ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝင္႔မီ အတူတူေနၾကတဲ႔ အိမ္ေလးေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ဝါးရံုပင္ခပ္လတ္လတ္ တစ္႐ံု ကပ္ကပ္သတ္သတ္ ေပါက္ေနသည္။ မၾကာမၾကာ ထိုဝါး႐ံုပင္ခ်ဳံထဲမွ ျမက္ေလွ်ာေႁမြေလးေတြ တစ္ေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စ ထြက္လာေလ႔ရွိသည္။ ဒီ ဝါး႐ံုပင္အံုေလးထဲမွာ ဆိုေတာ႔ သူတို႔ကို ေၾကာင္လာမခုတ္ႏိုင္သလို အျခား အျခား ရန္သတၱဳ႐ႈျပဳမည့္ အေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္ ေဘးမွလည္း လြတ္ၿငိမ္းရာရေနသည္။
ဝင္႔မီက ေႁမြကိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္တတ္ရွာသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူမို႔ အဲဒီ ဝါး႐ံုပင္ေျခနားက ေရခ်ဳိးကန္မွာ ေရခ်ဳိးရင္း ေႁမြေလးေတြ ေတြ႔မိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေအာ္လို႔မၿပီး၊ ေခၚလို႔မၿပီး ေရခ်ဳိးၿပီးသြားတဲ႔အထိကို ျမည္တြန္ေတာက္တီးလို႔ မၿပီးႏိုင္ေတာ႔ပါေပ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီတစ္ခုကိုေတာ႔ ဝင္႔မီအလိုကို ဆန္႔က်င္၍ ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးကို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းမပစ္ဖို႔ အိမ္ရွင္႔ကို စည္း႐ံုးထားခဲ႔ရသည္။ ဝင္႔မီကလည္း ေႁမြေၾကာက္သည္။ အိမ္႔ရွင္ကလည္း တစ္ေန႔ ဒီအိမ္ေလးကို ဖ်က္ပစ္ၿပီး အိမ္တန္းလ်ား သေဘာမ်ဳိး ခပ္ရွည္ရွည္ျပင္ေဆာက္ကာ ဒီထက္အခန္းငွား မ်ားမ်ား ထားႏိုင္ဖို႔ လုပ္ေတာ႔မယ္႔အတူတူ ဒီဝါး႐ံုပင္ကို ခုတ္ပစ္ခ်င္ေနသည္။ အိမ္မ်က္ႏွာစာမွာမို႔ အျမင္႐ႈပ္သတဲ႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ရွိေနတုန္းေတာ႔ မလုပ္ပါနဲ႔ဦး ကိုထြန္းရယ္လို႔ အေၾကာင္းအက်ဳိး အမ်ဳိးမ်ဳိးျပလို႔ သူ႔ကို စည္း႐ံုးထားရသည္။ ဒီေတာ႔လည္း ကိုထြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အားနာလို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီအပင္ေလး မခုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ခံစားခ်က္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ အပင္ေလး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝင္႔မီေနၾကတဲ႔ အိမ္ေလးေရွ႕ အခုထိ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနတုန္းေပါ႔။
*****
မနက္မနက္ဆို ဝင္႔မီကို သူ႔အလုပ္ဆီလိုက္ပို႔တဲ႔လမ္းမွာ မူလတန္း စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခု ျဖတ္ရသည္။ ဝင္႔မီက ကေလး အင္မတန္ လိုခ်င္သည္။
ကေလး ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ လတ္လတ္ေလးေတြ မိဘလက္ကိုဆြဲၿပီး ေက်ာင္းေပါက္ထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတာ ေတြ႔လွ်င္ ဝင္႔မီမွာ ေငးမဆံုး ေတြးမဆံုး၊ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မဆံုး။ တစ္ေန႔မွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ကေလးေလးေတြကို အခုလိုပဲ ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ခ်င္ သတဲ႔ေလ။
"မလိုပါဘူးကြာ အဲဒါ အကဲပိုတာပါ၊ ၿမိဳ႕ထဲကေက်ာင္းကိုပဲ ကေလးကို မနက္လိုက္ပို႔၊ ေန႔ခင္း ထမင္းလာေကၽြး၊ ညေနက် လာႀကိဳ အို သက္သက္ မိဘအလုပ္ပိုတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း မိဘကိုက အပိုလုပ္တာပဲ။
"ကိုတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ား သူငယ္တန္းေလး သူငယ္တန္းႀကီး ဆိုၿပီး ႏွစ္ႏွစ္တက္ရတယ္။ ေက်ာင္းအပ္တဲ႔တစ္ေန႔ပဲ အေမလိုက္ပို႔တာပဲ၊ ေဟာ ေနာက္ေန႔ေတြက် ေက်ာင္းသားႀကီးေတြနဲ႔ ေရာေယာင္ ေပါေယာင္ ပါသြားတာပဲ။
"အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ေလးတန္းေအာင္လို႔ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေျပးတက္ရေတာ႔ အခုလို ဆိုင္ကယ္ ကားနဲ႔ တို႔မိဘက လိုက္ပို႔ေနမယ္ထင္လား၊ မွတ္မိပါ႔ကြာ မနက္အေစာႀကီးထ၊ ရြာနဲ႔ သံုးမိုင္ေက်ာ္ေဝးတဲ႔ ၿမိဳ႕ကို ေန႔စဥ္ေနတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲေရာက္မွ ခ်စီးမယ္႔ ဖိနပ္ခါးၾကားထိုးၿပီး ေျခက်င္တစ္တန္ ကုန္းေၾကာင္း တစ္လွည့္ ႀကိတ္ခဲ႔ရတာေဟ႔"
"အို ဒါေတာ႔ ကိုကိုဟာ မိဘမွ မျဖစ္ဖူးဘဲ၊ မိဘေနရာက ကိုယ္ခ်င္း ဘယ္စာတတ္ပါမလဲ၊ ဝင္႔မီတို႔ တုိင္းျပည္မွာက အခု ကိုကိုတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ႔ဘူး ကိုကိုရဲ႕
"ေဟာ ကိုကိုပဲ ေျပာတယ္ေလ၊ ကိုကိုတို႔ ေဆး႐ံုမွာ သက္ငယ္ မုဒိမ္းမႈေတြအတြက္ ဓာတ္ခြဲစစ္ေပးရတာေတြ လုပ္ရေတာ႔ ကိုကို႔စိတ္ထဲ ေဒါသျဖစ္လိုက္တာဆို၊ ေဟာ… အဲဒီခံရတဲ႔ ကေလးေလးေတြဟာ အခု ေက်ာင္းသားေလးေတြ အရြယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္ ကိုကိုရယ္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ပရမ္းပတာ သြားခ်င္သလိုသြား လာခ်င္သလိုလာေနၾကတဲ႔ ေဟာဒီ လမ္းမေတြကို ျဖတ္ၿပီး ဝင္႔မီသာဆိုလည္း ကိုယ္႔ကေလးေလးကို စိတ္ခ်လက္ခ် ေက်ာင္းမလႊတ္ရက္ပါဘူး။
"ဝင္႔မီတို႔ တစ္အိမ္ေက်ာ္က ဖိုးထူးဆို အခုၾကည့္ေလ။ ေကာင္ေလးဘဝ အခု ဆို ဆံုးတာလိုပဲ။ သူဆို အထက္တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေတာင္ေနာ္၊ အိမ္ကေန အမွတ္တမဲ႔ ေလးငါးေျခာက္လ ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ၊ သူ႔အိမ္က သည္းႀကီးမည္းႀကီးလိုက္ရွာလို႔ အခုေတြ႔ေတာ႔ ေကာင္ေလးမွာ ျမင္တဲ႔အတုိင္း စိတ္လြတ္တာလိုလို သြပ္တာလိုလိုႀကီးျဖစ္လို႔၊
"အို မျဖစ္ပါဘူး၊ ဝင္႔မီေမြးတဲ႔ ကေလးေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္သာ အဲဒီလို အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး ႀကံဳရရင္ သူတို႔မ႐ူးခင္ ဝင္႔မီ႐ူးမွာပဲ"
ဒီေတာ႔လည္း ဝင္႔မီကို ကၽြန္ေတာ္က အ႐ံႈးေပး အေလ်ာ႔ေပးရျပန္ပါသည္။ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာသာက ဝါး႐ံုပင္ ကိစၥမွ လြဲ၍ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္႔မီအေပၚ အေလ်ာ႔မေပးခဲ႔သည့္ အျဖစ္ကို မမွတ္မိပါ။ တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ဝင္႔မီဟာ ခ်စ္စရာေလးကိုး။
ေဟာ အခုၾကည့္စမ္းပါဦး။ မနက္မနက္ဆို ေရမိုးခ်ဳိး၊ သူ႔တို႔ဘဏ္ဝတ္စံုေလး ဝတ္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ မိတ္ကပ္လူးထားတဲ႔ ကိုယ္႔ၾကင္သူကို ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ျပန္မိတဲ႔အခိုက္ဆို အိမ္ထဲကေနေတာင္ ေပးမလႊတ္ခ်င္ေလာက္ ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က စသလိုလို ေနာက္သလိုလို အတည္ ခဏခဏ သူ႔ကို ေျပာပါတယ္။
"ဝင႔္မီရယ္ ကိုကိုတို႔ ကေလးယူရေအာင္ေနာ္" လို႔။
*****
အခုလို ေနဝင္ေစာတဲ႔ ေဆာင္းတြင္းမ်ဳိး ညေန ညေန ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝင္႔မီ ကိုယ္စီအလုပ္ေတြက ျပန္ေရာက္ၾကတဲ႔အခါ တစ္ခ်ဳိ႕ရက္ေတြဆို ငွက္ကေလးေတြေတာင္ အိပ္တန္းတက္ေနေပါ႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးက ဝင္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေဆာက္ထားတဲ႔ ထရံကာ သြပ္မိုး တစ္ထပ္အိမ္ ေသးေသးေလးပါ။ အိမ္ပိုင္ရွင္ ကိုထြန္းတို႔က ဒီမွာ မေနၾကဘဲ ၿမိဳ႕တြင္းပိုင္းမွာေနတယ္။ ဒီဝင္းေလးနဲ႔ ဒီအိမ္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝင္႔မီ အငွားေနလာၾကတာ အခုဆို သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ႔မယ္။
အိမ္နား ခပ္နီးနီးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္း အက်ယ္ႀကီးတစ္ခုရွိၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ ေဘးမွာေတာ႔ ေဗဒါေတြနဲ႔ ျပည့္လုခမန္းျဖစ္ေနတဲ႔ ေကာလုလု ေရကန္တစ္ခု ရွိရဲ႕။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက မန္က်ည္းပင္မွာ မိုးတြင္းဆို ဗ်ဳိင္းနဲ႔လင္းဝက္ေတြ အစုလိုက္လာေရာက္ ေနထိုင္ သားေပါက္ၾကရဲ႕။ ဗ်ဳိင္းဟာ ေန႔ငွက္။ လင္းဝက္က ညငွက္။ သူတို႔ေတြ အပင္တစ္ခုတည္းေပၚ အတူတူအိမ္ျပဳေနထိုင္ သားေပါက္ၾကတယ္။ ေန႔ဘက္ဆို ဗ်ဳိင္းေတြ အစာရွာထြက္ခ်ိန္ လင္းဝက္ေတြအိပ္ၿပီး၊ ညဘက္ဆို လင္းဝက္ေတြက အစာရွာထြက္ေတာ႔ ဗ်ဳိင္းေတြ အိပ္တန္းတက္တာေပါ႔။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက အပင္မွာမို႔ သူတို႔ဘဝေတြ လုံျခံဳၾကပါေပသည္။
"ပိုက္ဆံေလးေတြ ေတာ္ေတာ္စုမိလာၿပီ" ဟု ဝင္႔မီက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခပ္ႂကြားႂကြားေျပာရင္း ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႔ရဲ႕ ဘဏ္ဝန္ထမ္းလစာေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အစိုးရေဆး႐ံုဝန္ထမ္း လစာေလးရယ္ တစ္လတစ္လ ကၽြန္ေတာ္စာေရးလို႔ ရတဲ႔ စာမူခေလးေတြရယ္ ဝင္႔မီဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီက မရမက အတင္းေတာင္းၿပီး ပိုက္ဆံစုတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အိမ္လခေပးၿပီးတဲ႔အခါ၊ တစ္လစာ အိမ္အသံုး ပစၥည္းေလးေတြ ဝယ္ၿပီးတဲ႔အခါမေတာ႔ ဝင္႔မီထဲမွာ စုဖို႔ ပိုက္ဆံ သိပ္က်န္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ေတာင္ လက္ထဲ ေငြလံုးေငြခဲေလးရေအာင္ စုႏိုင္တဲ႔ ဝင္႔မီကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ အံ႔ဩပါရဲ႕။
"ဟိုဘက္ ေရႊဘံုသာထဲက ဝင္းေလး သိန္းငါးဆယ္တဲ႔ ကိုကိုရယ္၊ သူတို႔ေရာင္းတာ ေစာလုိက္တာ။
ေနာက္ႏွစ္ေလာက္ဆို ဝင္႔မီတို႔ အဲဒီေဈးမ်ဳိး လွမ္းႏိုင္ၿပီ"
"မေနခ်င္ပါနဲ႔ အခ်စ္ရယ္၊ အဲဒီ ရပ္ကြက္ စ႐ိုက္လည္း ဝင္႔မီ သိသားပဲ။ ေန႔စဥ္ေနတိုင္း ဆဲသံဆိုသံေတြ ၾကားေနရမွာ။ လူဆိုးနဲ႔ သူခုိးခ်ည္းပဲ။ ၿပီးေတာ႔ ကိုကိုတို႔ ကေလးေလးေတြ ေမြးလာရင္ အဲဒီလို ရပ္ကြက္မ်ဳိး စ႐ိုက္နဲ႔က…"
ဒီေတာ႔က် ဝင္႔မီမ်က္ႏွာ မိႈင္က်သြားရင္းက
"ဒါျဖင္႔လည္း ကိုကိုရယ္၊ ဝင္႔မီတို႔က ဘယ္မွာ တစ္သက္လံုး ေနၾကမလဲ ကိုကိုရဲ႕၊ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာ မရွိဘဲေတာ႔ ဝင္႔မီ ကေလးေလးေတြ မေမြးခ်င္ေသးဘူးကိုကိုရယ္၊ ဝင္႔မီတို႔ေတာင္ အခု သူမ်ားအိမ္မွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ငွားေနေနတာ၊ ဝင္႔မီရဲ႕ ပထမဆံုး ကေလးေလးကို ဝင္႔မီတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုင္တဲ႔ အိမ္ေလးထဲမွာပဲ ဝင္႔မီ ေမြးခ်င္တယ္"
ထိုစဥ္အခါ ဝါး႐ံုပင္ထက္မွာ ႁပြတ္ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္းတက္ဖို႔ တက်ီက်ီေရာက္လာသည္။ စာကေလးငွက္ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးထဲမွာပဲ ညအိပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ႔ ဒီဝင္းေလး က်ဥ္းေပမယ္႔ အဲဒီ ဝင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေပါက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္ေရွ႕ ဝါး႐ံုပင္ထဲမွာ သူတို႔ေတြ လံုျခံဳစိတ္ခ်စြာ အိပ္စက္ႏိုင္ၾကပါသည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးေတြထဲမွာ ေဘးရန္ကင္းစြာ လာအိပ္စက္ၾကေသာ ငွက္အေရအတြက္လည္း မ်ားမ်ားလာ သလိုလိုပါ။
ဝါးရြက္ေတြၾကားက လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ျဖစ္သြားေသာ အိပ္တန္းတက္ ငွက္ကေလးေတြကို ဝင္႔မီနဲ႔အတူတူ ခုိးခိုးၾကည့္ၾကရင္းက သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ တျဖည္းျဖည္း အလိုလို ျပံဳးေပ်ာ္လာမိၾကျပန္ပါသည္။
"ဘဝ ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနရတာေပါ႔ ဝင္႔မီရယ္" လို႔ သူ႔ပုခံုးကို ခပ္ေထြးေထြးဖက္လို႔ ဝင္႔မီကို ႏွစ္သိမ္႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အကၤ်ီရင္ဘတ္ေတြ ရႊဲသြားေအာင္ မ်က္ႏွာဝွက္ၿပီး သူငိုသည္။ ေနာက္ေတာ႔ တျဖည္းျဖည္ အ႐ိႈက္ေျပခ်ိန္ သူေျပာတဲ႔စကားက
"ဝင္႔မီအသက္ဟာ သံုးဆယ္ေက်ာ္လာေတာ႔မယ္ ကိုကုိရဲ႕" တဲ႔။
ဒီေတာ႔ အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးကို ခံစားခ်က္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္သည္။
စာေရးတာနဲ႔ ဝန္ထမ္းအလုပ္အျပင္ အျခား ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တတ္ပါေသးသနည္း။ ဝင္႔မီအတြက္ တစ္ခုခု ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေပးခ်င္သည္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္ပတ္လံုး အတူတူေနဖို႔ အိမ္ေလးတစ္လံုးေလာက္ ကိုယ္ပိုင္ရခ်င္သည္။
*****
အိမ္ပိုင္ရွင္ ကိုထြန္းက တစ္ရက္ေတာ႔ ဖုန္းဆက္ေျပာလာသည္။ သူ ဒီအိမ္ေလး ဝယ္သူရွိတုန္း ေဈးေကာင္းရလို႔ ေရာင္းပစ္ေတာ႔မယ္တဲ႔။
"ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းမွာတဲ႔လဲ ကိုကို"
"သိန္းငါးရာလို႔ ေျပာတာပဲကြာ"
"လူေနဖို႔ အိမ္ဝင္းတစ္ခု အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေပးရလား"
ဝင္႔မီက ေျပာသည္။ သူ႔စကားမွာ မေက်နပ္သံနဲ႔ ခံျပင္းသံေတြ ပါေနသလိုလို။
"ကိုကိုတို႔ အခုေနတဲ႔ ဝင္းက လမ္းေဘးက်တယ္ေလ။ မ်က္ႏွာပြင္႔ေလးလည္း အသင္႔အတင္႔ရွိသလို၊ ရပ္ကြက္ ပတ္ဝန္းက်င္လည္း ေကာင္းတာကိုး ဝင္႔မီရဲ႕၊ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာေပါ႔။ ဝယ္ၾကတဲ႔ လူေတြဆိုတာ သူတို႔လက္ထဲ ေငြေတြဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းမွ မသိတာ။ ကိုထြန္းလည္း ကိုကို႔ကို ေတာ႔ အားနာေနပံုပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူလည္း အခုလို ေဈးေကာင္းေလးရတုန္း ေရာင္းခ်င္မွာေပါ႔"
အဲဒီေန႔က ဝင္႔မီ ကၽြန္ေတာ္႔ကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ႔ပါ။ အခါတိုင္းလို သူ႔ကိုေခ်ာ႔ၿပီး စကားသြားေျပာဖို႔လည္း ကိုယ္က အားမရွိသလိုလုိ လုပ္လိုစိတ္ကင္းသည္။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီတစ္ညေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးဟာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ မိုးလင္းသြားခဲ႔ရသည္။
႐ံုးပိတ္ရက္တစ္ခုမွာ ေဈးထဲက ငွက္အိမ္ေလးေတြ သြားဝယ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ဝါး႐ံုပင္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ နန္းႀကိဳးႏွင္႔ ခ်ည္ေပးလိုက္သည္။
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ကိုကို"
"ဒီကေနာက္ဆို ငွက္ကေလးေတြ ဥေပါက္တဲ႔အခါ ေရာက္ေတာ႔မယ္ မဟုတ္လား၊ သူတို႔ေတြ သားေပါက္ခ်ိန္ အသိုက္လိုမယ္ေလ"
"ဝင္႔မီတို႔က ေျပာင္းေပးရေတာ႔မွာေလ"
ကၽြန္ေတာ္ ဝင္႔မီစကားကို မၾကားခ်င္ဟန္ျပဳၿပီး လုပ္လက္စ အသိုက္ကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆက္ခ်ိတ္ေနမိသည္။
ဟိုဘက္နားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက မန္က်ည္းပင္မွာ ငွက္မ်ဳိးစံုေနၾကသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးသီလာစာရက သူ႔ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ဘယ္သတၱဝါကို ဘယ္သူကမွ ႐ိုက္ပုတ္ႏိွပ္စက္ မျပဳေစဖို႔ တားျမစ္သည္။ သူ႔ေက်ာင္းကို ေရာက္တုိင္း သူကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆံုးမတဲ႔စကားက
"အနိမ္႔ဆံုး ငတ္ေနတဲ႔ ေခြးေလးကို စားပါေစဆိုၿပီး ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ထမင္းတစ္နပ္ေကၽြးဖူးတဲ႔သူေတာင္ အဲဒီ ကုသိုလ္ေၾကာင္႔ ေနာင္ ဆယ္ဘဝ ထမင္းမငတ္ဘူးတဲ႔ တကာရဲ႕"
သူ႔ေက်ာင္းမွာ ေခြးေတြ ေပါလည္း ေပါသည္။ ငွက္ေတြ ခုိေတြလည္း ေပါသည္။ သတၱဝါအမ်ား ခိုနားရာႀကီးပင္။
ဆရာေတာ္႔စကား အရဆို ကိုယ္လည္း အရင္႔အရင္ မေဝးလွေသာ ဘဝတစ္ခုခုမွာ သတၱဝါတစ္ခုခုကို အစားအစာ တစ္ခုခု လွဴခဲ႔ဖူးပံုပါ။ ကိုယ္႔မွာ ဝင္႔မီရွိလို႔ အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္းေတာ႔ ေန႔စဥ္ စားရသားပဲ။
ဒီအေတြးကိုရၿပီးကတည္းက ေႁမြသိပ္ေၾကာက္တဲ႔ ဝင္႔မီစိတ္ကို လြန္၍ အိမ္ေရွ႕က ဝါး႐ံုပင္ေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လက္သပ္ေမြးခဲ႔သည္။
သည္အပင္ေလးမွာ ငွက္ကေလးေတြေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတုန္း ဒီအိမ္ဝင္းေလးထဲ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အသိုက္ေလးေတြ လုပ္ၿပီး ငွက္ကေလးေတြ သားေပါက္သြားၾကသည္။ ထို႔အတြက္ သူတို႔ကၽြန္ေတာ္႔အရိပ္မွာ လံုျခံဳၾကပါေပသည္။
လူေမေမ၊ လူေဖေဖေတြက လူငယ္ငယ္ေလးေတြကုိ ခ်စ္ခင္စိုးရိမ္စြာ ေက်ာင္းလုိက္ပို႔ၾကသလို အပ်ံသင္စ ငွက္ကေလးေတြကို ငွက္ေမေမ ငွက္ေဖေဖတို႔က အျပည့္အဝ မေစာင္႔ေရွာက္ႏိုင္ခဲ႔ေစ သူတို႔ေတြ ကၽြန္ေတာ္ေနေသာ အိမ္ဝင္းထဲမွာေတာ႔ ေဘးကင္းေစပါသည္။
ကိုယ္႔တစ္လစာ လခရယ္၊ ဝင္႔မီရဲ႕ လခရယ္ကို ေပါင္းၿပီး အိမ္စရိတ္ပင္ မႏႈတ္ဘဲ တစ္ႏွစ္စာတြက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေငြပမာဏတစ္ခုအထိ ျပည့္ဖို႔ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ တြက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေမာသြားရသည္။
စာေရးျခင္းႏွင္႔ ဝန္ထမ္းအလုပ္အျပင္ အျခား ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တတ္ပါေသးသနည္း။
"လူေနဖို႔ အိမ္ေတြဟာ ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ ေဈးႀကီးရတာလဲ ကိုကိုရယ္" လို႔ ဝင္႔မီစကားေတြ နားထဲၾကားသည္။
တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဝင္႔မီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေမြးမယ္႔ ကေလးေလးေတြရယ္ အတူတူေနဖို႔ အသင္႔အတင္႔က်ယ္ေသာ ဝင္းေလးႏွင္႔ အိမ္လိုခ်င္သည္။ ငွက္ကေလးေတြကို ေဘးကင္းလံုျခံဳေစခဲ႔ဖူးသလို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြကို ေဘးကင္းလံုျခံဳေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုမွာ ႀကီးျပင္းေစခ်င္သည္။
ေရခ်ဳိး၍ မိတ္ကပ္လိမ္းၿပီးထြက္လာေသာ ဝင္႔မီလက္ထဲမွာ ဒီေန႔ ဘဏ္စာအုပ္ေလး ပါလာသည္။
သူစုထားေသာ ပိုက္ဆံတစ္ခ်ဳိ႕ အိမ္အသစ္ ရွာဖို႔ ထုတ္ရေပဦး ေတာ႔မည္။
ဝင္႔မီကို ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ၿပီး ၿမိ္ဳ႕ထဲဘက္သုိ႔ ေမာင္းလာေသာ လမ္းမွာ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ႔ ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ မိဘေတြႏွင္႔ သူတို႔လက္ထဲက ကေလးေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး အခါတိုင္းလို ဝင္႔မီနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အျငင္းမပြားျဖစ္ေတာ႔ပါ။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၂၄၊၁၁၊၂၀၁၇
ေသာၾကာ
ေန႔ ၁၁း၅၆
ဝင္႔မီက ေႁမြကိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္တတ္ရွာသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူမို႔ အဲဒီ ဝါး႐ံုပင္ေျခနားက ေရခ်ဳိးကန္မွာ ေရခ်ဳိးရင္း ေႁမြေလးေတြ ေတြ႔မိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေအာ္လို႔မၿပီး၊ ေခၚလို႔မၿပီး ေရခ်ဳိးၿပီးသြားတဲ႔အထိကို ျမည္တြန္ေတာက္တီးလို႔ မၿပီးႏိုင္ေတာ႔ပါေပ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီတစ္ခုကိုေတာ႔ ဝင္႔မီအလိုကို ဆန္႔က်င္၍ ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးကို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းမပစ္ဖို႔ အိမ္ရွင္႔ကို စည္း႐ံုးထားခဲ႔ရသည္။ ဝင္႔မီကလည္း ေႁမြေၾကာက္သည္။ အိမ္႔ရွင္ကလည္း တစ္ေန႔ ဒီအိမ္ေလးကို ဖ်က္ပစ္ၿပီး အိမ္တန္းလ်ား သေဘာမ်ဳိး ခပ္ရွည္ရွည္ျပင္ေဆာက္ကာ ဒီထက္အခန္းငွား မ်ားမ်ား ထားႏိုင္ဖို႔ လုပ္ေတာ႔မယ္႔အတူတူ ဒီဝါး႐ံုပင္ကို ခုတ္ပစ္ခ်င္ေနသည္။ အိမ္မ်က္ႏွာစာမွာမို႔ အျမင္႐ႈပ္သတဲ႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ရွိေနတုန္းေတာ႔ မလုပ္ပါနဲ႔ဦး ကိုထြန္းရယ္လို႔ အေၾကာင္းအက်ဳိး အမ်ဳိးမ်ဳိးျပလို႔ သူ႔ကို စည္း႐ံုးထားရသည္။ ဒီေတာ႔လည္း ကိုထြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အားနာလို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီအပင္ေလး မခုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ခံစားခ်က္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ အပင္ေလး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝင္႔မီေနၾကတဲ႔ အိမ္ေလးေရွ႕ အခုထိ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနတုန္းေပါ႔။
*****
မနက္မနက္ဆို ဝင္႔မီကို သူ႔အလုပ္ဆီလိုက္ပို႔တဲ႔လမ္းမွာ မူလတန္း စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခု ျဖတ္ရသည္။ ဝင္႔မီက ကေလး အင္မတန္ လိုခ်င္သည္။
ကေလး ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ လတ္လတ္ေလးေတြ မိဘလက္ကိုဆြဲၿပီး ေက်ာင္းေပါက္ထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတာ ေတြ႔လွ်င္ ဝင္႔မီမွာ ေငးမဆံုး ေတြးမဆံုး၊ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မဆံုး။ တစ္ေန႔မွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ကေလးေလးေတြကို အခုလိုပဲ ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ခ်င္ သတဲ႔ေလ။
"မလိုပါဘူးကြာ အဲဒါ အကဲပိုတာပါ၊ ၿမိဳ႕ထဲကေက်ာင္းကိုပဲ ကေလးကို မနက္လိုက္ပို႔၊ ေန႔ခင္း ထမင္းလာေကၽြး၊ ညေနက် လာႀကိဳ အို သက္သက္ မိဘအလုပ္ပိုတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း မိဘကိုက အပိုလုပ္တာပဲ။
"ကိုတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ား သူငယ္တန္းေလး သူငယ္တန္းႀကီး ဆိုၿပီး ႏွစ္ႏွစ္တက္ရတယ္။ ေက်ာင္းအပ္တဲ႔တစ္ေန႔ပဲ အေမလိုက္ပို႔တာပဲ၊ ေဟာ ေနာက္ေန႔ေတြက် ေက်ာင္းသားႀကီးေတြနဲ႔ ေရာေယာင္ ေပါေယာင္ ပါသြားတာပဲ။
"အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ေလးတန္းေအာင္လို႔ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေျပးတက္ရေတာ႔ အခုလို ဆိုင္ကယ္ ကားနဲ႔ တို႔မိဘက လိုက္ပို႔ေနမယ္ထင္လား၊ မွတ္မိပါ႔ကြာ မနက္အေစာႀကီးထ၊ ရြာနဲ႔ သံုးမိုင္ေက်ာ္ေဝးတဲ႔ ၿမိဳ႕ကို ေန႔စဥ္ေနတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲေရာက္မွ ခ်စီးမယ္႔ ဖိနပ္ခါးၾကားထိုးၿပီး ေျခက်င္တစ္တန္ ကုန္းေၾကာင္း တစ္လွည့္ ႀကိတ္ခဲ႔ရတာေဟ႔"
"အို ဒါေတာ႔ ကိုကိုဟာ မိဘမွ မျဖစ္ဖူးဘဲ၊ မိဘေနရာက ကိုယ္ခ်င္း ဘယ္စာတတ္ပါမလဲ၊ ဝင္႔မီတို႔ တုိင္းျပည္မွာက အခု ကိုကိုတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ႔ဘူး ကိုကိုရဲ႕
"ေဟာ ကိုကိုပဲ ေျပာတယ္ေလ၊ ကိုကိုတို႔ ေဆး႐ံုမွာ သက္ငယ္ မုဒိမ္းမႈေတြအတြက္ ဓာတ္ခြဲစစ္ေပးရတာေတြ လုပ္ရေတာ႔ ကိုကို႔စိတ္ထဲ ေဒါသျဖစ္လိုက္တာဆို၊ ေဟာ… အဲဒီခံရတဲ႔ ကေလးေလးေတြဟာ အခု ေက်ာင္းသားေလးေတြ အရြယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္ ကိုကိုရယ္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ပရမ္းပတာ သြားခ်င္သလိုသြား လာခ်င္သလိုလာေနၾကတဲ႔ ေဟာဒီ လမ္းမေတြကို ျဖတ္ၿပီး ဝင္႔မီသာဆိုလည္း ကိုယ္႔ကေလးေလးကို စိတ္ခ်လက္ခ် ေက်ာင္းမလႊတ္ရက္ပါဘူး။
"ဝင္႔မီတို႔ တစ္အိမ္ေက်ာ္က ဖိုးထူးဆို အခုၾကည့္ေလ။ ေကာင္ေလးဘဝ အခု ဆို ဆံုးတာလိုပဲ။ သူဆို အထက္တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေတာင္ေနာ္၊ အိမ္ကေန အမွတ္တမဲ႔ ေလးငါးေျခာက္လ ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ၊ သူ႔အိမ္က သည္းႀကီးမည္းႀကီးလိုက္ရွာလို႔ အခုေတြ႔ေတာ႔ ေကာင္ေလးမွာ ျမင္တဲ႔အတုိင္း စိတ္လြတ္တာလိုလို သြပ္တာလိုလိုႀကီးျဖစ္လို႔၊
"အို မျဖစ္ပါဘူး၊ ဝင္႔မီေမြးတဲ႔ ကေလးေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္သာ အဲဒီလို အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး ႀကံဳရရင္ သူတို႔မ႐ူးခင္ ဝင္႔မီ႐ူးမွာပဲ"
ဒီေတာ႔လည္း ဝင္႔မီကို ကၽြန္ေတာ္က အ႐ံႈးေပး အေလ်ာ႔ေပးရျပန္ပါသည္။ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာသာက ဝါး႐ံုပင္ ကိစၥမွ လြဲ၍ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္႔မီအေပၚ အေလ်ာ႔မေပးခဲ႔သည့္ အျဖစ္ကို မမွတ္မိပါ။ တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ဝင္႔မီဟာ ခ်စ္စရာေလးကိုး။
ေဟာ အခုၾကည့္စမ္းပါဦး။ မနက္မနက္ဆို ေရမိုးခ်ဳိး၊ သူ႔တို႔ဘဏ္ဝတ္စံုေလး ဝတ္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ မိတ္ကပ္လူးထားတဲ႔ ကိုယ္႔ၾကင္သူကို ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ျပန္မိတဲ႔အခိုက္ဆို အိမ္ထဲကေနေတာင္ ေပးမလႊတ္ခ်င္ေလာက္ ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က စသလိုလို ေနာက္သလိုလို အတည္ ခဏခဏ သူ႔ကို ေျပာပါတယ္။
"ဝင႔္မီရယ္ ကိုကိုတို႔ ကေလးယူရေအာင္ေနာ္" လို႔။
*****
အခုလို ေနဝင္ေစာတဲ႔ ေဆာင္းတြင္းမ်ဳိး ညေန ညေန ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝင္႔မီ ကိုယ္စီအလုပ္ေတြက ျပန္ေရာက္ၾကတဲ႔အခါ တစ္ခ်ဳိ႕ရက္ေတြဆို ငွက္ကေလးေတြေတာင္ အိပ္တန္းတက္ေနေပါ႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးက ဝင္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေဆာက္ထားတဲ႔ ထရံကာ သြပ္မိုး တစ္ထပ္အိမ္ ေသးေသးေလးပါ။ အိမ္ပိုင္ရွင္ ကိုထြန္းတို႔က ဒီမွာ မေနၾကဘဲ ၿမိဳ႕တြင္းပိုင္းမွာေနတယ္။ ဒီဝင္းေလးနဲ႔ ဒီအိမ္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝင္႔မီ အငွားေနလာၾကတာ အခုဆို သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ႔မယ္။
အိမ္နား ခပ္နီးနီးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္း အက်ယ္ႀကီးတစ္ခုရွိၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ ေဘးမွာေတာ႔ ေဗဒါေတြနဲ႔ ျပည့္လုခမန္းျဖစ္ေနတဲ႔ ေကာလုလု ေရကန္တစ္ခု ရွိရဲ႕။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက မန္က်ည္းပင္မွာ မိုးတြင္းဆို ဗ်ဳိင္းနဲ႔လင္းဝက္ေတြ အစုလိုက္လာေရာက္ ေနထိုင္ သားေပါက္ၾကရဲ႕။ ဗ်ဳိင္းဟာ ေန႔ငွက္။ လင္းဝက္က ညငွက္။ သူတို႔ေတြ အပင္တစ္ခုတည္းေပၚ အတူတူအိမ္ျပဳေနထိုင္ သားေပါက္ၾကတယ္။ ေန႔ဘက္ဆို ဗ်ဳိင္းေတြ အစာရွာထြက္ခ်ိန္ လင္းဝက္ေတြအိပ္ၿပီး၊ ညဘက္ဆို လင္းဝက္ေတြက အစာရွာထြက္ေတာ႔ ဗ်ဳိင္းေတြ အိပ္တန္းတက္တာေပါ႔။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက အပင္မွာမို႔ သူတို႔ဘဝေတြ လုံျခံဳၾကပါေပသည္။
"ပိုက္ဆံေလးေတြ ေတာ္ေတာ္စုမိလာၿပီ" ဟု ဝင္႔မီက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခပ္ႂကြားႂကြားေျပာရင္း ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႔ရဲ႕ ဘဏ္ဝန္ထမ္းလစာေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အစိုးရေဆး႐ံုဝန္ထမ္း လစာေလးရယ္ တစ္လတစ္လ ကၽြန္ေတာ္စာေရးလို႔ ရတဲ႔ စာမူခေလးေတြရယ္ ဝင္႔မီဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီက မရမက အတင္းေတာင္းၿပီး ပိုက္ဆံစုတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အိမ္လခေပးၿပီးတဲ႔အခါ၊ တစ္လစာ အိမ္အသံုး ပစၥည္းေလးေတြ ဝယ္ၿပီးတဲ႔အခါမေတာ႔ ဝင္႔မီထဲမွာ စုဖို႔ ပိုက္ဆံ သိပ္က်န္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ေတာင္ လက္ထဲ ေငြလံုးေငြခဲေလးရေအာင္ စုႏိုင္တဲ႔ ဝင္႔မီကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ အံ႔ဩပါရဲ႕။
"ဟိုဘက္ ေရႊဘံုသာထဲက ဝင္းေလး သိန္းငါးဆယ္တဲ႔ ကိုကိုရယ္၊ သူတို႔ေရာင္းတာ ေစာလုိက္တာ။
ေနာက္ႏွစ္ေလာက္ဆို ဝင္႔မီတို႔ အဲဒီေဈးမ်ဳိး လွမ္းႏိုင္ၿပီ"
"မေနခ်င္ပါနဲ႔ အခ်စ္ရယ္၊ အဲဒီ ရပ္ကြက္ စ႐ိုက္လည္း ဝင္႔မီ သိသားပဲ။ ေန႔စဥ္ေနတိုင္း ဆဲသံဆိုသံေတြ ၾကားေနရမွာ။ လူဆိုးနဲ႔ သူခုိးခ်ည္းပဲ။ ၿပီးေတာ႔ ကိုကိုတို႔ ကေလးေလးေတြ ေမြးလာရင္ အဲဒီလို ရပ္ကြက္မ်ဳိး စ႐ိုက္နဲ႔က…"
ဒီေတာ႔က် ဝင္႔မီမ်က္ႏွာ မိႈင္က်သြားရင္းက
"ဒါျဖင္႔လည္း ကိုကိုရယ္၊ ဝင္႔မီတို႔က ဘယ္မွာ တစ္သက္လံုး ေနၾကမလဲ ကိုကိုရဲ႕၊ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာ မရွိဘဲေတာ႔ ဝင္႔မီ ကေလးေလးေတြ မေမြးခ်င္ေသးဘူးကိုကိုရယ္၊ ဝင္႔မီတို႔ေတာင္ အခု သူမ်ားအိမ္မွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ငွားေနေနတာ၊ ဝင္႔မီရဲ႕ ပထမဆံုး ကေလးေလးကို ဝင္႔မီတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုင္တဲ႔ အိမ္ေလးထဲမွာပဲ ဝင္႔မီ ေမြးခ်င္တယ္"
ထိုစဥ္အခါ ဝါး႐ံုပင္ထက္မွာ ႁပြတ္ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္းတက္ဖို႔ တက်ီက်ီေရာက္လာသည္။ စာကေလးငွက္ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးထဲမွာပဲ ညအိပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ႔ ဒီဝင္းေလး က်ဥ္းေပမယ္႔ အဲဒီ ဝင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေပါက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္ေရွ႕ ဝါး႐ံုပင္ထဲမွာ သူတို႔ေတြ လံုျခံဳစိတ္ခ်စြာ အိပ္စက္ႏိုင္ၾကပါသည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးေတြထဲမွာ ေဘးရန္ကင္းစြာ လာအိပ္စက္ၾကေသာ ငွက္အေရအတြက္လည္း မ်ားမ်ားလာ သလိုလိုပါ။
ဝါးရြက္ေတြၾကားက လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ျဖစ္သြားေသာ အိပ္တန္းတက္ ငွက္ကေလးေတြကို ဝင္႔မီနဲ႔အတူတူ ခုိးခိုးၾကည့္ၾကရင္းက သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ တျဖည္းျဖည္း အလိုလို ျပံဳးေပ်ာ္လာမိၾကျပန္ပါသည္။
"ဘဝ ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနရတာေပါ႔ ဝင္႔မီရယ္" လို႔ သူ႔ပုခံုးကို ခပ္ေထြးေထြးဖက္လို႔ ဝင္႔မီကို ႏွစ္သိမ္႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အကၤ်ီရင္ဘတ္ေတြ ရႊဲသြားေအာင္ မ်က္ႏွာဝွက္ၿပီး သူငိုသည္။ ေနာက္ေတာ႔ တျဖည္းျဖည္ အ႐ိႈက္ေျပခ်ိန္ သူေျပာတဲ႔စကားက
"ဝင္႔မီအသက္ဟာ သံုးဆယ္ေက်ာ္လာေတာ႔မယ္ ကိုကုိရဲ႕" တဲ႔။
ဒီေတာ႔ အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးကို ခံစားခ်က္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္သည္။
စာေရးတာနဲ႔ ဝန္ထမ္းအလုပ္အျပင္ အျခား ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တတ္ပါေသးသနည္း။ ဝင္႔မီအတြက္ တစ္ခုခု ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေပးခ်င္သည္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္ပတ္လံုး အတူတူေနဖို႔ အိမ္ေလးတစ္လံုးေလာက္ ကိုယ္ပိုင္ရခ်င္သည္။
*****
အိမ္ပိုင္ရွင္ ကိုထြန္းက တစ္ရက္ေတာ႔ ဖုန္းဆက္ေျပာလာသည္။ သူ ဒီအိမ္ေလး ဝယ္သူရွိတုန္း ေဈးေကာင္းရလို႔ ေရာင္းပစ္ေတာ႔မယ္တဲ႔။
"ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းမွာတဲ႔လဲ ကိုကို"
"သိန္းငါးရာလို႔ ေျပာတာပဲကြာ"
"လူေနဖို႔ အိမ္ဝင္းတစ္ခု အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေပးရလား"
ဝင္႔မီက ေျပာသည္။ သူ႔စကားမွာ မေက်နပ္သံနဲ႔ ခံျပင္းသံေတြ ပါေနသလိုလို။
"ကိုကိုတို႔ အခုေနတဲ႔ ဝင္းက လမ္းေဘးက်တယ္ေလ။ မ်က္ႏွာပြင္႔ေလးလည္း အသင္႔အတင္႔ရွိသလို၊ ရပ္ကြက္ ပတ္ဝန္းက်င္လည္း ေကာင္းတာကိုး ဝင္႔မီရဲ႕၊ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာေပါ႔။ ဝယ္ၾကတဲ႔ လူေတြဆိုတာ သူတို႔လက္ထဲ ေငြေတြဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းမွ မသိတာ။ ကိုထြန္းလည္း ကိုကို႔ကို ေတာ႔ အားနာေနပံုပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူလည္း အခုလို ေဈးေကာင္းေလးရတုန္း ေရာင္းခ်င္မွာေပါ႔"
အဲဒီေန႔က ဝင္႔မီ ကၽြန္ေတာ္႔ကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ႔ပါ။ အခါတိုင္းလို သူ႔ကိုေခ်ာ႔ၿပီး စကားသြားေျပာဖို႔လည္း ကိုယ္က အားမရွိသလိုလုိ လုပ္လိုစိတ္ကင္းသည္။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီတစ္ညေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးဟာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ မိုးလင္းသြားခဲ႔ရသည္။
႐ံုးပိတ္ရက္တစ္ခုမွာ ေဈးထဲက ငွက္အိမ္ေလးေတြ သြားဝယ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ဝါး႐ံုပင္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ နန္းႀကိဳးႏွင္႔ ခ်ည္ေပးလိုက္သည္။
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ကိုကို"
"ဒီကေနာက္ဆို ငွက္ကေလးေတြ ဥေပါက္တဲ႔အခါ ေရာက္ေတာ႔မယ္ မဟုတ္လား၊ သူတို႔ေတြ သားေပါက္ခ်ိန္ အသိုက္လိုမယ္ေလ"
"ဝင္႔မီတို႔က ေျပာင္းေပးရေတာ႔မွာေလ"
ကၽြန္ေတာ္ ဝင္႔မီစကားကို မၾကားခ်င္ဟန္ျပဳၿပီး လုပ္လက္စ အသိုက္ကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆက္ခ်ိတ္ေနမိသည္။
ဟိုဘက္နားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက မန္က်ည္းပင္မွာ ငွက္မ်ဳိးစံုေနၾကသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးသီလာစာရက သူ႔ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ဘယ္သတၱဝါကို ဘယ္သူကမွ ႐ိုက္ပုတ္ႏိွပ္စက္ မျပဳေစဖို႔ တားျမစ္သည္။ သူ႔ေက်ာင္းကို ေရာက္တုိင္း သူကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆံုးမတဲ႔စကားက
"အနိမ္႔ဆံုး ငတ္ေနတဲ႔ ေခြးေလးကို စားပါေစဆိုၿပီး ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ထမင္းတစ္နပ္ေကၽြးဖူးတဲ႔သူေတာင္ အဲဒီ ကုသိုလ္ေၾကာင္႔ ေနာင္ ဆယ္ဘဝ ထမင္းမငတ္ဘူးတဲ႔ တကာရဲ႕"
သူ႔ေက်ာင္းမွာ ေခြးေတြ ေပါလည္း ေပါသည္။ ငွက္ေတြ ခုိေတြလည္း ေပါသည္။ သတၱဝါအမ်ား ခိုနားရာႀကီးပင္။
ဆရာေတာ္႔စကား အရဆို ကိုယ္လည္း အရင္႔အရင္ မေဝးလွေသာ ဘဝတစ္ခုခုမွာ သတၱဝါတစ္ခုခုကို အစားအစာ တစ္ခုခု လွဴခဲ႔ဖူးပံုပါ။ ကိုယ္႔မွာ ဝင္႔မီရွိလို႔ အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္းေတာ႔ ေန႔စဥ္ စားရသားပဲ။
ဒီအေတြးကိုရၿပီးကတည္းက ေႁမြသိပ္ေၾကာက္တဲ႔ ဝင္႔မီစိတ္ကို လြန္၍ အိမ္ေရွ႕က ဝါး႐ံုပင္ေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လက္သပ္ေမြးခဲ႔သည္။
သည္အပင္ေလးမွာ ငွက္ကေလးေတြေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတုန္း ဒီအိမ္ဝင္းေလးထဲ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အသိုက္ေလးေတြ လုပ္ၿပီး ငွက္ကေလးေတြ သားေပါက္သြားၾကသည္။ ထို႔အတြက္ သူတို႔ကၽြန္ေတာ္႔အရိပ္မွာ လံုျခံဳၾကပါေပသည္။
လူေမေမ၊ လူေဖေဖေတြက လူငယ္ငယ္ေလးေတြကုိ ခ်စ္ခင္စိုးရိမ္စြာ ေက်ာင္းလုိက္ပို႔ၾကသလို အပ်ံသင္စ ငွက္ကေလးေတြကို ငွက္ေမေမ ငွက္ေဖေဖတို႔က အျပည့္အဝ မေစာင္႔ေရွာက္ႏိုင္ခဲ႔ေစ သူတို႔ေတြ ကၽြန္ေတာ္ေနေသာ အိမ္ဝင္းထဲမွာေတာ႔ ေဘးကင္းေစပါသည္။
ကိုယ္႔တစ္လစာ လခရယ္၊ ဝင္႔မီရဲ႕ လခရယ္ကို ေပါင္းၿပီး အိမ္စရိတ္ပင္ မႏႈတ္ဘဲ တစ္ႏွစ္စာတြက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေငြပမာဏတစ္ခုအထိ ျပည့္ဖို႔ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ တြက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေမာသြားရသည္။
စာေရးျခင္းႏွင္႔ ဝန္ထမ္းအလုပ္အျပင္ အျခား ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တတ္ပါေသးသနည္း။
"လူေနဖို႔ အိမ္ေတြဟာ ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ ေဈးႀကီးရတာလဲ ကိုကိုရယ္" လို႔ ဝင္႔မီစကားေတြ နားထဲၾကားသည္။
တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဝင္႔မီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေမြးမယ္႔ ကေလးေလးေတြရယ္ အတူတူေနဖို႔ အသင္႔အတင္႔က်ယ္ေသာ ဝင္းေလးႏွင္႔ အိမ္လိုခ်င္သည္။ ငွက္ကေလးေတြကို ေဘးကင္းလံုျခံဳေစခဲ႔ဖူးသလို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြကို ေဘးကင္းလံုျခံဳေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုမွာ ႀကီးျပင္းေစခ်င္သည္။
ေရခ်ဳိး၍ မိတ္ကပ္လိမ္းၿပီးထြက္လာေသာ ဝင္႔မီလက္ထဲမွာ ဒီေန႔ ဘဏ္စာအုပ္ေလး ပါလာသည္။
သူစုထားေသာ ပိုက္ဆံတစ္ခ်ဳိ႕ အိမ္အသစ္ ရွာဖို႔ ထုတ္ရေပဦး ေတာ႔မည္။
ဝင္႔မီကို ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ၿပီး ၿမိ္ဳ႕ထဲဘက္သုိ႔ ေမာင္းလာေသာ လမ္းမွာ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ႔ ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ မိဘေတြႏွင္႔ သူတို႔လက္ထဲက ကေလးေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး အခါတိုင္းလို ဝင္႔မီနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အျငင္းမပြားျဖစ္ေတာ႔ပါ။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၂၄၊၁၁၊၂၀၁၇
ေသာၾကာ
ေန႔ ၁၁း၅၆
No comments:
Post a Comment