(၁)
“ဟဲ႔… နင္က ႏိုးႏိုးခ်င္း အရက္ေသာက္တယ္ဆိုမွေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္ ေဆးက ေသာက္သတုန္းဟဲ႔”
“နင္တို႔နဲ႔ေတာ႔ ငါ ေသသာ ေသခ်င္ေတာ႔တာပဲ၊ ေဆးကို အဲလိုေသာက္ေတာ႔ နင္ ဒုကၡေရာက္မွာေပါ႔ဟဲ႔၊ နင္႔အိမ္ကဟာေတြကေရာ နင္႔ကို ဘာမွ မေျပာဘူးလား”
ဤသို႔ အစရွိေသာ ဆူသံပူသံ ေသာေသာညံကို မနက္ခင္းတိုင္း ျပဳေနသူကား ေအာင္ေျမသာစံ ေဒသႏၲရက်န္းမာေရး႐ံုး၊ တီဘီဌာနမွ သူနာျပဳဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္တင္ ျဖစ္ေပသည္။ ေဒၚၾကည္တင္႔ေလသံကား ကိုယ္႔တူကိုယ္႔သား ကိုယ္အမ်ဳိးအရင္းကို ေျပာေနသလို စီးစီးပိုင္ပိုင္ ရွိလွသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေျပာခံရေသာ တစ္ဖက္လူ၏ ျပန္ေျပာသံမွာ မူကား ေလွ်ာ႔တိေလွ်ာ႔ရဲ ႏိုင္လွေပသည္။
“အိမ္က ရွိေတာ႔ဘူးေလ ဆရာမ၊ ဟိုတစ္ေလာက ေဂၚနဲ႔ထုိးပစ္တဲ႔ အထဲ ပါသြားၿပီ”
“ငါ႔ ကို မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ ေလွ်ာက္မေျပာစမ္းပါနဲ႔ဟယ္၊ နင္အခုေတာင္ ဒီေလာက္နံေဟာင္ေနတာ၊ မူးေနျပန္ၿပီ မို႔လား၊ မူးမူးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပာ မေနစမ္းနဲ႔”
မေျပာနဲ႔ ဆုိေတာ႔လည္း တစ္ဖက္က အရက္သမား၏ အသံကို နည္းနည္းမွ မၾကားရေတာ႔ပါ။ မၾကားဆို အရက္သမားဟာ လူနာထိုင္ ေခြးေျခခံုေပၚ ငုတ္တုတ္ႀကီး ေစာင္းေနမွကိုး။ ဒီလူ႔ခမ်ာ မေန႔ညက အရွိန္ကို ေျဖရင္း မ်ားေလသလား။ တီဘီေဆးရဲ႕ ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေလာက္တဲ႔အထိ သူ႔အားမရွိေလ သလား။ ကမ္းနားလမ္းက က်ဴးေတြဖ်က္တဲ႔အထဲ သူ႔အိမ္ပါသြားတယ္ဆိုမွ အိမ္ယာေနရာ အခက္အခဲေၾကာင္႔ ဥတု ခၽြတ္ယြင္းေလေရာ႔သလား။ သတၱဝါတစ္ခု ကံတစ္ခုမို႔ ရွိေစေတာ႔၊ ဤစာေရးသူ ဓာတ္ခြဲမႉးကိုယ္တိုင္ေသာ္မွ ဝန္ထမ္းလိုင္းခန္းမရ၍ ေန႔စဥ္ အသြားအျပန္ မိုင္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းၿပီး ႐ံုးတက္ေနရသူ ျဖစ္ရာ၊ ဒီလူ ေနစရာမရွိတာကို ဘယ္႔ႏွယ္႔မွ မကယ္ႏိုင္ပါ။
(၂)
“ဟဲ႔… ငါ႔သားေလးရဲ႕၊ မင္႔ႏွယ္႔ကြယ္ အိမ္ျပန္ပါလား။ ဆရာမတို႔က လႊဲစာေရးေပးလိုက္မယ္၊ ရန္ကုန္ကိုျပန္ေနာ္။ ၿပီးေတာ႔ အေမ႔ဆီ ျပန္ေန ငါ႔သားရဲ႕။ ဆရာမက ေဆးကုမေပးခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ဒီေဆးေသာက္ရင္ အလုပ္က နားရမွာ။ အခန္႔မသင္႔လို႔ ေဆးနဲ႔မတည့္ရင္ အိမ္ရာထဲ တစ္လ ကိုးသတင္း လွဲေနရႏိုင္တယ္။ ေဆးေသာက္ရမွာကလည္း တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ မဟုတ္ဘူး လ(၂၀) ေတာင္ သားရဲ႕၊ ကိုယ္႔အေမ ရင္ခြင္ေလာက္ ဘယ္ဟာမွ မေကာင္းဘူး”
ထံုးစံအတိုင္း ဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္တင္၏ နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ႏို႔… ဒီေတးသံသားက ေပ်ာ႔လွေခ်လား။ ေပ်ာ႔ဆို ေဒၚၾကည္တင္ အခုေျပာေနရသူ ေကာင္ကေလးကား အသက္ (၂၀) စြန္းစြန္းအရြယ္ ျဖဴျဖဴေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလး။ သူတို႔ ေျပာေနၾကေသာ စကားတို႔ကို ဤမွာဘက္ သံုးထပ္သားေလးသာ ျခားေသာဓာတ္ခြဲခန္းထဲမွ အတိုင္းသားၾကားေနရ၍ ဓာတ္ခြဲမႉးက နားလည္လိုက္သည္မွာ ဒီေကာင္ေလးဟာ သူ႔ပါတနာေခၚ အမ်ဳိးသားအေဖာ္နဲ႔ ေနတာ။ သူဟာ သူ႔ခ်စ္သူ အဲဒီ ေကာင္ေလးအတြက္ သူ႔ေဆြသူ႔မ်ဳိး သူ႔မိဘေတြကိုေတာင္ စြန္႔ၿပီး ထြက္လာခဲ႔တာတဲ႔။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အခု မႏၲေလး၊ ေအာင္ေျမသာစံၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ အိမ္ငွားေနၾကတာတဲ႔။ အခု ေကာင္ေလးက ေဆးကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုမွာ အေရာင္းျမႇင္႔တင္ေရး လုပ္တယ္။ ေနာက္ သူ႔လက္တြဲေဖာ္ ေကာင္ေလးကေတာ႔ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ စာသင္တယ္ဆိုလားပဲ။ ဒါသည္ ဒီဘက္ခန္းက ဓာတ္ခြဲမႉး သိၾကား နာလည္လိုက္သမွ် သူ႔တို႔အေၾကာင္း။
“အိမ္ျပန္ပါ သားေလးရယ္” ဆုိတဲ႔ ေဒၚၾကည္တင္၏ ေခ်ာ႔ေမာ႔ေျပာဆိုသံႏွင္႔
“ရတယ္ ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာပဲ ေနၿပီး ေဆးကုမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္႔ခ်စ္သူနဲ႔ပဲ ဒီမွာေနမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုးအတူေကာင္းအဖက္ ေနၾကမယ္လို႔ သႏိၷ႒ာန္ခ်ထားၿပီးသား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေရွ႕ဆက္ရမယ္႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ရွိေသးတယ္” ဟူသည့္ ေကာင္ကေလး၏ ျငင္းဆိုေတာင္းပန္သံတို႔ကား သူတို႔ရဲ႕ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာ ေဆြးေႏြးသံေတြထဲမွာ တဝဲလည္လည္ ထပ္ေနၾကသည္။ ေဒၚၾကည္တင္ကား အၾကမ္းေရာ အႏုပါရသည့္ စြယ္စံုတီဘီမင္းသမီးႀကီးပါတည္း။ သို႔ေသာ္ စြယ္စံုႀကီးမွာလည္း သူ႔အပူႏွင္႔သူ။
သူၾကမ္းရသည္မွာ သူ႔လူနာေတြ ေျခာက္လေဆး မွန္မွန္ေသာက္ဖို႔။
သူႏုရသည္ကား လ (၂၀) ကုရမည့္ သူ႔လူနာေလး ေဆးပတ္အျပည့္ သက္သက္သာသာ ကုသမႈခံႏိုင္ဖို႔။
ေအာင္ေျမသာစံၿမိဳ႕နယ္ဆိုသည္မွာကား မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ၂၆ ဘီလမ္းမွ ထက္ျခမ္းျခမ္းခ်လိုက္ေသာအခါ ေျမာက္ဘက္တလႊား အကုန္ပါသည္မို႔ - ကဲ မႏၲေလးအေၾကာင္းသိသူမ်ားက ဆက္စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္းပါ ခင္ဗ်ာ၊ အင္မတန္ နာမည္ႀကီးသည့္ ကၽြဲစြန္းတို႔ ေညာင္ကြဲတို႔၊ အိုးဘိုေထာင္ႀကီးရွိသည့္ အိုးဘိုးဘက္အျခမ္းတို႔၊ နတ္စင္ေလးမ်ား စီခ်ထားသလို လူေနအိမ္ေလးေတြ ႁပြတ္သိပ္က်ပ္ညပ္ေနသည့္ မတၱရာ-မႏၲေလး မီးရထားလမ္းေဘး ရပ္ကြက္ေတြရယ္၊ ဘီယာခ်က္စက္႐ံုအပိုင္းက ပ်ံက်ရပ္ကြက္ေလးမ်ားရယ္ေၾကာင္႔ ပီဘိက်က္သေရ မဂၤလာရွိလွပါေပသည္။
တရံေရာအခါ တီဘီေဆးေသာက္ လူနာတစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းမတ္တပ္ ေပ်ာက္သြားေသာ ဟူ၏။ ေပ်ာက္ေတာ႔လည္း ေဆးဆက္မေသာက္၊ လူမေတြ႔ေပါ႔ေလ။ အဲဒီလို စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္ရတယ္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ လအနည္းငယ္အၾကာ ထိုလူျပန္ေပၚလာျပန္ေရာ ဟူ၏။ ေဒၚၾကည္တင္ နည္းနည္းေတာ႔ တင္းသြားေလၿပီ။
“ဟဲ႔… နင္က ဘယ္သြားေနလို႔ ေဆးကို ဆက္မေသာက္ရတာတုန္း၊ သြားမယ္ဆိုလည္း ေျပာသြားေပါ႔။ နင္ေရာက္တဲ႔အရပ္နဲ႔ အနီးဆံုး ဌာနမွာေဆးထုတ္လို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးမွာေပါ႔။ အခုက် နင္က ငါတို႔ကို မခန္႔ေလးစားနဲ႔။ အဲ… ေအးေအး က်ဳပ္တို႔ကို မခန္႔လို ေတာ႔မွာ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေတာ္၊ တီဘီေဆးကို မခန္႔ေလးစား လုပ္ရင္ေတာ႔ ေတာ႔ အဲဒါ ေဆးယဥ္သြားလိမ္႔မယ္။ အဲဒီက်မွ အကုန္ ဒုကၡမ်ားကုန္မွာ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္က်သြားတာ ဆရာမ”
ေဒၚၾကည္တင္ စိတ္ဆိုးေနရာမွ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရသည္။
“နင္က ဘာလုပ္လို႔ ေထာင္က်သတုန္း”
“ဆိုင္ကယ္႐ိုက္လုလို႔”
“ဟဲ႔… နင္ဟယ္ သူမ်ားကို အဲဒီလို ဘာလို႔လုပ္ရတာလဲ၊ နင္လည္း မေကာင္းပါဘူး၊ သူမ်ားလည္း အနာတရ ျဖစ္ေအာင္”
ဒါသည္ ေဒၚၾကည္တင္႔စတိုင္ျဖစ္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူ႔ကို ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔စိတ္ႏွလံုးျဖဴျဖဴႀကီးႏွင္႔ ခ်င္႔ႏိႈင္းၿပီး ေတြးေခၚဆံုးမတတ္သည္။
“မိန္းမက ပိုက္ဆံလိုတယ္ဆိုလို႔ ဆရာမ”
“ဟဲ႔… အဲဒီေတာ႔ နင္အဲလို ဆိုင္ကယ္႐ိုက္လုလိုက္ေတာ႔ အဆင္ေျပသြားေရာလား၊ ႏို႔ ေနပါဦး နင္အဲဒီ ဆိုင္ကယ္ ျပန္ေရာင္းေတာ႔ ပိုက္ဆံက ဘယ္ေလာက္ရသတုန္းဟဲ႔ ေကာင္ေလး”
“ေျခာက္ေသာင္းရတယ္ ဆရာမ”
“အဲဒါ နင္႔မိန္းမကို ေပးလိုက္ေရာလား”
“ေပးတာေပါ႔”
“ၿပီးေတာ႔ နင္ေထာင္က်ေရာေပါ႔”
“အထဲမွာ ခဏပဲေနခဲ႔ရတာ ဆရာမ”
“ေအးပါ ေအးပါ အခု လြတ္လာၿပီဆိုေတာ႔ သလိပ္ျပန္စစ္ေနာ္။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္၊ အခု ဘယ္မွာေနသလဲ။ မိန္းမအိမ္မွာပဲလား၊ အပိုင္ဆရာမ (ရပ္ကြက္အလိုက္ တာဝန္ယူရေသာ သူနာျပဳဆရာမ) ကို ေျပာထားေပးမယ္၊ ေဆးေသခ်ာေသာက္၊ ၾကားလား”
“မိန္းမက ကၽြန္ေတာ္ အထဲေရာက္ေနတုန္း ေနာက္လင္ယူသြားၿပီ၊ အခု ေနစရာမရွိေသးဘူးဆရာမ၊ ေဆးပတ္ျပည့္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ပဲ လာလာထုတ္မယ္ ဆရာမ”
ေဒၚၾကည္တင္ ေခါင္းကုတ္သြားရသည္။ အဘယ္႔ေၾကာင္႔နည္း။ ဒီလူဟာ အိမ္ေျခယာေျခမွ မရွိတာ၊ ဒီေဆးကို မွန္မွန္လာထုတ္ပါမယ္ မေျပာႏိုင္။ အခု စိတ္ပါလို႔ လာထုတ္သည္။ ေတာ္ၾကာေန သူစိတ္မပါေတာ႔လုိ႔ သို႔မဟုတ္ အေၾကာင္းတစ္ခုခု ရွိလို႔ လာမထုတ္ေတာ႔ဘူးဆို ဘယ္႔ႏွယ္႔လုပ္ရမွာပါလိမ္႔။ ႏို႔… ဒီလို ေဆးကို စြတ္ကယ္စြတ္ကယ္ ေသာက္ေနမွျဖင္႔ တီဘီပိုးက ေဆးကိုယဥ္သြားရင္ မခက္ပါလား။ ဒါေၾကာင္႔ေျပာပါတယ္။ စြယ္စံုတီဘီမင္းသမီးႀကီးမွာလည္း ေန႔စဥ္ အပူေတြနဲ႔ပါဆို။
(၃)
ေအာင္ေျမသာစံ ဓာတ္ခြဲမႉးေအာင္မ်ဳိးကေတာ႔ ဒီနံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာတို႔၊ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ဆူၾကမယ္ ေအာ္ၾကမယ္တို႔ဆိုတဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကို ႐ိုးဟိုးဟိုး ေနပါၿပီ။ တစ္ခါတေလမ်ား သူ႔လူနာေတြက ေဆးမွန္မွန္မထုတ္တာတို႔၊ သလိပ္မွန္မွန္လာမစစ္တာတို႔ ေျပာမရဆိုမရ လက္ေပါက္ကတ္တာတို႔ၾကံဳရရင္ သက္သက္ ကုလားမႏိုင္ ရခိုင္မဲၿပီး
“ဟဲ႔… ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္ရဲ႕ နင္႔ဓာတ္ခြဲခန္း အေျဖေတြက ေနာက္က်လွခ်ည္လား၊ ဒီမွာ လူနာေတြက တန္းစီေနၿပီဟဲ႔” ဆိုတာမ်ဳိး ဒီဘက္က လူကို လာလာမဲေသးတာရယ္။
သို႔ေသာ္ ကိုယ္႔အစ္မႀကီးရဲ႕ ေစတနာကိုနားလည္တဲ႔ ဓာတ္ခြဲမႉးေလးကေတာ႔ ပီယဝါစာ ခ်စ္ဖြယ္ေသာ စကားနဲ႔ပဲ အျမဲတမ္းတုန္႔ျပန္တတ္တာပါ။
“အစ္မႀကီး၊ က်ဳပ္ကလူဗ်၊ ကုလားဘုရားမဟုတ္ဘူး။ လက္က ႏွစ္ဖက္ပဲ ပါတယ္”
ဒီေတာ႔က်လည္း အစ္မႀကီးေဒၚၾကည္တင္ဟာ ခ်စ္စရာေတာ႔ေကာင္းသား။
“ေအးပါ ေခြးေကာင္ေလးရယ္၊ ငါသိပါတယ္” ဆိုၿပီး သူ႔လူနာေတြကို သူဆက္ေဟာေျပာေနပါေရာ။
အစ္မႀကီး ေဒၚၾကည္တင္ ဘယ္ေလာက္ေဟာေဟာ အေရးမစိုက္သူတစ္ဦးကေတာ႔ ရွိပါသည္။
သူကား အိုးဘိုကဆရာဝန္ကေလး ေဒါက္တာေအာင္ကိုကို။
ဆရာဝန္မို႔ သူနာျပဳႀကီးစကား နာမေထာင္လိုဟု အယူမမွားၾကပါႏွင္႔။ တကယ္ေသာ္ ဆရာဝန္ကေလး ေဒါက္တာေအာင္ကိုကိုမွာ ေဆးယဥ္ပါးတီဘီလူနာျဖစ္ၿပီး၊ ထုိးေဆးမ်ားႏွင္႔ ကုသမႈ ခံယူထားရရာ ထိုလူနာမ်ဳိးတို႔၏ ျဖစ္ေနက်အတိုင္း အၾကားအာ႐ံုထိခိုက္ကာ နားေကာင္းေကာင္း မၾကားေတာ႔ပါ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရေသာ္ နားၾကားကိရိယာကို ျဖဳတ္ထားလွ်င္ သူဘာမွ မၾကားရတတ္ေပ။
အို… ဆရာဝန္လည္း ဆိုေသးရဲ႕၊ တီဘီျဖစ္သလား။
ေဒါက္တာေအာင္ကိုကိုမွာ ေဆးေက်ာင္းၿပီးလို႔ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ေဆးခန္းေလးဖြင္႔ထားရင္း သူကုသေသာ လူနာတစ္ဦးဦးထံမွ တီဘီေရာဂါ အကူးခံလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ တီဘီဆိုတာ အသက္႐ႈလမ္းေၾကာင္းကတစ္ဆင္႔ ကူးတဲ႔ေရာဂါ မဟုတ္လား။ ေဒါက္တာေအာင္ကိုကိုတို႔လို ေဆးခန္းေသးေသးေလးထဲ လူနာေပါင္းစံုႏွင္႔ ဆက္ဆံရေသာ ဆရာဝန္ေလးမ်ဳိးအဖို႔ သူလည္းေလ လူသားအစစ္ႀကီးမို႔ ဘယ္မွာ မကူးဘဲ ရွိႏိုင္ပါမလဲ။ ကူးတာေပါ႔။
ဒါကေတာ႔ ဟုတ္ပါၿပီရဲ႕၊ ဘာေၾကာင္႔ ေဆးယဥ္ပါးတီဘီအဆင္႔ထိ ေရာက္ရသလဲလို႔လည္း ေမးခ်င္ၾကမယ္ထင္ရဲ႕။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဆရာဝန္။ ေဆးအေၾကာင္းသိတယ္။ အစက ျဖစ္ကတည္းက ေဆးေျခာက္လ မွန္မွန္ေသာက္မယ္ ထင္စရာမို႔လား။ သို႔ေသာ္ ေဒါက္တာေအာင္ကိုကို႔အား ကူးစက္ခဲ႔ေသာ တီဘီေရာဂါပိုးမွာ ေဆးယဥ္ပါးတီဘီ ျဖစ္ေနသူ လူနာထံမွ တိုက္႐ိုက္ကူးထည့္လိုက္သည့္ ေဆးယဥ္ပါးတီဘီပိုးမ်ား။ ထိုေသာအခါ ေဒါက္တာ ေအာင္ကိုကိုမွာ ခ်က္ခ်က္မတ္တပ္ လူေကာင္းႀကီးမွ ေဆးယဥ္ပါးတီဘီ လူနာ ျဖစ္ရရွာေတာ႔သည္။ သူမ်ားကို ကုေပးေနသည့္ ဆရာဝန္ေလးဘဝမွ ခ်က္ခ်င္းႀကီး နာတာရွည္လူနာ ျဖစ္ရရွာေတာ႔သည္။
ေအာင္ေျမသာစံၿမိဳ႕နယ္မွာ လစဥ္ တီဘီလူနာ အသစ္ ၄၅ ဦးမွ ၅၀ ဦးအၾကား တိုးတက္လ်က္ရွိသည္။ အဲဒီ လူေတြထဲမွာ ေဆးယဥ္ပါးတီဘီလူနာေတြလည္း ပါရဲ႕။ ကဲ… ဒီလူနာေတြဟာ ဘယ္ကလာသလဲ။ ႐ိုး႐ုိးေလးေျဖၾကည့္ရင္ သူတို႔အိမ္၊ သူတို႔ရပ္ကြက္၊ သူတို႔အလုပ္ေတြက လာတာေပါ႔။ တီဘီဟာ မ်ဳိး႐ိုးလိုက္ေသာ ေရာဂါမဟုတ္လို႔ ေမြးရာပါေတာ႔ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ အခန္႔မသင္႔လွ်င္ ေသရာေတာ႔ ပါတတ္ေပသည္။
ဆရာဝန္ေလး ေဒါက္တာေအာင္ကိုကိုအား တစ္ေယာက္ေယာက္မွ တီဘီကူးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာ ေအာင္ကိုကိုဟာ ေဆးခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ အေနမ်ားခဲ႔သူ မဟုတ္လား။ ထို႔အတူ ယခုစာ အထက္ပိုင္းတြင္ေရးျပခဲ႔သည့္ သူ႔ခ်စ္သူႏွင္႔ မခြဲႏိုင္၍ ေဆးယဥ္ပါးတီဘီေရာဂါကို သူ႔ခ်စ္သူႏွင္႔အတူ ရင္းစီးခံပါေတာ႔မည္ ဆိုသည့္ ေကာင္ကေလးအားလည္း တစ္ေနရာရာမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က မရည္ရြယ္ေသာ္လည္း အမွတ္တမဲ႔ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္မိျခင္း ျဖစ္ရေပမည္။ ဒီေကာင္ေလးဟာ ေဆးကုမၸဏီဝန္ထမ္းမို႔ ေလေအးေပးစက္တပ္အခန္းထဲ အေနမ်ားခဲ႔မွာေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ အေရာင္းျမႇင္႔တင္ေရးဆိုေတာ႔ ေလေအးေပးစက္တပ္ အခန္းေတြထဲမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင္႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံခဲ႔ဖူးေပလိမ္႔မည္။ တီဘီပိုးဟာ ေလေအးေပးစက္တပ္ အခန္းေတြထဲမွာဆို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာႀကီးကို အသက္႐ွင္ေနထိုင္ ကူးစက္ႏိုင္တာကလား။
ဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္တင္ကေတာ႔ ဘယ္သူ႔မွာ တီဘီေရာဂါျဖစ္ျဖစ္
“ေဆးကုလို႔ မၿပီးမခ်င္း နင္အလုပ္က ခဏနားလုိက္ေနာ္” လို႔ ေစတနာျဖင္႔ ေျပာေလ႔ရွိပါသည္။
အေၾကာင္းရင္းကား
သူတို႔မွ တဆင္႔ အျခားလူေတြကို ျပန္လည္ မကူးစက္ေစဖို႔လည္း ပါေပ၏။
သို႔ေသာ္ ေဒၚၾကည္တင္ကား သူနာျပဳဆရာမႀကီး တစ္ဦးသာလွ်င္ျဖစ္ၿပီး အာဏာပိုင္တစ္ေယာက္ေတာ႔ မဟုတ္ပါ။
ထိုအခါ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနရေသာ လက္ဖက္ရည္အေဖ်ာ္သမား တီးဆရာေလးကို ေမာင္ေမာင္စိုးက သူ႔တီဘီေရာဂါကို အကုသခံေနတုန္းကာလ အလုပ္မွ မနားလိုေပ။ ကြမ္းယာသည္ေလး စိုးထြန္းကလည္း တီဘီကုလက္စႏွင္႔ ကြမ္းယာ ဆက္ေရာင္းသည္။ ထို႔အတူ စူပါမာ႔ကက္ႀကီးတစ္ခုမွ အေရာင္းစာေရးမေလးကလည္း အလုပ္မနားလိုေပ။
ေက်ာင္းမုန္႔ေဈးတန္းမွာ အသုတ္ေရာင္းသည့္ ေဒၚတိုး။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီးတစ္ခုမွာအ လုပ္လုပ္သည့္ ကိုမ်ဳိးမင္း။ နာမည္ႀကီးထမင္းဆိုင္ႀကီးက စားပြဲထိုးမေလး မမေဇာ္။ သြားဘက္ဆိုင္ရာ ေဆးတကၠသိုလ္မွ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား ကိုမင္းသူ။ ဘဏ္ဝန္ထမ္းေလး ကိုကိုႏိုင္။ အစိုးရဌာနဆိုင္ရာ ႐ံုးႀကီးတစ္ခုမွ ဦးျမင္႔ႏိုင္။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔ သူတို႔ တီဘီရွိ၍ ကုေနရင္းတန္းလန္း အလုပ္မနားခဲ႔ၾကပါ။
တီဘီသည္ ေလမွတဆင္႔ ကူးေသာေရာဂါျဖစ္သည္။ တီဘီလူနာ စကားေျပာစဥ္၊ ေခ်ာင္းဆိုး ႏွာေခ်စဥ္ တီဘီပိုးမ်ားသည္ ဆိုင္ရာအေပါက္မွ ထြက္လာၿပီး ေလထဲပ်ံ႕ႏွံ႕ ကူးစက္တတ္ျခင္းျဖစ္ရာ သူတို႔ကိုလည္း ထိုသို႔ အကူးခံခဲ႔ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေအာင္ေျမသာစံ ေဒသႏၲရာက်န္းမာေရးဌာနမွာေတာ႔ လစဥ္လူနာဦးေရးက တစ္စတစ္စ တိုးလွ်က္ရွိေပသည္။
“ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းတဲ႔ေနရာမွာ ေနပါ။ လူထူထူကို မသြားပါနဲ႔” ဟူသည့္ ဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္တင္၏ တီဘီတရားေဟာသံကို ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း သံုးထပ္သားေလးသာျခားသည့္ ဓာတ္ခြဲခန္းထဲမွ ဓာတ္ခြဲမႉးက ၾကားမိၿပီး ျပံဳးပါ၏။
ဓာတ္ခြဲမႉးသည္ သူနာျပဳ ဆရာမႀကီးကို ေလွာင္လို၍ မဟုတ္ပါ။
ထိုအသံမ်ားသည္ ဟိုမွာဘက္ ျပတင္းႏွစ္ေပါက္သာရွိေသာ ပုအိုက္အိုက္အခန္းေလးထဲမွ ေဒၚၾကည္တင္သည္ လူနာေပါင္းမ်ားစြာႏွင္႔ စကားေျပာေနစဥ္ ထြက္လာျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ထိုအသံမ်ားကို ဒီမွာဘက္ ျပတင္းေပါက္ တစ္ေပါက္သာရွိသည့္ ရွည္က်ဥ္းက်ဥ္း ဓာတ္ခြဲခန္းထဲတြင္ လူနာတို႔ကို သလိပ္ပိုးစစ္ေပးေနရသည့္ ဓာတ္ခြဲမႉးက နားေတာ္ခံလိုက္ရသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔သာ။
ေမတၱာျဖင္႔-
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၀၂၊၁၀၊၁၈
အဂၤါ
ည ၀၈း၀၉
No comments:
Post a Comment