မေန႔ညေနပိုင္းက ေတာင္ေျခမွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အလာကို ဆိုင္ကယ္ေပၚကဆင္းျပီး မတ္တပ္ရပ္ေစာင္႔ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕လမ္းေပၚကေန ေကာင္ေလးတစ္စု ဆိုင္ကယ္ျဖတ္ေမာင္းသြားပါတယ္။ မႏၲေလးမွာက ဒီလို လမ္းသရဲဆန္ဆန္ ဆုိင္ကယ္အုပ္စုေလးေတြ အခုေနာက္ပိုင္း မ်ားမ်ားလာပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလးေတြအုပ္စုဟာ လူေလး ငါး ဆယ္ေယာက္၊ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီ၊ ဆံပင္ျဖဴနီေၾကာင္ၾကား၊ ထူးထူးဆန္းဆန္းအျပင္အဆင္နဲ႔ အခု ေကာင္မေလးေပါက္စေတြ အလန္းလို႔ ေျပာၾကမယ္႔ စတိုင္ေတြနဲ႔ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို ရပ္ၾကည့္ေနတုန္း၊ အေရွ႕ေတာ္ေတာ္လြန္သြားကာမွ သူတို႔ အုပ္စုထဲက ဆုိင္ကယ္တစ္စီးက ျဗဳန္းဆို ကၽြန္ေတာ္ရွိရာဘက္ကို ျပန္ေကြ႔လာပါေရာ။ သူေကြ႔လာေတာ႔ အျခားဆိုင္ကယ္ေတြပါ ေကြ႔လိုက္လာေတာ႔တာေပါ႔။
"ဘဲၾကီး ခင္ဗ်ား ေစာေစာက ခင္ဗ်ား ဘာၾကည့္တာတုန္း"
ဗုေဒၶါ။ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါျပီ ဒီေကာင္ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပႆနာရွာျပီဆိုတာ။ ဒီေကာင္ေတြမ်က္ေစာင္းက အေၾကာင္းသံုးပါး ေရြးတာမဟုတ္။ လက္ရဲဇက္ရဲ သူတို႔ အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေၾကာင္း ဘာမွ သိရွာၾကပံု မရပါဘူး။
တစ္ခ်ိန္က ဝါးရင္းတုတ္ဖိုးေကဆိုတာကို ၾကားဖူးရင္၊ သူ႔နည္းျပ ကိုဝင္းထြန္း(လယ္/ဆည္)ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အိမ္ခ်င္းကပ္ေနသြားဖူးတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာ႔လက္ေဝွ႔ကို အနည္းအက်ဥ္းသင္ဖူးပါတယ္။ အျပင္မွာ ရန္မျဖစ္ပါဘူးလို႔ ပဋိညာဉ္ခံျပီးမွ သင္ရတာပါ။ ငယ္ငယ္က အေဖသင္ေပးခဲ႔တဲ႔ သိုင္းေျပာင္းျပန္လည္း ကၽြန္ေတာ္က မဆိုစေလာက္တတ္ပါေသးတယ္။ သိုင္းေျပာင္းျပန္ဆိုတာ အျခားကိုယ္ခံပညာေတြလို တိုက္ခိုက္နည္းကို သင္ရတာ မဟုတ္ဘဲ၊ သတ္ျဖတ္နည္းကို သင္ရတာမ်ဳိးပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔အေဖဆိုရင္ေတာ႔ လက္နက္မပါတာေတာင္ တုတ္ကိုင္လူ ေလးငါးေယာက္ကို အသာေလး တစ္ခဏအတြင္း ျဖိဳပစ္ႏိုင္တဲ႔ အထိစြမ္းပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘာၾကည့္တာတုန္းေမးတဲ႔ ခပ္စြာစြာေကာင္ေလးကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"မင္းမဟုတ္ဘူး၊ ဟိုဘက္ကေကာင္"
ကၽြန္ေတာ္ညႊန္ျပတဲ႔ေကာင္ေလးက ယခုေကာင္ေလးထက္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ပိုေတာင္႔ျပီး၊ သူ႔ၾကြက္သားေတြ ေပၚေအာင္လည္း တီရွပ္လက္ျပတ္ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ကို ဝတ္ထားပါတယ္။
"ေအး က်ဳပ္ဆိုေတာ႔ ခင္ဗ်ားၾကီးက ဘာေျပာခ်င္တာတုန္း"
ေကာင္ေလးက အတင္႔ရဲစြာ ေရွ႕တိုးလာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔တို႔အဖြဲ႔ကို အလွ်ဥ္းဂရုျပဳဟန္မျပဘဲ တုိးလာတဲ႔ေကာင္ေလးကိုပဲ ရဲရဲၾကီးတစ္ခြန္းထဲ ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။
"မင္းလက္ေမာင္းက တက္တူးမိုက္တယ္ကြ"
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ျပတ္သားတဲ႔စကားကို ၾကားေတာ႔ ေကာင္ေလးကိုယ္ရွိန္တန္႔ျပီး ေၾကာင္သြားပါတယ္။
"ဒီမွာၾကည့္ကြ၊ ငါ႔လက္ေမာင္းကို"
တစ္ဆက္တည္း ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္႔အကၤ်ီလက္ေမာင္းကို ပင္႔တင္လိုက္ပါတယ္။
"ဟင္ ဘာတက္တူးမွလည္း မရွိဘူး"
"တက္တူးတင္မရွိတာမဟုတ္ဘူးကြ၊ ေသခ်ာၾကည့္ ငယ္ငယ္က ေက်ာက္ေဆးထုိးထားတဲ႔ အမာရြတ္ပါမရွိတာေမာင္"
"အဲဒီေတာ႔"
"ငါက နာမွာေၾကာက္တယ္ေလကြ၊ ငယ္ငယ္ကဆို ေက်ာင္းမွာ ေက်ာက္ေဆးလာထုိးတုိင္း နာမွာေၾကာက္လုိ႔ ေက်ာင္းလစ္ျပီး ပုန္းေနခဲ႔ေတာ႔ အခုထိ လက္ေမာင္းမွာ အမာရြတ္နဲ႔တူတာဆိုလို႔ ျခင္ကိုက္ဖုေတာင္ မရွိတာသာၾကည့္"
"ဒါေပမယ္႔ မင္းတုိ႔လို တက္တူးေလးေတြေတာ႔ ငါၾကိဳက္သကြ၊ ႏို႔ေပတဲ႔ အနာခံျပီး မင္းတုိ႔လိုမထုိးရဲေတာ႔၊ အဲဒါ အခုလို လွတပတ ထိုးထားတဲ႔ လူေတြ႔ရင္ မလြတ္တမ္းၾကည့္မိတာပဲေဟ႔၊ ဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔ကအခု ဘာလို႔ ျပန္လွည့္လာတာလဲ၊ ငါ႔ကို သိလုိ႔လား"
"ဘဲၾကီး ခင္ဗ်ား ေသာက္ဆန္းၾကီးေတြ သိပ္ေျပာတတ္တယ္။ ၾကိဳက္သြားျပီ၊ အခုက်ဳပ္တုိ႔ အဖြဲ႔နဲ႔ လိုက္ခဲ႔မလား၊ ေရကူးကန္ဘက္သြားမလို႔"
ကၽြန္ေတာ္လိုက္မသြားေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မေတာက္တေခါက္ တတ္ထားေသာ ျမန္မာ႔လက္ေဝွ႔ပညာႏွင္႔ သုိင္းေျပာင္းျပန္တုိက္ကြက္မ်ားကို ထုတ္မသံုးလိုက္ရသည္ကိုပင္ ဒီေကာင္ေလးေတြ ကံေကာင္းရန္ေကာဟု ၾကံဖန္ေက်းဇူးတင္လိုက္ရပါသည္။
ေက်ာင္းသား ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ရန္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာတြင္ ထုိမေတာက္တေခါက္ ပညာမ်ားကို အသံုးျပဳခဲ႔သည္မွာ သၾကၤန္တြင္း ဒုလႅဘဝတ္တိုင္း လူျမင္ကြင္းထြက္လာေလ႔ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းမွ အမာရြတ္မ်ားက သက္ေသပင္ျဖစ္သည္။ အကယ္တိ ေကာင္ေလးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္႔စကားကို နားမေထာင္ဘဲ ေရွ႕ဆက္တုိးလာခဲ႔သည္ ရွိေသာ္ ယခုေန ထိုေကာင္ေလးမ်ားသည္ ေဆးရံုတြင္ လူနာေမးရေသာ ဒုကၡတစ္ခုကို မွန္မွန္ၾကီးရက္ဆက္ ျပဳေနရေပေတာ႔မည္။ သူ႔မိဘမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ေဆးဖုိးမကုန္ၾက၍ ကံေကာင္းသြားၾကရွာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ကိုလည္း သူတို႔က ၄င္းတုိ႔ထိုင္ေနက် ဘီယာဆိုင္ႏွင္႔အခ်ိန္ကို ေျပာျပ ဖိတ္မ႑က ျပဳသြားၾကေသာေၾကာင္႔ လမ္းၾကံဳလွ်င္ ဖရီးဝင္ကစ္ႏုိင္ေသာ အခြင္႔တစ္ခုတုိးလာျပီ ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကံေကာင္းပါသည္။ ေလာကသည္ သာယာေပစြတကား။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၂၃/၀၅/၂၀၁၅
စေန
ည ၁၀:၀၈
No comments:
Post a Comment