"သူနဲ႔ခြဲရျပီးတဲ႔ေနာက္ ကြန္ေတာ္သူ႔ကို ေန႔တိုင္း လြမ္းေနပါသည္" ဟု ကြ်န္ေတာ္မဆိုပါ။ ျဖစ္ႏိုင္လ်င္ေတာ႔ အခ်စ္ကို သိတတ္စ အရြယ္မွာ အခ်စ္ဦးကြ်န္ေတာ္႔ကို သူေပးခဲ႔ေသာ စာေတြလည္း သိမ္းမထားခ်င္ေတာ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ပါေသာ ဓာတ္ပံုေတြ သူဘာလုပ္ပစ္သလဲ မသိေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္႔ဆီမွာရွိတဲ႔ သူ႔ပံုေတြကေတာ႔ အခုခ်ိန္မွာ ျဗဟၼာႀကီးဦးေခါင္း ကိုင္ထားရသလို ပစ္လည္း မပစ္ရက္ ၾကည့္မိတိုင္းလည္း ဒုကၡမ်ားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခုကံေကာင္းသည္မွာ အခ်စ္ကို လက္သပ္ေမြးျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ဒုကၡေပး ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ထိ ေမြးရာပါ ဘဝေပးကံ မေကာင္းျခင္းပင္။ သို႔ေသာ္ တစ္ပါးသူ ရင္ခြင္ထဲ ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ႔ကိုမွ တစ္ခါတစ္ခါ လြမ္းတတ္မိျခင္း အတြက္ ငရဲႀကီး ေလမလားဟု ကိုယ္႔ဟာကိုယ္လည္း ေတြးပူမိသည္။ ကာလံေဒသံ ယႏၲယား ေအာက္မွာ သူလည္းအရင္လို မဟုတ္ေတာ႔တာ သိ၍ သူ႔အေၾကာင္းေတြလည္း ၾကားၿပီး ျဖစ္ပါလ်က္ တစ္ေန႔က သူ႔ကိုေတြ႕ေတာ႔ တုန္လႈပ္မိေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သာ အျပစ္တင္မိပါသည္။ "လြမ္းစရာရွိရင္ နာစရာနဲ႔ေျဖ" ဆိုေပမယ့္ နာစရာေတြကိုေတာင္ ထံုေပေပ ကြ်န္ေတာ္က ခပ္လြမ္းလြမ္း။ သို႔ေသာ္ သို႔ေသာ္ ထုတဲ႔ဘက္ကခ်ည္း ေနရတဲ႔ တူလိုဟာမ်ဳိးေတာင္ အနားဖြာသြားတတ္ေသးလွ်င္ သက္ေရာက္မႈ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ နိယာမအရ ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္စဥ္ တစ္ပါးသူရင္ခြင္မွာ သူအေနခက္ရွာေလမလား ရွင္ဘုရင္ အတြက္ ငဝက္ ကြ်န္ေတာ္က ပူမိပါသည္ ခင္ဗ်ာ။
အဲဒါ ခရစ္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာ ၁၂ ရက္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို သူ႔ေကာင္ေလးအသစ္နဲ႔အတူ သူတို႔အေဆာင္လမ္းႀကားထဲမွာ မလႊဲသာမေရွာင္သာ ေတြ႔ျမင္ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ရၿပီးအျပန္၊ မခံမရပ္ႏိုင္ နာလာတဲ႔ ရင္ေၾကာင္႔ ခ်ေရးမိတဲ႔စာေပါ႔။
အခုေတာ႔ သူဘယ္မွာ ဘာလုပ္ေနလဲ မစံုစမ္းမိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေနပါသည္။ တမင္ ႀကိဳးစားေနရသည္ေတာ႔ မရွိေတာ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတာင္တစ္ခု တက္လာသည္ ဆိုၾကပါစို႔။ အခု လက္ရွိေရာက္ေနရာက လွမ္းေမွ်ာ္ႀကည့္ေသာအခါ ေတာင္ေအာက္ကို ႐ိုးတိုးရိတ္တိတ္ျမင္ရပါသည္။
ၾကားဖူးတဲ႔ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုက လူႏွစ္ေယာက္ ေတာင္တက္လာၾကသတဲ႔ေလ။
*****
ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက သူ၏ 'တစ္သက္တာမွတ္တမ္းႏွင္႔ အေတြးအေခၚမ်ား' စာအုပ္တြင္ ဘဝမွာ ထိုအခ်စ္မ်ဳိးျဖင္႔ တစ္ႀကိမ္သာခ်စ္ခဲ႔ဖူးသူ သူ႔စံေဒဝီအေၾကာင္း ေရးသားေဖာ္ျပရာ၌- စံေဒဝီ၏ ကိုယ္အဂၤါအလံုးစံုတြင္ ကၽြႏု္ပ္သတိအရဆံုး၊ စိတ္ကူးမိဆံုးအပိုင္းမွာ ၄င္း၏ မ်က္ႏွာပင္ျဖစ္ရာ တစ္ဖန္ထပ္၍ စိတ္လိုက္ေသာ္ မ်က္လံုးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ 'ကာတစ္' ေတြ၊ ခါးေသး ရင္ခ်ီျခင္းေတြကို လံုးဝ သတိမရျခင္း မွန္ပါသည္။ ျပစ္ခ်က္ေတြ ဗရဗြရွိခဲ႔ေသာ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္ ကၽြႏု္ပ္ ျပန္၍ စစ္ေဆးလိုက္သည့္ အခါမ်ားတြင္ စံေဒဝီအေပၚ၌ ထားရွိသည့္ ေမတၱာ၏ ျဖဴစင္ျခင္းသည္ အေက်နပ္ဆံုး ျဖစ္ပါေတာ႔သည္ ဟု သူ၏ အခ်စ္ကို စာဖတ္သူနားလည္ေအာင္ ပံုေဖာ္ျပထားေလသည္။
ဖတ္ဖူးသူ အမ်ားရွိမည္ျဖစ္ရာ အျခားသူတို႔ စိတ္ထဲမည္သို႔ရွိမည္ မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အင္မတန္ ထိရွျခင္း ရွိလွသည့္ စာအစိတ္အပိုင္းပါေပ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းက စံေဒဝီကို ခ်စ္သလိုအခ်စ္မ်ဳိးႏွင္႔ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းလိုပင္ တစ္သက္မွာ တစ္ခါ ခ်စ္ခဲ႔ဖူးပါသည္။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါဆိုရာတြင္ သူ႔အေပၚထားေသာ ထိုစိတ္မ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔ေရွ႕မွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚမွာမွ မထားခဲ႔ဖူးသလို၊ သူ႔ေနာက္မွာလည္း တစ္ဦးတစ္ေလ အတြက္ေသာ္မွ ထား၍ မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ျခင္းပင္။
ေနာင္ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်စ္ေတြ ေသြးေအးသြားစ၊ သူမႏၲေလးေျမကို ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မဟုတ္ဘဲ ျပန္လည္ ေျခခ်စ၊ သူ႔အေဆာင္ေရွ႕မွာ ညေနညေနဆို ေကာင္ေလးေတြ တန္းစီေစာင္႔ေနၾကတုန္းကာလ၊ အဲဒီ အခ်ိန္ သူ႔အလွကို လူတကာလည္း ေျပာၾကသလို၊ သူ႔မွာ ေယာက္်ားေလးေတြ မက္ေလာက္ေသာ ကိုယ္လံုးမ်ဳိးရွိတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သတိထားမိလာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ငံုးဆူလူမသိ ခ်စ္ေနၾကတုန္းကရယ္၊ အမွတ္တမဲ႔မွ အမွတ္တရ ခ်စ္သူျဖစ္ၾကရတုန္း ကာလေတြတုန္းကမူ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင္႔ သူ႔စကားေလးမ်ားကိုေက်ာ္၍ သူ႔ကိုယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အျခားအရာကို မက္၍ျဖစ္သည္ မျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း သစၥာျပဳဝံ႔ပါသည္။ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းႏွင္႔ ကြာသည္မွာ ဆရာႀကီးက စံေဒဝီ၏ မ်က္လံုးေလးမ်ားကိုသာ ၾကည့္ေနရမည္ဆိုလ်င္ သူ႔တစ္သက္ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနႏိုင္ေသာ သတၱိရသည္ဟုဆိုရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ သူနဲ႔သာ စကားေျပာေနရလ်င္ ဝမ္းသာပီတိ ဂြမ္းဆီထိၿပီး ေပ်ာ္လို႔ အျခားအရာရာကို သတိမကပ္ႏိုင္ ႏွလံုးဘဝဂ္ထိ လိႈက္တတ္ျခင္းပင္။
မွတ္မွတ္ရရ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ႀကီး ကၽြန္ေတာ္ ေသြးလွဴသည္။ မုန္႔ထုပ္ေတြပိုက္ၿပီး သူေရာက္လာသည္။
"တို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ မာမီ႔(ဓာတ္ခြဲက ကၽြန္ေတာ္႔ေမြးစားအေမ)ကို သြားကန္ေတာ႔ ရေအာင္" တဲ႔။(သူက အျမဲပဲ "တို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ သီးသန္႔နာမ္စားေလး သံုးတတ္တာ အခု ဒီစာေရးေတာ႔ မွတ္မိလာသည္။)
ေသြးလွဴကုတင္ေပၚက ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူ ေစာင္႔ေခၚသည္။ မာမီ႔ကို သြားကန္ေတာ႔ၿပီးခ်ိန္က် သူဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အက်အန ထိုင္ခိုင္းၿပီး မေျပာမဆို
'ကိုမ်ဳိးကိုေရာ ကန္ေတာ႔မယ္' ဆိုၿပီး ထိုင္ကန္ေတာ႔ ပါေလေရာ။
'ကိုမ်ဳိးကိုေရာ ကန္ေတာ႔မယ္' ဆိုၿပီး ထိုင္ကန္ေတာ႔ ပါေလေရာ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖြင္႔မေျပာရက္လို႔သာ ရွိေစ၊ ဒီေကာင္မေလးကို ႀကိတ္ခ်စ္ေနမိၿပီဆိုတာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သိတဲ႔စိတ္ေၾကာင္႔ သူက ကိုယ္႔ကို အစ္ကိုႀကီးရယ္လို႔ ေလးစားလို႔ ကန္ေတာ႔တဲ႔ ကန္ေတာ႔ျခင္းမယ္ ရွက္တာလိုလို မႊန္ထူလို႔။ အဲဒါ ရဲ႕ေနာက္ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ၾကာၾကာေဝးေတာ႔တာပဲ။ သူက မိန္းခေလး၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ ခ်စ္ဦးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘယ္စေျပာမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္မွာက် သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က လူႀကီး၊ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အျမင္ အၾကားမေတာ္လို႔ ဆူေငါက္ဖူးတယ္။ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ က်ီစယ္ စေနာက္ဖူးတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ခ်စ္စိတ္ကဲလာမိတဲ႔ ကိုယ္႔ႏွလံုးသားအေၾကာင္းကိုေတာ႔ ဒီအျဖစ္အပ်က္ရဲ႕ေနာက္မွာ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာထြက္ ပါေတာ႔မလဲ။
ဒီေနရာမယ္ ခ်စ္စိတ္ကဲတယ္ဆိုတဲ႔ စကားရဲ႕အနက္ဟာ ဘဝမွာ အခုခ်ိန္ထိ သူတစ္ေယာက္အေပၚ အဲဒီတစ္ႀကိမ္သာ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕ တင္ ရင္ အခ်ဳိးအဆက္ စတဲ႔ လိင္စိတ္မ်ဳိးမထင္တဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ခ်စ္မိျခင္းကို ဆိုတာပါ။ ကံရွိလို႔ၾကံဳရတာလား၊ ဝဋ္ရွိလို႔ခံရတာလား မျငင္းလိုေပမယ္႔၊ ကၽြန္ေတာ္႔လို၊ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းလို ၾကံဳဖူးသူ လူနည္းနည္းပဲ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ ေလနဲ႔ဆိုရေသာ္
"(သူနဲ႔စံေဒဝီ႔ အၾကား) အခ်စ္ႏွင္႔ပတ္သက္၍ ဘာတစ္ခုမွ် မည္မည္ရရ မရွိေသးျခင္းကား မွန္၏။ သို႔ရာတြင္ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနရလွ်င္ ဘာလိုေသးသည္ဟု မေတာင္႔တဘဲ ေက်နပ္ျခင္း၏ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္သည္ဟု ယူဆေလာက္ေအာင္ တင္းတိမ္ေရာင္႔ရဲျခင္း ရွိခဲ႔ေသာ ကၽြႏု္ပ္အဖို႔မွာ ဤမွ်ေလာက္ေသာ ခ်မ္းသာမႈသည္ပင္ ဧရာမ သုခႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ႔ေလၿပီ" ဆိုပါသတည္း။ ကဲ… ဒီလို အခ်စ္မ်ဳိး ၾကံဳဖူးသူမွာ ကံဆိုးကံေကာင္း အျငင္းပြားရန္ရွိေသာ္မွ ထူးျခားလို႔ၾကံဳရသည္ကိုေတာ႔ စာ႐ႈသူက ေလ်ာေလ်ာလွ်ဴလွ်ဴ လက္ခံႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။
"အစ္ကို ႏွင္းမနက္ျဖန္ တီတီစီ(ပညာေရးေကာလိပ္) က မသဥၨာဆီလာမလို႔"
ပီစီအိုဖုန္းခြက္ေလးထဲက ဒီအသံေလးၾကားအၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ စစ္ကိုင္းကိုးေပေပါက္ အထက္နားေနရာက မံုရြာကားေတြ ရပ္ရာမွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ေမွ်ာ္ရတယ္။ သူက မံုရြာဘက္က လိုင္းကားစီးၿပီး လာမွာေလ။ လာခ်ိန္တန္လို႔မွ သူေရာက္မလာေတာ႔ "သူပဲေစာေရာက္လို႔ တီတီစီကိုသြားႏွင္႔ေလသလား"လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တီတီစီဘက္လွည့္လို႔ သူ႔ကိုရွာတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ကိုမေတြ႔ခ်ိန္ မူလေနရာမွာ သူ႔ကိုျပန္ေစာင္႔ရင္းက ၾကာေတာ႔ 'ငါ တီတီစီဘက္သြားတုန္းမ်ား ဒီနားမွာ လူေတြမ်ားလို႔ သူေအာက္ဘက္က ဆင္းေစာင္႔ေနမလား' ရယ္လို႔ ကိုးေပေပါက္ ေအာက္နားမွာ သူ႔ကိုရွာ။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုးေပေပါက္မွာ အထက္နဲ႔ေအာက္ လူးလာျပဳရင္း သူ႔ကိုေစာင္႔တယ္။ တီတီစီနဲ႔ ကိုးေပေပါက္ ေခါက္တံု႔ေလွ်ာက္ရင္း သူ႔ကိုရွာရတယ္။ မံု႐ြာကားေတြဟာ တစ္စီးနဲ႔တစ္စီးၾကား သိပ္ၾကာလိုက္တာ။ အခ်ိန္လင္႔လို႔ သူမလာေတာ႔ဘူးလား၊ ျပန္ရႏိုးႏိုးေတြးမိခ်ိန္ မေမွ်ာ္လင္႔တဲ႔ ဒိုင္နာတစ္စီးေပၚက သူဆင္းလာတာေတြ႔ရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘဝမွာ ဇာတ္ဆန္တာကို အရင္တုန္းကေရာ အခုခ်ိန္ထိပါ ႏွစ္သက္သူ မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ အဲဒီတုန္းအခါ သူ႔ကိုဘြားခနဲ႔ေတြ႔ရခ်ိန္ ေျပးဖက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းႀကီး မ်ဳိသိပ္ထားရပါတယ္။ ျမန္မာ႔ဓေလ႔မွာ ဒါမ်ဳိးမရွိတာရယ္၊ ေနာက္… အဲဒီအခ်ိန္ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကိုနဲ႔ ညီမေလး အဆင္႔ကို မေက်ာ္ဝံ႔ေသးတဲ႔ သူေတြေလ။
"အႏွင္းရယ္ အကို မနက္ကတည္းက ေစာင္႔ေနတာေကာ"
"ႏွင္းစီးလာတဲ႔ကားက အုန္းေတာနားမွာ ပ်က္ေနလို႔ အကို၊ ႏွင္းလည္း သူတို႔ကားျပင္ေနတာကို ေစာင္႔ရင္း အကိုေမွ်ာ္ေနမွာေတြးပူတာနဲ႔ အခု ဒီ ၾကံဳရာကားနဲ႔ လိုက္လာခဲ႔တာပဲ"
ဟုတ္တာေပါ႔။ အႏွင္း အခုစီးလာတဲ႔ကားဟာ ဘယ္ကရယ္မသိတဲ႔ ေဈးကား ဒိုင္နာႀကီး။ အမိုးေပၚမွာ ႐ံုပို႔ဖို႔ ဆိတ္ေတြထင္ပါရဲ႕ ေလးဘက္ႀကိဳးတုပ္လို႔ ေတာင္းထဲထည့္တင္လာတာ တပဲပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ မိုးကလည္း တဖြဲဖြဲဆိုေတာ႔ ဆိတ္ေခ်းေတြဟာ ေပ်ာ္လို႔ ေတာင္းထဲကစီးက်ဆိုပါရဲ႕၊ ဒိုင္နာကားခပ္စုတ္စုတ္ဆိုေတာ႔ ေဘးတန္းလူထိုင္ခံုဘက္ တေပါက္ေပါက္ စိမ္႔လို႔။ ခ်စ္သူအႏွင္း အကၤ်ီေက်ာမွာ ဆိတ္ေခ်းနံ႔ေလးသင္းလို႔။ ဒါကို သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္မလံုစြာ အႏွင္းက ရယ္ရွက္ရွက္ေျပာေတာ႔ တစ္ေယာက္မ်က္လံုး တစ္ေယာက္ၾကည့္လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ရေသးတယ္။
"အကိုက ႏွင္းမလာေတာ႔ဘူးလားလို႔ ျပန္ေတာ႔မလို႔"
"လာမယ္ေျပာထားတာ ေသခ်ာလာမွာေပါ႔ အကိုရဲ႕"
"တကယ္လို႔ အကိုျပန္သြားရင္ ႏွင္းဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
အဲဒီအခ်ိန္ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ျဖစ္သြားတဲ႔ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေတြးေတြးဆဆသူေျပာတာ
"ႏွင္းလည္း ျပန္မွာေပါ႔ အကို" တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ဟာေလ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ေရွ႕မွာလည္း ရည္းစားေတြထားခဲ႔ဖူးပါရဲ႕။ မမွတ္မိလို႔သာ ရွိေစ၊ အဲဒီအခ်ိန္ အႏွင္းကို သြားေတြ႔တုန္းကေတာင္ ရည္းစားလက္ဝယ္ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ စစ္ကိုင္းတီတီစီကို မသဥၨာနဲ႔ေတြ႔မယ္ဆိုၿပီး လာတဲ႔အႏွင္းဟာ စစ္ကိုင္းေရာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုသာ မေတြ႔ရရင္ ျပန္မွာေပါ႔အကို ဆိုတဲ႔စကားကိုမွ တိတိပပ သေဘာမေပါက္မိေလာက္ေအာင္ တံုးအခဲ႔ဖူးပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အႏွင္းက ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ အေလးထားျပဳမူသမွ် အားလံုးအေပၚ ခ်စ္ခင္ေလးစားစိတ္ေၾကာင္႔လို႔ခ်ည္း ထင္ခဲ႔တာကိုး။
ဒီလိုပဲ အႏွင္းဟာ မႏၲေလးဘက္ကို မၾကာမၾကာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္ရရင္ သူတုိ႔႐ြာဘက္ ခဏခဏသြားတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အဲဒီကာလႀကီးဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ "ငံုးဆူလူမသိ" ေပါ႔။
"ႏွင္းေလ မေန႔ညကတည္းက ေတြးထားတယ္။ မနက္ျဖန္အကိုနဲ႔ေတြ႔ရင္ အကို႔ကို အခုလို ေနာက္ကေန တအားဖက္ထားမွာပဲလို႔"
"ႏွင္းတစ္ခါ မႏၲေလးကိုလာေတာ႔ အစ္ကို႔အေဆာင္ကို လာေသးတယ္။ မနက္အေစာႀကီး အကိုက အကို႔ေကာင္မေလးကို ေခ်ာ႔ေနတာေတြ႔လို႔ ႏွင္း အကိုတို႔မျမင္ေအာင္ ကြယ္ရာကပဲၾကည့္ၿပီး လွည့္ျပန္သြားခဲ႔တာ"
အႏွင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္တမဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ၿပီးေတာ႔ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ႔ကာလ အႏွင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာတဲ႔စကားေတြေပါ႔။ ဒီစကားေတြ အခုေန ျပန္ၾကားေယာင္ကာ အခုေရးျပရင္းေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တုန္းပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အႏွင္းကို ခ်စ္တယ္လည္း ဆိုၿပီး အႏွင္းအရင္ ရည္းစားေတြထားျဖစ္ခဲ႔ျခင္းမွာ ကိုယ္႔ခ်စ္လိပ္ျပာကို တစ္ခါဖူးမွ သံသယမထားခဲ႔ဖူးပါဘူး။ အႏွင္းအေပၚ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခ်စ္ခင္စံုမက္တဲ႔ စိတ္မယ္၊ ခႏၶာရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈေတြ အလ်ဥ္းကင္းသလို၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အႏွင္းအေပၚ အဲဒီလိုစိတ္မ်ဳိး ဘယ္တုန္းကမွ ထားၾကည့္ရမယ္ေတာင္ ေတြးဖို႔ သတိမရခဲ႔ဖူး။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အႀကီးတန္မဲ႔ အႏွင္းအေပၚ အခ်စ္စိတ္ေတြ ယိုဖိတ္ေနတာျဖစ္ၿပီး အႏွင္းကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ ေလးစားစိတ္သာ ပိုတယ္လို႔ ထင္ေနခဲ႔ေသးတာလည္း ရွိတာကိုး။ ဒီေတာ႔ကာ ကိုယ္႔ကို ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ ကန္ေတာ႔ဖုိ႔ေတာင္ လုပ္ဖူးတဲ႔ ကိုယ္႔ႏွလံုးသားထဲက ပံုရိပ္မေလးကို ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ရည္းစားစကား ေျပာရက္မွာလဲခင္ဗ်ာ။ အခုထိ အႏွင္းကို ကၽြန္ေတာ္ သမား႐ိုးက် ရည္းစားစကားမ်ဳိး တစ္ခါမွ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္ မမွတ္မိ။ ခ်စ္တယ္လို႔ေတာ႔ သူနဲ႔ေတြ႔ခ်ိန္ စိတ္ထဲေပၚလို႔ ဧရာဝတီေရလ်ဥ္ေၾကာက ဝဲဂရက္ ေရပြက္ေလးေတြလို စိတ္စီးဆင္းမႈ အလ်ဥ္ကိုလိုက္လို႔ စိတ္ထဲေပၚခ်ိန္ ေပၚသလို ေျပာခဲ႔ဖူးပါသည္။
ေနာင္သူနဲ႔ သမီးရည္းစားဘဝ အတိအလင္းေရာက္ေတာ႔မွ သူျပန္ဖြင္႔ဟ ဝန္ခံလို႔ သိရတာ-
"အကို႔ကိုခ်စ္လို႔ အကိုရွိတဲ႔ မႏၲေလးကို ခဏခဏလာေနတာေပါ႔ အကိုရယ္" တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္႔မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေတြကို မခ်င္႔မရဲ ျဖစ္လိုက္ေလျခင္း။ သို႔ေသာ္ ဒါကိုမသိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ငံုးဆူလူမသိ အခ်စ္ဇာတ္ေရယဥ္ေၾကာေလးဟာ ၾကားထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာရဲ႕။ ဒီလိုပဲ အစ္ကုိနဲ႔ ညီမေလးေပါ႔။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သူနဲ႔မို႔ ပီစီအိုဖုန္းေလးထဲက အသံၾကားရရင္ေတာင္ ရင္ထဲ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေနရတာ စိမ္႔လို႔။
အမွတ္တမဲ႔ျပန္ေတြ႔တဲ႔ ညေနမွာ ဧရာဝတီျမစ္ေလေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကားထဲ ျဖတ္တိုးတာမွတ္မိသည္။ ဧရာဝတီတံတားသစ္ စစ္ကိုင္းဘက္ကမ္းေက်ာက္စာတုိင္ေဘး အျခားအတြဲေလးေတြနဲ႔ အတူ ရပ္ေနတုန္းေပါ႔။
"အစ္က႔ို ရည္းစားနဲ႔ ျပတ္သြားၿပီလား" တဲ႔။
"ျပတ္သြားၿပီ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္အေျပာမွာ အႏွင္းဟာ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္းက သူ႔ေခါင္းေလး ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚမွီတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေသခ်ာသတိမထားမိလိုက္ခင္မွာပဲ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ႔ သမီးရည္းစားဘဝကို ဧရာဝတီတံတား(ရတနာပံု) ရဲ႕ အေပၚက ျဖတ္တုိက္တဲ႔ ျမစ္ေလရဲ႕ ေသြးေဆာင္မႈနဲ႔ ရခဲ႔ၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အႏွင္းရဲ႕ လြန္ခဲ႔ၿပီျဖစ္တဲ႔ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးကို ဒီေနရာေလးအထိ အေကာင္းအတိုင္းျဖတ္ၿပီး တခုတ္တရ သိမ္းထားပါတယ္။
သူနဲ႔ ကြဲေစခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အတ ၱပံုရိပ္ေတြ၊ ေတြေဝမျပတ္သားမႈေတြ၊ ဘဝထဲကဆူးေတြ၊ အေတြ႔အၾကံဳထဲက မာနေတြေၾကာင္႔ ေနာက္ျဖစ္လာတဲ႔ အခ်စ္အနိ႒ာရံုေတြကိုေတာ႔ (ကိုယ္႔အျပစ္ရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြမို႔ ေပါ႔ေစလိုသည္ ဆိုကာမွဆိုေစ) သတ္သတ္ဖယ္ထား ပါတယ္။ အခုထိလည္း ကၽြန္ေတာ္ အႏွင္းကို သတိရေနတာပါပဲ။ အႏွင္းအိမ္ေထာင္ျပဳသည္ ကၽြန္ေတာ္မၾကားမိေသးသလို၊ စံေဒဝီလို အပ်ဳိႀကီးဘဝႏွင္႔ အ႐ိုးထုတ္ပါေစလည္း ကၽြန္ေတာ္မရည္႐ြယ္ပါ။
သူနဲ႔ ကြဲေစခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အတ ၱပံုရိပ္ေတြ၊ ေတြေဝမျပတ္သားမႈေတြ၊ ဘဝထဲကဆူးေတြ၊ အေတြ႔အၾကံဳထဲက မာနေတြေၾကာင္႔ ေနာက္ျဖစ္လာတဲ႔ အခ်စ္အနိ႒ာရံုေတြကိုေတာ႔ (ကိုယ္႔အျပစ္ရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြမို႔ ေပါ႔ေစလိုသည္ ဆိုကာမွဆိုေစ) သတ္သတ္ဖယ္ထား ပါတယ္။ အခုထိလည္း ကၽြန္ေတာ္ အႏွင္းကို သတိရေနတာပါပဲ။ အႏွင္းအိမ္ေထာင္ျပဳသည္ ကၽြန္ေတာ္မၾကားမိေသးသလို၊ စံေဒဝီလို အပ်ဳိႀကီးဘဝႏွင္႔ အ႐ိုးထုတ္ပါေစလည္း ကၽြန္ေတာ္မရည္႐ြယ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဝးရျခင္းမွာ ေျပာခဲ႔ပါပေကာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတာင္တစ္ခု တက္ေနသူပါဆို။
*****
လူႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ေပၚတက္ၾကသတဲ႔ေလ။
ေတာင္တက္သမားေတြကို ဘာလို႔ ေတာင္ေပၚတက္သတုန္းလို႔ ေမးၾကည့္တဲ႔အခါ ေျဖၾကတဲ႔အေျဖက ေတာင္ေတြရွိလို႔ တက္ေနတာတဲ႔ေလ။
အခု လူႏွစ္ေယာက္ဟာလည္း ဘာလို႔ ေတာင္ေပၚတက္တယ္ ပံုျပင္ထဲမွာ မပါပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔ ေတာင္ေပၚ ေရာက္သြားၾကတယ္။
"ေဟ႔… ေအာက္နားဘက္ဆီ ဟိုကိုၾကည့္စမ္း၊ စိမ္းလန္းတဲ႔ လယ္ကြင္းေတြနဲ႔၊ ငါတို႔ေတြျဖတ္လာခဲ႔ရာ လမ္းေတြဟာ ေကြ႔ေကြ႔ေလးေကာက္လို႔၊ သစ္ပင္သစ္ေတာေတြလည္း စံုရဲ႕၊ သိပ္လွတာပဲေနာ္"
ေနာက္လူက ဟိုတစ္ေယာက္ညႊန္ျပရာ ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္လို႔ ေတြးေတြးဆဆ ဆိုတယ္။
"ဟုတ္ပေနာ္၊ ဒါဆို ဘာလို႔ ငါတို႔ေတြ သာယာတဲ႔ ေျမအျပင္ကိုစြန္႔ၿပီး ဒီေတာင္ေပၚကို ပင္ပင္ပန္းပန္း တက္ခဲ႔ၾကတာပါလိမ္႔" တဲ႔။
အခုေန ပစၥဳပၸန္ေတာင္ေပၚကေန အတိတ္ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြ၊ ေျမလမ္းေကာက္ေကာက္ေလးေတြ ျပန္ေမွ်ာ္ၾကည့္လို႔ သိပ္လွတာပဲ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ႔အခါ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာလို႔မ်ား အဲဒီသိပ္လွခဲ႔တဲ႔ အတိတ္ကို လႊတ္ခ်ခဲ႔မိတာပါလိမ္႔။
႐ႈခင္းဆိုတာ ဒီလိုပဲေလ။ ေဝးေဝးက ႐ႈေလ ပိုသာယာတယ္ ထင္ရေလေပါ႔။ တကယ္လို႔ သာယာတဲ႔ သစ္ပင္သစ္ေတာေတြ ဆိုင္းေနတဲ႔ သစ္ေတာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေဝးက ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ္တုိင္ ယခုတိုင္ အဲဒီသစ္ေတာထဲ ရွိေနေသးတာဆိုရင္ေတာ႔ အခုေန သစ္၊ က်ားလို၊ ငွက္ဖ်ားလို ေတာရဲ႕ဒါဏ္ေတြေၾကာင္႔ ေတာကို အခုျမင္ရသေလာက္ ခ်စ္ေနႏိုင္ပါဦးမလားပဲ။
ေတာင္တက္သမားေတြကို ေမးတဲ႔အခါ ေျဖတဲ႔ အေျဖက ေတာင္ေတြရွိလို႔ တက္မိတာတဲ႔။
အတိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဘာလို႔ လႊတ္ခ်ခဲ႔မိတုန္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေမးမိတဲ႔အခါ အဲဒီတုန္းက အနာဂတ္ျဖစ္တဲ႔ အခု ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္း သိႏိုင္စြမ္းအား မရွိခဲ႔လို႔ေပါ႔။
နာဂေတြေျပာေနက် ဆို႐ိုးတစ္ခုလို ေတာင္ေပၚကလူက ေတာင္ေအာက္ကလူကို ေသးေသးေလးပဲ ျမင္ရသလို၊ ေတာင္ေအာက္ကလူကလည္း ေတာင္ေပၚကလူကို ေသးေသးေလးပဲ ျမင္ရသတဲ႔။ အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္ (သို႔မဟုတ္) ဟိုတုန္းခါ အတိတ္၏အနာဂတ္ရဲ႕ သေဘာဟာ ဒီလိုခ်ည္းေပါ႔။
လူတုိင္းမွာ ေတာင္ေတြရွိရဲ႕။ လူတိုင္းမွာ ႐ႈခင္းေတြပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ဖူးၾကရဲ႕။
ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ႔ ေတာင္ေပၚက ကိုယ္ျဖတ္ဖူးရာ ႐ႈခင္းေတြအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာတဲ႔အခါ ေတာင္တက္လို႔ရတဲ႔ ဒါဏ္ရာေတြအေၾကာင္း ေယာက္်ားေတြမွာ ထည့္မညည္းရဘူးေလ။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၁၇၊၀၈၊၁၇
ၾကာသပေတး
နံနက္ ၁၀း၂၈
