မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကစ္တီ ျပတ္ကာစ။ ကစ္တီက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ထားသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကစ္တီကိုခ်စ္သည္။ ဒီေတာ႔လည္း လူမွာ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ႀကီး က်ကာမွ အသည္းကြဲတာေပါ႔ေလ။ အသက္ႀကီးမွ အသည္းကြဲရတာဟာ အရြယ္လင္႔မွ အံဆံုးထြက္တဲ႔ ကိစၥလိုပဲဗ်၊ ေျပာျပရင္လည္း ဘယ္သူမွ ယံုမွာမဟုတ္သလို၊ ခံစားရတဲ႔ ဒုကၡေၾကာင္႔လည္း လူမွာ ေဒါသက အလိုလိုထြက္ေနတတ္တာကလား။
ဒါနဲ႔ ဇာတ္လမ္းကို တိုေအာင္ေျပာရရင္ စားလည္းဒီစိတ္၊ သြားလည္း ဒီစိတ္နဲ႔ ကစ္တီၿပီး ကစ္တီျဖစ္ေနလိုက္တာ၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရင္း ကစ္တီ႔အေၾကာင္းေတြးမိေတာ႔ လမ္းေလးခြဆံုမွာ တစ္ဖက္က ဆိုင္ကယ္နဲ႔ တိုက္မိၾကပါေရာ။ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ “အုန္း” ခနဲ႔၊ “ဂြမ္း” ခနဲ႔ၾကားလိုက္ရၿပီး ႏွစ္စင္းလံုး ဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု ျဖစ္သြားေတာ႔တာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္႔ဆိုင္ကယ္ကိုယ္ ကုန္း႐ုန္းဆြဲထူေနတုန္း အသံၾကားလိုက္ရတယ္။
“မင္႔ေမ႐ိုးတဲ႔မွ…”
နားစြန္နားျဖားေပမယ္႔ ေဒါသက ေထာင္းခနဲ႔ထြက္သြားတယ္။ ကိုယ္နဲ႔တိုက္မိတဲ႔ ေကာင္က ဆဲေနတာ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေဒါသလည္း အေတာ္ထြက္ေနပံု။ ေနာက္ကပါလာတဲ႔ သူ႔မိန္းမက သူ႔လင္ကို ဆြဲေနတယ္။ ေအာင္မယ္ ေအေဘးမ်ဳိးဟာ ဆြဲေလ ကဲေလဗ်။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ထိုးပါမယ္ ႀကိတ္ပါမယ္တကဲကဲ။ လူက ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ နည္းနည္း အသက္ႀကီးမယ္။ ဗလေတာင္႔ေတာင္႔၊ တက္တူးမည္းမည္းနဲ႔ မိန္းမေရွ႕မို႔ ခပ္ကဲကဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေတြးႏိုင္ေတာ႔ဘဲ လြတ္ထြက္သြားတယ္။ အဲဒါ ပါလာတဲ႔ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ႀကိဳးတင္းေနေအာင္ကိုင္တဲ႔ၿပီး အဲဒီေကာင္ကို ပိတ္႐ိုက္ပစ္မိေတာ႔တာပဲ။ သတိဝင္ေတာ႔ ေအေဘးမ်ဳိးဟာ ဆိုင္ကယ္ေဘးမွာ လဲေနၿပီ။ သူ႔မိန္းမဆိုတာလည္း ေအာ္ဟစ္ေနတာ ကမာၻပ်က္လို႔။ ေနာက္ေတာ႔ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြထြက္လာ၊ ရဲစခန္းေရာက္ေပါ႔။ ဒီထံုးစံေတြ႐ိုးခဲ႔မို႔ စိုးလွမရွိပါဘူး။
စခန္းေရာက္ေတာ႔ တကယ္လို႔ အမႈဖြင္႔ခဲ႔ရင္ ဘယ္လိုေတြျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာနဲ႔၊ တရား႐ံုးေရာက္ရင္ ဘယ္လိုဆိုတဲ႔အေၾကာင္းကို စခန္းထဲက ရဲေတြရွင္းျပအၿပီးမွာ တစ္ဖက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားပံုပါ။ သူ႔မိန္းမက အက်ယ္အက်ယ္ မျဖစ္ရေအာင္ အမႈကိုမဖြင္႔ခ်င္ေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ဟိုေအေဘးမ်ဳိးကေတာ႔ သူ႔ထံုးစံ မိန္းမေၾကာင္႔ပဲ ေလွ်ာ႔ရသလိုလို တအင္အင္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဒါသထြက္ေနေသးတာ။ ဘာလို႔ဆို ေစာေစာကသာ ေဒါသနဲ႔မို႔ ကိုယ္ကခ်ည္း လုပ္ရတယ္ထင္တာ၊ တကယ္႔တကယ္ ေသြးေအးလာေတာ႔မွ ႏႈတ္ခမ္းက ငံၿငိၿငိစိုစြတ္စြတ္ခံစားမႈနဲ႔ မ်က္ႏွာတစ္ေနရာက နာက်င္မႈေတြခံစားလာရခ်ိန္ ဒီေကာင္႔အေပၚ ေဒါသက ျပန္ထြက္လာေသးတာ။
ကိစၥဝိစၥေတြၿပီးေတာ႔ ဗိုလ္ႀကီးစည္သူဝင္းဆီဖုန္းဆက္မိတယ္။
“က်ဳပ္ရန္ျဖစ္လို႔ ဘဲႀကီး”
သူက ျပာျပာသလဲ ျပန္ေမးတယ္။
“ဟာ… ဘယ္မွာလဲ၊ အခု လာခဲ႔ရမလား”
“မလာနဲ႔ေတာ႔၊ ေသာက္ေနက်ဆိုင္က ေစာင္႔ေနဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္အခုလာခဲ႔မယ္”
ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ ေန႔ခင္းႀကီး ေသာက္ျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ရန္ျဖစ္ခဲ႔တာေတြေမ႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ကစ္တီ႔အေၾကာင္းေတြေျပာရင္း သတိရ ဝမ္းနည္းလာမိတယ္။ အခုေနျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ႔ ကိုယ္ကသာ အဲဒီတုန္းက စြတ္စက္ခံစားျပေနမိတာ၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က မ်က္ႏွာတည္နဲ႔ထိုင္ေနတဲ႔ဘဲဟာ နားေရာလည္လား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ပိုမေျပာေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္း ဆက္ေရးျပမယ္႔ အေၾကာင္းအရာေတြက သက္ေသခံၾကပါလိမ္႔မယ္။
ခဏေနေတာ႔ သူနဲ႔တစ္ပတ္စဥ္ထဲ ကိုရဲရင္႔ပါ ေရာက္လာပါေရာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေရွ႕မွာတင္ ကစ္တီ႔အေၾကာင္း ခံစားျပေနတာကို မ်က္ႏွာေသႀကီးနဲ႔ ခပ္တည္တည္ႀကီး နားေထာင္ေနရင္းက ဘယ္လိုကဘယ္လို သင္းတို႔ခ်င္း ‘ခ်ိန္း’ လိုက္ၾကတယ္ မသိပါဘူး။ ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ စစ္သားေတြအေၾကာင္း။
ကိုစည္သူဝင္းက အိမ္ေထာင္သည္။ ကေလးတစ္ေယာက္အေဖ။ သူက အျပင္ထြက္ရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ မိန္းမကိုမေခၚဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး အိမ္ထားခဲ႔တာပဲ။ အဲ… ညေန ညေနဆိုရင္ေတာ႔ ေတာင္ဘက္က်ဳံး ၇၃ လမ္းေပါက္က ကစားကြင္းမွာ သူ႔ကေလးကိုလက္ဆြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတာျဖစ္ျဖစ္၊ ကေလးကို မပင္ပန္း ပင္ပန္းရေအာင္ ကစားခိုင္းေနတာျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ရမယ္။ ကေလးကို ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ မထင္ပါနဲ႔ခင္ဗ်ာ။ စစ္သားမို႔ သားေလး က်န္းမာသန္စြမ္းေအာင္ ေလ႔က်င္႔ေပးတယ္လည္း အထင္မမွားပါနဲ႔ခင္ဗ်ာ။ အဲဒါ… ညညက် ဒီေကာင္ေလး ေစာေစာအိပ္ေအာင္ ၾကံေဆာင္တာတဲ႔ခင္ဗ်ာ။ သူ႔ပါးစပ္ကေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိရတာ။
“ကိုေအာင္မ်ဳိး၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စစ္တပ္နည္း” တဲ႔။ ညပိုင္းေတာ႔ မိန္းမကို သိပ္ခ်စ္။ ကေလးေစာေစာအိပ္ေအာင္ လုပ္ၿပီးကို အခ်ိန္ေပးတာ။ အို… ဘယ္႔ႏွာႀကီးပါလိမ္႔။
ကိုရဲရင္႔က် တစ္မ်ဳိး။ သူက လူပ်ဳိ။ ရွားရွားပါးပါး မိန္းမလွလွေလးတစ္ေယာက္ ခ်စ္သူရထားတယ္။ ဒီေတာ႔ သင္းစတိုင္ကက် တကယ္႔ “သူခိုးေရြရ တျပျပ” သြားေလရာေခၚတယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ညည အရက္ဆိုင္ထိုင္ရင္ေတာင္ သူ႔ေကာင္မေလးပံု ေဝါေပပါ တင္ထားတဲ႔ ဖုန္းကို စခရင္ပိတ္မသြားေအာင္ ဆက္တင္ခ်ိန္ၿပီး စားပြဲေပၚခ်ထားကာ ႂကြားတတ္တဲ႔အမ်ဳိး။ ဒါက် သူတို႔စစ္တပ္က လူပ်ဳိစစ္သား အထာတဲ႔ဗ်ာ။ ဘယ္႔ႏွာ႔ လူေတြျမန္းကို မသိပါဘူး။
အခုလည္း ေန႔ခင္းႀကီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေသာက္တဲ႔ဆိုင္ သူေရာက္လာေတာ႔ သူ႔ေကာင္မေလးပါ ပါတာပ။
“ညီေလးတို႔ ငါတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ႔ၾက။ အခုမွ ေန႔ခင္းႀကီးရွိေသးတာ၊ မေသာက္ၾကနဲ႔။ မင္းအစ္မက ငါ႔ကိုအခု ဖိနပ္လိုက္ဝယ္ေပးမလို႔တဲ႔။ အဲဒါ အျပန္က်ရင္ မင္းတို႔စားခ်င္တာ ေကၽြးမယ္လည္း ေျပာတယ္”
တကယ္ဆို ကိုရဲရင္႔ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္တူျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔ေကာင္မေလးဟာ အခုရွိလွမွ အသက္ ၂၃၊ ၂၄ အာဏာကုန္ေပါ႔။ ဒါကို သူကပဲ ကိုယ္႔ထက္ႀကီးသလိုလို၊ အဲဒီလို ႀကီးတာေၾကာင္႔ပဲ အလိုလို ဟိုသူနဲ႔တြဲေနတဲ႔ ၂၃၊ ၂၄ ႏွစ္ေလာက္ ကေလးမဟာ ကိုယ္႔အစ္မအရြယ္ ျဖစ္သြားသလိုလို ေျပာတတ္တာလည္း သူတို႔ စစ္သားအထာပဲဗ်။ အိုဗ်ာ၊ တကယ္႔ကို ဘယ္ႏွာ႔လူေတြျမန္း မသိပါဘူးဆိုမွ။
သူက အစ္မဆိုေတာ႔လည္း အစ္မေပါ႔ေလ။ ဒါနဲ႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ သူ႔ကားေပၚတက္ၿပီး၊ သူေခၚရာပါခဲ႔ၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အမွတ္မလြဲရင္ ၂၇ လမ္း၊ ေဈးခ်ဳိအေရွ႕ေလာက္ဗ်။ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ မမဟာ လမ္းေဘးကားရပ္ၿပီး ေကာ႔ပက္ေကာ႔ပက္နဲ႔ ဖိနပ္အဝယ္ထြက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဟိုလူပဲ ကားထဲက်န္ခဲ႔ေတာ႔ ပူကပူ၊ အိုက္ကအိုက္သနဲ႔မို႔ ကားထဲကထြက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကြမ္းယာဆိုင္ေဘး ကြမ္းေလးၿမံဳ႕ရင္ ဟိုအတြဲျပန္အလာ ေစာင္႔ရတယ္။
“ပြမ္”
“ပြမ္”
“ပြမ္”
တပြမ္ပြမ္နဲ႔ နားဆူလွပါတယ္ ေအာက္ေမ႔တာ၊ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားရပ္ထားခဲ႔တဲ႔ ေနရာက ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ကားကို သူမ်ားအိမ္အဝင္ေပါက္ ပိတ္ရပ္ထားခဲ႔တာ။ အဲဒါ အိမ္႔ရွင္ျပန္လာေတာ႔ သူ႔ကားဝင္မရလို႔ ေဒါသျဖစ္ေနပါေကာ။ ဒါနဲ႔ ဟြန္းေတြလွိမ္႔တီးၿပီး သူ႔ေဒါသကို ျပေနတာကလား။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သြားေျပာရတယ္။
“ကားသမားက ေဈးသြားဝယ္တယ္ဗ်၊ က်ဳပ္လည္း ကားမေမာင္းတတ္ဘူး။ အဲဒါ ေရႊ႕ခ်င္ရင္ေတာ႔ ေသာ႔တန္းလန္းရွိတယ္၊ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ေရႊ႕လိုက္”
ဘိုးေတာ္ဟာ တရုတ္ဗ်။ ဒီေတာ႔ တ႐ုတ္လို “ညိ ေရွာက္ပင္တက္၊ ငါသံရာပင္တက္မယ္” ေတြ လုပ္ပါေရာ။ နားမလည္ေပမယ္႔ ဆဲတယ္ထင္လို႔ ေဒါသေတာ႔ နည္းနည္းထြက္တယ္။ ဒါတင္ဘယ္ကမတုန္း။ ဘိုးေတာ္ဟာ ကားကိုလြတ္ရာေရႊ႕ၿပီးခ်ိန္ ကားတံခါးကို သိသိသာသာ ေစာင္႔ပိတ္တယ္ဗ်။
“မေအ႐ိုးႀကီး မ႐ိုင္းနဲ႔ ရီးပဲ….” ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ေတာ႔တာပဲ။
ေျပာရဦးမယ္ဗ် စစ္သားေတြအေၾကာင္း။ အခုက ရန္ျဖစ္တာထက္ အတူပါ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြအေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာရယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အစေတာ႔ ကားတံခါးေစာင္႔ပိတ္ၿပီး တ႐ုတ္လိုဆဲတဲ႔ ေအေပးႀကီးကို ေဆာ္မလို႔ပဲ။ မနက္က ရန္ျဖစ္ထားတဲ႔ အခံေလးကလည္းရွိ၊ အရည္ေလးလည္း ဝင္ထားေတာ႔ စိတ္က လုပ္ခ်င္ေနတာရယ္။ လက္ထဲပါလာတဲ႔ ဖုန္းေစာင္းနဲ႔ သူ႔ထုပစ္မလို႔ သူ႔အနားကပ္ေတာ႔ ေအေပးႀကီးက အိမ္ထဲဇြတ္ဝင္ေျပးတယ္။ သူေျပးမွေသခ်ာၾကည့္မိ သိလိုက္ရတာ၊ အဲဒီဘဲႀကီးက ေတာ္ေတာ္အိုေနပါၿပီ။ ေတာ္ပါကြာဆုိၿပီး ရန္ျဖစ္ဖို႔ စိတ္မပါေတာ႔ဘဲ လွည့္ထြက္လာခ်ိန္ သူ႔မိန္းမ တ႐ုတ္မက သတိၱေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထြက္လာပါေရာ။
ဘယ္႔ေလာက္ ကံဆိုးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပါလဲခင္ဗ်ာ။ အဖိုးႀကီးဝင္သြားလို႔ တပ္ကူထြက္လာတာ မိန္းမတဲ႔။
အခု စာနဲ႔ေရးျပေတာ႔ နည္းနည္းစာၾကမ္းသလိုျဖစ္ပါမည္။ သို႔ေသာ္ အျပင္မွာရန္ျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္ အဆဲစကားတို႔မွာ မဆန္းလွပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ႐ိုက္မည္ေျပးလာေသာ တ႐ုတ္မိန္းမကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ အဆဲေလးနဲ႔ေျပာၿပီး တြန္းထုတ္လိုက္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႔ ရြာၿပီတည္း။ သူတို႔သား တ႐ုတ္ေလး ဆယ္တန္းသာသာအရြယ္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေပါက္စေလာက္ကပါ တုတ္ကေလးကိုင္လို႔ ထြက္လာျပန္ရဲ႕။ ကဲ… ဘယ္မွ်ကံဆိုးေသာ ကၽြန္ေတာ္ပါနည္း။ နံပါတ္တစ္က အဖိုးႀကီး၊ နံပါတ္ႏွစ္က မိန္းမ၊ နံပါတ္သံုးက လူပ်ဳိေပါက္ေကာင္ေလး။ သင္းတို႔လိုဟာမ်ဳိးေတြနဲ႔ အဘယ္သူသည္ ရန္ျဖစ္ခ်င္ပါမည္နည္း။ ကိုယ္ကလုပ္လုိက္ရေသာ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွ ေသာက္က်ဳိးနည္း ဝိုင္းအျပစ္တင္ၾကမည္ျဖစ္သလို၊ ကိုယ္ခံရပါကလည္း ဘယ္ႏွယ္႔မွ မ်က္ႏွာမလွေသာ ကိစၥႀကီး။
မိန္းမတို႔သည္ အဆဲသန္သေလာက္ မိုက္႐ူးရဲဆန္ၾက၏။ လူပ်ဳိးေပါက္ကေလးကလည္းကလည္း သူ႔ကုိယ္သူ ႏိုင္ခ်င္ၾကက္အမွတ္နဲ႔ ခြပ္ပါမယ္ တကဲကဲ။ ဒါထဲ အဖိုးႀကီးက သူ႔မိတ္ေဆြျဖစ္ဟန္ရွိေသာ သူ႔ေဘးအိမ္ထဲ စစ္ကူေခၚသလိုတၾကည့္ၾကည့္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္တိုလာၿပီး
“မေအ႐ိုးႀကီး လာထြက္ခဲ႔ကြာ” ဆိုကာ ကေလာ္ထုတ္မိေတာ႔သည္။
သတိထားမိေတာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးတစ္ခုလံုးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဝိုင္းၾကည့္လွၿပီ။ ဟိုအိမ္သည္အိမ္ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ကိုယ္႔ကို လူဆိုးႀကီးလိုလို မ်က္စိစပါးေမြးစူးၾကေသာ အထာေတြႏွင္႔။ သို႔ေသာ္ တကယ္႔လူဆိုးႀကီးမဟုတ္ေသာ ရည္းစားပူမိဆိုးဆိုးသည့္ ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႔ရပ္ကြက္ လူအင္အားကို သတိထားမိခ်ိန္ နည္းနည္းေတာ႔ ျဖံဳလာပါသည္။ ဒီေတာ႔ အတူပါသူ ကိုယ္႔ဗိုလ္ႀကီးကို သတိရမိသေပါ႔။ သူဆိုတာ ဗိုလ္ႀကီး။ တိုက္နည္းခိုက္နည္းေတြ သိမွာေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ လွည့္ၾကည့္မိတာ ကိုယ္႔လူဟာ ကိုယ္႔ကို ‘ဖုတ္ေလတဲ႔ငပိ ရွိတယ္လို႔မွ မထင္’ သူ႔ဖုန္းသူၾကည့္ရင္း ကြမ္းယာဆိုင္ေရွ႕ ထုိင္လို႔။ အဲဒီ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လွည့္မၾကည့္တာဆိုလို႔ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။
တကယ္႔ကို ကိုင္ဇာရဲ႕ “အို႔… ေနႏိုင္သူႀကီး ေနႏိုင္သူႀကီး ေနႏိုင္သူႀကီးရယ္” လို႔ ေအာ္ဆုိရမယ္႔အေပါက္။
သူတင္ပဲလားဆိုေတာ႔ ကိုရဲရင္႔ကိုလည္း ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ။ အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ေနၾကရင္း မတ္တပ္၊ တစ္ေယာက္ကပုခံုး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကခါး ကႏြဲ႔ကလ် ဖတ္ထားၾကတဲ႔ ဖိနပ္ဝယ္စံုတြဲ ျပန္လာပါေရာ။
“ကဲ… လာလာ ညီေလးတို႔ တက္ၾက၊ သြားမယ္” တဲ႔။ ဒါပဲ ေျပာတယ္။
ဟိုတ႐ုတ္မိသားစု ဆဲေနတာလည္း သူမသိဘူး။ ရပ္ကြက္က ကိုယ္႔ကိုေဆာ္မယ္လုပ္ေနတာလဲ သူမသိဘူး။ သူသိတာ သူ႔ေဘးက ေကာင္မေလးႏႈတ္ခမ္းစူေနတာပဲ တဲ႔။ အဲဒါ တကယ္ေျပာတာ။ ကားေပၚေရာက္ေတာ႔
“မင္းတုိ႔အစ္မဟာကြာ၊ ဒီေလာက္ေလး လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို ေနပူေတာ္မူလို႔တဲ႔၊ စိတ္ေကာက္ေနေသးတယ္” တဲ႔။ ေျပာပံုက။ (အဲဒီေန႔က သူတို႔စံုတြဲ ဖိနပ္ဝယ္ထြက္တာ၊ အနည္းဆံုးတစ္နာရီခြဲေလာက္ၾကာမယ္။ ဖိနပ္ေတာ႔ စိတ္ႀကိဳက္မေတြ႔လို႔ မဝယ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ဗ်ာ။ ေယာက္်ားစီးကတၱီပါဖိနပ္ကို အဲဒီေလာက္ ေရြးရမွန္း ကၽြန္ေတာ္႔တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ သူတို႔နဲ႔မွပဲ အဲဒီတစ္ခါ ၾကားဖူးတယ္။)
ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ကိုစည္သူဝင္းႀကီး စိတ္တိုတာနဲ႔ ေျပာမိတယ္။
“ခင္ဗ်ားဗ်ာ အေတာ္ေနႏိုင္တဲ႔လူ။ ဒီေလာက္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနတာေတာင္ ထလာေဖာ္ မရဘူး၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားအားကိုးနဲ႔ က်ဲေနတာ” ဆိုေတာ႔
“က်ဳပ္ဒီမွာ ကန္ဒီခရပ္(Candy Crush) ဂိမ္းေဆာ႔ေနတာ လယ္ဘယ္ ၁၄၅ ေအာင္ခါနီးေနၿပီဗ်၊ ခင္ဗ်ား ရန္ျဖစ္တာက ခင္ဗ်ားလိုေဒါသမ်ဳိးနဲ႔လူ ဘယ္သူမွ ထြက္မလုပ္ရဲတာ က်ဳပ္သိေနသား” တဲ႔။
ဒီလူႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အဲဒီေန႔က ေဒါသေတြလည္း ေျပကေရာ။ အသည္းကြဲတာလည္း ေပ်ာက္ကေရာ။ အဲဒါ ဥတုေဘာဇနက်မ္းရဲ႕ အာေဘာ္နဲ႔ ေျပာရရင္
“အို… အမ်ဳိးသားတို႔၊ အသည္းကြဲေသာ္ မခက္လား၊ ဗိုလ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ေပါင္းေသာ္ မေပ်ာက္လား” ဟု ဆုိရမည္ပင္။ တိုင္းျပည္ႀကီးပ်က္ေနတာပင္ တေယာထိုးမပ်က္သလို သူေစာ္ေလး ေနပူမွာစုိးေသာ ဗိုလ္ႀကီးရယ္၊ ေပါင္မုန္႔မရွိလို႔ ဆူပူမေနဘဲ ကိတ္မုန္႔စားေပါ႔ဟု အျပစ္တင္ရက္သူ ကန္ဒီခရပ္ဂိမ္းလယ္ဘယ္ မပ်က္ခ်င္ေသာ ဗိုလ္ႀကီးရယ္၊ ဪ… ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရေသာ စစ္သားသူငယ္ခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၁၆၊၀၆၊၂၀၁၈
စေန
ညေန ၀၃း၀၈
No comments:
Post a Comment