"မိန္းမေရ၊ ငါသည္ေန႔ ေရႊဘဲမွာ ေန႔လည္စာ စားခဲ႔တာေဟ႔"
ခပ္ၾကြားၾကြားေလး ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုက္ေတာ႔ ေမာ္ေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေမာ္႔ၾကည့္ပါသည္။
"ဘဲကင္ရယ္၊ ဆိတ္သားရယ္၊ ငါးကိုအေကာင္လိုက္ ထည့္ျပဳတ္ထားတဲ႔ဟင္းခ်ဳိကို မီးဖိုၾကီးလိုက္ခ်ေပးတာရယ္ကြာ၊ ေနာက္ ဂဏန္းကိုလံုးေၾကာ္ထားတာလား ဘာလားမသိတဲ႔ဟာတစ္ခုရယ္ကြ"
ေမာ္ေလးက ဆိတ္ဆိတ္သာ နားေထာင္ေနပါသည္။
"ပိုက္ဆံရွင္းေတာ႔ တစ္ေသာင္းတန္ေတြကို ေဖြးခနဲ႔ပဲကြာ၊ ငါတို႔လင္မယား လဝက္စာ အသံုးေလာက္ေတာ႔ အသာေလးရွိမယ္ကြ"
သူသည္ စိတ္ဝင္စားဟန္ျဖင္႔ အနည္းငယ္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားပါသည္။
"ခင္ရာမင္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြေလးေတြ မႏၲေလးကို လာတုန္း၊ သူတို႔က ေကၽြးသြားတာပါကြ"
"သိပါတယ္၊ ေရႊဘဲဆိုကတည္းက ကိုၾကီးပိုက္ဆံနဲ႔ မစားႏိုင္မွန္း"
"ဟာ မင္းကလည္းကြာ၊ ငါအခုေျပာမွာ အဲသည္အေၾကာင္းပဲကြ၊ တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူတန္းစားကြာဟမႈကို သံုးသပ္ျပမလို႔"
ၾကားေနက်ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ၾကားရေတာ႔မည္ကဲ႔သို႔ သူ႔ထံမွ ထူးျခားေသာ စိတ္ဝင္စားမႈကို ကၽြန္ေတာ္မရပါ။ ထိုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို စာဖတ္သက္ႏုသည္ဟု အရွက္ေျပ တံဆိပ္ကပ္ထားျပီးသားမို႔ ကိုယ္႔စကားကို သူစိတ္မဝင္စားျခင္းအတြက္ ထူးျပီးလည္း ရွက္မေနေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေသာ စကားမ်ားသည္ သူ႔အတြက္ နည္းနည္း ျမင္႔ေကာင္းျမင္႔ေနပါလိမ္႔မည္ဟု ေတြးယူပါသည္။ တကယ္လည္း ေမာ္ေလးက စာဖတ္သက္ႏုပါသည္။
"ဒီလုိကြာ မင္းစဥ္းစားၾကည့္၊ ငါတို႔စားခဲ႔တဲ႔ဟင္းေတြမွာ ငါးျပားတစ္ေကာင္ငါးဆယ္သားေလာက္ကို မင္းေဈးမွာဝယ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမတုန္း၊ အလြန္ေပးရလွ ေျခာက္ေထာင္ေပါ႔"
"ဆိတ္သားက တစ္ဆယ္သားေလာက္ကိုေထာင္႔ႏွစ္ရာေလာက္ေပါ႔ကြာ"
"ဘဲက လြန္ေရာကၽြံေရာ တစ္ေကာင္ကိုသံုးေထာင္"
"ဂဏန္းကလည္း သံုးေထာင္ေလာက္ထား၊ ထမင္းေရာေပါင္းမွ ငါတို႔အကုန္လံုးစားတာ အရင္း တစ္ေသာင္းခြဲ၊ ႏွစ္ေသာင္းထက္မပိုဘူးရယ္"
"အခု သူတို႔ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ႔ ငါၾကည့္လိုက္ တာမွာ တစ္ေသာင္းတန္ ငါးခ်ပ္ထက္ မေအာက္ဘူးရယ္ ေသခ်ာတယ္"
"အဲဒါဘာျဖစ္တုန္း"
"ဟ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ၊ ဒီေလာက္စားစရာကို ဒီေလာက္ေဈးတင္ထားတာဟာ ေတာ္ရံုလူမစားႏုိင္ေအာင္လုပ္ ထားတာေပါ႔ကြ"
"မင္းနဲ႔ငါ အလုပ္ျပန္တုိင္း ေရႊဘဲေရွ႕က ေန႔တုိင္းျဖတ္ေနတာ ဘယ္မွာဝယ္စားႏိုင္လို႔တုန္း၊ အခုငါေတာင္ သူမ်ားေကာင္းမႈနဲ႔ စားရတာ"
"တကယ္က အဲဒါ လူတန္းစားကို သက္သက္ခြဲပစ္လိုက္တာပဲကြ၊ ေငြနဲ႔ေလ ေငြနဲ႔"
"နားမလည္ပါဘူးကိုၾကီးရယ္"
"ဒီလိုကြာ မင္းနားလည္ေအာင္ေျပာရရင္၊ အခုမင္းမွာ ဖုန္းရွိတယ္၊ ငါ႔မွာလည္းရွိတယ္မို႔လား"
"အင္းေလ"
"အရင္ကဆို ငါတုိ႔ ဘယ္မွာ ဖုန္းကိုင္ႏိုင္လို႔တုန္း"
"ဒါကေတာ႔ အရင္က ေဈးၾကီးတာကိုး ကိုၾကီးရဲ႕"
"ေအး အဲဒါ လူတန္းစားခြဲထားတာပဲကြ၊ မင္းျမင္ေအာင္ၾကည့္၊ ဖုန္းေဈး တက္တယ္ က်တယ္ဆိုတာ သူ႔တို႔ ပါးစပ္ထဲမွာရွိတာ၊ ဖုန္းေဈးကို မတန္တဆလုပ္ျပီး ခါးမွာဖုန္းခ်ိတ္ထားတာနဲ႔ ဒီေကာင္ဘာေကာင္ဆိုျပီး တန္းသိေအာင္လုပ္တာဟာ ဒါလူတန္းစားခြဲပစ္လုိက္တာ၊ မင္းအဲသည္ေလာက္အထိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ဖို႔လိုတယ္ရယ္"
"လူတစ္စုပဲ သံုးေဆာင္ခံစားႏိုင္ေအာင္လုပ္ထား တာဟာ၊ လူတန္းစားခြဲတာေပါ႔ေနာ္"
"ဟ ဒါေပါ႔ကြ၊ အဲဒါမ်ဳိးကိုခြဲတယ္မေခၚရင္ ဘယ္ဟာကို ေခၚမတုန္းကြ"
ေမာ္ေလးသည္ ေတြေတြေလး ျဖစ္သြားပါသည္။ အသိဉာဏ္ႏုရွာေလသူ မယားအလွကို အားရေအာင္ ဆံုးမျပီးသည္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အာေျခာက္ရန္ေကာဟု ေရေသာက္ကာအေမာေျဖမည္ဟု ေရဗူးကိုဖြင္႔ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မုိက္မဲရွာသူ ေမာ္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္႔တရားကို နားမွ်မတင္၊ နည္းနည္းမွ နားဝင္ပီယံမျဖစ္ေလဟန္ျဖင္႔ အတြန္႔တက္ပါေလေတာ႔သည္။
"ဒါျဖင္႔ ကိုၾကီးတို႔ စာေပသမား ဆိုတဲ႔သူေတြေရာ ဘာလုပ္ေနတုန္း၊ ထူးမျခားနားပဲဟာကို"
"ဘာလိုကြ၊ မင္းေျပာတာ ငါနားမရွင္းဘူး၊ ေသခ်ာေျပာစမ္း၊ ငါတို႔ စာေပနဲ႔ စာနယ္ဇင္းေလာက က လူေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အခုလို လူတန္းစားကြာဟခ်က္ ၾကီးမားလာတာေတြကို ေလွ်ာ႔က်သြားဖို႔ ငါတို႔ပိုင္တဲ႔ ကေလာင္ကိုယ္စီနဲ႔ လူတန္းစားတိုက္ပြဲလုပ္ေနတာေလကြ၊ မင္းဒါေလးေတာင္ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္း မသိဘူးလား"
ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိကိုယ္ကို စာေပသမားဟု ကိုယ္႔ဟာကိုယ္သတ္မွတ္ထားသူမို႔ စာေပသမားကို ထိေတာ႔ မခံခ်ိေလဟန္ ဆတ္ဆတ္ခါနာျပသည့္ စာေပမာန္ေလးလုပ္ကာ သူ႔ကို ေဟာက္ေမးေမးလုိက္ပါသည္။
ေမာ္ေလးကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ထူးျပီးေၾကာက္မျပပါ။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္႔စာအုပ္စင္ကို ေလွ်ာက္သြားကာစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ သံုးအုပ္ကို ေရြးထုတ္ယူလာျပပါေတာ႔သည္။
"ကဲပါ ကိုၾကီး လက္ေဆာင္ရထားတဲ႔ ေဟာဒီစာအုပ္ထဲက စာေတြကို ေမာ္ေလးနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပစမ္းပါ၊ ဒါေတြက ပညာရွင္ေဆာင္းပါးေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခား စာေပေတြလည္း မဟုတ္ဘူး၊ လူထုအတြက္ဆိုတဲ႔ ရသစာေပလို႔ တန္းဝင္တယ္လို႔ ကိုၾကီးေျပာတဲ႔ စာေပေတြပါပဲ"
"ေျမေခြးဟာ ဘဏ္ထဲကထြက္လာျပီး လမ္းျဖတ္ကူးေနတုန္း၊ ၃၆ ဘတ္စကားေပၚက သူငယ္မဟာ မူးေဝစြာ အံခ်လိုက္တယ္ဆိုတာ ဘာ အဓိပၸါယ္တုန္းေျပာ"
"ဟ ဒါေတာ႔ မင္းနားမလည္တိုင္း မေကာင္းဘူးလို႔ စြတ္ရြတ္မေျပာနဲ႔ေလကြ၊ ဒါေခတ္သစ္စာေပဟန္ကြ၊ ေတာ္ရံုလူနားမလည္ဘူး၊ ဒါက စာဖတ္သက္နဲ႔ဆိုင္တယ္"
"အဲဒါဆို ကိုၾကီးနားလည္လား"
ကၽြန္ေတာ္ အေျဖရခက္လွပါသည္။ အကယ္တိ ကၽြန္ေတာ္က နားလည္ပါသည္ဟုရမ္းေျပာလိုက္ပါလွ်င္ ေမာ္ေလးသည္ ေသခ်ာေပါက္ ထိုစာတစ္အုပ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္႔အား အဓိပၸါယ္ဖြင္႔ေစပါေတာ႔မည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဒုကၡလွလွေတြ႔ရပါေတာ႔မည္။
"ဒီလိုရွိတယ္ကြ၊ တစ္ခ်ဳိ႕စာေပ အယူအဆေတြဟာ ေနာင္ႏွစ္ေတြ အမ်ားၾကီးၾကာမွ လူေတြလက္ခံလာတတ္တာမ်ဳိး။ ဒါမ်ဳးိကိုနားလည္ဖို႔ဟာက ပါရမီခံလည္းရွိပါမွ၊ ျပီးေတာ႔ မင္းတို႔လို ပါခ်ီပါခ်က္ စာဖတ္သက္မ်ဳိးနဲ႔ သြားမဖတ္နဲ႔၊ ေငြတစ္မတ္နဲ႔ ၾကက္သားတက္ကိုင္သလိုျဖစ္ေနမယ္"
"အဲဒါေျပာတာေပါ႔၊ ကိုၾကီးတုိ႔စာေပသမားဆိုသူေတြမွာလည္း လူတန္းစားခြဲတဲ႔စိတ္ရွိတယ္ဆိုတာ"
"ဘယ္လိုကြ"
"ဟုတ္တယ္ေလ ေစာေစာက ကိုၾကီးပဲ ေျပာတယ္မို႔လား၊ ေရႊဘဲမွာ သာမာန္လူေတြမစားႏိုင္ေအာင္ ေဈးျမႇင္႔ထားတယ္ဆိုတာရယ္၊ မိုဘိုင္းဖုန္းကို ကိုင္ႏိုင္တာကို ၾကည့္ျပီး ဒီလူဘာေကာင္တုန္း ခြဲလို႔ရေအာင္လုပ္တယ္ဆိုတာရယ္၊ …. ေဟာ အခု ကိုၾကီးတို႔လည္း ဘာထူးတုန္း၊ စာေတြကို ေမာ္ေလးတို႔လို သာမာန္စာဖတ္သူေတြ နားမလည္ေအာင္ေရးတယ္၊ ဒါကိုဘဲ ေရးေဖာ္ေရးဘက္ ကိုယ္႔အခ်င္းခ်င္းပဲ နားလည္တာရယ္လို႔ စာေပကို လူတစ္စုစာ ခံစားႏုိင္ေအာင္သာ လစ္မစ္လုပ္ျပီး၊ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ စာေပ ဉာဏ္ရင္႔သူ လူတန္းစားတစ္ရပ္လိုလုိ အထင္ေရာက္ ဂုဏ္ယူေနၾကတာေလ"
"ေဟ႔ ဒါကေတာ႔ Arts for no sake တဲ႔ကြ၊ စာေပဆိုတာ စာေပပဲ၊ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ ျဖစ္စရာမလိုဘူးရယ္၊ မင္းတို႔လို စာတစ္ပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ဖတ္ျပီး၊ အခုလိုလိုက္ေဝဖန္ေနသူေတြေၾကာင္႔သာ ျမန္မာစာေပေလာကအတြက္ အတိုက္အခံတစ္ခုျဖစ္ေနတာ"
"အမယ္ေလး ကိုၾကီးရယ္၊ ဒီကလည္း ကိုယ္႔အတြက္မဟုတ္တဲ႔ စာေပကို အခ်ိန္ကုန္၊ ပိုက္ဆံအကုန္ခံျပီး မဖတ္ပါဘူး၊ အဲသည္ေတာ႔လည္း ကိုၾကီးတို႔က ျမန္မာစာဖတ္သူလူတန္းစားက နိမ္႔ေနလို႔သာ ကိုၾကီးတို႔စာအုပ္ေတြ မေရာင္းရတာဆိုျပီး ပရိတ္သတ္ကို အျပစ္တင္ၾကေသးတာ"
"ဒါေတာ႔ ဒီလို စာၾကီးေပၾကီးေတြက မင္းတို႔လို စာဖတ္သူေတြနဲ႔ မကိုက္ေသးလို႔ပါကြာ"
"ေမာ္ေလးကေတာ႔ေလ အဲလိုစာေတြထက္စာရင္ ေဟာဟို လမ္းထိပ္က အမႈိက္မပစ္ရဆိုတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ထဲက စာကမွ အသိတစ္ခုခုေပးႏိုင္ေသးတယ္လို႔ ထင္မိတာပါပဲ"
ေမာ္ေလးသည္ သာမာန္စာဖတ္သက္သာ ရွိေသာ၊ သူသူငါငါ လူတကာလို စာဖတ္သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ယခုထက္ပို၍ ဖိျပီးဆိုရန္ မသင္႔ေတာ႔ပါ။ ထို႔အတူ သူနားမလည္ေသာ စာေပအမ်ဳိးအစားကို သူ႔အားနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မစြမ္းႏိုင္ပါ။ ထို႔အျပင္ ထိုစာေပမ်ဳိးကို နားမလည္ဟု ပြင္႔ပြင္႔ ဆိုမိလွ်င္ အေပါင္းအသင္း စာေပသမားမ်ားမွ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အထင္ေသးၾကမည္ စိုး၍ နားလည္ဟန္ျပဳ၍သာ ေနရပါဦးမည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေပသမားဟု ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ထင္ေနသူတစ္ေယာက္မို႔ စာဖတ္သက္ႏုသူမ်ားအေပၚ စာေပအယူအဆႏွင္႔ ပတ္သက္၍ အျမဲတေဆ အထက္စီးမွ ေျပာႏုိင္ေအာင္ေတာ႔ အခ်ိန္အားတုိင္း စကားလံုးရွာထားပါသည္။ စာေပသည္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ သိေလာက သေဘာျဖစ္ေလသည္မဟုတ္ပါလား။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၁၀/၀၄/၂၀၁၅
ေသာၾကာ
ညေန ၀၅:၁၁
