အားအားရွိ ေဖ႔ဘြတ္ေပၚတက္ျပီး ေပါျပေနေတာ႔ အခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေပါေတာေတာ ထင္ေနၾကတယ္။ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္႔မွာ တစ္ေန႔ စာဖတ္ခ်ိန္ ငါးနာရီေလာက္ရွိပါတယ္။ တကယ္႔ စာၾကီးေပၾကီးေတြခ်ည္းပဲ ဖတ္တာပါ။ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ကိုခ်ျပီး တစ္ရက္ကို စာအုပ္ငါးအုပ္ေလာက္မွ မျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္မအိပ္ပါဘူး။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက စာအုပ္စာေပမွာက သူ႔အဆင္႔နဲ႔သူ ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕စာအုပ္ေတြက ဖတ္ရလြယ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕စာအုပ္ေတြက ဖတ္ရခက္ပါတယ္။ ဘယ္လိုစာအုပ္ေတြက ဖတ္ရလြယ္ျပီး၊ ဘယ္လိုစာအုပ္ေတြက ဖတ္ရခက္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္႔အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ယွဥ္ျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွင္းျပေပးသြားပါမယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ စာဖတ္နည္းကို ကၽြန္ေတာ္႔အဖြားဆီက ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ မ်ဳိးနဲ႔ရိုးနဲ႔ကို ဉာဏ္ေကာင္းၾကတာပါ။ အဖြားက ဘာသာေရးလည္းလိုက္စားေတာ႔ ထီေပါက္ေအာင္ ကိုးနဝင္းပုတီးစိတ္ပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ေခတ္လည္းအင္မတန္မီတဲ႔ အဖြားဟာ အဲဒီတုန္းက နာမည္ၾကီးေနတဲ႔ တီဗီြက အခန္းဆက္လႊင္႔ေပးတဲ႔ ခ်စ္စံအိမ္ကိုရီးယားကားကိုလည္း မလြတ္တမ္းၾကည့္ပါေသးတယ္။ ကိုးနဝင္းနဲ႔ ခ်စ္စံအိမ္ကို အဖြားဟာ အခ်ိန္မတုိက္ေအာင္ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္ပါတယ္။ သိပ္ေတာ္တဲ႔ အဖြားပါ။
တစ္ရက္ေတာ႔ ပညာရွိသတိျဖစ္ခဲ ဆိုတာလို အဖြားဟာ ပုတီးစိပ္ခ်ိန္မွာ မစိပ္မိေတာ႔ ခ်စ္စံအိမ္နဲ႔ ပုတီးစိပ္ခ်ိန္ သိပ္ကပ္သြားပါတယ္။ ပုတီးကလည္း အပတ္ေရ မျပည့္ဘဲ ရပ္မိရင္ အဓိ႒ာန္ပ်က္မွာမို႔ မစိပ္လို႔ မရပါဘူး။ ခ်စ္စံအိမ္ဇာတ္ကားကလည္း ခုနစ္နာရီဆို လာမွာမို႔ အခ်ိန္နဲ႔အခ်ိန္ ၾကည့္ရတာမ်ဳိးပါ။ ဒီေတာ႔ အဖြားဘာလုပ္ပါသလဲ။ သခၤႏုပၸတၱိဉာဏ္ေကာင္းတဲ႔ အဖြားဟာ အိမ္မွာ ရွိသမွ် အေမ႔ပုတီး၊ အဖြားပုတီး၊ ႏွမေလးပုတီး၊ ပုတီးေဟာင္း၊ ပုတီးမေကာင္းတေကာင္းေတြ အကုန္စုကိုင္တဲ႔ျပီး ေလးငါးကံုး ထပ္စိပ္ပစ္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ အခါတုိင္း တစ္ေခါက္ပဲျပီးမယ္႔ ၾကာခ်ိန္အတြင္းမွာ ငါးကံုးထပ္စိပ္ေတာ႔ ငါးပတ္ျပီးတယ္ ေျပာလို႔ရတာတာေပါ႔။ ဒီေတာ႔ အခ်ိန္တိုအတြင္း ပုတီးအပတ္ေရလည္းျပည့္ ကိုရီးယားကားလည္း မလြတ္ပါဘူး။ ဒီလိုေတာ္တဲ႔ အဖြားရဲ႕ေျမး ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဖြားပုတီးစိပ္နည္းကို စာဖတ္ရာမွာ အသံုးခ်ေတာ႔တာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္တယ္ဆိုတာ စာအုပ္အဖံုးမွာပါတဲ႔ စာအုပ္နာမည္ေတြခ်ည္း ထိုင္ဖတ္ပစ္တာပါ။ တစ္ေန႔ကို ေလးငါးအုပ္ ျပီးပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ခ်ည္း ဖတ္တာမ်ားကြာ စာအုပ္ဆိုင္သြားျပီး စာအုပ္အေႏွာင္႔ေလးေတြခ်ည္း စီဖတ္ခဲ႔ရင္ေတာင္ ရတာပဲလို႔ အတြန္႔တက္ခ်င္မလားပဲ။ ဒီလုိလည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က အရုပ္မပါရင္ ဘယ္စာမွ စာခ်ည္း မဖတ္တတ္ဘူးရယ္။ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဖံုးမွာက အရုပ္ပါတယ္ေလ။ အေႏွာင္႔မွာက် မပါဘူး။ ျပီးေတာ႔ ဘယ္လိုစာအုပ္ေတြက ဖတ္ရခက္သလဲဆိုတာကို တစ္ဆက္တည္းေျပာရရင္ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္မွာ စာလံုးဆင္႔ေတြပါတဲ႔ ဇိနတၳပကာသဏီ လိုစာအုပ္မ်ဳိးဟာ ဖတ္ရခက္ပါတယ္။ မနည္းၾကီးကို စာလံုးေပါင္းဖတ္ရတာဗ်ာ။ အခုေတာင္ မမွားေအာင္ အေသအခ်ာကူးထည့္ေပးလိုက္ရတယ္။ ဒါေတာင္ အခုထိ အသံမတြက္တတ္ေသးဘူးရယ္။ ၾကည္ေအး ရဲ႕ မီ တို႔၊ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ေမ တို႔လို႔ စာအုပ္မ်ဳိးက် ဖတ္ရလြယ္တယ္။ စာလံုးမမ်ားသလို စာလံုးဆင္႔ေတြလည္း မပါဘူးေလ။ ဒါေတာင္ ေမ စာအုပ္က် စာေရးဆရာနာမည္က ဖတ္ရခက္ေသးတာ။
ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ္ေလာက္ စာဖတ္အားေကာင္းမွာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေန႔တုိင္း တစ္ေန႔ငါးအုပ္ေလာက္ ျပီးေအာင္ဖတ္ေနတာေလ။
စာအုပ္နာမည္ေတြခ်ည္း ထုိင္ဖတ္ေနေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာခ်င္တဲ႔ စာအုပ္ေျပာ ကၽြန္ေတာ္က သိျပီးသားပဲ။ အဲလို စာဖတ္ခဲ႔တာ။
စာဖတ္တယ္ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ စာစာနဲ႔ တကယ္တမ္းဖတ္ေတာ႔ သိပ္ေတြးရတာကလား။ တခ်ဳိ႕စာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ၾကာမွ နားလည္တာရယ္။
ေပါေကာ္လီယာဆိုလားေရးျပီး ဆရာမ ဂ်ဴး ဘာသာျပန္တဲ႔ ေအာက္ေျခသန္းတစ္ေထာင္ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ဟာဗ်ာ လက္တစ္ဝါးေလာက္ပဲ ရွိျပီး လက္သန္းေလာက္ပဲ ထူတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စပ္ေဆာ႔ျပီးအတြင္းသားေတြ သြားဖတ္မိပါတယ္။ အဲဒီထဲက တုိင္းျပည္မတိုးတက္ရတဲ႔ အေၾကာင္းေလးပါး ေရးျပထားတာ တခ်ဳိ႕ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူးဗ်။
သူေျပာတာ တိုင္းျပည္မတုိးတက္တာ ေထာင္ေခ်ာက္ေလးခုထဲ ပိတ္မိေနလို႔တဲ႔။ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြက (၁) ျပည္တြင္းစစ္ေထာင္ေခ်ာက္ (၂) သဘာဝ သယံဇာတ ေထာင္ေခ်ာက္ (၃) အိမ္နီးခ်င္းဆိုးေတြၾကား ပိတ္မိေနတဲ႔ ေထာင္ေခ်ာက္ (၄) စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ညံ့ဖ်င္းတဲ႔ ေထာင္ေခ်ာက္ တဲ႔။ ဒီမွာဗ်ာ က်န္တာေတြ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။
သဘာဝသယံဇာတက ဘာလို႔တိုင္းျပည္ဆင္းရဲေစသလဲ ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝ မွကို နားမလည္ပါဘူးဗ်ာ။ သယံဇာတရွိရင္ ခ်မ္းေတာင္ ခ်မ္းသာရမွာမို႔လား။ အခုေတာ႔ သယံဇာတေၾကာင္႔ ဆင္းရဲတယ္ဆိုေတာ႔ နားမလည္ေပါင္ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနလာလိုက္တာ ေဟာ တစ္ေန႔က စာေရးဆရာ ဦးဘုန္း(ဓါတု) က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာလည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ သယံဇာတလို႔ ရွင္းျပလိုက္မွ သယံဇာတေၾကာင္႔ တိုင္းျပည္မြဲတယ္ဆိုတာကို နားလည္ေတာ႔တယ္။ အဲဒီလို သယံဇာတေၾကာင္႔ကိုးဗ်။ ေတာ္လိုက္တဲ႔ ေပါေကာလီယာဗ်ာ။
စာအုပ္စာေပဆိုတာ အဲလိုပါဆို။
ဒီေတာ႔ စာဖတ္ၾကပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔ေလာက္ မဖတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို စံထားျပီးသာ စာဖတ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆို အခုစာဖတ္သက္ရင္႔ေတာ႔ စာေတြလည္း ေရးႏိုင္ေနျပီေလ။ ဟိုတုန္းက ကတည္းကကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ႔ စာေတြဟာ သိပ္ျမင္႔ေတာ႔ လူေတြနားမလည္ၾကဘူးဗ်။ စာဖတ္သက္ကလည္း ကြာတာကိုး။ ပထမဆံုးေရးျဖစ္တာေတာ႔ ရည္းစားစာေတြဗ်။ မရယ္နဲ႔ေလ။ ရည္းစားစာေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္က စာတအားဖတ္ေတာ႔ အဆင္႔ျမင္႔ျမင္႔ေရးတာရယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္ေကာင္မေလးမွ နားမလည္ေတာ႔ ရည္းစားစာမွန္းေတာင္ သိၾကတာမဟုတ္ဘူးေလ။ သူတို႔ကေတာ႔ အရွက္ေျပ ေျပာၾကရွာပါတယ္ ကိုေအာင္မ်ဳိးၾကီး လက္ေရးက သဲေျမပြပြထဲ ေခြးလက္သည္းျခစ္ထားသလိုပဲမို႔ ဘာမွကို ဖတ္မရပါဘူးတဲ႔။ ထားပါေလ။ အိုင္က်ဴနိမ္႔တဲ႔လူေတြဟာ ဒီလုိပါပဲ။ ေဟာ ေနာက္ေတာ႔ ရတနာရွိရာ ပုလဲလာဆိုတာလို ကၽြန္ေတာ္႔စာေတြကို နားလည္တဲ႔ ကေလးမဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရည္းစား ျဖစ္ပါေရာလား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ အိုင္က်ဴျမင္႔ရည္းစားစာကို နားလည္ျပီး အေျဖျပန္ေပးတဲ႔ အဲဒီ အျမဳေတေလးကို တခါတည္းဆြဲစိလုိက္တာေပါ႔။
ဒါမ်ဳိးလက္လြတ္ခံလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ သူေလးဟာ အခုအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ မိန္းမျဖစ္ေနေပါ႔။ ဒီေတာ႔မွ သူ႔ကို ျပန္ေမးရတယ္။ မိန္းမ မင္းငါေပးတဲ႔ ရည္းစားစာကို ဘယ္လိုနားလည္တုန္းလို႔။
ေယာက်ၤားက မိန္းမကို လူလစ္တုန္းလာေပးမွေတာ႔ ရည္းစားစာဆိုတာ သိတာေပါ႔ အကိုရယ္၊ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးဖတ္ၾကည့္မေနပါဘူး၊ က်မၾကိဳက္ေတာ႔ အေျဖျပန္ေပးလိုက္တာပဲေလ မဟုတ္လို႔ ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္လည္း က်မက စာမွမတတ္ဘဲ အကိုရဲ႕တဲ႔။ အင္းေလ စာတစ္ပုဒ္ကို မဖတ္ဘဲ အဓိပၸါယ္ေကာက္ႏိုင္တဲ႔ မဒမ္ေအာင္မ်ဳိး အိုင္က်ဴဟာ ဘယ္နိမ္႔လိမ္႔မတုန္း။ ဒါေၾကာင္႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္႔လို စာဖတ္အားေကာင္းတဲ႔ ေကာင္ရဲ႕မိန္းမျဖစ္လာတာေပါ႔။
ဒီေတာ႔ ေျပာခ်င္တာက စာဖတ္ၾကပါဗ်ာ။ သေဘာေပါက္ေစခ်င္တာက အျပင္မွာ မိသားစုတစ္ခုရဲ႕ အဓိကက်တဲ႔ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနရလို႔ ပင္ပန္းမႈေတြကို တစ္ခဏတာ အပန္းေျဖတဲ႔အေနနဲ႔ ေဖ႔ဘြတ္ေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေပါျပေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေပါေတာေတာ မထင္ၾကပါနဲ႔။ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာသိပ္ဖတ္သူပါ။ တစ္ေန႔ကို စာဖတ္ခ်ိန္ ငါးနာရီေလာက္ရွိပါတယ္။ စာအုပ္ ေလးငါးအုပ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေတြခ်ည္း စာလံုးေပါင္း ဖတ္ေနရံုနဲ႔ ငါးနာရီၾကာသလားကြာလို႔ ခင္ဗ်ားက ေစာဒကတက္မလို႔လား။ အဲဒါပဲေလ။ ခင္ဗ်ားမွ မသိတာ။ ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ကေလးထိန္း အႏွီးေလွ်ာ္ရင္း ဖတ္ရတာဗ်။ မိန္းမက အလုပ္သြားေတာ႔ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးထိန္း အႏွီးေလွ်ာ္ရတယ္ေလ။
မရယ္ပါနဲ႔ မိတ္ေဆြ။ ပုခက္လႊဲတဲ႔လက္ဟာ ကမာၻၾကီးကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္တယ္လို႔ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဆိုးလာရင္ အကုန္ကိုင္လႈပ္ပစ္မိလိမ္႔မယ္။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၁၄၊၀၆၊၂၀၁၅
No comments:
Post a Comment