ဟိုတုန္းကေတာ႔ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမဆို သိပ္မ်က္ႏွာငယ္သည္။ အခုေတာ႔ လူအုပ္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျဖံဳသြားပါသည္။ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ အမွတ္ ၁၆ ေက်ာင္းေရွ႕က ကြင္းၾကီးတစ္ခုလံုး အျပည့္အလွ်ံ။ အဲဒါ အခု ဘြဲ႔ရေတြကိုေခၚတဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမဝင္ခြင္႔ ေရးေျဖေအာင္စာရင္း ထြက္တာတဲ႔။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အထင္ကရ ပညာေရး႒ာနၾကီးက လုပ္တာဆိုေတာ႔လည္း သိပ္စနစ္က်သည္။ ယေန႔ထြက္မည့္ေအာင္စာရင္းကို မေန႔ကညဦးပိုင္းကမွ အတြင္းလူတစ္ေယာက္ လွမ္းေျပာ၍ သိရသည္။ တစ္ရက္ထဲမွာ ယခုပင္ေအာင္စာရင္းထြက္မည္၊ ေအာင္လွ်င္ ခဏေန ဆယ္နာရီမွာ ႏႈတ္ေျဖတဲ႔။ ဝရုန္းသုန္းကား မီရာကားနဲ႔လုိက္လာတဲ႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လူေတြဆိုတာ နည္းတာမဟုတ္။
အႏွီလူအုပ္ထဲ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတာက အိမ္ကမိန္းမေၾကာင္႔ေလ။ သူက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ စာရင္းစစ္။ ကံဆိုးျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညားေတာ႔ ဂုတ္ဝဲေနာက္ ဘုိေကပါရိုး ထံုးစံမရွိသလို၊ သူ႔လိုအလုပ္ ကၽြန္ေတာ္မလုပ္တတ္ေတာ႔၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တူရာ အစိုးရဘက္ကုိ ေျပာင္းကြာဆိုျပီး မိန္းမကို ဆရာမ ေလွ်ာက္ခုိင္းလုိက္မိေတာ႔၊ အခု ဝရုန္းသုန္းကား လူစုထဲမွာ ေယာင္ေပေပနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနရတာပါပဲ။ ျမင္းျခံ၊ ျပင္ဦးလြင္၊ ေက်ာက္ဆယ္၊ မႏၲေလး က ေလွ်ာက္သမွ်လူ အကုန္ဒီေနရာမွာပဲ စုျပံဳၾကည့္ဆိုျပီး၊ ေအာင္စာရင္းသင္ပုန္းေလး ႏွစ္ခုပဲ ခ်ထားေပးေတာ႔ ဘယ္ကေလာက္ ျပံဳေနမတုန္းဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ဗ်ာ။ ေနာက္ျပီးေအာင္ရင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆယ္နာရီမွာ ႏႈတ္ေျဖဆိုေတာ႔ ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းေရွ႕က လူအုပ္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ျဖံဳသြားမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ႔။
ဘယ္ရမတုန္း တကယ္လုိအပ္လာျပီဆိုေတာ႔ ဂ်င္းတဲမန္း မ်က္ႏွာဖံုးကို ခဏခြာခ်တဲ႔ျပီး ကိုယ္ေတြလည္း လူအုပ္ထဲ ပိတ္ကန္တိုးရေတာ႔တာေပါ႔။ ေပ်ာ႔တဲ႔လူ ေနရာဖယ္ေပးစတမ္းေလ။ ငရဲပြက္တယ္ ဆိုတာ အဲသည္မွာတကယ္ဗ်။ စစခ်င္းေတာ႔ ေခၽြးေလးနည္းနည္းစို႔လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္း တျပိဳက္ျပိဳက္က်ပါေရာ။ အဲေနာက္ေတာ႔ အသက္ရႈပါၾကပ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အရပ္ ငါးေပခြန္ေတာင္ အသက္ရႈၾကပ္မွေတာ႔ ဆရာမအေလာင္းအလွ်ာေလးေတြ ဆိုတာ လူထဲမွာ ေခါင္းေလးေတြေမာ႔လို႔၊ ဟပ္ပဲ႔ ဟပ္ပဲ႔၊ အသက္ရွဴေနရရွာတာေလ။ ချမာေလးေတြလည္း ဇြဲေတာ႔အေကာင္းသားဗ်၊ ေအာင္မ်ဳိးတို႔လုိ မိန္းမခုိင္းလို႔၊ ေကာင္မေလးအတြက္၊ ကိုယ္တိုင္အတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ဇြတ္တိုးေနတဲ႔ သူေကာင္းသားေတြၾကားမွာ အားသြန္ခြန္စိုက္ကို တိုးရွာတာ။ အခ်ိန္က နီးျပီးကိုး။ ပါရင္ ႏႈတ္ေျဖဆက္ရမွာေလ။
"ဦးေလးၾကီး၊ သမီးေရွ႕ကို ဘာမွ မျမင္ရေတာ႔ဘူး၊ ဦးေလးခါးကိုကိုင္ထားမယ္ေနာ္"
ေကာင္မေလး ပုပုေလးတစ္ေယာက္က ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ ၾကားမွ ခပ္ယဲ႔ယဲ႔ေလး အကူအညီေတာင္းရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းနားေရာက္ေရးသာ အားကုန္စိုက္ေနတာမို႔ "ေအးေအး" လို႔ သူ႔ကို ေျပာရံုသာေျပာႏိုင္ျပီး ဘယ္ယိမ္းလုိက္၊ ညာယိမ္းလိုက္၊ ကိုယ္ကို ေဒါင္လုိက္ခ်လိုက္၊ ျပားလိုက္ခ်လိုက္ျဖင္႔ အဟုတ္ပင္ ဇြတ္တိုးရေနရေတာ႔သည္။
ေကာင္မေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခြင္႔ေတာင္းတယ္သာဆိုသည္၊ သူ႔ချမာလည္း မြန္းမေသေအာင္ အႏုိင္ႏိုင္လူအုပ္ၾကား ေခါင္းကိုအေပၚေမာ႔ထားရတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ေအးေအး ဆိုေသာ ခြင္႔ျပဳစကားကိုမွ ဆံုးေအာင္မေစာင္႔ႏိုင္၊ ခါးပံုစအထံုးကို ျမဲျမဲကိုင္ထားရွာသည္။
လူအုပ္မ်ားျပီဆိုေတာ႔ ထံုးစံအတုိင္း ေဟးလား ဝါးလား ေတြပါလာသည္။ ညာသံေပးျပီး လႈပ္ၾကသည္။ ရံခါ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ေျခေထာက္ႏွင္႔ ေျမၾကီးထိတယ္မထင္ေတာ႔။ ေစြ႔ခနဲ႔ တစ္ခ်က္ယိမ္းအထိုးမွာ ေဝ႔ခနဲ႔ လူအုပ္ၾကီးအလႈပ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ခါးပံုစကို ကိုင္ထားေသာ ေကာင္မေလးလက္လြတ္ထြက္ သြားသည္ႏွင္႔အတူ ကၽြန္ေတာ္႔ပုဆိုးလည္း ေျပက်သြားသည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေျပက်သြားေသာ ပုဆုိးကို ဘယ္လက္နဲ႔အသာထိန္းကိုင္ရင္း၊ ကေလးမကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ မမီမကမ္းေလးမွာ ျပံဳးျပရွာသည္။ ပါးစပ္ကလည္း
"မတလ- ( ၅၄၅ )ပါရင္ၾကည့္ေပးၾကပါရွင္" ဆိုျပီး စိုးရိမ္စြာ တစာစာေအာ္ရွာသည္။
ဆယ္နာရီက ထုိးေတာ႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕မွာ လူႏွစ္တန္းစာေလာက္ ပိတ္ေနေသးသည္။ ေအာင္စာရင္းစာရြက္ကို ေသခ်ာမျမင္ရ။
ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕သို႔ အားစိုက္တိုးလုိက္ျပန္သည္။ လူအုပ္ၾကီးကလည္း ေဟးဆို ဟိုတြန္းဒီတိုက္ ယိမ္းလိုက္ၾက၏။ ထုိအခုိက္ ကၽြန္ေတာ္႔ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို တစ္ခုခုက ဖ်စ္ဆြဲလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရျပီး ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္လံုးေတြ ျပဴးထြက္သြားရသည္။ ေနာက္ျပန္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေစာေစာက ကေလးမ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပံဳးျပရွာသည္။
"အဟီး ဦးေလးၾကီး"
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ေနာက္ျပန္ၾကည့္ရင္း နာက်င္မႈၾကားမွ စကားတစ္လံုးခ်င္းစီကို ၾကိဳးစားျပီးေျပာခ်လိုက္ရ ပါသည္။
"သမီးရယ္ သမီးအခု တအား ကိုင္ထားတာ ဦးရဲ႕ ခါးပံုစထံုးမဟုတ္ဘူးကြဲ႕"
ထိုအခုိက္ လူအုပ္ၾကီးက "ေဟး" ဆို ယိမ္းလိုက္ျပန္ပါသည္။
"ေအာင္မေလး ေသပါျပီဗ်ာ"
မျဖစ္၊ ဒီလိုေတာ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္။ ကိုယ္႔ဟာ(ပုဆိုးစ)ေလးကိုယ္ အႏိုင္ႏိုင္ကၽြတ္ပါမသြားေအာင္ ကိုင္ရင္း နာရီကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဆယ္နာရီ ထိုးကာနီးျပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕မွာ ခပ္ေတာင္႔ေတာင္႔ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္။ သူတို႔ကို ေဘာ္ဒီတိုက္ဖုိ႔ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ကၽြန္ေတာ္ႏုိင္ကိန္းမရွိ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္တာ၊ မေတာ္တာ၊ ရွက္တာေတြ အသာထားျပီး၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ေခါင္းတစ္ဝင္စာ ေနရာလပ္ျဖစ္ေနေသာ ရင္ဘတ္ေအာက္နား ခါးေနရာေလးက လူႏွစ္ကိုယ္ၾကား အေပါက္ေလးကို မွန္းျပီး ေခါင္းတုိးဝင္ပစ္လုိက္သည္။ မမမ်ားကလည္း အေရွ႕ကို မဲေနတာဆိုေတာ႔ ဒီေလာက္တစ္ၾကပ္ေနသည့္ လူအုပ္ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္႔လုပ္ရပ္ကို သတိထားမိဟန္မရွိ။ သူတုိ႔လည္း ေအာင္စာရင္းအတြက္ ရင္ေမာေနၾကမွာေလ။ သူတုိ႔ေရွ႕မွာလည္း လူက တစ္တန္းစာေလာက္ ရွိေသးတာကိုး။
ကၽြန္ေတာ္႔လုပ္ရပ္ အဆင္ေျပပါသည္။ လူတစ္ပိုင္းေတာ႔ တန္းေက်ာ္တက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခက္တာက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ညပ္မိေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ထလို႔မရ။ ဒီေတာ႔ လူအုပ္ၾကားမွာ မြန္းမြန္းႏွင္႔ ေရွ႕လူရဲ႕ ပုခံုးရွိရာေလာက္ကို မွန္းျပီး သူ႔ပုခံုးကို အားယူဆြဲလုိက္သည္။ ထိုလူ႔ပုခံုးၾကီး အိခနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲ ပါလာသည္ႏွင္႔အတူ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူအုပ္ၾကားမွာ အသက္ရႈဖို႔ ေခါင္းျပဴလို႔ ရသြားသည္။
"အား ရွင္ဒါဘာလုပ္တာလဲ"
"ဟင္ ခင္ဗ်ားကလည္း ဘာလို႔ ေအာင္စာရင္းၾကည့္တာ၊ ဟိုဘက္လွည့္မေနဘဲ၊ ဒီဘက္ျပန္လွည့္ေနတာတုန္း"
"က်မက ၾကည့္ျပီးလို႔ ျပန္ထြက္လာတာေလ၊ ရွင္ကဘာလုိ႔ လူကိုဟိုေနရာ ဆြဲရတာတုန္း"
"မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္မွာ အသက္ရွဴၾကပ္လြန္းလို႔ ေရွ႕ကလူပုခံုးဆိုျပီး ဆြဲမိဆြဲရာ ဆြဲလုိက္တာမွာ၊ ခင္ဗ်ားက ဒီဘက္လွည့္ေနေတာ႔"
လူအုပ္ၾကီးက "ေဟး" ဆို ညာသံေပး ယိမ္းလုိက္ၾကျပန္ပါသည္။ ျဗဳန္းဆိုဟန္ခ်က္ပ်က္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ အကၤ်ီအိတ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းေလးလြတ္က်သြားသည္။ ကြဲရေခ်ေသးရဲ႕လို႔ စိတ္ကေတြးမိသြားသည္ႏွင္႔အတူ အက်င္႔ပါေနေသာ လက္က ဖုန္းလမ္းေၾကာင္းကို မွန္းျပီး ေအာက္ထဲဆတ္ခနဲ႔ ႏိႈက္ဖမ္းလုိက္သည္။
"အား အင္႔ဟယ္၊ အင္႔ဟယ္ အေပၚေရာ ေအာက္ေရာကေတာ႔ လြန္တယ္"
လူၾကားထဲမွာ အိေႃႏၵမပ်က္ေအာင္ စီးထားေသာ ဖိနပ္ခြာႏွင္႔ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ပြတ္ေျခနင္းသြားေသာ အၾကင္သေဘာေကာင္းရွာသူ အမ်ဳိးသမီးကို ကၽြန္ေတာ္က ေက်းဇူးတင္လိုက္ရပါေသးသည္။
ထိုေန႔က အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ဆရာမျဖစ္ခ်င္ရွာသူ အေလာင္းအလွ်ာမေလးမ်ား၏ ဂစ္တာရွိတ္ေတြၾကား ကုန္းကုန္းကြကြႏွင္႔ ဖုန္းေပ်ာက္ရွာမိေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို တလြဲထင္မိသူမ်ားရွိပါက ဤစာဖတ္ျပီး အမ်က္ေတာ္ေျပၾကဖို႔ ေျပာခ်င္ပါသည္။ တကယ္ေတာ႔ ဤမွ် ပူေလာင္အိုက္စပ္ျပီး ငရဲတမွ်ပြက္လွေသာ လူအုပ္ၾကား ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဟိုစိတ္သည္စိတ္ေတြလည္း မထားႏိုင္ပါခင္ဗ်ာ။
ေအာင္စာရင္းၾကည့္ျပီး ဒဏ္ရာမ်ားျဖင္႔ ကြတ ကြတ၊ ေထာ႔က်ဳိး ေထာ႔က်ဳိးျပန္လာေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္မွာ ႏႈတ္ခမ္းနီရာေတြ ေတြ႔သည္ဆိုကာ အရိပ္ထဲမွာ ရပ္ေစာင္႔ေနေသာ မိန္းမက "ရွင္ဒီေရာဂါကို မေပ်ာက္ပါဘူး" ဆိုျပီး ေပါင္တြင္းေၾကာ ဆြဲလိမ္ပါသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ နဂိုဒဏ္ရာအခံေလး ရွိေတာ႔ နာလိုက္တဲ႔ ျဖစ္ျခင္းဗ်ာ။ ခါးပံုစအမွတ္ျဖင္႔ ဆြဲမိ ဆြဲရာ ဆြဲရွာေသာ ကေလးမကိုလည္း ယခုစာဖတ္မိ၍ တာဝန္ရွိသည္ဟု ယူဆလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔အနာအတြက္ ေဆးဖုိးဝါးခေလး ေပးေစခ်င္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ယခုစာကိုပင္ ေခါင္းအံုးဖင္ခုထိုင္ျပီး ၾကြတ ၾကြတ ျဖင္႔ေရးလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပညာေရးျဖင္႔ ေခတ္မီဖြံျဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး တည္ေဆာက္မည့္ ပညာေရး႒ာနၾကီး၏ လူသစ္ေရးေျဖစာေမးပြဲတြင္ အခ်ိန္းအခ်က္မရွိ ျဗန္းစားၾကီး ေအာင္စာရင္းကပ္သည့္ စနစ္ေၾကာင္႔ မသိလုိက္၍ လူေတြ႔မေျဖလုိက္ရသူမ်ား အသည္းေတြကြဲေနႏိုင္သလို မဆီမဆုိင္ ေမာင္ငမ်ဳိးတို႔လည္း ဟိုသင္းေတြကြဲမတတ္ နာက်င္ခံစား ခဲ႔ရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၂၅/၀၅/၂၀၁၅
တနလၤာ
ည ၁၀:၀၀
