သည္းေျခႀကိဳက္

"မေန႔က ရြာေရွ႕ကုန္း ေျပာင္းေတာထဲမွာ ဘြားေအးေလး သမီး ျဖဴမကို သိန္းတင္ေယာက်္ား ေမာင္စိုးနဲ႔ ထပ္လ်က္ေတြ႔လို႔တဲ႔ေတာ္"

မၾကားဝံ႔ မနာသာ ဒီသတင္းႀကီးဟာ သစ္ႀကီးေတာ တစ္ရြာလံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔ေထာင္းေထာင္း ေသာင္းေျပာင္းေက်ာ္ ေလေသာအခါ ဘြားေအးေလးတစ္ေယာက္ အေကာင္းပကတိႀကီးမွ အိပ္ယာထဲ ဗိုင္းဗိုင္းလဲေလသည္။

ညစဥ္ ဘုရားဝတ္ျပဳ အၿပီးတိုင္း လူသိနတ္ၾကား အမွ်အတန္းေတြ ေဝတတ္ေသာ ဘြားေအးေလးအဖို႔ အင္မတိအင္မတန္႔ ေၾကာက္စရာ ကာေမသု မိစာၦစာရကံကို သူ႔အတူေန သမီးေထြးေလးျဖစ္သူ ျဖဴမက ဘယ္လို႔ဘယ္လို ျပဳႏိုင္ရက္အား တာပါလဲတဲ႔။ အဲဒီ အေတြးေတြနဲ႔ပဲ ဘြားေအးေလး အိပ္ယာထဲ လဲေတာ႔တာ။

ဘြားေအးေလး အမွ်ေဝခ်ိန္ကို ညစဥ္နားစြင္႔ သာဓုေခၚေလ႔ရွိေသာ ရြာေရွ႕ကုန္းေတာက ေႏွာပင္နတ္ႀကီးပင္ အင္မတန္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနရသည္။ ဤေႏွာပင္နတ္ႀကီးကား ဒီသစ္ႀကီးေတာ ရြာေရွ႕ကုန္း ေတာထဲက ေႏွာပင္ႀကီးမွာ ေနခဲ႔တာ လူတို႔အဖို႔ ႏွစ္ပရိေစၧဒ ေရတြက္ဖို႔ခက္ေလာက္မွ် ၾကာခဲ႔ၿပီ။ သို႔ေသာ္ သစ္ႀကီးေတာ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း ဒီေႏွာပင္နတ္ႀကီး၏ သက္တမ္းကို ေရတြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ႔ဖူးသည္ မရွိပါ။

ပဲေျပာင္းႏွမ္းဝါ စပါးေတြ စိုက္ခ်ိန္ ေပၚခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာ ဒီတစ္ေတာလံုးကို ပိုးမႊားေႁမြကင္း အႏၲရာယ္ရွင္းဖို႔ ဒီနတ္ႀကီးကို ရည္ေမွ်ာ္ ပူေဇာ္မႈကို ျပဳၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔သာပင္ ေျမ၌တည္ေသာနတ္အပါ ႐ုကၡစိုးအႏြယ္ဝင္ ဤေႏွာပင္နတ္ႀကီးသည္

"တသၼာ ဟိ ဘူတာ နိသာေမတ သေဗၺ၊

ေမတၱံ ကေရာထ မာႏုသိယာ ပဇာယ၊

ဒိ၀ါ စ ရေတၱာ စ ဟရႏၲိ ေယ ဗလႎ၊

တသၼာ ဟိ ေန ရကၡထ အပၸမတၱာ" ဟူေသာ ရတနာ႔သုတ္လာ စကားအတိုင္း မိမိကို ေန႔ေရာညပါ ဗလိနတ္စာေကၽြးၾကကုန္ေသာ ရြာသားတို႔အေပၚ ေမတၱာထားကာ တတ္ႏိုင္သမွ် ေစာင္႔ေရွာက္ရွာေလ ေတာ႔သည္။

သုိ႔ေသာ္ တကယ္႔အျဖစ္မွာမူ လူတို႔သည္ သူ႔ကို ဗလိနတ္စာ ေကၽြးေနေပးေနၾကသည္ပင္ ျဖစ္လင္႔ကစား သူ႔ ပကတိ တည္ရွိမႈကိုပင္ ေကာင္းေကာင္း သိၾကသည္ မဟုတ္ပါေပ။ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ ေႏွာပင္နတ္ႀကီးသည္ ဒီရြာကို မွီ၍ ႏွစ္ပရိေစၧဒ မ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ဒီရြာေတာမွာ ေနလာခဲ႔ေသာ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ဒီရြာထဲမွာ၊ ယာခင္း ကိုင္းခင္းေတြထဲမွာ၊ လူမျမင္ရာ ခ်ဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္း ေျပာင္းေတာေတြထဲမွာ ရြာသူရြာသားမ်ား၏ လူ႔ကိစၥ အဝဝကို မျမင္ခ်င္ မၾကားခ်င္မွအဆံုး ျမင္ခဲ႔ၾကားခဲ႔ရသည္။ လူ႔သေဘာ လူ႔မေနာတစ္ခ်ဳိ႕ကိုလည္း မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ခဲ႔ရဖူးလွေလၿပီ။

အခုလည္း ရြာေတာင္ပိုင္းက ဘြားေအးေလးသမီးေထြး ျဖဴမ ကိစၥမွာ သူမျမင္လိုပဲျမင္၊ မၾကားလိုပဲ ၾကားခဲ႔ရေသာ မၾကားဝံ႔မနာသာ ကိစၥႀကီးပါေပ။

*****

"ဖိနပ္ျပတ္နဲ႔ ေခြးငတ္ေတြ႔တာ ေပါ႔ေအ"

"အေကာင္ကလည္း ေရာဂါေၾကာင္႔သာ ခဏခဏ ကုယူရတယ္၊ မထင္ရဘူးေတာ္ ဒါမ်ဳိးလုပ္မယ္လို႔"

"ေအာင္မယ္ေလးေအ မွတ္မိေသးပ၊ မႏွစ္က အခုလိုတပို႔တြဲလႀကီးေပါ႔။ အဲဒီ အေကာင္ေအးလြန္းလို႔ တိုဝင္သြားေတာ႔ သိန္းတင္ရယ္ တို႔ရယ္ေပါ႔ေအ ဝိုင္းၿပီး ျပဳစုလိုက္ရတာ မွတ္မိေသး၊

"အဲဒီတုန္းက သိန္းတင္ရယ္ေပါ႔ေအ သူ႔ေယာက်္ားသူ ပုဆိုးလွန္ၿပီး ဟိုက တိုဝင္ေနတာ အတင္းဆြဲထုတ္၊ အဲဒါ မိန္းမအေမြးမီး႐ိႈ႕ၿပီး အနံ႔႐ႈခိုင္းမွ ေပ်ာက္တယ္ဆိုလို႔ တို႔ေတြလည္း ျပာျပာသလဲ အနာခံႏႈတ္ေပးလိုက္ရ မွတ္မိေသးေအ"

"သူ႔လင္က ဒါမ်ဳိးျဖစ္ေနက်တဲ႔ေအ႔၊ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔လင္ကို ေဆာင္းတြင္းဆို မနက္ေစာေစာ ယာခင္းကို တစ္ေယာက္ထဲ မလႊတ္ဝံ႔ဘူးတဲ႔၊ ေအးၿပီဆိုမွ အဲဒီအေကာင္ဟာ အဲဒီေရာဂါ ခဏခဏ ျဖစ္တာပဲတဲ႔၊ ျဖစ္ၿပီဆိုမွလည္း ဗိုင္းခနဲ႔ေနရာတင္လဲတာပဲတဲ႔။ သူ႔ေရာဂါကလည္း ထူးကိုထူးပါတယ္ေအ အေမြးမီး႐ိႈ႕႐ွဴေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သတဲ႔"

"ႀကိဳက္တာ ေနမွာကိုးေအ႔ ေနာ"

"အမယ္ေလး ကၽြဲခ်ဳိလိမ္၊ လူနံပိန္ မွန္သေတာ႔ လူၾကည့္ေတာ႔သာ မျဖစ္စေလာက္ေလး၊ ဒါထဲက ေအးရင္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတဲ႔ ေရာဂါကလည္း ရွိေသး၊ ဒါနဲ႔ကိုေတာ႔ အေကာင္ဟာ အခ်ဳိအေခ်ာင္ရေတာ႔ ႏိႈက္ခ်င္တတ္ေသးေတာ႔"

"အိုေအ… သူ႔ေမာင္ ကိုယ္႔ေမာင္ အခ်ဳိအေခ်ာင္ရ ဘယ္သူေနမတုန္း၊ ေကာင္မဟာလည္း ႐ိုးပံု႐ိုးလက္နဲ႔၊ အ အ' သာေျပာတယ္၊ ဒါမ်ဳိးေတာ႔ ႀကိဳက္သား"

"ႀကိဳက္ရင္လည္း တင္႔ေတာင္႔တင္႔တယ္ လင္တစ္ေယာက္ ေကာက္ယူေပါ႔ေအ၊ အခုေတာ႔ သူမ်ားလင္ႀကီး"

"ဟဲ႔ အဲဒီတုန္းက တို႔ေတြ ေမာင္စုိးကုိကုေပးေတာ႔ အဲဒီေကာင္မဟာ အနားရွိရဲ႕ မို႔လား၊ သူအဲဒီကတည္း ျမင္ၿပီး ျပစ္မွားေနတာမွန္းမွ မသိပဲ ဟား ဟား ဟား"

သစ္ႀကီးေတာ တစ္ရြာလံုးမွာ ဒီသတင္းေၾကာင္႔ တအံုးအံုး တ႐ံုး႐ံုး ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဒီသတင္းေၾကာင္႔ ဘြားေအးေလး အိပ္ယာထဲ ဗိုင္းဗိုင္းလဲသည္။

ျဖဴမကို အခါတိုင္းလို ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ အိမ္ေပါက္ေစ႔လည္ကာ ထင္းခြဲေရခပ္ လုပ္ေနတာ မေတြ႔ရေတာ႔ပါ။

ဘြားေအးေလးရဲ႕ သားသမီးမ်ားစြာ အိမ္ေထာင္က်သြားၾကၿပီျဖစ္ရာ ဒီအေထြးဆံုး သမီးေလးသာ လက္ကတံုးေတာင္ေဝွး အျဖစ္ က်န္ေတာ႔သည္။ ႐ြာထဲက ေရႊရင္ေက်ာ္ဆရာ အေျပာေတာ႔ ျဖဴမဟာ သိုက္ကလာသတဲ႔။ ျဖဴမ စကားမေျပာတတ္ပါ။ အရြယ္ႏွင္႔တန္ေသာ အသိဉာဏ္လည္း မရွိရွာ။ ဒီလိုပဲ ေတာထြက္ရက္ေတြဆို ပဲႏႈတ္၊ ႏွမ္းရိတ္၊ ထင္းေခြ လိုက္သည္။ ေတာမထြက္ရလွ်င္ ရြာထဲက အိမ္ေတြမွာ ထင္းျဖတ္၊ ေရခပ္ ကူေပးၿပီး ပဲေလး ဆန္ေလးရသည္။

အစကေတာ႔ ဒီ အ အ' မေလးကို တစ္ရြာလံုးက သနားသလို ခ်စ္လည္း ခ်စ္ၾကပါေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခု ထို အသနားခံ အ အ' မေလးက ခႏၶာကိုယ္ ေတာင္႔တ၍၊ ကိုယ္႔စိတ္ကို မေျဖာင္႔ျဖႏိုင္ဘဲ အမ်ား ေၾကာင္႔ၾကစရာ အမႈတစ္ခုကို က်ဴးလြန္လိုက္မိေသာအခါ…။

*****

ရြာထဲက အသံေတြၾကားရတာ ေႏွာပင္နတ္ႀကီး ဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်မ္းသာႏိုင္ပါ။

"ထြီ က်ဳပ္တို႔ေတာ႔ေတာ္ ကိုယ္မေနႏိုင္ရင္ ေခြးထီးပဲ အၿမီးျဖတ္ယူ ယူမလား၊ သူမ်ားလင္ေတာ႔ ေဝးေဝးက ေရွာင္တယ္" ဟု ရြာစြန္ပိုင္းက ထန္းသမားေခြးညိဳမယား မိပုက ရြံရွာစြာ အကဲပါပါ ဆိုသည္။

သူ႔ထန္းေတာမွာ လာေသာက္ေနက် ေမာင္မဲႏွင္႔သူ တိတ္တဆိတ္ ႏွစ္ပါးသြားေနၾကသည္ကို ျမင္ဖူးထားေသာ ေႏွာပင္နတ္ႀကီးစိတ္ထဲ နည္းနည္းအံ႔ဩ မိသည္။

"႐ုပ္ကေလးက သနားကမားပါေတာ္တို႔ရယ္၊ အက်င္႔ေတာ႔ အခုသိရမွ ေအာ႔ႏွလံုးနာတယ္"

လယ္သူေ႒း ဦးမိုးႀကီးတို႔အိမ္မွ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ မသက္ေထြးေလးက ဝင္ေထာက္သည္။

တကယ္တမ္းက် သူလည္း ဦးမိုးႀကီး၏ အေျမႇာင္မယားတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္း သိေနေသာ ေႏွာပင္ေစာင္႔ နတ္ႀကီးမွာ ပို၍ အံ႔ဩလာမိသည္။

"သူ႔တစ္ေယာက္ လုပ္ပံုေၾကာင္႔ သူ႔အေမႀကီးလည္း အခု အိပ္ယာထဲလဲၿပီ၊ တစ္ဖက္ရြာက သူ႔ေမြးေပါက္ေဖာ္ အမ်ဳိးေတြလည္း ရွက္လြန္းလို႔ ဘယ္ႏွယ္႔မွ မ်က္ႏွာမလွႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူး၊ ေကာင္မကိုက ေလာ္မာလြန္းပါတယ္ေအ" ဟု လင္ေသၿပီးစ မုဆိုးမႀကီး ေဒၚဥကလည္း သူ႔အိမ္မွာ သူကိုယ္တိုင္ သူရင္းငွားေလး ေမာင္ျမႏွင္႔ တိတ္တိတ္ေနျဖစ္ေနတာမွ အားမနာ ဝင္၍ အမနာပ ဆိုသည္ကို ျမင္ရေသာ တစ္ခဏ ေႏွာပင္နတ္ႀကီးမွာ အံ႔ႀကီးဩလွ်က္က သူ႔နတ္ကြန္းဘက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ျပန္ထြက္လာခဲ႔ မိေတာ႔သည္။

သူတို႔သည္ အဘယ္ေၾကာင္႔ ဤသတင္းကို ကိုယ္တိုင္မသိဘဲ အားပါးတရ ေျပာေနၾကပါသနည္း။ ေႏွာပင္နတ္ႀကီး စဥ္းစား၍ မရပါ။

ျဖဴမသည္ သူ႔အျဖစ္ကို စကားျဖင္႔ ျပန္ရွင္းျပတတ္သူ မဟုတ္ေပ။

ေမာင္စိုးက ျဖဴမကို အားနာလွ၍ ထိုသုိ႔ မဟုတ္ေၾကာင္း အတန္တန္ျငင္းရွာေသးပါ ေသာ္လည္း "သူခုိးကေတာ႔ ခုိးတယ္ဘယ္ေျပာမတုန္း" ဟူေသာ ဝါဒျဖင္႔ ရြာသားေတြက ခြင္႔လြတ္ယံုၾကည္ဖို႔ ျငင္းသည္။ ဒီေတာ႔အခါ မိသိန္းတင္က ရြာသူတစ္ခ်ဳိ႕ အလိုကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘဲ ေမာင္စိုးနဲ႔ ကြဲသည္။

ထိုအခါ ျဖဴမသည္ သူမ်ား အိမ္ေထာင္ကို ၿဖိဳခြဲသူ အလိုလို ျဖစ္လာရ ေတာ႔သည္။

ေႏွာပင္နတ္ႀကီးရဲ႕ ဘဝမွာ ဒီလိုအျဖစ္ေတြ လူသိတာေရာ လူမသိ သူမသိေတြပါ ရာေထာင္ခ်ီ၍ ၾကံဳခဲ႔ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ အခုလို ဃရာဝါသ လူ႔ကိစၥေတြကို သူသည္ တစ္ခါဖူးမွ် ႏႈတ္ၿမိန္ၿမိန္စကားပြဲမွာ အားခဲလို႔ ေျပာျပစရာ မထင္ဖူးခဲ႔။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း နတ္ဆိုတာ စကားေျပာခဲဘိျခင္း။ ထိုမွပို၍ သူ႔အလိုဆို ဒါေတြကို စိတ္မွာပင္ မေတြးလို။

ယခုေသာ္ လူတစ္ခ်ဳိ႕သည္ အခုကိစၥကို သည္းေျခႀကိဳက္လို ေျပာဆိုေနၾကတာ ျမင္ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔နည္းဟု ေႏွာပင္နတ္ႀကီး မေတြးတတ္ေပ။

ထိုတစ္ရက္ ညေနပိုင္းက သူေတြ႔သူျမင္မိသည္မွာ သူ႔ေႏွာပင္ေရွ႕အကြက္ ေျပာင္းခင္းထဲ ေမာင္စိုးတစ္ေယာက္ ထြန္ႏြားေတြ တန္းလန္းနဲ႔ ဗိုင္းခနဲ႔လဲသည္။ ထိုအခုိက္ ထင္းေခြျပန္လာေသာ ျဖဴမကေမာင္စိုးကို ေတြ႔သည္။ ထို႔ေနာက္ ထင္းစည္းကို ျဗဳန္းခနဲ႔ပစ္ခ်ၿပီး လဲေနေသာ ေမာင္စိုးအနား ျဖဴမ ေျပးသြားေတာ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ျဖဴမသည္ ဒါမ်ဳိးကို ပတ္ပတ္နပ္နပ္ ကုတတ္သူမဟုတ္ပါ။ ထိုအခါ ေအာက္မွာ တုန္ခါ တြန္႔လိမ္ေနေသာ ေယာက္်ားသားႀကီးကို သူ႔အားေလးႏွင္႔ ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းရင္း ခ်ဳပ္ရင္း သူပါ လဲေတာ႔သည္။

ထိုအျဖစ္ကို သူတို႔လိုပင္ ယာခင္းျပန္ထဲက တစ္ေယာက္က အမွတ္တမဲ႔ ျမင္သြားေသာအခါ။

အခါတိုင္းျဖစ္ေနက်က မနက္ခင္း ေအးတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွမို႔ အခုလို ေနဝင္႐ိုးရီမွာ သူ႔ေယာက်္ား ေရာဂါထတယ္ဆိုတာ သိန္းတင္မက ယံုဖို႔ခက္ သတဲ႔ေလ။

ယခုအခါ ျဖဴမအေမ ဘြားေအးေလး စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကျဖင္႔ ဆံုးရွာၿပီ။ ျဖဴမေလးလည္း ဒီရြာမွာ မေနရဲ ရွက္၍ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ လြင္႔ေလၿပီ သူမသိ။

ေလာကီ႐ႈပ္ပြ လူ႔ကိစၥဝယ္ ကာေမသုဟု မရွိသင္႔ မရွိအပ္ လူတို႔ဇာတ္အား ေခ်မႈန္းၾကေသာ လူတစ္စုတို႔ ပါးစပ္ဖ်ားဝယ္ ျဖဴမေလးရြာကလြင္႔ၿပီး သူ႔အေမ ဘြားေအးေလး ေသကာ၊ ေမာင္စိုးတို႔ မိသားစု ၿပိဳကြဲၾက ေလၿပီ။ အျဖစ္မွန္ကိုမူ အားလံုးျမင္ေသာ ေႏွာပင္နတ္ႀကီးမွတပါး ရြာသူရြာသားမ်ားက ေသခ်ာ မသိၾကပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ဒီလိုကာေမသုမ်ဳိးေတာ႔ မုန္းကို မုန္းသတဲ႔ေလ။

ထိုအျဖစ္ဝယ္ ေႏွာပင္နတ္ႀကီး နားမလည္ႏိုင္သည္မွာ လူတို႔သည္ အဘယ္ေၾကာင္႔ မိမိေသခ်ာမသိေသာ ကိစၥတြင္ ပါဝင္ ဆံုးျဖတ္ အျပစ္တပ္ လိုၾကပါသနည္း။ ထို႔ထက္ပို၍ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ရေသာ အျဖစ္မွာ သစ္ႀကီးေတာ ရြာသူရြာသားမ်ားထဲတြင္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ေသာ္မွ မိမိတို႔ စြပ္စြဲေတြးထင္ထားၾကသလို ေဖာက္ျပားသူမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင္႔ ထိုေဖာက္ျပားမႈ ကာေမသုကို သိပ္မုန္းေနဟန္ ျပဳေနၾကပါသနည္း။

ေႏွာပင္နတ္ႀကီးသည္ ဒီလိုအျဖစ္ေတြကို လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ပရိေစၧဒမ်ားစြာ ကတည္းက အမ်ားအျပား ျမင္ခဲ႔၊ ေတြ႔ခဲ႔၊ ၾကံဳၾကားခဲ႔ရသည္။ သူသည္ လူတို႔သေဘာကို နားလည္ႏိုင္သည္ မရွိပါ။ အခုလည္း ျဖစ္ခဲ႔သမွ် ကိစၥအေပၚ သူ နားမလည္ႏုိင္ရွာပါ။ ေနာင္လည္း သူ႔နတ္သက္ မကုန္ခင္စပ္ၾကား ဒီရြာက ဗလိနတ္စာစားၿပီး ဒီရြာကို ေစာင္႔ေရွာက္မႈေပးေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဒါေတြ ျမင္ေနေတြ႔ေန ၾကားေနရေပဦး ေတာ႔မည္။

အခါတိုင္းလို ညဉ့္ဦးညဉ့္ဦးဆို ေၾကးစည္ေလးထု၍ ကုသိုလ္ကို အမွ်ေဝတတ္ေသာ ဘြားေအးေလး မရွိေတာ႔ေသာအခါ ေႏွာပင္ေပၚက သူ႔နတ္ကြန္းေလးမွာ ေႏွာပင္နတ္ႀကီး စိတ္မခ်ိစြာ ထိုင္ေနရသည္။

လူတို႔မည္သည္ ပင္ကိုယ္ သဘာဝက ေကာင္းမႈကိုျမတ္ႏိုးၿပီး၊ မေကာင္းမႈကို ရြံရွာမုန္းတီးရမည္ဟု သြန္သင္ခံရထားရသည္။ သုိ႔ေသာ္ အဝိဇၨာႏွင္႔ တဏွာလွ်င္ မူလႏွစ္ျဖာ အရင္းခံရွိေသာ သတၱဝါတို႔သေဘာမွာ ပပဥၥတရားေတြ လႊမ္းမိုးလာသည့္အခါ မေကာင္းမႈဟူသည္ ေရွာင္စရာဟု မျမင္ႏိုင္ေတာ႔ဘဲ၊ အစမ္းသေဘာ သံုးေဆာင္မိတတ္ၾကရာမွ ခႏၶာေတာင္း၍ 'ေကာင္းမွန္းသိ သာအိ တစုိစုိ' ျဖစ္လာၾကရင္း မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ပါ မိမိတို႔ မၾကည္ညိဳႏိုင္သည့္ အျဖစ္ေတြမ်ဳိးေတြ ၾကံဳရသည္။

ထိုသည့္အခါ လူမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳကြက္ေလး ေတြ႔ႏိုးရွာရင္း ရွာရင္းက သူမ်ားတကာ၏ ရြြံရွာဖြယ္အျဖစ္ကို ျမင္လာရေသာ တစ္ခဏ၊ မိမိမွာ မေကာင္းမႈကို ရြံရွာတတ္ေသာ စိတ္အခံေကာင္းေလး ရွိေသးေၾကာင္း အမ်ားတကာကို ျပလိုစိတ္ကဲလာကာ ကိုယ္ႏွင္႔ အလားတူျပစ္မႈပင္ ျဖစ္ေစ ရြံရွာေလဟန္ျပဳ၍ မိမိကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳႏိုင္ရာကို ရွာေတာ႔သည္။

အကယ္တိ ကိုယ္႔မျဖဴစင္မႈကို ပို၍ မဲညစ္ရာႏွင္႔ ယွဥ္ကာ စိတ္သက္သာရာ ရွာခ်င္တတ္ေသာ လူ႔သေဘာကို၊ ကိုယ္႔သာမန္အျဖစ္ကို အျပစ္သားျပ၍ ျမင္႔ျမတ္ေစလိုတတ္ေသာ လူ႔မေနာကို ေႏွာပင္နတ္ႀကီးက လူထဲက လူတစ္ေယာက္မဟုတ္၍ ဘယ္ေတာ႔မွ နားလည္ႏိုင္လိမ္႔မည္ မဟုတ္ပါေပ။

ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္

၂၆၊၁၁၊၂၀၁၇

တနဂၤေႏြ

၀၃း၄၃

ဧည့္သည္

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝင္႔မီ အတူတူေနၾကတဲ႔ အိမ္ေလးေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ဝါးရံုပင္ခပ္လတ္လတ္ တစ္႐ံု ကပ္ကပ္သတ္သတ္ ေပါက္ေနသည္။ မၾကာမၾကာ ထိုဝါး႐ံုပင္ခ်ဳံထဲမွ ျမက္ေလွ်ာေႁမြေလးေတြ တစ္ေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စ ထြက္လာေလ႔ရွိသည္။ ဒီ ဝါး႐ံုပင္အံုေလးထဲမွာ ဆိုေတာ႔ သူတို႔ကို ေၾကာင္လာမခုတ္ႏိုင္သလို အျခား အျခား ရန္သတၱဳ႐ႈျပဳမည့္ အေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္ ေဘးမွလည္း လြတ္ၿငိမ္းရာရေနသည္။

ဝင္႔မီက ေႁမြကိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္တတ္ရွာသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူမို႔ အဲဒီ ဝါး႐ံုပင္ေျခနားက ေရခ်ဳိးကန္မွာ ေရခ်ဳိးရင္း ေႁမြေလးေတြ ေတြ႔မိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေအာ္လို႔မၿပီး၊ ေခၚလို႔မၿပီး ေရခ်ဳိးၿပီးသြားတဲ႔အထိကို ျမည္တြန္ေတာက္တီးလို႔ မၿပီးႏိုင္ေတာ႔ပါေပ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီတစ္ခုကိုေတာ႔ ဝင္႔မီအလိုကို ဆန္႔က်င္၍ ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးကို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းမပစ္ဖို႔ အိမ္ရွင္႔ကို စည္း႐ံုးထားခဲ႔ရသည္။ ဝင္႔မီကလည္း ေႁမြေၾကာက္သည္။ အိမ္႔ရွင္ကလည္း တစ္ေန႔ ဒီအိမ္ေလးကို ဖ်က္ပစ္ၿပီး အိမ္တန္းလ်ား သေဘာမ်ဳိး ခပ္ရွည္ရွည္ျပင္ေဆာက္ကာ ဒီထက္အခန္းငွား မ်ားမ်ား ထားႏိုင္ဖို႔ လုပ္ေတာ႔မယ္႔အတူတူ ဒီဝါး႐ံုပင္ကို ခုတ္ပစ္ခ်င္ေနသည္။ အိမ္မ်က္ႏွာစာမွာမို႔ အျမင္႐ႈပ္သတဲ႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ရွိေနတုန္းေတာ႔ မလုပ္ပါနဲ႔ဦး ကိုထြန္းရယ္လို႔ အေၾကာင္းအက်ဳိး အမ်ဳိးမ်ဳိးျပလို႔ သူ႔ကို စည္း႐ံုးထားရသည္။ ဒီေတာ႔လည္း ကိုထြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အားနာလို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီအပင္ေလး မခုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ခံစားခ်က္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ အပင္ေလး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝင္႔မီေနၾကတဲ႔ အိမ္ေလးေရွ႕ အခုထိ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနတုန္းေပါ႔။

*****

မနက္မနက္ဆို ဝင္႔မီကို သူ႔အလုပ္ဆီလိုက္ပို႔တဲ႔လမ္းမွာ မူလတန္း စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခု ျဖတ္ရသည္။ ဝင္႔မီက ကေလး အင္မတန္ လိုခ်င္သည္။

ကေလး ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ လတ္လတ္ေလးေတြ မိဘလက္ကိုဆြဲၿပီး ေက်ာင္းေပါက္ထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတာ ေတြ႔လွ်င္ ဝင္႔မီမွာ ေငးမဆံုး ေတြးမဆံုး၊ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မဆံုး။ တစ္ေန႔မွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ကေလးေလးေတြကို အခုလိုပဲ ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ခ်င္ သတဲ႔ေလ။

"မလိုပါဘူးကြာ အဲဒါ အကဲပိုတာပါ၊ ၿမိဳ႕ထဲကေက်ာင္းကိုပဲ ကေလးကို မနက္လိုက္ပို႔၊ ေန႔ခင္း ထမင္းလာေကၽြး၊ ညေနက် လာႀကိဳ အို သက္သက္ မိဘအလုပ္ပိုတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း မိဘကိုက အပိုလုပ္တာပဲ။

"ကိုတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ား သူငယ္တန္းေလး သူငယ္တန္းႀကီး ဆိုၿပီး ႏွစ္ႏွစ္တက္ရတယ္။ ေက်ာင္းအပ္တဲ႔တစ္ေန႔ပဲ အေမလိုက္ပို႔တာပဲ၊ ေဟာ ေနာက္ေန႔ေတြက် ေက်ာင္းသားႀကီးေတြနဲ႔ ေရာေယာင္ ေပါေယာင္ ပါသြားတာပဲ။

"အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ေလးတန္းေအာင္လို႔ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေျပးတက္ရေတာ႔ အခုလို ဆိုင္ကယ္ ကားနဲ႔ တို႔မိဘက လိုက္ပို႔ေနမယ္ထင္လား၊ မွတ္မိပါ႔ကြာ မနက္အေစာႀကီးထ၊ ရြာနဲ႔ သံုးမိုင္ေက်ာ္ေဝးတဲ႔ ၿမိဳ႕ကို ေန႔စဥ္ေနတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲေရာက္မွ ခ်စီးမယ္႔ ဖိနပ္ခါးၾကားထိုးၿပီး ေျခက်င္တစ္တန္ ကုန္းေၾကာင္း တစ္လွည့္ ႀကိတ္ခဲ႔ရတာေဟ႔"

"အို ဒါေတာ႔ ကိုကိုဟာ မိဘမွ မျဖစ္ဖူးဘဲ၊ မိဘေနရာက ကိုယ္ခ်င္း ဘယ္စာတတ္ပါမလဲ၊ ဝင္႔မီတို႔ တုိင္းျပည္မွာက အခု ကိုကိုတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ႔ဘူး ကိုကိုရဲ႕

"ေဟာ ကိုကိုပဲ ေျပာတယ္ေလ၊ ကိုကိုတို႔ ေဆး႐ံုမွာ သက္ငယ္ မုဒိမ္းမႈေတြအတြက္ ဓာတ္ခြဲစစ္ေပးရတာေတြ လုပ္ရေတာ႔ ကိုကို႔စိတ္ထဲ ေဒါသျဖစ္လိုက္တာဆို၊ ေဟာ… အဲဒီခံရတဲ႔ ကေလးေလးေတြဟာ အခု ေက်ာင္းသားေလးေတြ အရြယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္ ကိုကိုရယ္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ပရမ္းပတာ သြားခ်င္သလိုသြား လာခ်င္သလိုလာေနၾကတဲ႔ ေဟာဒီ လမ္းမေတြကို ျဖတ္ၿပီး ဝင္႔မီသာဆိုလည္း ကိုယ္႔ကေလးေလးကို စိတ္ခ်လက္ခ် ေက်ာင္းမလႊတ္ရက္ပါဘူး။

"ဝင္႔မီတို႔ တစ္အိမ္ေက်ာ္က ဖိုးထူးဆို အခုၾကည့္ေလ။ ေကာင္ေလးဘဝ အခု ဆို ဆံုးတာလိုပဲ။ သူဆို အထက္တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေတာင္ေနာ္၊ အိမ္ကေန အမွတ္တမဲ႔ ေလးငါးေျခာက္လ ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ၊ သူ႔အိမ္က သည္းႀကီးမည္းႀကီးလိုက္ရွာလို႔ အခုေတြ႔ေတာ႔ ေကာင္ေလးမွာ ျမင္တဲ႔အတုိင္း စိတ္လြတ္တာလိုလို သြပ္တာလိုလိုႀကီးျဖစ္လို႔၊

"အို မျဖစ္ပါဘူး၊ ဝင္႔မီေမြးတဲ႔ ကေလးေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္သာ အဲဒီလို အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး ႀကံဳရရင္ သူတို႔မ႐ူးခင္ ဝင္႔မီ႐ူးမွာပဲ"

ဒီေတာ႔လည္း ဝင္႔မီကို ကၽြန္ေတာ္က အ႐ံႈးေပး အေလ်ာ႔ေပးရျပန္ပါသည္။ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာသာက ဝါး႐ံုပင္ ကိစၥမွ လြဲ၍ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္႔မီအေပၚ အေလ်ာ႔မေပးခဲ႔သည့္ အျဖစ္ကို မမွတ္မိပါ။ တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ဝင္႔မီဟာ ခ်စ္စရာေလးကိုး။

ေဟာ အခုၾကည့္စမ္းပါဦး။ မနက္မနက္ဆို ေရမိုးခ်ဳိး၊ သူ႔တို႔ဘဏ္ဝတ္စံုေလး ဝတ္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ မိတ္ကပ္လူးထားတဲ႔ ကိုယ္႔ၾကင္သူကို ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ျပန္မိတဲ႔အခိုက္ဆို အိမ္ထဲကေနေတာင္ ေပးမလႊတ္ခ်င္ေလာက္ ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က စသလိုလို ေနာက္သလိုလို အတည္ ခဏခဏ သူ႔ကို ေျပာပါတယ္။

"ဝင႔္မီရယ္ ကိုကိုတို႔ ကေလးယူရေအာင္ေနာ္" လို႔။

*****

အခုလို ေနဝင္ေစာတဲ႔ ေဆာင္းတြင္းမ်ဳိး ညေန ညေန ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝင္႔မီ ကိုယ္စီအလုပ္ေတြက ျပန္ေရာက္ၾကတဲ႔အခါ တစ္ခ်ဳိ႕ရက္ေတြဆို ငွက္ကေလးေတြေတာင္ အိပ္တန္းတက္ေနေပါ႔။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးက ဝင္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေဆာက္ထားတဲ႔ ထရံကာ သြပ္မိုး တစ္ထပ္အိမ္ ေသးေသးေလးပါ။ အိမ္ပိုင္ရွင္ ကိုထြန္းတို႔က ဒီမွာ မေနၾကဘဲ ၿမိဳ႕တြင္းပိုင္းမွာေနတယ္။ ဒီဝင္းေလးနဲ႔ ဒီအိမ္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝင္႔မီ အငွားေနလာၾကတာ အခုဆို သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ႔မယ္။

အိမ္နား ခပ္နီးနီးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္း အက်ယ္ႀကီးတစ္ခုရွိၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ ေဘးမွာေတာ႔ ေဗဒါေတြနဲ႔ ျပည့္လုခမန္းျဖစ္ေနတဲ႔ ေကာလုလု ေရကန္တစ္ခု ရွိရဲ႕။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက မန္က်ည္းပင္မွာ မိုးတြင္းဆို ဗ်ဳိင္းနဲ႔လင္းဝက္ေတြ အစုလိုက္လာေရာက္ ေနထိုင္ သားေပါက္ၾကရဲ႕။ ဗ်ဳိင္းဟာ ေန႔ငွက္။ လင္းဝက္က ညငွက္။ သူတို႔ေတြ အပင္တစ္ခုတည္းေပၚ အတူတူအိမ္ျပဳေနထိုင္ သားေပါက္ၾကတယ္။ ေန႔ဘက္ဆို ဗ်ဳိင္းေတြ အစာရွာထြက္ခ်ိန္ လင္းဝက္ေတြအိပ္ၿပီး၊ ညဘက္ဆို လင္းဝက္ေတြက အစာရွာထြက္ေတာ႔ ဗ်ဳိင္းေတြ အိပ္တန္းတက္တာေပါ႔။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက အပင္မွာမို႔ သူတို႔ဘဝေတြ လုံျခံဳၾကပါေပသည္။

"ပိုက္ဆံေလးေတြ ေတာ္ေတာ္စုမိလာၿပီ" ဟု ဝင္႔မီက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခပ္ႂကြားႂကြားေျပာရင္း ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႔ရဲ႕ ဘဏ္ဝန္ထမ္းလစာေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အစိုးရေဆး႐ံုဝန္ထမ္း လစာေလးရယ္ တစ္လတစ္လ ကၽြန္ေတာ္စာေရးလို႔ ရတဲ႔ စာမူခေလးေတြရယ္ ဝင္႔မီဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီက မရမက အတင္းေတာင္းၿပီး ပိုက္ဆံစုတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အိမ္လခေပးၿပီးတဲ႔အခါ၊ တစ္လစာ အိမ္အသံုး ပစၥည္းေလးေတြ ဝယ္ၿပီးတဲ႔အခါမေတာ႔ ဝင္႔မီထဲမွာ စုဖို႔ ပိုက္ဆံ သိပ္က်န္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ေတာင္ လက္ထဲ ေငြလံုးေငြခဲေလးရေအာင္ စုႏိုင္တဲ႔ ဝင္႔မီကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ အံ႔ဩပါရဲ႕။

"ဟိုဘက္ ေရႊဘံုသာထဲက ဝင္းေလး သိန္းငါးဆယ္တဲ႔ ကိုကိုရယ္၊ သူတို႔ေရာင္းတာ ေစာလုိက္တာ။
ေနာက္ႏွစ္ေလာက္ဆို ဝင္႔မီတို႔ အဲဒီေဈးမ်ဳိး လွမ္းႏိုင္ၿပီ"

"မေနခ်င္ပါနဲ႔ အခ်စ္ရယ္၊ အဲဒီ ရပ္ကြက္ စ႐ိုက္လည္း ဝင္႔မီ သိသားပဲ။ ေန႔စဥ္ေနတိုင္း ဆဲသံဆိုသံေတြ ၾကားေနရမွာ။ လူဆိုးနဲ႔ သူခုိးခ်ည္းပဲ။ ၿပီးေတာ႔ ကိုကိုတို႔ ကေလးေလးေတြ ေမြးလာရင္ အဲဒီလို ရပ္ကြက္မ်ဳိး စ႐ိုက္နဲ႔က…"

ဒီေတာ႔က် ဝင္႔မီမ်က္ႏွာ မိႈင္က်သြားရင္းက

"ဒါျဖင္႔လည္း ကိုကိုရယ္၊ ဝင္႔မီတို႔က ဘယ္မွာ တစ္သက္လံုး ေနၾကမလဲ ကိုကိုရဲ႕၊ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာ မရွိဘဲေတာ႔ ဝင္႔မီ ကေလးေလးေတြ မေမြးခ်င္ေသးဘူးကိုကိုရယ္၊ ဝင္႔မီတို႔ေတာင္ အခု သူမ်ားအိမ္မွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ငွားေနေနတာ၊ ဝင္႔မီရဲ႕ ပထမဆံုး ကေလးေလးကို ဝင္႔မီတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုင္တဲ႔ အိမ္ေလးထဲမွာပဲ ဝင္႔မီ ေမြးခ်င္တယ္"
ထိုစဥ္အခါ ဝါး႐ံုပင္ထက္မွာ ႁပြတ္ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္းတက္ဖို႔ တက်ီက်ီေရာက္လာသည္။ စာကေလးငွက္ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးထဲမွာပဲ ညအိပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ႔ ဒီဝင္းေလး က်ဥ္းေပမယ္႔ အဲဒီ ဝင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေပါက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္ေရွ႕ ဝါး႐ံုပင္ထဲမွာ သူတို႔ေတြ လံုျခံဳစိတ္ခ်စြာ အိပ္စက္ႏိုင္ၾကပါသည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးေတြထဲမွာ ေဘးရန္ကင္းစြာ လာအိပ္စက္ၾကေသာ ငွက္အေရအတြက္လည္း မ်ားမ်ားလာ သလိုလိုပါ။

ဝါးရြက္ေတြၾကားက လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ျဖစ္သြားေသာ အိပ္တန္းတက္ ငွက္ကေလးေတြကို ဝင္႔မီနဲ႔အတူတူ ခုိးခိုးၾကည့္ၾကရင္းက သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ တျဖည္းျဖည္း အလိုလို ျပံဳးေပ်ာ္လာမိၾကျပန္ပါသည္။

"ဘဝ ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနရတာေပါ႔ ဝင္႔မီရယ္" လို႔ သူ႔ပုခံုးကို ခပ္ေထြးေထြးဖက္လို႔ ဝင္႔မီကို ႏွစ္သိမ္႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အကၤ်ီရင္ဘတ္ေတြ ရႊဲသြားေအာင္ မ်က္ႏွာဝွက္ၿပီး သူငိုသည္။ ေနာက္ေတာ႔ တျဖည္းျဖည္ အ႐ိႈက္ေျပခ်ိန္ သူေျပာတဲ႔စကားက

"ဝင္႔မီအသက္ဟာ သံုးဆယ္ေက်ာ္လာေတာ႔မယ္ ကိုကုိရဲ႕" တဲ႔။

ဒီေတာ႔ အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီဝါး႐ံုပင္ေလးကို ခံစားခ်က္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္သည္။

စာေရးတာနဲ႔ ဝန္ထမ္းအလုပ္အျပင္ အျခား ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တတ္ပါေသးသနည္း။ ဝင္႔မီအတြက္ တစ္ခုခု ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေပးခ်င္သည္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္ပတ္လံုး အတူတူေနဖို႔ အိမ္ေလးတစ္လံုးေလာက္ ကိုယ္ပိုင္ရခ်င္သည္။

*****

အိမ္ပိုင္ရွင္ ကိုထြန္းက တစ္ရက္ေတာ႔ ဖုန္းဆက္ေျပာလာသည္။ သူ ဒီအိမ္ေလး ဝယ္သူရွိတုန္း ေဈးေကာင္းရလို႔ ေရာင္းပစ္ေတာ႔မယ္တဲ႔။

"ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းမွာတဲ႔လဲ ကိုကို"

"သိန္းငါးရာလို႔ ေျပာတာပဲကြာ"

"လူေနဖို႔ အိမ္ဝင္းတစ္ခု အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေပးရလား"

ဝင္႔မီက ေျပာသည္။ သူ႔စကားမွာ မေက်နပ္သံနဲ႔ ခံျပင္းသံေတြ ပါေနသလိုလို။

"ကိုကိုတို႔ အခုေနတဲ႔ ဝင္းက လမ္းေဘးက်တယ္ေလ။ မ်က္ႏွာပြင္႔ေလးလည္း အသင္႔အတင္႔ရွိသလို၊ ရပ္ကြက္ ပတ္ဝန္းက်င္လည္း ေကာင္းတာကိုး ဝင္႔မီရဲ႕၊ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာေပါ႔။ ဝယ္ၾကတဲ႔ လူေတြဆိုတာ သူတို႔လက္ထဲ ေငြေတြဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းမွ မသိတာ။ ကိုထြန္းလည္း ကိုကို႔ကို ေတာ႔ အားနာေနပံုပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူလည္း အခုလို ေဈးေကာင္းေလးရတုန္း ေရာင္းခ်င္မွာေပါ႔"

အဲဒီေန႔က ဝင္႔မီ ကၽြန္ေတာ္႔ကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ႔ပါ။ အခါတိုင္းလို သူ႔ကိုေခ်ာ႔ၿပီး စကားသြားေျပာဖို႔လည္း ကိုယ္က အားမရွိသလိုလုိ လုပ္လိုစိတ္ကင္းသည္။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီတစ္ညေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးဟာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ မိုးလင္းသြားခဲ႔ရသည္။

႐ံုးပိတ္ရက္တစ္ခုမွာ ေဈးထဲက ငွက္အိမ္ေလးေတြ သြားဝယ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ဝါး႐ံုပင္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ နန္းႀကိဳးႏွင္႔ ခ်ည္ေပးလိုက္သည္။

"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ကိုကို"

"ဒီကေနာက္ဆို ငွက္ကေလးေတြ ဥေပါက္တဲ႔အခါ ေရာက္ေတာ႔မယ္ မဟုတ္လား၊ သူတို႔ေတြ သားေပါက္ခ်ိန္ အသိုက္လိုမယ္ေလ"

"ဝင္႔မီတို႔က ေျပာင္းေပးရေတာ႔မွာေလ"

ကၽြန္ေတာ္ ဝင္႔မီစကားကို မၾကားခ်င္ဟန္ျပဳၿပီး လုပ္လက္စ အသိုက္ကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆက္ခ်ိတ္ေနမိသည္။

ဟိုဘက္နားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက မန္က်ည္းပင္မွာ ငွက္မ်ဳိးစံုေနၾကသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးသီလာစာရက သူ႔ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ဘယ္သတၱဝါကို ဘယ္သူကမွ ႐ိုက္ပုတ္ႏိွပ္စက္ မျပဳေစဖို႔ တားျမစ္သည္။ သူ႔ေက်ာင္းကို ေရာက္တုိင္း သူကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆံုးမတဲ႔စကားက

"အနိမ္႔ဆံုး ငတ္ေနတဲ႔ ေခြးေလးကို စားပါေစဆိုၿပီး ေစတနာေကာင္းနဲ႔ ထမင္းတစ္နပ္ေကၽြးဖူးတဲ႔သူေတာင္ အဲဒီ ကုသိုလ္ေၾကာင္႔ ေနာင္ ဆယ္ဘဝ ထမင္းမငတ္ဘူးတဲ႔ တကာရဲ႕"

သူ႔ေက်ာင္းမွာ ေခြးေတြ ေပါလည္း ေပါသည္။ ငွက္ေတြ ခုိေတြလည္း ေပါသည္။ သတၱဝါအမ်ား ခိုနားရာႀကီးပင္။

ဆရာေတာ္႔စကား အရဆို ကိုယ္လည္း အရင္႔အရင္ မေဝးလွေသာ ဘဝတစ္ခုခုမွာ သတၱဝါတစ္ခုခုကို အစားအစာ တစ္ခုခု လွဴခဲ႔ဖူးပံုပါ။ ကိုယ္႔မွာ ဝင္႔မီရွိလို႔ အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္းေတာ႔ ေန႔စဥ္ စားရသားပဲ။

ဒီအေတြးကိုရၿပီးကတည္းက ေႁမြသိပ္ေၾကာက္တဲ႔ ဝင္႔မီစိတ္ကို လြန္၍ အိမ္ေရွ႕က ဝါး႐ံုပင္ေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လက္သပ္ေမြးခဲ႔သည္။

သည္အပင္ေလးမွာ ငွက္ကေလးေတြေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတုန္း ဒီအိမ္ဝင္းေလးထဲ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အသိုက္ေလးေတြ လုပ္ၿပီး ငွက္ကေလးေတြ သားေပါက္သြားၾကသည္။ ထို႔အတြက္ သူတို႔ကၽြန္ေတာ္႔အရိပ္မွာ လံုျခံဳၾကပါေပသည္။

လူေမေမ၊ လူေဖေဖေတြက လူငယ္ငယ္ေလးေတြကုိ ခ်စ္ခင္စိုးရိမ္စြာ ေက်ာင္းလုိက္ပို႔ၾကသလို အပ်ံသင္စ ငွက္ကေလးေတြကို ငွက္ေမေမ ငွက္ေဖေဖတို႔က အျပည့္အဝ မေစာင္႔ေရွာက္ႏိုင္ခဲ႔ေစ သူတို႔ေတြ ကၽြန္ေတာ္ေနေသာ အိမ္ဝင္းထဲမွာေတာ႔ ေဘးကင္းေစပါသည္။

ကိုယ္႔တစ္လစာ လခရယ္၊ ဝင္႔မီရဲ႕ လခရယ္ကို ေပါင္းၿပီး အိမ္စရိတ္ပင္ မႏႈတ္ဘဲ တစ္ႏွစ္စာတြက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေငြပမာဏတစ္ခုအထိ ျပည့္ဖို႔ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ တြက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေမာသြားရသည္။

စာေရးျခင္းႏွင္႔ ဝန္ထမ္းအလုပ္အျပင္ အျခား ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တတ္ပါေသးသနည္း။

"လူေနဖို႔ အိမ္ေတြဟာ ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ ေဈးႀကီးရတာလဲ ကိုကိုရယ္" လို႔ ဝင္႔မီစကားေတြ နားထဲၾကားသည္။

တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဝင္႔မီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေမြးမယ္႔ ကေလးေလးေတြရယ္ အတူတူေနဖို႔ အသင္႔အတင္႔က်ယ္ေသာ ဝင္းေလးႏွင္႔ အိမ္လိုခ်င္သည္။ ငွက္ကေလးေတြကို ေဘးကင္းလံုျခံဳေစခဲ႔ဖူးသလို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြကို ေဘးကင္းလံုျခံဳေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုမွာ ႀကီးျပင္းေစခ်င္သည္။

ေရခ်ဳိး၍ မိတ္ကပ္လိမ္းၿပီးထြက္လာေသာ ဝင္႔မီလက္ထဲမွာ ဒီေန႔ ဘဏ္စာအုပ္ေလး ပါလာသည္။

သူစုထားေသာ ပိုက္ဆံတစ္ခ်ဳိ႕ အိမ္အသစ္ ရွာဖို႔ ထုတ္ရေပဦး ေတာ႔မည္။

ဝင္႔မီကို ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ၿပီး ၿမိ္ဳ႕ထဲဘက္သုိ႔ ေမာင္းလာေသာ လမ္းမွာ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ႔ ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ မိဘေတြႏွင္႔ သူတို႔လက္ထဲက ကေလးေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး အခါတိုင္းလို ဝင္႔မီနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အျငင္းမပြားျဖစ္ေတာ႔ပါ။

ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၂၄၊၁၁၊၂၀၁၇
ေသာၾကာ
ေန႔ ၁၁း၅၆

ဥဒၶစၥ အလြန္

ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေလးထဲသို႔ လွမ္းဝင္လိုက္ေသာအခါ ပထမ ေလးေအးေပးစက္ေၾကာင္႔ ျဖစ္ေသာ အနံ႔ႏွင္႔ ေအးျမမႈကို ခံစားရသည္။ ထို႔ေနာက္ လံုခ်ည္အနီကို ျမင္ရသည္။ မလာစဖူး ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ အထဲေရာက္ေနပါေရာ႔လား။

ဒီဆိုင္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဆံပင္ညႇပ္ေနက် အမ်ဳိးသား ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္။ အရင္ကဆို ဒီလိုမဟုတ္ေသးခင္က ဒီဆိုင္ေလးမွာ ေန႔ခင္းဆို ေတာ္ေတာ္ပူသည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လည္း သိပ္မရွိ။ ဒီလိုႏွင္႔ ခင္မင္ရင္းရွိလာသူ ဆံပင္ညႇပ္ဆရာကို ကၽြန္ေတာ္က တုိက္တြန္းရင္း တိုက္တြန္းရင္း ဒီဆိုင္ေလးဟာ အခုဆို အလူမီနီယံေလွ်ာတံခါးႏွင္႔ အျပင္မွ အတြင္းကို ျမင္ႏိုင္ခက္ေသာ မွန္အမည္းႏွင္႔ တစ္ေကာင္ခြဲ ေလးေအးေပးစက္ေလးႏွင္႔ ျဖစ္လာသည္။ ဆုိင္ေလးဟာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္လာသလို ေန႔ခင္းေတြမွာ ေအးေအးလူလူ ေနႏိုင္လာျခင္းႏွင္႔အတူ ဆံပင္ညႇပ္ခလည္း ႏွစ္ရာ တက္သြားၿပီး ယခင္ရွစ္ရာမွ ယခု တစ္ေထာင္က်ပ္ ျဖစ္ေလၿပီ။

က်န္းမာေရးဘက္မွ မဟုတ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ေယာက္ကို သူနာျပဳမ်ား ဝတ္ေသာ အေရာင္မ်ဳိး လံုခ်ည္အနီျဖင္႔ ျမင္ရတာ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အတန္ငယ္ေတာ႔ မ်က္စိကေလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ရွိဒီၿမိဳ႕ေလးက အစိုးရေဆး႐ံုမွာ က်န္းမာေရး ဝန္ထမ္း။ ဒီဆိုင္ေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ကိုထူးခင္က ၿမိဳ႕နယ္ေသြးလွဴအသင္းရဲ႕ အဖြဲ႔ဝင္တစ္ေယာက္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုထူးခင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခင္မင္လာရင္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုထူးခင္တို႔ဆိုင္ရဲ႕ေဖာက္သည္ျဖစ္လာသလို၊ ကၽြန္ေတာ္႔ တိုက္တြန္းခ်က္ေတြေၾကာင္႔ ကိုထူးခင္ရဲ႕ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေလး ဒီလိုျဖစ္လာရသည္။ အခု ဒီဆိုင္ေလးထဲမွာ ေကာင္မေလး ခပ္ငယ္ငယ္ကို လံုခ်ည္အနီျဖင္႔ ျမင္ရသည္။ အမွတ္တမဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစ႔ငုၾကည့္မိေတာ႔ ငယ္ဂုဏ္ေလးႏွင္႔ တန္ေအာင္ ေတာ္ေတ္ာလွရွာပါေပသည္။ လွတာကို လွရွာသည္ဟု ယခု ကၽြန္ေတာ္ဆိုမိရတာက သူေလးဟာ မ်က္စိကေလာစရာ လံုခ်ည္အနီအျပင္ အဲဒါနဲ႔တြဲစပ္လို႔ အထက္မွာ ဝတ္ထားတာက အဝါေရာင္ခပ္အိုအို ခါးတိုလက္ျပတ္ အကၤ်ီႏွင္႔။ အနီရဲရဲအခံမွာ အဝါေရာင္ ခပ္အိုအိုႏွင္႔တြဲဖက္ထားေသာ အေရာင္အစပ္အဟပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိမွာ ဘယ္လိုမွ ပဏာမရ။ သုိ႔ေသာ္ ယခု ကၽြန္ေတာ္႔လိုရင္းကား ဒီမိန္းမပ်ဳိေလးရဲ႕ အဝတ္လံုခ်ည္ကို ေဝဖန္ေနဖို႔ထက္ ေန႔ခင္းတာဝန္ခ်ိန္ အမီ ဆံပင္ညႇပ္ၿပီးဖို႔ပင္။

သာမန္ေဈးေန႔တစ္ေန႔၏ ညေနဘက္လုေသာ ေန႔လယ္ခင္းအခ်ိန္မို႔ ဆယ္႔ငါးေပ ပတ္လည္မွ်သာ ရွိမည့္ ဆိုင္ေလးထဲမွာ လူသူ ပါးရွားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဝင္လာေတာ႔ ကိုထူးခင္က ဆံပင္ညႇပ္သူမ်ား ထိုင္သည့္ မွန္ေရွ႕ခုံမွာ ထုိင္ရင္း သူ႔ဖုန္းကိုပြတ္ေနသည္။ သူ႔တပည့္ ေမာင္ေမာင္စိုးက အဆိုပါ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔ စကားလက္ဆံု ေပ်ာ္ဝင္ေနသည္။ တစ္ေယာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေဖာ္ျပခဲ႔သလို လံုခ်ည္အနီဝတ္ႏွင္႔ လွလွေလးျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ ရြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳမွ် သာမန္မိန္းခေလး တစ္ေယာက္သာ။

"ဆရာ ေရာက္လာတာ အေတာ္ပဲ၊ ႏို႔မို႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုပဲ ထြက္ေတာ႔မလို႔၊ အုတ္စက္ဘက္ မိန္းမကို သြားႀကိဳမလို႔ေလ"

"အင္း သိေနတယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင္႔ပဲ အခ်ိန္မီေရာက္လာရတာပဲ"

ကၽြန္ေတာ္က ကိုထူးခင္ ခရီးဦးႀကိဳျပဳသည္ကို ခပ္ရႊတ္ရႊြတ္ တံု႔ျပန္ရင္း သူ႔ေဘးက ဆံပင္ညႇပ္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါသည္။

ဒီဆိုင္မွာ ဆံပင္ညႇပ္ခံုေလးခု၊ ဆံပင္ညႇပ္သမားက ကိုထူးခင္နဲ႔ အခု စကားေျပာေနေသာ သူ႔တပည့္ေမာင္ေမာင္စိုးအပါဝင္ ေနာက္မိုးေက်ာ္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးပါဆို ေပါင္းသံုးေယာက္။ ဒီေန႔ မိုးေက်ာ္ကို ဆိုင္ထဲမွာမေတြ႔ရ။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆံပင္ညႇပ္သည့္အခါ သူတုိ႔ဆရာ ကိုထူးခင္ႏွင္႔သာ ညႇပ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဝင္လာေတာ႔ ေမာင္ေမာင္စိုးတို႔ စကားဝိုင္းေလး စဥ္းငယ္မွ် ဆိတ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕မွန္ထဲမွ သူ႔တို႔ကုိ ျမင္ႏိုင္ၿပီး ဆိုင္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမို႔ သူတို႔ေျပာသမွ် ၾကားႏိုင္ေန၍ ေကာင္မေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရွိန္ေနၾကတာ ျဖစ္မည္။ ထို႔ျပင္ တစ္မူ သူတို႔သည္ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ ႐ိုး႐ိုးသားသား စကားေျပာေနၾကတာ မဟုတ္မွန္းလည္း ယခုဆိုင္ထဲကို ေရာက္ၿပီး မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္က ရိပ္စားမိၿပီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။

လံုခ်ည္အနီနဲ႔ အလွေလးဟာ ေမာင္ေမာင္စုိးႏွင္႔ 'ေလ်ာက္ျပန္သံေပး၊ ေျခေအးဝမ္းေရာင္' ျဖစ္ရမည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္သည္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးၾကားက အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ ေအာင္သြယ္ျဖစ္ရမည္။ ေအာင္သြယ္က ကၽြန္ေတာ္႔ေက်ာေနာက္တည့္တည့္ ေမာင္ေမာင္စိုးထိုင္ေနေသာ ခံုတန္းမွာကပ္ထိုင္ၿပီး ေကာင္မေလးနဲ႔ ေမာင္ေမာင္စိုးၾကား စကားေတြေျပာေျပာေပးသည္။

ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ညာဘက္ အေနာက္နားက်က် ခံုမွ သူတို႔ႏွင္႔ အနည္းငယ္ ခြာထိုင္ေနရင္းက စကား တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ဝင္ဝင္ေျပာသည္။ သူတို႔ ေျပာေနၾကတာ ႐ုပ္ရွင္ျမန္မာကား အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္း ဆိုေသာ္လည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ ႐ိႈးတိုး႐ွန္႔တန္႔ ရင္းႏွီးဖို႔ ႀကိဳးစားေျပာ ေျပာၾကေသာ ႐ုပ္ရွင္းအေၾကာင္းမို႔ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္။ သူတုိ႔အထဲမွာ အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္မည့္ ေမာင္ေမာင္စုိးရဲ႕အသက္ဟာ ဆယ္႔ကိုးႏွစ္ေလာက္ျဖစ္မည္။ အနီေလးရဲ႕ အသက္ကိုေတာ႔ ေမာင္ေမာင္စိုးထက္ နည္းနည္းငယ္မည္ ခန္႔မွန္းရၿပီး ေအာင္သြယ္ကေတာ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးထက္ အနည္းငယ္ ႀကီးေနႏိုင္သည္။

ယခု ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိေတာ႔မွပင္ အနီေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ လွေသာေကာင္မေလးျဖစ္တာ သတိထားမိၿပီး ဟိုအေကာင္ ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင္႔ပင္ မတန္ဟု ထင္လာသလိုလို။ ၾကည့္ပါဦး ကိုယ္တို႔လူ ေမာင္ေမာင္စိုးဟာ ႐ုပ္ရည္ေတာ႔ သန႐ုပ္ပ ရွိပါရဲ႕။ အရပ္က ငါးေပေက်ာ္လွ သံုးလက္မေပါ႔။ အသားကလည္း အခု ေကာင္မေလးလို ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးဝင္းဝင္းဝါဝါ ျဖစ္ဖို႔ထားဦး နဂို အညာညိဳညိဳေသာ အသားမွာ ပြဲေဈးတန္းက တက္တူးမ်ဳိးေတြ ေလွ်ာက္ထိုးထားလိုက္ေသးသည္။ ဆံပင္ပံုစံကလည္း ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္က ေကာင္ေလးတို႔ ထံုးစံ လူမညႇပ္ေသာ 'ေက' ႏွင္႔။

ေကာင္မေလး အရပ္ဟာ ေသခ်ာေပါက္ ေမာင္ေမာင္စိုးထက္ ျမင္႔ရမည္။ ျဖဴျဖဴႏုႏု ကိုယ္လံုးကိုယ္ဖန္မွာ ရွိရမည့္ အဖိုအ႐ိႈက္ေလးေတြ ေပၚလြင္စြာ ရွိေနတာမို႔ ယခု သူဝတ္ထားေသာ ပံုပန္းမက် အဆင္အတြဲအဖက္ အဝတ္ေတြကိုဖယ္၊ သူ႔ငယ္ဂုဏ္ေလးကို ေဖာ္ေပးမည့္ အဆင္မ်ဳိးႏွင္႔သာ ယဥ္လိုက္ရလွ်င္ ဒီေကာင္မေလးမ်ဳိးဟာ ျမင္သူမေငးေတာ႔ အဲဒီလူဟာ ရဟႏၲာႏွင္႔ ႏြားတစ္ခုခုဟု တပ္အပ္စြဲ႐ံုပင္။

သူကေလးရဲ႕ ဥပဓိေလးလည္း ေကာင္းသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စကားေျပာလိုက္လွ်င္ အနည္းငယ္ ႀကီးႀကီးက်ဲက်ဲ ရွိေသာ သူ႔ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကို သတိထားမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ သူ႔ရည္းစားဟာ ဒါေလးေတြကို ျမင္တတ္ၿပီး ျပင္လည္းျပင္ေပးႏိုင္လွ်င္ ဒီေကာင္မေလးဟာ အင္မတိအင္မတန္ လွလွေလး ျဖစ္လာေပမည္။ အခုလို ေတာပံုေတာလက္ အလွေလးမ်ဳိးထက္ အမ်ားႀကီး ေပၚလြင္လာေပမည္။

အနည္းဆံုးေတာ႔ ဒီလို လွတပတ ေကာင္မေလးမ်ဳိးကို ပိုင္ဆိုင္မည့္သူမွာ အရပ္ငါးေပခြန္ေလာက္ ရွိသင္႔သည္ဟု ေတြးမိသည့္ တစ္ခဏ ထိုတဒဂၤဝယ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္႔အေတြးကိုယ္ အနည္းငယ္ ရိပ္စားမိလာဟန္ႏွင္႔ ခပ္ရွက္ရွက္ ျပံဳးခ်လိုက္မိပါေလေတာ႔သည္။

တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေကာင္မေလးအေပၚ စိတ္ကူးဖဲ႐ိုက္ရင္း ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ 'တစ္' ေတြခ်ည္း လွိမ္႔ေဝေနမိေတာ႔တာကိုး။

လူတို႔၏ အတြင္းစိတ္ကို အေရာင္မ်ားျဖင္႔ ေဖာ္ျပေသာ ပညာရပ္တစ္ခုအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးပါသည္။ ယခုလည္း ဆံပင္ညႇပ္ခံုေပၚမွာ ထုိင္ရင္း မွန္ထဲမွ သူတို႔ေလးေတြပံုရိပ္ကို ဖမ္းကာ စိတ္ကူးဖဲ႐ိုက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြင္းစိတ္ အေရာင္မ်ား၏ အလင္းျပန္မႈကို ေကာင္မေလးသည္ ေကာင္းစြာ သိရွိသတိထားမိပံုပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ မေက်နပ္ရိပ္ေလးေတြ သန္းလာၿပီးေနာက္ တမင္မ်ား ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ျပဳေလသေလာမသိ၊ သူ႔မူရင္း ထိုင္ေနရာမွ ဆတ္ခနဲ႔ ေရႊ႕ကာ ေအာင္သြယ္ႏွင္႔ ေမာင္ေမာင္စိုးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား ေစြ႔ခနဲ႔ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါေတာ႔သည္။

ထို႔ေနာက္ေတာ႔ ေကာင္မေလးက ဦးေဆာင္ၿပီး ေမာင္ေမာင္စိုးကို စကားေတြ တေသာေသာ ေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္မွ်ပင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုရြဲ႕လို႔ စကားတို႔ တေသာေသာ ဆိုသည္ရွိဦး ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဒီေကာင္မေလးရဲ႕ ရြဲ႕လံုးေလးေတြဟာ သိသာစြာမရွိ၊ ခ်စ္စရာအတိ၊ တရိရိသာပင္။

သူသည္ ေမာင္ေမာင္စုိးရဲ႕ လက္ကိုကိုင္ယူႀကည့္ၿပီး တက္တူးေတြကို စိတ္ဝင္စားဟန္

"ဒါေတြ ထိုးေတာ႔ နာလားဟင္" ဟု ေမး၏။

"ဒီလိုပဲ ေအာင္႔ခံရတာေပါ႔"

ကၽြန္ေတာ္မွာ ေမာင္ေမာင္စိုးအေျဖကို ၾကားၿပီး ျပံဳးရမလိုလို ျဖစ္မိေသးသည္။

ေနာက္ေတာ႔ ေမာင္ေမာင္စိုးက စာေရးေသာ ေဘာပင္အနက္ယူၿပီး

"လာ နင္႔ကို ငါတက္တူးထိုးေပးမယ္" ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးလက္မွာ အ႐ုပ္ေရးပါေတာ႔သည္။ ဒီေတာ႔ခါက်လည္း ေကာင္မေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အမွတ္တမဲ႔ၾကည့္မိေသာ စိတ္ဝင္စားၾကည့္ကို ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕လုပ္ရာမွ အရွိန္ပါေလသလားမသိ၊ ေခါင္းညိတ္ကာ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လက္ထိုးေပးပါ ေလေတာ႔သည္။

ေရွးသေရာအခါက စစ္ကိုင္း ေကာင္းမႈေတာ္ ဘုရားႀကီးေပၚတြင္ ဆီမီးကပ္လွဴသူတို႔အတြက္ ဆီမီးဆီေရာင္းေသာ ဆီသည္တစ္ေယာက္သည္ မေတာ္တဆ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚ ေခ်ာ္လဲၿပီး ဆီအုိးႀကီးက်ကြဲေလရာ ယူက်ဳံးမရေတာ႔ေသာ သူ႔ဆီမ်ားကို တစိမ္႔စိမ္႔ ၾကည့္ရင္းက ဘုရားကိုလက္အုပ္ခ်ီကာ "အရွင္ဘုရား ဒီကေန႔ ဘုရားတပည့္ေတာ္ထံက ဆီေတြအကုန္လံုး အရွင္ဘုရားထံ ေပးလွဴပါတယ္ ဘုရား" ဟု ယတိျပတ္ လွဴလိုက္ဖူးသည္ ဆိုရာ ယခု ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း ကိုယ္႔ေက်းဇူးေၾကာင္႔ ေကာင္မေလးႏွင္႔ ေမာင္ေမာင္စိုး အဆင္ေျပသြားၾကျခင္းအေပၚ ထိုဆီသည္မ၏ စိတ္မ်ဳိးျဖင္႔ မုဒိတာ ျဖစ္မိရပါေသးသည္။

သူတို႔သည္ တစ္ေယာက္လက္ေပၚ တစ္ေယာက္ ပံုေလးေတြဆြဲၾကရင္း ငယ္ရြယ္သူတို႔ဘာဝ အေတြ႔အထိကို မထိတရိ သာယာခံစားရင္း အသံေလးမ်ားပင္ ထြက္ေအာင္ၾကည္ႏူးေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အမွတ္တမဲ႔ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေကာင္မေလးကို မွန္ထဲမွ ခိုးခိုးေငးမိေသာအခါ ေမာင္ေမာင္စိုးေလးမွာ သူ႔အာ႐ံုႏွင္႔သူ ဘယ္လိုပင္ သတိမထားမိေသာ္လည္း မၾကာမၾကာ မ်က္လႊာလွန္ၾကည့္တတ္ေသာ ကေလးမႏွင္႔ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုတိုင္း မ်က္ေစာင္းေလးခဲတာကို ခံရပါေသးသည္။ ဪ… သူေလးတို႔အရြယ္ဟာ ကိုယ္႔အရြယ္ေယာက်္ားကို စိတ္ဝင္စားဖို႔ ဘယ္စဥ္းစားဦးမလဲေလ။ ရြယ္တူေတြခ်င္းသာ ပလဲနဲ႔ နံပ ျဖစ္ၾကေပမေပါ႔။ ဤသည္မွာလည္း ေစာေစာက ဆီသည္မ၏ စိတ္မ်ဳိးျဖင္႔ ေတြးေသာ အေတြးျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ရွက္ရွက္ႏွင္႔ ဝန္ခံဖို႔ အသင္႔ရွိပါသည္။

"ကိုႀကီးထူး"

ေခၚသံႏွင္႔အတူ အေပါက္ဝမွန္ ေလ်ာတံခါးပြင္႔လာၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင္႔ တီရွပ္ကို ပံုပန္းက်က် ဝတ္ထားေသာ အသက္အစိတ္ခန္႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။

"ဘယ္ႏွေဂါင္း က်န္ေသးတုန္းဗ်"

အို… ဘယ္ႏွယ္႔ေကာင္ပါလိမ္႔။ ငါဆံပင္ညႇပ္ေနတာ ျမင္သားနဲ႔ ဘယ္ႏွေခါင္းက်န္ေသးတုန္းဆိုေတာ႔ကာ ဒီေကာင္ေလးစကားဟာ တကယ္႔ မေထာ္မနမ္းပါ။

ဒီလိုအေတြးဝင္လာျခင္းနဲ႔ အတူ သူ႔ကို မေက်နပ္ၾကည့္ၾကည့္မိေတာ႔ ဒီကေလးဟာ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္သည္။

ၿပီးေတာ႔အခါက် ကၽြန္ေတာ္ဆံပင္ ညႇပ္လက္စခံုရဲ႕ ညာဘက္ေဘးခံုမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး ဘီးတစ္ေခ်ာင္းယူကာ သူ႔ဆံပင္သူ 'သ' ေနေတာ႔သည္။ သူ 'သ' မည္ဆိုလည္း 'သ' ေလာက္စရာ သူ႐ုပ္ရည္၊ သူ႔ဟန္ပန္ အမူအရာေတြက ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မ်ားလို ဓာတ္ပံုစားမည့္ ႐ုပ္ရည္မ်ဳိးပင္။

ေနာက္ေတာ႔ ေကာင္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေရာ ကိုထူးခင္ႏွင္႔ပါ စကားေတြ စစ စစ ေျပာရင္း တစ္ဖက္ခံုမွာ ထိုင္ေနေတာ႔သည္။ ထိုေကာင္ေလး ဆိုင္ထဲဝင္လာသည္မွစ ယခုထိုင္ေနကာ စကားေျပာေနၾကမိေသာ အခ်ိန္အထိသည္ ယခုစာကို ဖတ္ေနရသေလာက္ မၾကာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ အာ႐ံုေျပာင္းၿပီး အနီမေလးကို ျပန္ၾကည့္မိေသာအခါ ေကာင္မေလးဟာ အရင္လို ၾကည္ႏူးေသာ ရွက္ဝဲဝဲ အမူအရာမ်ဳိး မရွိေတာ႔။ အခုက် ဒီကေလးမဟာ သူ႔လက္က ေမာင္ေမာင္စိုး ဆြဲေပးထားေသာ မွင္တက္တူးပံုမ်ာကို အဟုတ္ရွက္သလိုလို မသိမသာ ဖ်က္ပစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရဆာသလိုလို ေရထေသာက္ၿပီးေနာက္ ေမာင္ေမာင္စိုးေဘးမွာ မထိုင္ေတာ႔ဘဲ ေအာင္သြယ္မေလး ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္သည္။ အေနအထားက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေအာင္သြယ္မေလးျပန္ေရာက္သြားျခင္းပင္။

ေစာေစာက သာယာၾကည္ႏူး သံေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆိတ္လာသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုး စတာကို အရင္လို ေကာင္မေလးက လိုလိုလားလား မတုံ႔ျပန္ေတာ႔ပါ။ ဒါကို ၾကည္ႏူးမႈ ေရခ်ိန္လြန္ေနေသာ ေမာင္ေမာင္စိုးက မရိပ္စားမိေသာ္လည္း ဒီအနီမေလးကို မၾကာမၾကာ အၾကည့္ေရာက္မိေသာ ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္းေကာင္း သတိထားမိလာခ်ိန္၊ ေကာင္မေလးရဲ႕ အရင္လို မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ေသာ အၾကည့္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ညာဘက္ ခပ္ယြန္းယြန္းကိုေတာင္ လႊဲသြားေပါ႔။ ကိုယ္႔ေဘးက ေကာင္ေလးကေတာ႔ ဒါကိုပင္ တမင္သက္သက္ သတိမထားမိသလိုလိုပါ။ ေျပာလက္စ စကားေတြကိုေတာင္ ပိုအားပါးတရ ေျပာလို႔။ သို႔ေသာ္ "သူခိုးခ်င္း ေျခသံၾကားသည္" ဟု ဆိုၾကေသာ ေလာကဝယ္ ဤဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္အတြင္း (ကိုထူးခင္ကို ဖယ္၍) သံုးဦးေသာ ဖိုသတၱဝါသူခိုးတို႔ဝယ္ ခိုးသက္အရင္႔ဆံုး ဤသူခုိးႀကီးက သူတို႔ ေျခသံကုိ ေကာင္းေကာင္း နားက်က္မိပါသည္။

"မသြယ္ ျပန္ၾကစို႔ေနာ္၊ မမႀကီးေမွ်ာ္ေနေရာ႔မယ္"

ေကာင္မေလးက ေအာင္သြယ္ကို ျပန္ၾကဖို႔ေျပာသည္။

"ျပန္ေတာ႔မွာလားေအ၊ ညည္းပဲ လာခ်င္ေတာ႔လည္း မရမက"

ေအာင္သြယ္က အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ ထင္ရာျမင္ရာကို စြတ္ပို႔သည္။

ဒီမွာ ပိုရွက္သြားေသာ အနီမေလးက

"ဆုိင္မွာ အပ္ထည္ေတြလာေရြးဖို႔ရွိတယ္ေလ မသြယ္ကလဲ"

ဟု ေျပာရင္း တစ္ဆက္တည္း

"ကိုႀကီးထူးကို မမႀကီးက ဆိုင္ဘက္ အလည္မလာလို႔တဲ႔ ေျပာေနတာ" ဟု ကိုထူးခင္ကိုပါ ႏႈတ္ဆက္ေျပာေျပာ သြားလိုက္ပါေသးသည္။

အနီမေလး ေျပာသြားေသာ စကားရဲ႕ ပကတိအနက္ ေက်ာ္၍ လိုရင္းအနက္အထိ ေတြးယူလိုက္ေသာအခါ သူသည္ ဒီေဈးထဲက စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္သည္။ ထိုစက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကို ကိုထူးခင္က ေကာင္းေကာင္းရင္းႏွီးသည္ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကား ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ေသာ "ေျခသံ" ျဖစ္သတည္း။

ေကာင္မေလးသည္ ထိုေျခသံကို ေမာင္ေမာင္စိုးအတြက္ ေပးတာေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္။ ေမာင္ေမာင္စိုးနဲ႔ ေကာင္မေလးဟာ အတြင္းသိ အစင္းသိ သိၿပီးျဖစ္ရေပမည္။ အႏို႔ဆိုလွ်င္ ဒီေကာင္မေလးေပးလိုက္ေသာ ေျခသံကို သူၾကားေစလိုသူ ေကာင္ကေလးက ၾကားပါရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ၾကားလိုက္မိ သလိုလို ေသခ်ာပါသည္။

သူေလး ဆိုင္ထဲကထြက္သြားေတာ႔ မွန္ေလွ်ာတံခါးကို ျပန္တြန္းအပိတ္မွာ ခါးတိုအကၤ်ီႏွင္႔ လံုခ်ည္အနီအစပ္က ခါးသားေလး ဝင္းခနဲ႔လက္သြားလိုက္ျခင္းမွာ ဒီေကာင္မေလး အကၤ်ီလံုခ်ည္ကို ဒီထက္ အေရာင္အတြဲအစပ္မိမိ ဝတ္တတ္လွ်င္ ပိုလွမည္ဟု ေတြးမိၿပီး သူေလးကို စိတ္ကူးႏွင္႔ အဝတ္အစားေတြ ဆင္ေနမိျပန္သည္။ စိတ္တို႔၏ သေဘာကား လက္ဖ်စ္တတြတ္အတြင္း ကုေဋတစ္သိန္းေတာင္ ျဖစ္တတ္ပ်က္တတ္ရဲ႕ ဆိုသမို႔လား။

တစ္ဆက္တည္းပင္ ကိုယ္ဝတ္ထားေသာ အကၤ်ီကို ျပန္ၾကည့္မိရင္းက ကိုယ္႔မွာ ေန႔စဥ္ႏွင္႔အမွ် အသင္႔ခ်ဳပ္ၿပီး အထည္ေတြ ဝယ္ဝတ္ရတာ စိတ္ကုန္လာသလိုလိုပါ။

ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္

၁၉၊၁၁၊၂၀၁၇

တနဂၤေႏြ

ည ၀၇း၂၂