တစ္ခုေသာ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ညေနခင္းတြင္ ေမာင္နီသည္ သူ႔လမ္းကို ပိတ္ရပ္ေနရပါမည္လားဟု ေမာင္ျဖဴေလးကို သက္သက္ အျပစ္ရွာ ထိုးႀကိတ္လႊတ္လိုက္သည္။ အားမတန္ေသာ ေမာင္ျဖဴေလး ငိုၿပီး သူ႔အစ္ကို မဲႀကီးအား သြားတိုင္ရာ၊ မဲႀကီးသည္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးေသာ ဟူ၏။
သူ႔ညီကို သက္သက္ရန္ရွာထိုးႀကိတ္လိုက္ေသာ ေမာင္နီကို ၄င္းတို႔ရပ္ကြက္ထဲအထိ လိုက္ရွာရာ၊ တစ္ခုေသာ ျခံစည္း႐ိုးမဲ႔ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ ဝက္စာသယ္ေနေသာ ေမာင္နီကို ပက္ပင္းေတြ႔ေလသည္။ ေမာင္နီသည္ မဲႀကီးကို ေသခ်ာမသိရွာေလ။ သုိ႔မဟုတ္ သူ႔အနားေရာက္လာသူ ဘယ္သူဟုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္အားေပ။
ေစာေစာက လမ္းထိပ္ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ေမာင္နီ႔အေၾကာင္း စံုစမ္းစဥ္ ေမာင္နီသည္ က်ဴးေက်ာ္ကြက္သစ္မွာေနေၾကာင္း၊ ဖတဆိုးေလးျဖစ္ေၾကာင္းႏွင္႔ သူ႔အေမ၏ လက္ရွိေယာက္်ားမွာ အရက္သမားျဖစ္ကာ သူတို႔မိသားစုကို အင္မတန္ ႏွိပ္စက္ေၾကာင္းေတြပါ မဲႀကီး ၾကားခဲ႔ရသည္။ သူတို႔ မိသားစုဟာ အင္မတန္ စ႐ိုက္ဆိုးသတဲ႔။ ထစ္ခနဲ႔ရွိ လင္မယားရန္ျဖစ္လ်င္ ၾကားက ေျမစာပင္ ေမာင္နီလည္း မဆီမဆိုင္ အ႐ိုက္ခံရတတ္သတဲ႔။
မဲႀကီးသည္ ကြမ္းယာသည္ေျပာေသာ စကားကို ဆံုးေအာင္မွ နားမေထာင္ေတာ႔ဘဲ ေမာင္နီ႔အိမ္ရွိရာဘက္ သြက္သြက္ လာခဲ႔စဥ္၊ လမ္းခုလတ္မွာ ေမာင္နီ႔ကို ပက္ပင္းေတြ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
မႏိုင္႔တႏိုင္ ဝက္စာပံုးကို သယ္မလ်က္၊ ညစ္ေထးေထး မ်က္ႏွာကို ေအာက္ခ်လ်က္ ႏံုးေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ အၾကည့္ေဝေဝႏွင္႔ ေကာင္ေလးမွာ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္က သူ႔ညီကို အေၾကာင္းမဲ႔ ရန္ရွာထိုးႀကိတ္သြားေသာ ေစာင္႔ႂကြားႂကြား ေမာင္နီဟုပင္ ထင္ရက္စရာမရွိေပ။
မဲႀကီး ေမာင္နီ႔အနားသုိ႔ တိုးသြားလိုက္သည္။
"ေစာေစာက ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က ေမာင္ျဖဴကို ထုိးသြားတာ မင္းလား" ဟု ေမးလိုက္သည္။
*****
"ကိုေအာင္မ်ဳိး သလိပ္ခြက္က ဒီဘက္ကစင္ေပၚမွာ၊ စာ႐ြက္ကို စားပြဲေပၚတင္ခဲ႔မယ္ေနာ္၊ ေန႔ခင္းေလာက္ အေျဖလိုခ်င္တာ ရႏိုင္မလား"
ႏွစ္ထားေသာ အာ႐ံုကို ျဖတ္ၿပီး ဝင္လာေသာ ရင္းႏွီးေနက် စကားသံေၾကာင္႔ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ခ်ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္စဥ္ ဆရာမ မဝင္းဝင္းေမ ကိုေတြ႔ပါသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ အင္မတန္ မသာယာပါ။ ဪ… ဒီတစ္လအတြက္ ကိုမင္းဟန္ သလိပ္စစ္ခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္မွကိုး။
ကိုမင္းဟန္ကို ကၽြန္ေတာ္ စတင္သတိထားမိတာက မႏၲေလးက ေဒါက္တာဦးခင္ေမာင္စိုး ေဆးခန္းမွာ။ ဦးခင္ေမာင္စိုးက အသည္းေရာဂါ ကုသည္။ ေဒါသႀကီးသည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ ကုလားဆရာဝန္ႀကီး။ ဗမာစကားကို မည္မွ် ပတ္ပတ္နပ္နပ္ တတ္ပါသနည္းဆိုေသာ္ သူ႔နာမည္ ခင္ေမာင္စိုးအား သူ႔ဘြဲ႔ႏွင္႔ကပ္ကာ ေဒါက္တာခင္ေမာင္စိုးလို႔ သမား႐ိုးက် ေခၚတာပင္မႀကိဳက္။ ေဒါက္တာဦးခင္ေမာင္စိုးဟု ၾကားက ဦးတပ္ေခၚရေသးသည္။
"ဆရာဝန္ဆိုတာ ဘုရင္ပဲ၊ မင္းတို႔ ငါလုပ္ခုိင္းတဲ႔အတိုင္း လက္မခံႏိုင္မွေတာ႔ ငါ႔ေဆးခန္းလည္း ဘာလို႔လာကုေနေသးသတုန္း"
ဤမည္ေသာ ပီယဝါစာ ခ်စ္ဖြယ္စကားတို႔ကို သူသည္ သူ႔လူနာအမ်ားအား စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိတိုင္း ေျပာတတ္ေပရာ၊ အေၾကာင္းမသိသူ စာ႐ႈသူမ်ားက သူ႔ထံမွာ လူနာပါးလ်ားမည္ ထင္စရာရွိေသာ္လည္း ထုိစဥ္က သူ႔ေဆးခန္းမွာ အရွိမ်ားေသာ ကၽြန္ေတာ္ကမူ အဆူအေငါက္ခံေနရသည့္ ၾကားက လူနာေတြ အင္မတန္မ်ားခဲ႔ေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း၍ဆိုရပါမည္။ သို႔ေသာ္ ယခုစာကား ေဒါက္တာခင္ေမာင္စုိးၾကီး အေၾကာင္းထက္ ကိုမင္းဟန္အေၾကာင္းသာ။
ကိုမင္းဟန္မွာ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ဘယ္သူေတြညႊန္း၍ မသိ၊ သူ႔ အေမ အသည္းေရာဂါကုဖို႔ ဦးခင္ေမာင္စုိးေဆးခန္းသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ အဲဒီတုန္းက အသည္းေဆးတစ္လံုး ႏွစ္သိန္းစြန္းစြန္း။ တစ္လ ႏွစ္ႀကိမ္ထိုးရသည္။ ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ မၾကာမၾကာ ေသြး စစ္ရသည္။ တစ္ခါစစ္ေသာ္ ေလးငါးေျခာက္ေသာင္းမွ တစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ က်တဲ႔အခါလည္း ရွိသည္။
တစ္ရက္ေတာ႔ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ရာ ဓာတ္ခြဲခန္းသုိ႔ ဦးခင္ေမာင္စိုး ဖုန္းဆက္ေခၚ၍ ကိုမင္းဟန္ အေမအတြက္ ေသြးသြားေဖာက္ေပးရသည္။ အသည္းပိုး အေကာင္အေရအတြက္ စစ္တာမို႔ ဓာတ္ခြဲစရိတ္ တစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္။ ဒီမွာ ကိုမင္းဟန္သည္ ေဒါက္တာခင္ေမာင္စိုးကို မည္သို႔ ေစာဒကတက္လိုက္သည္ မသိ-
"ဆရာဝန္ဆိုတာ ဘုရင္ပဲ၊ မင္းတို႔ ငါလုပ္ခုိင္းတဲ႔အတိုင္း လက္မခံႏိုင္မွေတာ႔ ငါ႔ေဆးခန္းလည္း ဘာလို႔လာကုေနေသးသတုန္း" ဟူေသာ ပီယဝါစာ ခ်စ္ဖြယ္ေသာ ကုလားသံဝဲဝဲကို ပီပီျမည္ျမည္ႀကီး ၾကားလိုက္ ရပါေတာ႔သည္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္႔လူ ကိုမင္းဟန္မွာ ဆရာဝန္႔ေရွ႕ ေျခစံုရပ္ၿပီး မ်က္လႊာေလးခ်လို႔။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာလည္း ကိုယ္႔နယ္ကလူ ကိုယ္႔ေရွ႕မွာ အေငါက္ခံေနရေတာ႔ အေနရအထိုင္ရ ခက္တာလိုလုိႀကီး ျဖစ္လို႔။
"ဆရာဝန္ႀကီးကလည္း သေဘာေတာ႔ေကာင္းပါရဲ႕၊ စိတ္ႀကီးၿပီး အေျပာပက္စက္လိုက္တာ ဆရာေလးရာ၊ ဒါပါပဲဗ်ာ။ ကံေပါ႔၊ က်ဳပ္တို႔လည္း ဆက္ၿပီး မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး၊ ဒီတစ္ပတ္ေဆးထုိးၿပီးရင္ နယ္မွာပဲ ျပန္ကုေတာ႔မယ္"
အဲဒီကေနာက္ ကိုမင္းဟန္ကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ရေတာ႔။ ႏွစ္တစ္ခ်ဳိ႕ၾကာသြားသည္။
ဇာတိေျမ မတၱရာေဆး႐ံုေလးက တီဘီဌာနမွာ ဓာတ္ခြဲမွဴးအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တာဝန္ျပန္က်ခ်ိန္ တစ္ရက္သား ပိန္ျခံဳးၿပီး ပါး႐ိုးေငါေငါႏွင္႔ လူ႐ုပ္ပင္မေပါက္ေတာ႔ေသာ ကိုမင္းဟန္ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေတြ႔ရသည္။ ကိုမင္းဟန္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မွတ္မိပံုမရပါ။
"ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကို တျမန္ေန႔ကတည္းက အိမ္ျပန္ပို႔မယ္ ေျပာေနတာ၊ အခုထိ လာမေခၚၾကလို႔၊ အဲဒါ ဒီမွာလည္း ျပႆနာေတြ တက္ေနၾကတယ္ ဆို၊ အက်ဳိးအေၾကာင္းေလး သိခ်င္လို႔"
အဲဒီတုန္းအခါမွာ ကိုမင္းဟန္ဟာ ေဆးယဥ္ပါးတီဘီလူနာ။ တီဘီမွာက လက္ရွိအခ်ိန္အထိ အဆင္႔သံုးဆင္႔ရွိသည္။ ႐ိုး႐ိုးတီဘီ၊ ေဆးယဥ္ပါးတီဘီႏွင္႔ ကုရာနတၳိ ေဆးမရွိေသးေသာ ေဆးမတုိးတီဘီ။
႐ိုး႐ိုးတီဘီအတြက္ စားေဆးေျခာက္လ ပုံမွန္ေသာက္ရသည္။ ေဆးယဥ္ပါးတီဘီကေတာ႔ စာေဆးအျပင္ ထိုးေဆးႏွင္႔ပါ အထူးၾကပ္မတ္ၿပီး ကုတာမို႔ အထက္ျမန္မာျပည္ တီဘီေရာဂါတုိက္ဖ်က္ေရးဌာနရွိရာ မႏၲေလးတိုင္း၊ ပုသိမ္ႀကီးေဆး႐ံုမွာ ႏွစ္ႏွစ္တိတိတက္ၿပီး ကုရသည္။ ေဆးမတုိးတီဘီအတြက္မူ အခုထိ ေဆးမေပၚေသး။
ကၽြန္ေတာ္႔ ဇာတ္လုိက္ႀကီး ကိုမင္းဟန္၏ ေရာဂါကား ဒုတိယအဆင္႔၊ ေဆးယဥ္ပါးတီဘီ။ သူပုသိမ္ႀကီးမွာ ေဆး႐ံုတက္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုမင္းဟန္ ကံေကာင္းသည္ပါသည္။ သူေဆး႐ံုတက္ၿပီး မၾကာမီ၊ တီဘီေရာဂါတုိက္ဖ်က္ေရးကို တုိးခ်ဲ႕လုပ္ေဆာင္မည္ဟု ကုထံုးအသစ္၊ နည္းလမ္းအသစ္ေတြ ခ်လိုက္သည္။
တီဘီလူနာသည္ မိမိေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ရွိ ေနအိမ္မွေန၍ ကုသမႈ ခံယူႏိုင္သည္။ ကုသခ်ိန္ကလည္း အရင္လို ႏွစ္ႏွစ္မဟုတ္ေတာ႔။ လႏွစ္ဆယ္ ေဆးထိုး၊ ေဆးေသာက္ကာ ကုရမည္။ ထိုအတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်းရြာတာဝန္ခံ သူနာျပဳဆရာမက တာဝန္ယူေစ။
အဲဒီမွာ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ေနစဥ္ ဓာတ္ခြဲခန္းထဲဝင္လာကာ ကိုမင္းဟန္၏ သလိပ္ခြက္ယူလာေပးေသာ ဆရာမေလး မဝင္းဝင္းေမတစ္ေယာက္ ကံဆိုးရွာပါေတာ႔သည္။ ပထမ ကံဆုိးသည္ကား ကိုမင္းဟန္ကို သူ႔ရြာျပန္ပို႔မယ္ ဆိုေတာ႔ ရြာခံေတြအား မဝင္းဝင္းေမက က်န္းမာေရး ပညာေပးရသည္။
"ရွင္တုိ႔ရြာသား ကိုမင္းဟန္ျဖစ္တဲ႔ ေရာဂါဟာ အမ္ဒီအာ တီဘီ (MDR TB) ေခၚတယ္။ ေတာ္႐ံုေဆးမတုိးဘူး။ တီဘီဆိုတာ ေလထဲကေန ကူးတတ္တဲ႔ေရာဂါျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ႔ကာ…"
ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ႏွင္႔ သတိျပဳဖြယ္ ဗဟုသုတ အျဖာျဖာကို မဝင္းဝင္းေမသည္ အာဝဇၨန္းေကာင္းေကာင္းႏွင္႔ မည္မွ်အထိ ႏႈတ္ခြန္းေႁခြလိုက္သည္ မသိပါ။ ကိုမင္းဟန္ေနရာ ျပည္ကမာၻျဖစ္ေသာ ထုိရြာေလးမွာ အေရးအခင္း ျဖစ္ပါေတာ႔သည္။
ကိုမင္းဟန္ ေဆး႐ံုကဆင္းၿပီး ရြာျပန္မည့္ေန႔ ရြာထိပ္က ကားလမ္းကို ပိတ္ကာ ရြာသားေတြဆႏၵျပၾကသည္။
"ဒီေရာဂါသည္ႀကီး အလိုမရွိ"
႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲေတြ ျဖစ္လို႔ ေဆး႐ံုကဆင္းရမည့္ေန႔မွာ ကိုမင္းဟန္ကို ပုသိမ္ႀကီးေဆး႐ံုမွ မေခၚႏိုင္ေသး။ ကာလႀကီးကလည္း ထစ္ခနဲ႔ဆို ဆႏၵျပၾကသည့္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရလက္ထက္လြတ္လပ္စ၊ ထႂကြစ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္ဦးကာလ။ ႐ြာသားေတြမွာ ဆႏၵျပရတာ ခံတြင္းလိႈက္ေနခ်ိန္။ တစ္ေလာေလးကမွ အသိမ္းခံလယ္ေျမမ်ား ကိစၥႏွင္႔ပတ္သက္ၿပီး တစ္ရြာလံုးထြက္ ဆႏၵျပၾကစဥ္ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ သူတို႔႐ြာပါတာကို သေဘာခုိက္ေန ၾကခ်ိန္။
အခု တစ္႐ြာလံုးကို ကူးစက္ႏိုင္သည့္ ေရာဂါသည္ႀကီး သူတုိ႔ရြာျပန္လာမည္ ဆိုေသာအခါ အားလံုး တက္ညီလက္ညီ ဆႏၵျပၾကသည္။ သူတုိ႔ရြာေက်ာင္းက ကိုမင္းဟန္၏ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အျခားကေလးမ်ားႏွင္႔ ခြဲကာ အခန္းသတ္သတ္ သင္ေစဖို႔ ေျပာၾကသည္။ ကိုမင္းဟန္မိန္းမ၏ ကားလမ္းေဘးက ထမင္းဆိုင္ေပါက္စေလး ပိတ္လိုက္ရသည္။ အဲဒီတုန္းက မႏၲေလး-မိုးကုတ္ ကားလမ္းေဘးက ကိုမင္းဟန္တို႔႐ြာေလးမွာ ဆႏၵျပသူေတြနဲ႔ က်န္းမာေရးက လူေတြနဲ႔ စည္လို႔။ ဤမွ်သာေလာ…။
မကေသးပါခင္ဗ်ာ။ ဒီသတင္းကို သဲ႔သဲ႔ၾကားေသာ ကိုေရႊမန္းသတင္းေထာက္မ်ားက ကိုယ္တိုင္ႂကြခ်ီေတာ္မူလာလွ်င္ ဓာတ္ဆီဖိုးကုန္မည္စိုး၍ထင္႔ ရြာသားမ်ားကို ဖုန္းဆက္ေမးၾကသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ရြာမွာ ဆႏၵျပေနတယ္ဆို၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း"
ဆရာမ မဝင္းဝင္းေမ အဂၤလိပ္လို ေျပာလိုက္ေသာ အမ္ဒီအာ တီဘီ (MDR TB) ဆိုသဟာကို ရြာသားေတြက ဘယ္လိုၾကားၿပီး၊ သတင္းသမားတုိ႔ကို ဘယ္လိုေျဖလိုက္ကာ၊ သတင္းသမားမ်ားက ဘယ္ပံု နားလည္သြားၾကသည္ မသိ။ ကိုမင္းဟန္တို႔ ေနရာ မတၱရာနယ္မွာ အီဘိုလာ ေရာဂါသည္ႀကီးေတြ႔လို႔တဲ႔ဟု မႏၲေလးသတင္းေတြမွာ ျပန္႔ကုန္ေတာ႔သည္။
ေဆးယဥ္ပါးတီဘီကို အဂၤလိပ္လို အတိုေကာက္ေခၚေသာ အမ္ဒီအာ ( MDR TB) နဲ႔ အဲဒီတုန္းက ေလဆိပ္ေတြမွာ ေတြ႔တယ္ ဘာညာနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ နာမည္ႀကီးေနတဲ႔ အီဘိုလာနဲ႔ နာမည္ခ်င္းက ခပ္ဆင္ဆင္ကိုး။
ငါ႔စေကာ ေၾကာင္႔ ျပည္ပ်က္ေလၿပီ။ ကိုမင္းဟန္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ အတန္းခြဲသင္ဖို႔ ဖိအားေပးခံရသည္။ သူတို႔ မိသားစု ထမင္းဆိုင္ေလး ပိတ္လိုက္ရသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကိုမင္းဟန္ ရြာမျပန္ႏိုင္ဖို႔ ရြာသားေတြ ဆႏၵျပေနတုန္းမွာ မန္းသတင္းသမားေတြ ပါးစပ္ဖ်ား ကိုမင္းဟန္ႀကီး အီဘိုလာေရာဂါ ရေလသည္။ ထိုသည့္ သမယဝယ္ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႔ မတၱရာေဆး႐ံု တီဘီဌာနသို႔ ဆုိင္ကယ္တက္စီေလး စီးလံုးငွားကာ ပုသိမ္ႀကီးမွ ကိုမင္းဟန္ကိုယ္တုိင္ ႂကြျမန္းလာျခင္းပင္။
"ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကို တျမန္ေန႔ကတည္းက အိမ္ျပန္ပို႔မယ္ ေျပာေနတာ၊ အခုထိ လာမေခၚၾကလို႔၊ အဲဒါ ဒီမွာလည္း ျပႆနာေတြ တက္ေနၾကတယ္ ဆို၊ အက်ဳိးအေၾကာင္းေလး သိခ်င္လို႔" တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ သူနားလည္ေအာင္ မေျဖရက္ပါ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ထမင္းရည္ပူလာ လွ်ာလႊဲလုပ္ကာ တီဘီအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ က်န္းမာေရးမွဴးထံ လႊဲလိုက္သည္။
ရက္တစ္ခ်ဳိ႕ ၾကာသြားသည္။ တ႐ုတ္သိုင္း ဝတၳဳေတြထဲကလို သူတို႔ မည္သုိ႔မည္ပံု လုပ္လိုက္သည္ မသိပါ။ ကိုမင္းဟန္ ႐ြာျပန္ေရာက္သြားသည္။
႐ြာခံ ဆရာမ မဝင္းဝင္းေမ ဒုတိယအႀကိမ္ ကံဆိုး ဒုကၡေရာက္သြားသည္။
အသုိ႔နည္း။
ကိုမင္းဟန္ေရာဂါသည္ အမ်ဳိးသားက်န္းမာေရးအဆင္႔ အေရးႀကီး တိုက္ဖ်က္ရမည့္ ေရာဂါ။ သူ႔ကုသ ကာလက လႏွစ္ဆယ္။ ေန႔စဥ္မွန္မွန္ ထိုးေဆးထိုးရမည္။ လစဥ္မွန္မွန္ သလိပ္စစ္ရမည္။ ထိုအတြက္ သူနာျပဳ ဆရာမ မဝင္းဝင္းေမမွ တာဝန္ယူေစ။
မဝင္းဝင္းေမသည္ ေန႔စဥ္မွန္မွန္ ကိုမင္းဟန္အိမ္သို႔သြားက ေဆးထုိးေပးရသည္။ လစဥ္မွန္မွန္ ကိုမင္းဟန္ထံက သလိပ္ရဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။ ဒီအတြက္ မဝင္းဝင္းေမမွာ တစ္လ ေထာက္ပံ႔ေငြ သံုးေသာင္း၊ ကိုမင္းဟန္အတြက္ ေထာက္ပံ႔ေငြသံုးေသာင္းႏွင္႔ ဆန္၊ ပဲစသည္ ရ၏။ ဤသည္မွာ လက္ရွိ တီဘီေရာဂါတုိက္ဖ်က္ေရး၏ မူ။
အကယ္၍ တစ္ရက္တေလ ေဆးထုိးပ်က္ကြက္ခဲ႔ေသာ္ မဝင္းဝင္းေမ၏ တာဝန္။ တစ္လတစ္ခါ သလိပ္စစ္ရက္ ေနာက္မက်ရေအာင္ မဝင္းဝင္းေမက တာဝန္ယူ။ ကိုမင္းဟန္၏ ေထာက္ပံ႔ေငြႏွင္႔ အာဟာရ မွန္မွန္ရဖို႔ မဝင္းဝင္းေမက ထုတ္ေပးရသည္။ ထိုသည္တို႔ ပ်က္ကြက္ေသာ္ ၿမိဳ႕နယ္ က်န္းမားေရးအစည္းအေဝးေတြမွာ မဝင္းဝင္းေမ အေထာင္းခံရသည္။ အမ်ဳိးသားက်န္းမာေရးအတြက္ အေရးႀကီးကုသေပးရမည့္ ေရာဂါသည္ အမ်ဳိးအစားႀကီးကိုး။
အမယ္ အမ်ဳိးသားက်န္းမာေရး အဆင္႔မို႔လား မသိ၊ ကိုယ္႔လူ ကိုမင္းဟန္ဟာ နည္းနည္း ေသြးႀကီးလာသည္။ တစ္လ ေငြသံုးေသာင္း ရရမည့္ရက္ မရေသာ္၊ မဝင္းဝင္းေမအတြက္ သလိပ္ေထြး မေပးခ်င္ဘူးတဲ႔။ ကတ္တီးကတ္တတ္ လုပ္တယ္ဆိုပဲ။ ေဆးလာထုိးရင္ ျငဴစူသတဲ႔ေလ။ သူ႔ကို တစ္ရက္မပ်က္ ေဆးထုိးကို ထုိးရမယ္ဆိုတာ သူသိေနၿပီး၊ သူျငင္းရင္ ဆရာမက ေခ်ာ႔ရမယ္ဆိုတာလည္း နားလည္ေနတာကိုး။
"ဆရာမတို႔ နားလည္ထားရမွာက တီဘီလူနာေတြကို ေပးတဲ႔ေဆးဟာ လူကို အားနည္းေစတယ္။ စိတ္တို စိတ္ဆတ္ေစတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ က်န္းမာေရး ဝန္ထမ္းေတြဆိုတာ လူနာေတြအေပၚမွာ ဘယ္လိုစိတ္မ်ဳိး ထားသင္႔တယ္ဆိုတာ…."
လစဥ္ ၿမိဳ႕နယ္အစည္းအေဝးတိုင္း ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားက လူနာေတြကို သနား သည္းခံဖို႔ တစ္ေယာက္တလဲ လာေရာက္ ဩဝါဒေႁခြၾကပါသည္။ မဝင္းဝင္းေမ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရတာေတာ႔ လကုန္ရက္တုိင္း သာယာသည္ မရွိလွပါ။ သူ႔မွာ ဒီပိုက္ဆံ သံုးေသာင္းအထက္က ထုတ္မေပးေသးလို႔ ၾကန္႔ၾကာရင္ ကိုမင္းဟန္က ညစ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ သလိပ္ေထြးမေပးလို႔ ဒုကၡမ်ားရရွာသတဲ႔။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ ရံခါ ဌာနက အေပး ေနာက္က်လ်င္ သူ႔ထဲက စိုက္ေပးထားမွ ဟိုလူက ၾကည္ျဖဴသတဲ႔ေလ။
အင္း… သူ႔ခမ်ာ ဒီလူ႔ကို ေန႔တိုင္း မနက္ေစာေစာ ထိုးေဆးသြားထုိးေပးရတဲ႔ ဒုကၡကလည္း ေသးမည္မဟုတ္ပါေပ။
"လႏွစ္ဆယ္တဲ႔ ျပည့္ခဲလိုက္တာ ကိုေအာင္မ်ဳိးရယ္၊ ကၽြန္မျဖင္႔ ဒီကေန ေျပာင္းသာေျပးခ်င္ေတာ႔တာပါပဲ"
တစ္ခါ တစ္ခါ မဝင္းဝင္းေမ ထုတ္ညည္းလွ်င္
"ဓာတ္ခြဲမွဴးျဖစ္တဲ႔ က်ဳပ္လည္း ခင္ဗ်ားေလာက္သာ ကံဆိုးမိုးေမွာင္မက်တယ္၊ ကၽြန္ဝယ္ရာ အဆစ္ပါပါ မဝင္းဝင္းေမရဲ႕" လို႔ သူစိတ္အေဖာ္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကပါ ကူညည္းေပးပါသည္။
လစဥ္ က်န္းမာေရး အစည္းအေဝးေတြမွာေတာ႔ တီဘီေဆးရဲ႕ စိတ္ကိုထိခိုက္ေစေသာ ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးေတြအေၾကာင္း၊ လူနာမ်ားရဲ႕ ေန႔စဥ္လူမႈဘဝ ျဖတ္သန္းမႈ အခက္အခဲေတြအေၾကာင္း ဆရာဝန္ႀကီးေတြ တစ္ေယာက္တလဲ ၾကံဳသလို လာေရာက္ေဟာေျပာၾကတုန္း။
"ေန႔ခင္း ဆယ္႔တစ္နာရီေလာက္ ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ထားေပးမယ္ ဆရာမ၊ ဆရာမ မအားရင္ အေျဖကို ဖုန္းသာဆက္ေမးလိုက္"
ကၽြန္ေတာ္က မဝင္းဝင္းေမကို ျပန္ေျဖၿပီး၊ သလိပ္ခြက္ထားကာ သူထြက္သြားေတာ႔ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ဆက္ဖတ္ျဖစ္သည္။
လူရမ္းကားေလး ေမာင္နီက ေမာင္ျဖဴ႕ကို သက္သက္ရန္ရွာ ထုိးႀကိတ္ေသာ ဇာတ္လမ္းေလး။ ေက်ာင္းမွာ လူစြာလုပ္သေလာက္ သူ႔အိမ္မိသားစုဘဝမွာ သနားစရာ အေျခအေနဆိုးေတြနဲ႔ ဝက္စာသယ္ေနရတဲ႔ ေမာင္နီ႔အနား ေမာင္ျဖဴ႕အစ္ကို မဲႀကီးကပ္သြားၿပီး
"ေစာေစာက ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က ငါ႔ညီ ေမာင္ျဖဴကို ထုိးသြားတာ မင္းလား" ဟု ေမးလိုက္တဲ႔ ေနရာ။
ေမာင္နီဟာ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ေနတဲ႔ မ်က္လံုးေလးေတြနဲ႔ မဲႀကီးကို ေမာ္႔ၾကည့္ၿပီး ေျဖရွာတယ္။
"ဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္မိပါတယ္ အစ္ကို" တဲ႔။
အဲဒီ စကားကို ၾကားၿပီးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ မဲႀကီးဟာ ေမာင္နီ႔မ်က္ႏွာကို ေစ႔ေစ႔ၾကည့္ကာ
"ငါ႔ညီကို အႏိုင္က်င္႔ခ်င္ဦးကြာ" ဆိုၿပီး ခြပ္ ခနဲ႔ ထိုးခ်လိုက္ပါေတာ႔သတဲ႔။
စာအုပ္ထဲက ဇာတ္လမ္းရဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္မွာ လူဟာ ကိုယ္႔မွာရွိတဲ႔ ျပႆနာေတြကို သူတစ္ပါးအေပၚ လႊဲခ်စိတ္ေျဖခြင္႔ မရွိဘူးတဲ႔။ ငါဒီလို ခံစားေနရလို႔ သူတစ္ပါးေတြအေပၚ ဒီလိုရမ္းကားမိတာပါဆိုလို႔ ေလာကမွာ ဘယ္သူကမွ ခြင္႔လႊတ္မွာ မဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ္႔ျပဳေသာကံ ပဲ႔တင္သံ ကိုယ္႔မွာသာ တာဝန္အရွိဆံုးပဲတဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ကို ပိတ္ၿပီး၊ ဓာတ္ခြဲစစ္ေဆးမႈေတြ စလုပ္ဖို႔ ျပင္လိုက္ပါတယ္။
ေန႔ခင္းအမွီ မဝင္းဝင္းေမ အဆင္ေျပဖို႔ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ကူညီရမယ္ေလ။ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ ကိုမင္းဟန္ဟာ သူ႔ကို ျပႆနာတစ္ခုခု ရွာမွာမလြဲ။
ကိုမင္းဟန္ကို ေဒါက္တာဦးခင္ေမာင္စိုး ေရွ႕မွာ ေျခစံုရပ္လွ်က္ မ်က္ႏွာေအာက္ခ် ေတြ႔ခဲ႔ရဖူးသလို၊ မတၱရာေဆး႐ံု တီဘီဌာနေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘာလို႔ အိမ္ျပန္မေခၚၾကေသးတာတုန္းလို႔ နားမလည္ႏိုင္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင္႔လည္း ေတြ႔ခဲ႔ရဖူးသည္။
အဲဒီတုန္းက ကိုမင္းဟန္မွာ ဒုကၡေတြေဝလို႔။
အခု ကိုမင္းဟန္ကို ေဆးထိုး၊ ေဆးေသာက္ ေရွာင္လုိက္ ျငင္းလုိက္ျဖင္႔ နယ္ခံသူနာျပဳကို အႏိုင္က်င္႔ခြင္႔ရေနေသာ ေရာဂါသည္အျဖစ္ ျမင္ရသည္။
တစ္ခါတေလ ေလာကသည္ ထူးဆန္းစြာ ေရာဂါသည္မ်ားကိုပင္ အာဏာတစ္ခ်ဳိ႕ လက္ဝယ္ေပးတတ္သည္။
ဆရာဝန္ႀကီးဦးခင္ေမာင္စိုးေရွ႕ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ရဲခဲ႔ေသာ ကိုမင္းဟန္မွာ သူနာျပဳမေလး မဝင္းဝင္းေမအေပၚ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ အာဏာေလး ရွိလာေသာအခါ…။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
