ပလစီဗိုလ္မ်ား

ၿမိဳ႕မွာေတာ့ မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ေတာသား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ စစ္အစိုးရေခတ္တုန္းကေတာ့ ဒီရာသီဆို ကၽြန္ေတာ့္အေမေက်ာင္းဆရာမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္လူႀကီး ကိုဟန္တင္ ခဏခဏရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီေခတ္က ရပ္ကြက္ထဲေနရင္းထိုင္ရင္းကို ဘာေၾကးညာေၾကးေတြက တအားမ်ားတာ။ ကိုဟန္တင္က အဲဒါေတြကို ရပ္ကြက္ထဲမွာ စက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႔ တစ္အိမ္ဝင္ထြက္ ေလာက္ေကာက္ေပးတဲ့သူ၊ ရပ္ကြက္လူႀကီး။

အေမတို႔ ေက်ာင္းဆရာမေတြက အဲဒီတုန္းက လစာအျပင္ ဆန္လည္းရေသးတယ္။ ဝန္ထမ္းဆန္ေခၚတာေပါ့။ နာမည္ႀကီးဆန္ပါ။ စားဖူးသူတိုင္း ဘယ္ေလာက္ဆိုးလဲ သတိရၾကမယ္ထင္ပါရဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အူၾကမ္းတဲ့ေတာသားေတာင္ မ်ိဳမက်ဘူး။ အဲလိုဆန္ေတြကို ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ေပးတာ။ လကုန္လို႔ လစာရေတာ့လည္း ရတဲ့ေငြေလးကို- ဟိုးမႏၲေလးက ကိုယ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ တိုင္းပညာေရးမႉးႀကီးသမီး မဂၤလာေဆာင္မို႔ လက္ဖြဲ႕ဖို႔ ျဖတ္လိုက္ျပန္ၿပီ၊ ဘယ္လူႀကီးျဖင့္ ပင္စင္ယူလို႔ ဘာေၾကး စသျဖင့္ေပါ့ခင္ဗ်ာ စုံလို႔ပါပဲ။ စက်င္သားတစ္ေယာက္ ငွက္ပစ္လို႔ရေတာ့ ေျပာတဲ့စကားလို လစာဆိုတာလည္း - အၿမီးႏႈတ္ ေခါင္းႏႈတ္နဲ႔ အဖုတ္(ကိုယ္ေမြး) က်န္တာပဲ။

ဒါထဲ ရပ္ကြက္ထဲေနေတာ့လည္း ကိုဟန္တင္တို႔လို ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြဆီကတဆင့္ ေကာက္လိုက္တဲ့ေၾကးေတြဆိုတာ ခဏခဏ။ အခုလိုရာသီေရာက္ၿပီဆိုမွျဖင့္ လာပါၿပီခင္ဗ်ာ မီးကင္းေၾကး။ ဘယ္ေလာက္အနိုင္က်င့္တဲ့ ေၾကးလဲဆို မေက်နပ္ရင္ ကိုယ္တိုင္လာေစာင့္တဲ့။ အဲဒါ အေမတို႔ ေက်ာင္းဆရာမေတြၾကားမွာ အဲဒီတုန္းက ဟာသတစ္ခုေတာင္ ျဖစ္သြားေသးဗ်။ အေမ့သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းဆရာမက ရပ္ကြက္လူႀကီးကို ေပးစရာမရွိ၊ စိတ္တိုလို႔ ကိုယ္တိုင္သြားေစာင့္မယ္ဆိုၿပီး လႊတ္ခနဲ႔ေျပာလိုက္တာ၊ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ေပါ့ခင္ဗ်ာ…

“ဟဲ့…မီးကင္းတဲေပၚ နင္ကိုယ္တိုင္သြားေစာင့္လို႔ကေတာ့ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြက အႀကိဳက္ေပါ့ဟဲ့” လို႔ အေမတို႔ကေျပာၿပီး စၾကတယ္။ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ဘဝေတြထဲက ရင္နာစရာ ဟာသေတြပါခင္ဗ်ာ။ တကယ္လည္း ညညဆို မီးကင္းတဲေပၚမွာ ရပ္ကြက္ထဲက က်ဴးေကာင္ေတြ မီးကင္းေၾကးယူၿပီး အရက္စုေသာက္ေနၾကတာပဲ။

ကိုဟန္တင္ ရပ္ကြက္လူႀကီးလုပ္ရတာလည္း ဒီအေၾကာင္းလဲပါမယ္။ သူက အရက္ေရာင္းတယ္ေလ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးလုပ္ေတာ့ သူ႔အရက္ဆိုင္ေလးအတြက္ အဆင္ေျပတာေပါ့။ အခု ဒီမိုကေရစီ အစိုးရေခတ္မွာ ျပႆနာျဖစ္ေနတဲ့ က်ဴးေတြဆိုတာလည္း အဲဒီကတည္းက အျမစ္စတြယ္လာခဲ့တာ။ ဘယ္ကလူေတြလဲ မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲ လူမေနတဲ့လမ္းေဘးေျမေတြမွာ တဲေလးထိုး၊ ယာယီေနၾကရင္း

“ဒန္ဝယ္တယ္၊ ေၾကးဝယ္တယ္၊ ပလတ္စတစ္ဝယ္တယ္၊ လစ္ရင္သုတ္တယ္၊ ေခ်ာင္ရင္ခိုးတယ္” ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ေတြက ကိုဟန္တင့္ဆိုင္မွာ အရက္ေသာက္၊ မီးကင္းဘာညာလည္း သူတို႔နဲ႔တြဲၿပီး ဘယ္သူမွမေစာင့္ခ်င္ေတာ့ အခေၾကးေငြယူၿပီး သူတို႔ပဲေစာင့္ေပါ့။ ညညဆို အရက္ကေလး တမၽွားမၽွား။

ေအာင္မယ္ လစ္ရင္သုတ္တယ္ဆိုၿပီးလည္း ပလတ္စတစ္ေကာက္တဲ့လူကို ဘယ္သူမွ အထင္မေသးရဲျပန္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္မွာရွိမွန္းေတာင္ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့သစ္ေတြကို စစ္အစိုးရက ဖမ္းလိုက္တာမွာ စုံေထာက္ဟာ ပလပ္စတစ္ေကာက္တဲ့ေကာင္တဲ့ဗ်။ သစ္ေတြထားတဲ့ေနရာကလည္း အက်ဗ်၊ ပုံမွန္ယာခင္းကို က်င္းႀကီးတူးၿပီး စကြဲယားတုံးေတြစီထည့္ကာ ပလတ္စတစ္ေတြဘာေတြအုပ္၊ အေပၚက ေျမျပန္ဖုံးၿပီး ပဲပင္ေတြဘာေတြ ေတာင္ စိုက္ထားလိုက္ေသးတာ။ အဲဒါကို ပလတ္စတစ္ေကာက္ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ စစ္စုံေထာက္က သိေအာင္စုံစမ္း၊ မိေအာင္ဖမ္းသတဲ့ဗ်ာ။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ စုံေထာက္ေတြကိုလည္း ေၾကာက္ရတယ္ေလ။ နိုင္ငံေရးဘာညာဆိုတာလည္း ဘယ္သူမွ မေျပာဝံ့၊ မေျပာရဲၾကပါဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး ကိုယ့္မိတ္ေဆြနိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ေယာက္ အခ်ိန္မေတာ္မို႔ ကိုယ့္အိမ္မွာ တစ္ညတေလ ဝင္တည္းခိုသြားရင္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုေစာင့္ၾကည့္ခံရတတ္တယ္။ အဲ… စုံေထာက္ေတြ ေစာင့္ၾကည့္ခံရၿပီဆိုရင္လည္း လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူးေပါ့။

ကိုဟန္တင္က အေမ့ကိုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမမို႔ ညႇာပါတယ္။ ညႇာတယ္ဆိုတာ မီးကင္းေၾကးေတြဘာေတြ ေနာက္က်မွထည့္လည္း သိပ္မေျပာဘူးေပါ့။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတေလ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ေခါက္ဆြဲေလးဘာေလး လုပ္စားခ်င္ရင္ေတာ့ မီးသတ္ဆိုတဲ့ ငနဲေတြကို ေၾကာက္ရပါတယ္။ ေႏြဦးရာသီဆို သင္းတို႔ေတြက မီးသုံးခ်ိန္ကို ကန္႔သတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ခြင္ဖန္တာေလ။ သူတို႔ မသုံးနဲ႔ ေျပာထားတဲ့အခ်ိန္ သုံးခ်င္ရင္ ေၾကးတစ္ခုေပးရတယ္။ ဒါက နို႔ခ်က္လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို ညႇစ္တာ။ အရပ္ထဲက် ေန႔တိုင္းအလွည့္က် ဘယ္အိမ္မီးသုံးေနလဲလိုက္စစ္ၿပီး ဒဏ္တပ္တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ယူနီေဖာင္းဝတ္ကိုကိုေတြပဲ စြမ္းအားရွင္တို႔ ဘာတို႔ အေရခြံလဲၾက ဘာညာေပါ့။ ညည သူတို႔ေစာက္ျမင္ကတ္တဲ့အိမ္ ဧည့္စာရင္းဝင္စစ္တာလည္း ဒီလူေတြပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က စစ္အစိုးရေခတ္မွာတုန္းကလည္း ဝန္ထမ္းျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ဝန္ထမ္းဆန္ေတြဘာေတြလည္း ရဖူးတယ္။ စစ္တပ္ကလူေတြ ဌာနဆိုင္ရာေတြထဲ ယူနီေဖာင္းတကားကားနဲ႔ သူတို႔အကုန္လုပ္တတ္တယ္ ထင္ေနၾကတဲ့ အထာေတြကလည္း တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ပါးရိုက္ပစ္မယ္ ဘာညာကလည္း သူတို႔တကယ္ေျပာၾကတာ။ ဗမာျပည္စစ္ပညာဟာ ပါးရိုက္တဲ့ ဂ်ပန္ျပည္က သင္လာၾကတယ္ဆိုကိုး။

ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အစိုးရေျပာင္း ဦးသိန္းစိန္ႀကီးတက္တဲ့ေခတ္ေတာ့ အားလုံး ပူပူးေႏြးေႏြးမို႔ မွတ္မိၾကမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးသိန္းစိန္ႀကီးေခတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ဗ်။

ဘာလို႔ဆို အင္တာနက္ေတြဘာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပိုသုံးခြင့္ရလာတယ္။ အရင္ စစ္အစိုးရတုန္းကလူေတြ သက္သက္ညစ္ၿပီး မေပးတဲ့ ဖုန္းေတြဘာေတြ ကိုင္နိုင္လာတယ္။ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ မႏၲေလးမွာ မီးေတြပ်က္ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္းထြန္း ဆႏၵျပၾကတဲ့ လူအုပ္ထဲ ႏွစ္ျပေလာက္ေတာင္ လိုက္ခဲ့ဖူးေသးဗ်ာ။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ အရင္ စစ္အစိုးရေခတ္မွာ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ ေထာင္က်တာဆိုေတာ့ လုပ္ခြင့္ရတုန္း အေတြ႕အၾကဳံရေအာင္ လုပ္ၾကည့္လိုက္တာ။ ႏွစ္ျပေလာက္ေလၽွာက္ၿပီးေတာ့ ေညာင္းလို႔ ဆက္မလိုက္ျဖစ္ပါဘူး။

အဲဒါ စစ္အစိုးရေခတ္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီအစိုးရ(ဦးသိန္းစိန္+ လက္ရွိ)ေခတ္ အမ်ားႀကီးကြာသြားၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နိုင္ငံ တိုးတက္လာၿပီလို႔ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပလစီဗိုလ္ေတြနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတဲ့လူက လက္မခံပါဘူး။

“မင္းတို႔အခုလိုေျပာေနတဲ့ အယူအဆေတြေၾကာင့္ ငါတို႔ရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး မေအာင္ျမင္တာ” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က

“ေတာ္လွန္ေရးက အခုထိမၿပီးေသးဘူးလား၊ စစ္အစိုးရလည္း ဆင္းသြားၿပီ၊ ဒီမိုကေရစီေပမင့္ စစ္တစ္ပိုင္းအစိုးရလို႔ သမုတ္ခံရတဲ့ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရလည္း ၿပီးခဲ့ၿပီ၊ လက္ရွိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔အစိုးရတက္လာေနမွ မဟုတ္လား၊ ဘာကိုေတာ္လွန္ရဦးမွာလဲ” ဆိုေတာ့

“စစ္တပ္သို႔မဟုတ္ အစိုးရတစ္ခုခုကို ေတာ္လွန္မွ ေတာ္လွန္ေရးလား” တဲ့။

“ငါတို႔ေတြ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ့ၾကတာ စစ္အစိုးရကိုမို႔ ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ပုဂၢိဳလ္ေရးမပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးရဲ့ ပန္းတိုင္ဟာ တို႔နိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔ပဲ။ ဒီပန္းတိုင္ကို တို႔က ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ လမ္းစဥ္နဲ႔သြားရမယ္လို႔ ယုံလို႔ ဒီမိုကေရစီအရင္ ရေအာင္လုပ္ခဲ့ၾကတာ၊

အခုက် တခ်ိဳ႕ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြက ပလစီဗိုလ္ေတြထဲမွာ ပိတ္မိကုန္ၾကၿပီ။ ပလစီဗိုလ္ဆိုတာ မင္းသိလား”

“မသိဘူး”

“တကယ္မဟုတ္ဘဲ လူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ ေဆးဝါး၊ အစီအမံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ ဥပမာ ရာသီတုပ္ေကြးမိတဲ့ကေလးကို အာနိသင္မရွိတဲ့ သၾကားအုပ္ေဆးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေပးေသာက္လိုက္တာမ်ိဳး။ မဟုတ္လည္း ရာသီတုပ္ေကြးက သူ႔အခ်ိန္တန္မွ ေပ်ာက္မွာပဲ။ ဒါကို ကေလးစိတ္မွာ ဆရာဝန္ကို ေက်နပ္သြားေအာင္ ေပးေသာက္ခိုင္းလိုက္တာ။

ေနာက္တစ္ခု ဓာတ္ေလွကားက အဆင္းအတက္ ခလုတ္လိုေပါ့။ မင္းက ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ အေပၚတက္ဖို႔ ေစာင့္ေနမယ္။ ဓာတ္ေလွကားက ဟိုးအေပၚဆုံးထပ္ကေန ဆင္းလာေနမယ္။ ဆင္းလာေနေၾကာင္းလဲ အဆင္းျမားမီးေလး တရိပ္ရိပ္တျဖည္းျဖည္းလင္းၿပီး ျပေနမယ္။

သို႔ေသာ္ မင္းက မင္းစိတ္မွာ ဒီဓာတ္ေလွကားဟာ ဆင္းလာတာ ၾကာလိုက္တာလို႔ ခံစားရၿပီး၊ စိတ္မရွည္လို႔ မင္းအနားက အဆင္းျမားခလုတ္ကို ဆက္ကာဆက္ကာႏွိပ္တဲ့အခါ ေစာေစာကျမင္ေနရတဲ့ (ဓာတ္ေလွကားဆင္းလာေနေၾကာင္းျပတဲ့) အခ်က္ျပျမားမီးေလးဟာ ပိုၿပီးျမန္ျမန္ တရိပ္ရိပ္အဆင္းျပလာမယ္။ အဲဒါ ပလစီဗိုလ္ခလုတ္လို႔ ေခၚတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမွ မရွိဘူး။ ဓာတ္ေလွကားေတြမွာ ဘယ္အခ်ိန္တံခါးပိတ္မယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္အရွိန္နဲ႔အဆင္းအတက္လုပ္မယ္ဆိုတာကို သူ႔အာ႐ုံခံစနစ္ေတြနဲ႔ တစ္ခါတည္း စီစဥ္ထားၿပီးသား။

သို႔ေသာ္ မင္းကေတာ့ ဒါကိုမသိဘဲ မင္းဒီခလုတ္ကို ျမန္ျမန္ႏွိပ္လိုက္လို႔ အခ်က္ျပမီး တရိပ္ရိပ္ျမန္လာတာၾကည့္ၿပီး ဓာတ္ေလွကားပါ ျမန္ျမန္လိုက္ဆင္းလာတယ္အမွတ္နဲ႔ ေက်နပ္ေနေတာ့တာ၊ ကမၻာမွာ ပလစီဗိုလ္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ဓာတ္ေလွကားအတက္အဆင္းခလုတ္ေတြအျပင္၊ ဓာတ္ေလွကား တံခါးအဖြင့္အပိတ္ခလုတ္ေတြ၊ မီးပြိဳင့္ေတြမွာ လမ္းေလၽွာက္သူေတြအတြက္ ထားေပးတဲ့ မီးစိမ္းခလုတ္ေတြ စသျဖင့္ေပါ့။ အဲဒါေတြဟာ ပလစီဗိုလ္ေတြပဲ”

“အဲဒီ ပလစီဗိုလ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေစာေစာက ေျပာတဲ့ေတာ္လွန္ေရး၊ ဘာပတ္သက္တုန္း”

“ပတ္သက္ပါသေကာ…၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရလက္ထက္ ျပည္ပက စက္႐ုံေတြရင္းႏွီးျမႇုပ္ႏွံဖို႔ ဝင္လာၾကတယ္။ ေျမေနရာ ျပႆနာေတြတက္တယ္။ ဆႏၵေတြျပၾကတယ္။ အစိုးရက ေျဖရွင္းမေပးနိုင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္- လၽွပ္စစ္မီးျပႆနာ၊ ဒါက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ အစိုးရက လုံးဝေဆာင္ရြက္မေပးနိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ နိုင္ငံျခားကဝင္လာတဲ့ ရင္းႏွီးျမႇုပ္ႏွံမႈေတြ၊ စက္႐ုံႀကီးေတြအကုန္ ေအာင္ဖ်ာလိပ္ျပန္သြားၾကေရာ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရကို ငါတို႔မႀကိဳက္ခဲ့ဘူး။ ငါတို႔ရည္မွန္းခ်က္က တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔ပဲ…။ ဒါ ငါတို႔ေတာ္လွန္ေရးပဲ…

ေဟာ…အခုက်ေရာ မီးမပ်က္ဘူးလား။ ပ်က္တာပဲ။ သို႔ေသာ္ အရင္ စစ္အစိုးရတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပလစီဗိုလ္ေလးေတြနဲ႔ ပ်က္တယ္”

“ဘယ္လို ပလစီဗိုလ္နဲ႔ ပ်က္သတုန္း”

“လၽွပ္စစ္ဌာနေတြက ေဖ့ဘုတ္အေကာင့္ေတြဖြင့္ၿပီး မီးဘာေၾကာင့္ ပ်က္ရေၾကာင္း အသည္းနာနာ အကဲပါပါ ေလၽွာက္ေရးျပေနတဲ့ စာေတြဟာ ျပည္သူေတြအတြက္ ပလစီဗိုလ္ေတြေပါ့၊ မင္းတို႔ေက်နပ္တယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ထင္တာ အရင္ကလို အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ မီးမပ်က္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ အဲဒါ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ သိပ္အႏၲရာယ္ႀကီးတဲ့ ပလစီဗိုလ္ေတြပဲ။ လူေတြဟာ အဲဒီ ပလစီဗိုလ္ေတြမွာ သာယာေက်နပ္ကုန္ၾကတာ…

ေနာက္ၿပီး မင္းအခုဏက ေျပာတဲ့ စစ္အစိုးရေခတ္တုန္းကဆို ဘယ္လို၊ အခု ဒီမိုကေရစီအစိုးရေခတ္က် လြတ္လပ္လာတယ္၊ အင္တာနက္ေတြရလာတယ္၊ ဖုန္းေတြရလာတယ္ ဆိုတာေတြကလည္း တကယ္ေတာ့ အထင္ႀကီးစရာမဟုတ္ေသးဘူး”

“ဒါေတာ့ အမွန္တရားမဟုတ္ဘူးလား၊ အရင္က မရွိတာေတြ အခု ရွိလာတာေလ”

“ဆိုေတာ့ကာ အဲဒါ မင္းတို႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျမင္ေနၾကတဲ့ အျမင္ကိုးကြ၊ တကယ္က မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ အရြယ္ေရာက္လို႔ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္လာေတာ့ ရွိရမယ့္အဖုအထစ္ေလးေတြ ထြက္လာတာမ်ိဳးကို ဖြံ့ၿဖိဳးမႈမေခၚဘူးကြ။ ဆိုခ်င္တာကကြာ ကမၻာမွာေခတ္အခါအရ ဒီပစၥည္းေတြေပၚလို႔ ကိုယ့္ဆီမွာလည္း ဝယ္သုံးနိုင္ေနတာမ်ိဳးကို တိုးတက္တယ္မေခၚေသးဘူး။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်လို႔ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ကိုယ္ဝန္ရလာတာမ်ိဳး အဆင့္ပဲရွိတယ္။

ငါတို႔လိုခ်င္တဲ့ တိုးတက္မႈမ်ိဳးဆိုတာ ေစာေစာကမိန္းခေလးဥပမာနဲ႔ဆို - အရြယ္ေရာက္လို႔ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္တာနဲ႔အတူ အပ်ိဳနဲ႔တန္တဲ့ အလွမ်ိဳး၊ အဆင္အယင္မ်ိဳးနဲ႔ တို႔နိုင္ငံကို ဂုဏ္တင့္ေစခ်င္တာ။ ကိုယ္ဝန္သည္ ဥပမာနဲ႔ဆို ဝဝဖီးဖီး လူစဥ္မီတဲ့ ကေလးမ်ိဳးေမြးနိုင္တဲ့ သားသည္မေအမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္တာ။ အဲဒါ ငါတို႔ ေတာ္လွန္ေရးအစကတည္းက ထားခဲ့တဲ့ ငါတို႔ရဲ့ ပန္းတိုင္ပဲ။ အခုက် တို႔ေတာ္လွန္ေရးသမားတခ်ိဳ႕လည္း ပန္းတိုင္ကိုေမ့ၿပီး လမ္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာမွာတင္ သာယာေနၾကၿပီ။

ဘာလို႔လဲ

တို႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပလစီဗိုလ္ေတြနဲ႔ ပိတ္မိေက်နပ္ေနၾကလို႔ပဲ။

မီးမလာဘူး။ လၽွပ္စစ္ဌာနခြဲေပါင္းစုံက ေရးျပတဲ့ ထိုးဇာတ္ေတြ၊ ခ်ိဳးျပတဲ့ ဒရာမာေတြနဲ႔တင္ ဪ…ေခတ္ေျပာင္းသြားေတာ့ ခမ်ာေတြလည္း ငါတို႔ကို မီးပ်က္တာေတာင္ ဂ႐ုစိုက္ေဖာ္ရသားဟဲ့လို႔ ေက်နပ္သြားၾကတာမ်ိဳး။ ေနာက္… က်န္တဲ့ အပိုင္းေတြလည္း လၽွပ္စစ္နဲ႔အတူတူပဲ။ ေနရာတကာ ပလစီဗိုလ္ေတြနဲ႔တင္ သာယာေနၾကတာ၊

တကယ့္ေတာ္လွန္ေရးအစစ္ဆိုတာ အခု ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အစိုးရမ်ိဳးရၿပီ၊ ဒါက အစိုးရပိုင္း အေျပာင္းအလဲ၊ ေျပာရရင္ လမ္းစဥ္ပိုင္းအေျပာင္းအလဲ ၿပီးသြားတာ၊ လမ္းခင္းၿပီးသြားတာ။ တကယ္ေလၽွာက္လွမ္းတဲ့အပိုင္းကို မေရာက္ေသးဘူး။ တို႔ေတြ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ထိ ဆင္းရဲျခင္းေတြ၊ နည္းပညာမဲ့ျခင္းေတြ၊ အသိပညာမတိုးတက္ျခင္းေတြကို ေတာ္လွန္ပစ္ရဦးမွာ”

“တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ျဖစ္လာမွာေပါ့ဗ်”

“ဒါကမင္းကိုယ္မင္း စိတ္သက္သာေအာင္ ပလစီဗိုလ္ေတြက ေတြးခိုင္းထားတဲ့ အေတြးပါ။ ကဲ… အခု လူစိတ္ဝင္စားမႈအမ်ားဆုံး ျဖစ္တဲ့ လၽွပ္စစ္က႑နဲ႔ပဲ ေျပာၾကည့္ရေအာင္။ ဥပမာ - အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္တဲ့ ထိုင္းမွာ ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ သုံးတဲ့ နည္းပညာေတြ၊ ပစၥည္းပစၥယေတြအကုန္ လၽွပ္စစ္မွာ အေျခခံတာ။ ဒါေၾကာင့္ အကယ္တိသူတို႔က သနားလို႔ - ေရာ့ကြာ ကိုဗမာ၊ မင္းဒါေတြယူၿပီး မင္းတို႔ျပည္ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ သုံးစမ္းဆိုေတာင္ တို႔မွာက လၽွပ္စစ္အခက္အခဲေၾကာင့္ သုံးလို႔ အဆင္မေျပေသးဘူး။ ဒီေန႔ ကမၻာမွာ စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ုံ၊ ကုန္ထုတ္လုတ္မႈ အကုန္လုံးက လၽွပ္စစ္ဓာတ္အားကိုပဲ အေျခခံသုံးထားတာ၊ ဆိုေတာ့ကာ ျပည္ပက ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမယ့္လူေတြကလည္း ဒီနိုင္ငံ လၽွပ္စစ္မီးမရဘူးဆိုရင္ ေဆာဒီးပဲေပါ့…

ကဲ…ဟုတ္ၿပီ၊ ဒါက အခက္အခဲ၊

တို႔က ဒါကို ေတာ္လွန္ပစ္ရမယ္။ ဒါက ေတာ္လွန္ေရးရဲ့ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပဲ။ ဆိုေတာ့ကာ ေခတ္အဆက္ဆက္ တို႔ရဲ့ ေတာ္လွန္းေရးစိတ္ေတြက အခုက် ပလစီဗိုလ္ေတြထဲ ျမဳပ္ကုန္ၿပီ။ လၽွပ္စစ္ဆင္းရဲတဲ့ တို႔နိုင္ငံ လၽွပ္စစ္ျပည့္ျပည့္ဝဝရဖို႔ ေနာက္ငါးႏွစ္ေလာက္အတြက္ ဘာအစီအစဥ္ရွိလဲ၊ သို႔မဟုတ္ ေနာင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္အတြက္ ဘယ္လိုစီစဥ္ထားလဲ… အဲဒါ မင္းေတြးၾကည့္။

တို႔ေတြ ေနာင္ဘယ္ႏွႏွစ္အထိ လုတ္ရွိတို႔၊ ဝန္အားမၽွတယ္တို႔၊ သစ္ပင္ခုတ္လို႔၊ မိုးရြာလို႔စသျဖင့္ ဒရာမာေတြထဲ ဝဲေနရဦးမွာလဲ”

“ဒါေတာ့ဗ်ာ၊ အရင္ စစ္အစိုးေခတ္တုန္းကဆို”

“မင္းက တို႔နိုင္ငံ မိန္းမပ်ိဳေလးကို အပ်ိဳေဖာ္ဝင္ခ်ိန္တန္လို႔ေတာင္ မဝင္နိုင္ေအာင္ အာဟာရျဖတ္ထားခဲ့တဲ့ လူေတြအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနေတာ့တာကိုး၊ ဒါလည္း မင္းစိတ္သက္သာရာ ရေကာင္းရနိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ လူေတြဟာ ပလစီဗိုလ္ေတြကို ႏွစ္သက္ၾကတာပဲ…

သို႔ေသာ္ ငါေျပာခ်င္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးမ်ိဳးအတြက္ေတာ့ ပလစီဗိုလ္ေတြဟာ ရန္သူပဲကြ၊ ေနရာဌာနအသီးသီးမွာ ပလစီဗိုလ္ေတြမ်ားေလေလ၊ ကိုယ့္ဆင္းရဲတြင္းကို ေတာ္လွန္ပစ္ရမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ေတြ နည္းသြားေလေလပဲ၊ ေတာ္လွန္လိုစိတ္နည္းရင္ေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနႀကီးမွာ သာယာခ်င္သာယာေနနိုင္တာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ကမၻာႀကီးကေတာ့ တို႔ကို ရပ္ေစာင့္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး”

အဲဒီေန႔က အဲဒီ ပလစီဗိုလ္သမားႀကီးနဲ႔ စကားေျပာလိုက္ရတာ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ေမာသြားတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ အရင္စစ္အစိုးရကို ႏွိုင္းရသေဘာေလးနဲ႔ အျပစ္တင္ေတြးေလး ေတြးေတြးၿပီး လြမ္းရတဲ့အလြမ္းေလးလည္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အေတြးေလးနဲ႔ သာယာေနရင္ အေကာင္း၊ ပလစီဗိုလ္ေတြ ဝင္ေႏွာင့္ယွက္မွ အေတြးေပါင္းစုံနဲ႔ ေရာက္ယက္ကိုခတ္လို႔။

တကယ္ဆိုရင္ အခုလို ပူအိုက္ၿပီးေမွာင္မိုက္တဲ့ညေတြမွာ လုတ္ရွိနဲ႔ ဝန္အားမၽွဒရာမာေတြေၾကာင့္ ဇာတ္နာေနၾကတဲ့ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပလစီဗိုလ္ေတြအေၾကာင္း ျပန္မေျပာသင့္ဘူး ထင္ပါရဲ့။

ေမတၱာျဖင့္-

ေအာင္မ်ိဳး