾကားဖူးတုန္း၊ သူ႔ဘဝမွာ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က ေဈးဦးေပါက္ပါ။ ေဈးဦးေပါက္မို႔ ပိုပိုသာသာ အခုကၽြန္ေတာ္႔ကို တစ္ခါတည္း မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ပါ ေျပာလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ဆရာ၊ ယံုလည္း ယံုတယ္"
"ေဈးဦးေပါက္လား ေဈးေပါင္က်ဳိးလား မင္းဟာမင္းပဲ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ပါဦးကြာ၊ ဂႏိုင္ၾကီးသာ မပစ္ရင္ မင္း သူ႔ကို ရပါမလား၊ မင္းေန႔တိုင္း စာဖတ္ေနတဲ႔ ဦးေႏွာက္ က အခု ဘယ္ေရာက္သြားတုန္း"
"ခိုင္ထူး ေတာ္ျပီကြာ။ သူတို႔ခ်င္း အဆင္ေျပဖို႔ပဲ လုိတာကို"
ကၽြန္ေတာ္ ခိုင္ထူးကို ဝင္ဟန္႔လိုက္သည္။ ခိုင္ထူး ဆက္မေျပာေတာ႔ပါ။ တကယ္ေတာ႔လည္း ခုိင္ထူးႏွင္႔ သန္းေက်ာ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ မသိခင္ကတည္းက ငယ္ေပါင္းေတြျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ခုိင္ထူးက သန္းေက်ာ္ဘက္က မခံခ်င္စိတ္ျဖင္႔ ဤမွ် ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မေသာက္စဖူး ေသာက္ျပီး ေတာ္ေတာ္မူးေနျပီျဖစ္ေသာ သန္းေက်ာ္ ပါးစပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ မတားႏိုင္ပါ။
"သူပစ္လို႔ ငါရတယ္ဆိုေတာ႔လည္း ဘာျဖစ္လည္းကြာ၊ အဲသည္ေတာ႔ ေအးသီတာက ပ႔ံသကူ သားေလးေပါ႔ကြာ၊ ဟုတ္ဘူးလား၊ ပံ႔သကူ သကၤန္းဆိုတာ ျမတ္တယ္ရယ္လို႔ ဘုရား ရဟန္းေတာ္ ၾကီးမ်ားေတာင္မွ အျမတ္တႏိုးဝတ္ရံု ၾကေသးတာပဲ၊ ေအးသီတာက ပ႔ံသကူ ေလးဆိုေတာ႔ အျပစ္ကင္းတာေပါ႔၊ အဲသည္ေတာ႔ ငါကလည္း အျမတ္တႏိုး တစ္သက္လံုး ေပါင္းရမွာပဲ၊ ကဲ မေကာင္းဘူးလားကြာ၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔လူကို ယူရဲတာလည္း သတၱိေခၚတယ္ကြ"
ထိုေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ အထိ သန္းေက်ာ္စကားမ်ား ကၽြန္ေတာ္႔နားထဲမွာ မထြက္ပါ။ ပန္းမ်ားကို ေမြ႔ရာ လုပ္ျပီး မိမိကုိယ္မွ ျဖစ္ေသာ ရာဂ ပုတၱေလးကို ခဏတာ ေခ်ာ႔သိပ္ၾက သူမ်ား ရွိသလို၊ ပန္ေတာ္က် ကိုပင္ တစ္ပြင္႔တန္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ရင္ဘတ္မွာထိုးျပီး ယုယခ်င္သူ သန္းေက်ာ္လို လူမ်ဳိးေတြလည္း ရွိေပေသးသည္။
ဟိုတုန္းကေတာ႔ သန္းေက်ာ္ကို သက္သက္ အေပၚသြားမရွိေသာ ဇာတ္ကသည္ဟု သူအစား ကၽြန္ေတာ္ ရွက္သည္။ အခုေတာ႔ သူေျပာေသာ အခ်စ္ အဘိဓမၼာကို ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ အနုလံု အဋိလံု ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရင္း မိမိကိုယ္ကို လိပ္ျပာရွက္သည္။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၂၆/၀၆/၂၀၁၄
ၾကာသပေတး
ညေန ၀၃:၁၇
