အေမြခံထိုက္ေစ

ေရႊေသြး စာေစာင္ေလးေတြကို ျမင္တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ အေဖ႔ကို သတိရပါသည္။ အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမကို ေရႊေသြးျဖင့္ စာဖတ္တတ္ေစခဲ႔သည္။ အေဖ စာဖတ္ဝါသနာ ပါခဲ႔ သလား ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိပါ။ သို႔ေသာ္ အေဖက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ၏ စာဖတ္ဝါသနာကို ပ်ဳိးက်ဲေပးခဲ႔သူေတာ႔ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ ရြာကို အေဖလာလို႔ စက္ဘီးေရွ႕မွာ ေရႊေသြးေလး ညွပ္လာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ အင္မတန္ေပ်ာ္ပါသည္။ အေဖက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ညွပ္စိ၊ တာတီး နဲ႔ ပဲေလွာ္၊ ဘိုဘို၊ ဦးစိတ္တိုနဲ႔ ေမ်ာက္ညိဳ စသူ မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီး အကြ်မ္းဝင္ေစခဲ႔ပါသည္။

----- ----- x ----- ------ x ----- -----

ဟိုတုန္းကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေဖ႔ရြာသို႔ မသြားခ်င္ခဲ႔ပါ။ အေဖ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ႔ တမင္တကာ မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ မသိစိတ္က ေရွာင္ေနျဖစ္သည္။ 

အေဖ႔အမ်ဳိးေတြကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မေတြ႔ျဖစ္ပါ။ တမင္တကာပင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေဖက်င္လည္ခဲ႔ရာ ေနရာမ်ားကို ေရွာင္ေနျဖစ္ခဲ႔ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေတြ ေျပာသလို အေဖ႔ကို စိတ္နာ၍ေတာ႔ မဟုတ္ရပါ။ ထိုပတ္ဝန္းက်င္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္မွာ အေဖ႔ကို အျပစ္ေျပာ၍ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ခ်ီးက်ဴးၾကေသာ အေဖ႔အမ်ဳိးမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရပါသည္။

ထို႔အတူ အေဖ႔ ဆိုးေဖာ္ ေတဖက္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္႔အား " ဒီေကာင္ စန္းလြင္သားေပါ႔ကြာ။ မင္းအေဖရွိတုန္းကေတာ႔ ကြာ၊ မင္းအေဖကေတာ႔ေဟ့ " စသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္အား မိတ္ဆက္ေပးသလိုလို၊ သူတို႔ပဲသတိရ လာသလိုလို ကြ်န္ေတာ္႔ကို ေရွ႕ထားျပီး အေဖ႔အေၾကာင္း ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ေျပာၾကေသာအခါ အျခားသူမ်ားဆိုလွ်င္ ဤေနရာ၌ မည္သို႔ ခံစားၾကရမည္ မသိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္အတြက္မွာမူ အေဖကို သတိရေသာစိတ္က တိုး၍ႏွိပ္စက္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ေၾက ကိုယ္ႏြမ္း ရွိလွပါသည္။

ဤသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ မည္သူ႔မွ်ေျပာမျပျဖစ္ဘဲ ထိုပတ္ဝန္းက်င္ကို အမွတ္တမဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ မေရာက္ျဖစ္ေအာင္သာ သတိထားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အျမဲတမ္းေရွာင္ကြင္း၍ ျဖစ္ႏိုင္သည္ကား မဟုတ္ပါ။

ႏွစ္ေတြ အတန္ၾကာခဲ႔ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားတိုင္း သူတို႔ေတြ အေဖ႔အေၾကာင္း မ်ားကို ေျပာျဖစ္ေနသည္မွာ တစ္ခ်ိန္က အေဖသည္ ဤရြာတစ္ေၾကာမွာ အင္မတန္သတင္းၾကီးခဲ႔သူ ျဖစ္သလို၊ ကြ်န္ေတာ္႔ ရုပ္ရည္ကလည္း ထိုသူမ်ားအား အေဖ႔ကို တိုး၍ အမွတ္ရေစေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အေဖႏွင့္ ပတ္သက္ဖူးေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ မိမိကိုယ္ကို မိတ္ဆက္စရာ မလိုပါဘဲလွ်က္ မည္သူ၏အမ်ဳိးပါဟု တပ္အပ္စြဲႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေဖႏွင့္တူပါသည္။

---- x ----- x ------

အေမကေတာ႔ အေဖ႔ကို အမွန္ပင္စိတ္နာေလသလား မသိ အိမ္မွာ အခု အေဖ႔အေၾကာင္း သိပ္မေျပာေတာ႔ပါ။ အေဖ ေသတာ ၾကာျပီျဖစ္၍ အေဖ႔အေၾကာင္း အိမ္မွာ သိပ္မၾကားရေတာ႔တာ သဘာဝေတာ႔က်ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကသာ အေဖကို ခ်စ္ေသာစိတ္ႏွင့္ ေလာဘထားမိျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ႔လည္း အေဖသည္ အေမ႔ အတြက္ လြမ္းေလာက္ေသာ ခင္ပြန္းေကာင္းတစ္ေယာက္မဟုတ္ ခဲ႔တာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္းသိသည္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္စဥ္းစားလို႔ပဲ ဆိုဆို အခုအရြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ ေနာက္အိမ္ေထာင္ မျပဳခဲ႔ေသာ အေမ႔ကို အေဖသည္ သံုးဆယ့္တစ္ဘံု၏ တစ္ေနရာရာမွ ျမင္ခြင့္ ရွိခဲ႔ေသာ္ ေက်နပ္စိတ္ႏွင့္ ျပံဳးေနမည္လား ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိသည္။

သူ႔ေခာတ္သူ႔အခါက အင္မတန္လွပါသည္ဆိုေသာ အေမ႔ကို အေဖက မိဘအားကိုးႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ႔သည္ဆိုေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ႔ အေဖလည္း လူေခ်ာတစ္ေယာက္မို႔ အေမဘာလို႔ အေဖ႔ကို မခ်စ္ပါလိမ္႔ဟု ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေတြးမိသည္။ "နင့္အေဖက ဆိုးတာကိုး ဟဲ႔" ဟု အရီးေတြကေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေျပာပါသည္။ 

ထိုစကားကို ကြ်န္ေတာ္မၾကိဳက္ပါ။

ရံခါ အိုးပစ္အိမ္ပစ္ ဖဲရိုက္တတ္ျပီး၊ မိန္းမႏွင္႔ ပတ္သက္၍ အသံအနည္းငယ္ထြက္သည္မွအပ အေဖ႔တြင္ ၾကီးသည္ထင္ေသာ အျပစ္ဟူ၍ တခါတေလ ရန္ျဖစ္တတ္သည္ေလာက္သာ ရွိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေရႊဘကို သိမီလိုက္သူမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေရႊဘသည္ အေဖ႔ေလာက္ လက္ရဲဇက္ရဲ ႏိုင္လိမ္႔မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္မထင္ပါ။ 

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းမေနမီ အရြယ္မွာပင္ အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ေဘးမွာထားျပီး အပြဲပြဲ ႏြဲခဲ႔သည္ကို ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသည္။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ အျမင္မေတာ္သူ 

တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္အား ေပြ႔၍ လြတ္ရာသို႕ေခၚသြားသည္ပင္။ ျပီးေတာ႔လည္း အေဖက ကြ်န္ေတာ္႔ကို စက္ဘီးေဘာင္တန္းေပၚတင္ျပီး အိမ္ျပန္ျမဲ။ ထိုရန္ပြဲမ်ား၏ ဆုတံဆိပ္မ်ားအျဖစ္ အေဖ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ အမာရြတ္ၾကီးၾကီးႏွစ္ခုကို ေရခ်ဳိးတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသမွ် အိမ္၏ စားဝတ္ေနေရးကို အေမကသာ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရသည္ကမ်ားပါသည္။ထိုအခါ လူမမယ္ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အေမမွာ အေၾကြးေတြ လည္ပင္းခိုက္ပါေတာ႔သည္။ အေဖအိမ္ျပန္လာေသာအခါ အေမက ဆူပူပါသည္။ အမ်ဳိးေတြက အေဖ႔အေၾကာင္း အမနာပ ေျပာသည္ကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက နားကေလာပါလွ်က္ႏွင့္ သည္းခံခဲ႔ရသည္။အေဖအသံုးမက်၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆင္းရဲသည္ဟု ေျပာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္သည္ စိတ္ထဲက 'အေဖခ်ဲဒိုင္ခံတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်မ္းသာခဲ႔သားပဲ' ဟု မရဲတရဲ ေခ်ပမိပါသည္။ အမွန္ေတာ႔ ခ်မ္းသာတာဘာလဲ ကြ်န္ေတာ္သိ၍ မဟုတ္ပါ။ အေဖကို အေျပာမခံေစခ်င္ေသာ စိတ္က ေႏြေခါင္ေခါင္တြင္ ထန္းပင္ရိပ္ ခဏခိုခဲ႔ရသည္ကို ေရႊထီးေဆာင္းခဲ႔သလိုလို အျမင္ေရာက္ေစလွ်က္ အေဖ႔ကို ပစ္ေသာ မိုးၾကိဳးကို ကြ်န္ေတာ္က မႏိုင့္တႏိုင္ ထန္းလက္ႏွင့္ ဝင္ကာမိျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

---- --- x ------- ------ x ----- ---

ကြ်န္ေတာ္အရြယ္ေရာက္စက အေဖသည္ကြ်န္ေတာ္႔ကို ရည္းစားရွိျပီလား ေခၚေမးပါသည္။ ခပ္အမ္းအမ္းျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေဖ႔လို စြံသူမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာမည္စကားစရွာေနစဥ္ ရွက္ရြံ႕ထူပူစြာပင္ အေဖက ကြန္ဒံု အေၾကာင္းမိတ္ဆက္ေပးသည္ကို နားေထာင္လိုက္ရပါသည္။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာေနသည္မဟုတ္ပါ။ အခု သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း 'မင္း ဦးထုပ္ေဆာင္းေနာ္' ဟု ဘမ္းစကားျဖင့္ သတိေပးၾကသလိုမ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖတစ္ေယာက္က သားကို ေျပာေသာ စကားမို႔ ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ထဲ အင္မတန္စြဲပါသည္။

ေနာက္တစ္ခု ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသည္မွာ အေဖေျပာေသာ သံေခ်ာင္းပံုျပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အားလံုးလည္း ၾကားဖူးၾကပါလိမ္႔မည္။ ကြ်န္ေတာ္မွာ ထိုပံုျပင္ကို သံုးသပ္ခ်က္ႏွင့္တကြ အေဖ႔ထံမွ ၾကားရေသာအခါ မိမိကုိယ္ကို မာေၾကာသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္မိပါသည္။ ေနာင္ စာဖတ္မ်ားလာေသာအခါ ထိုပံုျပင္ကို အျခားသူမ်ား ေျပာၾက၊ ေရးၾကသည္မ်ားကို ေတြ႕ရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္၏ ပုဂၢလဓိ႒ာန္အားျဖင့္ အေဖေျပာသည္ေလာက္ ရင္ထဲထိသည္ မထင္ပါ။ သစ္သားထဲ သံရိုက္ေသာအခါ သံကသစ္သားထဲ ဝင္သြားပါသည္။ သံကပိုမာ၍ သစ္သားက ေပ်ာ႔ေသာေၾကာင့္ ေနရာဖယ္ေပးလိုက္ရသည္။ သံကို ေက်ာက္တံုးထဲ ရိုက္သြင္းေသာအခါ မဝင္ဘဲ သံေခ်ာင္းသာ ေကြးသြားပါသည္။ ေက်ာက္တံုးက ပိုမာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤပံုျပင္ လူတိုင္းၾကားဖူးသည္ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္က သံုးသပ္ခ်က္ကို အက်ယ္မျပလိုေတာ႔ပါ။

အခုေတာ႔ အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလာကေနနည္းကို အျပည့္ အဝေပးသြားသူျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာခဲ႔ပါသည္။ မည္သည့္သားမွ် အေဖ႔ထက္ေကာင္းေသာ အေဖမ်ဳိး ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ႔လိမ္႔မည္ မထင္ပါဟု ကြ်န္ေတာ္ဆိုေသာ္ ကိုယ္ငါးခ်ဥ္မို႔ ကိုယ္ခ်ဥ္သည္မဟုတ္ရပါ။ေလာကအလယ္တြင္ ပညာ၊ အလိမၼာဘဏ္တိုက္ျဖစ္ေသာ စာအုပ္စာေပႏွင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ အေဖက မ်ဳိးေစ႔ခ်ေပးခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္သာ ယူတတ္လွ်င္ အကုန္ရႏိုင္သည္ပင္။

လူမမယ္သားတစ္ေယာက္ အရြယ္ေရာက္စ 'ဂရာဝါသ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္' တြင္ ဆင္ကန္းေတာတိုးျဖင့္ အရာရာကို စူးစမ္းစဥ္ အကယ္၍ မေတာ္တဆ ခလုတ္တိုက္မိခဲ႕ေသာ္မွ ဒဏ္ရာ ေသရာမပါရေအာင္ အေဖက နည္းေပး လမ္းျပလုပ္ေပးခဲ႔သည္။

ျဖတ္သန္းရဦးမည့္ ၾကမ္းမည္ ႏုမည္ မသိရေသာ ဘဝခရီးအတြက္ သက္လံုေကာင္းဖို႔ သံေခ်ာင္းဥပမာျဖင့္ အေဖက စိတ္ဓါတ္ခြန္အား ေပးခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။ လူ႕ေလာကကို တစ္ေယာက္တည္းလာ၍ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ထြက္သြားရဦးမည့္ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ ထို႔ထက္ပို၍ ဘာမ်ားလိုအပ္ပါဦးမည္နည္း။ ဒါသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ကို အေဖေပးခဲ႔ေသာ အေကာင္းဆံုးအေမြမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

အခုေတာ႔ အေဖ၏ လက္ေတြ႔က်၍ ေခာတ္မီေသာ အေမြမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အမ်ဳိးေတြၾကားမွာ အေဖ႔ အတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္လာခဲ႔ျပီ ျဖစ္ပါသည္။ အေဖ႔ကိုအျပစ္ဆို၍ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ခ်ီးမြမ္းၾကသူမ်ားကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္သည္ အေဖ႔ေၾကာင့္သာ အခုလိုသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ႔ရေၾကာင္း ခ်က္က် လက္က် ျပန္ေခ်ပတတ္ခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။ အမွန္လည္း အေဖ႔ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္မွာ လိမၼာသည္ အထင္ခံရသူျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မည္မွ်ပင္ေတခဲ႔ေစကာမူ အေဖ႔ကိုေတာ႔ မမီခဲ႔ပါ။ 

ဒါသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္႔ကို သားလိမၼာ အေခၚခံရေစပါသည္။

'လင္ဆိုးမယား တဖားဖား' ျဖစ္ခဲ႔ေသာ အေမကို ကြ်န္ေတာ္က 'သားဆိုးအေမ တေတြေတြ' ထပ္မျဖစ္ေစရေအာင္ ေနတတ္ဖို႔ အေဖက ကြ်န္ေတာ္႔ကို ပညာအေမြ ေပးခဲ႔ပါသည္။

အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ္႔ကို မွတ္သားစရာ နီတိေတြ အမ်ားၾကီးျဖင့္ ေခါင္းမရႈပ္ေစခဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္ သူေျပာခဲ႔ေသာ၊ သူျပခဲ႔ေသာ၊ နီတိ အနည္းငယ္ကပင္ ကြ်န္ေတာ္၏စိတ္ေရာ ကိုယ္ကိုပါ လူလားေျမာက္ေစခဲ႔ပါသည္။ အခုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ အေဖေပးခဲ႔ေသာ အေမြကို ျမင္တတ္ျပီး၊ တန္ဖိုးထား ဂုဏ္လည္း ယူတတ္ေနပါျပီ။ သားသမီးဟူသည္ မိဘကို ေရြးျခယ္ခြင့္ ရွိသည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မိဘႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဂုဏ္ယူတတ္ဖို႔ ဟူသည္မွာလည္း မိမိကိုယ္တိုင္၏ ခံယူခ်က္ႏွင့္သာ ဆိုင္သည္ထင္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ အေဖ႔ကို ခ်စ္ခဲ႔သလို၊ အခုလည္းခ်စ္ေနဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း အေဖသည္ ေရာက္ရာဘဝမွ သိေစခ်င္ပါသည္။

ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္

၂၇.၁.၂၀၁၄

တနလၤာ