နယ္ျမိဳ႕ေလးမို႔ နံနက္ကိုးနာရီခြဲ ဆယ္နာရီအထိ ႏွင္းေတြေဝတုန္း။ ေဆးရံုဝင္းထဲမွ ရိုးတံက်ဲက်ဲ စိန္ပန္းပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ေနာက္ဘက္ အေပၚနားက်က်မွာ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုရွိျပီး၊ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲမွာ မီးညႇိလက္စ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ျပာတန္းလန္းႏွင္႔ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိဆိုင္းဘုတ္ ကို အာဏာဖီဆန္ျပဳျပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည္ မဟုတ္ရမူပဲ၊ လြတ္လပ္စြာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနၾကေသာ အျခားလူမ်ားႏွင္႔အတူ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနေန ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ေဆးရံုထဲမွ ရွည္ေမ်ာေမ်ာမိန္းမတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ ၾကိမ္ျခင္းတစ္ခုဆြဲထားျပီး၊ သူ႔ေနာက္မွာ တရုတ္ ေမြးပြေစာင္အထုပ္ေတြ၊ တိုလီေမာက္စအထုပ္ၾကီးငယ္ေတြကို မႏိုင္႔တႏိုင္ ဆြဲလာေနေသာ အသက္ၾကီးၾကီးမိန္းမတစ္ေယာက္ ပါလာပံုအရ သူတို႔ဒီေန႔ ေဆးရံုမွဆင္းခြင္႔ရတာ ျဖစ္မည္။
ရွည္ေမ်ာေမ်ာ မိန္းမသည္ လူနာျဖစ္ရမည္။ အသက္ၾကီးၾကီး မိန္းမသည္ လူနာေစာင္႔ျဖစ္ရမည္။ ရုပ္ရည္အဆက္အရ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ သားအမိျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ျပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ ေနေသာ စိန္းပန္းပင္ဘယ္ဘက္နားက သီးပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ျပီး တစ္ခုခုကို ေစာင္႔ေနၾကဟန္ရွိသည္။ ဒီျမင္ကြင္းမ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဆးရံုေလးမ်ဳိးမွာ ခၾကာခဏျမင္ရတတ္တာမ်ဳိး။
"ဟာ… အရီးတို႔ ဒီေန႔ဆင္းေတာ႔မလို႔လား"
မ်ားမၾကာမီ တိုရိုတာဗီဂို ကားျဖဴေလးတစ္စင္း ေဆးရံုဝင္းထဲ ေမာင္းဝင္လာျပီး၊ ေစာေစာက ေစာင္႔ေနေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာမိန္းမ သားအမိအနီး ရပ္သြားကာ အထဲမွ လူကလွမ္းေမးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထုိလူ ကားေပၚမွ ဆင္းလာသည္။
နယ္ေဆးရံုေတြမွာ ေတာသူေတာင္သားေတြ ေဆးရံုလာတက္သည့္ အခါ ဒီလိုပဲ ျမိဳ႕မွ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းလူေတြ အခုလို လူနာလာေမးေနက်။ ဒါသည္လည္း သိပ္မဆန္း။ အခုလူလည္း လူနာလာေမးတာသာ ျဖစ္ရမည္။ သို႔ေသာ္ သူလူနာလာေမးသည့္ေန႔သည္ တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ လူနာေဆးရံုမွ ဆင္းသည့္ေန႔ျဖစ္ေနသည္။ လူနာေမးဖို႔ဟာ တစ္ရက္တစ္ရက္ႏွင္႔ မလာျဖစ္ဘဲ ေနာက္က်သြားရင္းက အခုလိုေဆးရံုးဆင္းရက္ထိ ေရာက္သြားတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ လူနာသည္ သူထင္သေလာက္ ေဆးရံုမွာ မၾကာဘဲ ေစာဆင္းရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။
ဒီေဆးရံုမွာ လုပ္သက္ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြ႔အၾကံဳအရ ထုိရွည္ေမ်ာေမ်ာမိန္းမ၏ လူနာပံုပန္းကိုၾကည့္ျပီး ဘာေရာဂါ ျဖစ္လို႔ လာတက္သည္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။ ဆရာဝန္ေတြအေခၚ အေဘာရွင္း။ အရပ္သားနားလည္ေအာင္ ေျပာရလွ်င္ ကိုယ္ဝန္ပ်က္လို႔ ေရာက္လာတာ။ ဒီနယ္တေၾကာမွာက အရပ္လက္သည္မႏိုင္ေသာ ဒီလိုကိစၥေတြက ေဆးရံုကို အခုလိုမၾကာမၾကာ၊ တစ္ေန႔တစ္ခါ ႏွစ္ခါ ေရာက္လာၾကျမဲ။ ေတာသူေတာင္သား မ်ားအတြက္ ဤနည္းသည္ ရိုးရာသားဆက္ျခားနည္း တစ္ခုျဖစ္သည္။
"အရီးတို႔ ဘယ္ကိုျပန္မတုန္း၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုက္ကားငွားေပးလိုက္မယ္"
ကားေပၚကလူကလွမ္း ေျပာသံၾကားရသည္။
"ဟယ္… မလုပ္ပါနဲ႔၊ ဘယ္ကသာ၊ အားနာစရာၾကီး"
"မဟုတ္ဘူးအရီး၊ ဘာမွ အားနာစရာမရွိဘူး၊ အထုတ္ေတြအပိုးေတြ မႏိုင္မနင္းနဲ႔ဟုတ္စာ"
ေျပာရင္းဆိုရင္း ကားေပၚကလူသည္ ေရွ႕မွျဖတ္သြားေသာ ဆုိက္ကား သမားကို လက္ယပ္ေခၚသည္။
"မလုပ္နဲ႔ ေမာင္ထြန္းျမင္႔၊ အရီးတို႔သြားရမွာ နီးနီးေလးရယ္၊ စာသင္ေက်ာင္းေရွ႕နားက ကားဂိတ္တင္၊ ဒီေလာက္နဲ႔ ဒီေလာက္ခရီး တို႔ေတာသူေတာင္သားေတြ လမ္းေလ်ာက္သြားလို႔ရေနတာဟာ၊ အလကား ပိုက္ဆံကုန္ရေအာင္"
ဆိုက္ကားသမားက ေဘးမွရပ္ေစာင္႔ေနသည္။ ကားဆရာက ထိုႏွစ္ေယာက္ကို ဆုိက္ကားေပၚတက္ဖို႔ ေျပာသည္။ ထိုအေျပာသည္ "တို႔က ေတာသူေတာင္သား၊ အလကားကြယ္၊ ပိုက္ဆံကုန္ရေအာင္၊ တို႔လမ္းေလွ်ာက္ ႏိုင္ပါတယ္" ဆိုေသာ အျငင္းႏွင္႔ ပယ္ခ်ခံရသည္။
ဆိုက္ကားစီးမယ္၊ မစီးဘူး သူတို႔ အေၾကအလည္ျငင္းခုန္ေနၾကတာ အေတာ္ၾကာပါသည္။
"တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပို႔ခ်င္တာအရီး၊ ဒီေန႔ သြားစရာေလး ရွိေနလို႔ အခ်ိန္မရလို႔သာ၊ တက္ပါအရီးရာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားရေတာ႔မယ္"
ကားသမားက အနည္းငယ္ေလာေဆာ္လိုက္သည္။
"သြားပါ ေမာင္ထြန္းျမင္႔ရယ္၊ အရီးတို႔ဘာသာ လမ္းေလ်ာက္သြားပါမယ္။ မင္းဆိုက္ကားဆရာလည္း ျပန္လႊတ္လိုက္၊ ဘယ္… ဒီခရီးနဲ႔ ဒီခရီးကို ဆိုက္ကားစီးရမယ္လုိ႔"
ကားဆရာသည္ နာရီကိုတစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္ျပီး ထြက္သြားဟန္ျပဳသည္။
"အကိုရာ ေစာေစာစီးစီး ကၽြန္ေတာ္ေဈးဦးေတာင္မေပါက္ေသးဘူး၊ အခုလိုၾကီးေခၚျပီးမွေတာ႔ မငွားဘဲ ေဈးဦးမခ်ဳိးပါနဲ႔"
ဒီဆုိက္ကားဆရာကို ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ သူ႔နာမည္ ကိုသိန္းတင္။ သူသည္ ေဆးရံုနားတစ္ဝိုက္မွာ ဂိတ္ထုိးျပီး ဆိုက္ကားနင္းစားသူျဖစ္သည္။ အခုလို သူေျပာေတာ႔ သူ႔လိုေဈးဦးေပါက္ အယူမရွိေသာ္လည္း သူ႔ေနရာက ခံစားျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည့္ခဏ သူ႔ကိုစာနာသည္။ သို႔ေသာ္ ညည ကၽြန္ေတာ္႔ တာဝန္ခ်ိန္မ်ားမေတာ႔ အေရးၾကီးလူနာအတြက္ ေဆးဝယ္ထြက္သူ လူနာရွင္မ်ားအေပၚ ကိုသိန္းတင္ ဆိုက္ကားခ ပိုေတာင္းတတ္တာလည္း ၾကံဳဖူးမွတ္မိေနသည္။
"အို… ဒီနားနဲ႔ ဒီနားကြယ္ မလုိက္ပါဘူး၊ ေနေန"
အသက္ၾကီးၾကီး မိန္းမကေတာ႔ ဇြတ္ျငင္းသည္။
"ဒါဆိုလည္းဗ်ာ၊ ေခၚျပီးမွ မလိုက္ေတာ႔ဘူးဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေၾကြတစ္ရာေလာက္ေတာ႔ ေဈးဦးေပါက္ေပးခဲ႔ပါလားဗ်ာ၊ တကယ္႔ကို ေဈးဦးေပါက္ၾကီးမို႔လို႔ပါ"
ဆိုက္ကားဆရာက ကားေပၚမွလူကိုၾကည့္ျပီး ေျပာပါသည္။ ကားသမားက ပိုက္ဆံအိတ္ကိုႏႈိက္ျပီး အေၾကြရွာရာ ႏွစ္ရာတန္တစ္ရြက္ ထြက္လာသည္။ ခပ္သုတ္သုတ္ပင္ ဆုိက္ကားဆရာကို ထုတ္ေပးျပီး
"အရီး၊ ဒါဆုိလည္း သြားျပီေနာ၊ ေနာက္မွေတြ႔မယ္" ဆိုကာ ကားေပၚတက္ ေမာင္းထြက္သြားသည္။
ဆုိက္ကားဆရာလည္း သူရေသာ ႏွစ္ရာတန္ေလး ပုဆိုးခါးပံုစၾကားမွာလိပ္ျပီး နင္းထြက္စျပဳေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကုန္သြားေသာ ေဆးလိပ္ကို ေအာက္ပစ္ခ်ျပီး၊ ေနာက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိရန္ အစျပဳလိုက္သည္။ အခုေဆးလိပ္ဗူးေတြမွာ ေရာဂါသည္ပံုၾကီး ကပ္ထားတာ နည္းနည္းေတာ႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ပါသည္။
"ေဟ႔ေဟ႔… သူငယ္၊ ေနဦး"
အသက္ၾကီးၾကီးမိန္းမက ဆုိက္ကားနင္းသူကို လွမ္းေခၚသည္။ ဆိုက္ကားေလး ရပ္သြားျပီး ဆုိက္ကားဆရာက ေနာက္သုိ႔ ဆိုက္ကားသမား လည္ျပန္ ၾကည့္သည္။
"ဒီကေန ေက်ာင္းၾကီးေရွ႕ကိုဆုိ ဘယ္ေလာက္ေပးရမတုန္း"
"ခုနစ္ရာပါ အေဒၚ"
သူသည္ေနာက္တစ္ခါ ေဈးလန္သြားမွာလည္း ေၾကာက္ပံုရသည္။ အခါတိုင္းဆို ဒီခရီးမ်ဳိးကို သူတစ္ေထာင္ေလာက္ ေတာင္းတတ္တာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။
"ဒီခရီးနဲ႔ ဒီခရီး နီးနီးေလးကို ငါးရာထား"
ဆိုက္ကားဆရာ တစ္ခ်က္ေတြသြားျပီး လက္ခံလိုက္တာေတြ႔ရသည္။
"အင္းဗ်ာ၊ တက္တက္အေဒၚ"
သူသည္ ေအာက္ကိုဆင္းျပီး ေစာေစာက ရွည္ေမ်ာေမ်ာမိန္းမထံမွပါ ျခင္းေတြ ပလံုးေတြ ေစာင္ေတြပါ ဆိုက္ကားေပၚမတင္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆိုက္ကားေလးသည္ တေရြ႕ေရြ႕ ေဆးရံုဝင္းထဲမွ ဘီးလွိမ္႔အထြက္၊ သူတို႔လူတစ္စု ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕နားက ျဖတ္အသြားမွာ အသက္ၾကီးၾကီး မိန္းမက ဆိုက္ကားဆရာကို ေျပာလိုက္သံကို ၾကားရသည္။
"ေစာေစာက ေမာင္ထြန္းျမင္႔ မင္းကိုေပးသြားတာ ႏွစ္ရာဆိုေတာ႔ အခုငါတို႔က သံုးရာပဲ ထပ္ေပးရေတာ႔မွာေပါ႔ေနာ"
ဆိုက္ကားဆရာ သိန္းတင္သည္ အားျပဳနင္းေနရင္းမွ ပါစင္ဂ်ာဟု သူသံုးေနက်၊ သူ႔ဆိုက္ကားေပၚက ခရီးသည္ႏွစ္ခုကို ငံု႔လို႔ၾကည့္သည္။
"ဟုတ္တယ္ေလကြယ္၊ မဟုတ္ဘူးလားလို႔"
ထို႔ေနာက္ ကိုသိန္းတင္က ဆိုက္ကားကိုအားျပဳနင္းလိုက္ရင္းမွ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပံဳးျပပါသည္။ သူ႔အျပံဳးကို ဘာရယ္လို႔ ဘာသာမျပန္တတ္ေသးခင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဝတၱရားအရ ျပန္လည္ ျပံဳးျပျပီး ျဖစ္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ေတာသူေတာင္သားမ်ဳိးရိုးက ဆင္းသက္လာသူမို႔ အနည္းငယ္အားနာတတ္ေသာ အခံေလး က်န္ေနေသးဟန္ ရွိပါသည္။ တကယ္ဆို သူ႔အျပံဳးက ဘာကိုဆိုလိုမွန္း သိျပီးမွ၊ ေလးေလးစားစားႏွင္႔ အဓိပၸါယ္ပါပါ ျပန္ျပံဳးျပသင္႔သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၂၃၊၁၂၊၂၀၁၆
ေသာၾကာ
ည ၀၇း၂၅
