"မင္း အဲဒီ သဲတင္တဲ႔ ေမာ္ေတာ္ေတြေပၚမွာ သြားလုပ္မလား။ တစ္ေန႔ (၇၀၀) ေလာက္ရမွာ။ နားတဲ႔ရက္မွာ သြားလုပ္ေလ၊ ငါေျပာေပးမယ္"
ကိုၾကီး မ်က္ႏွာကို တစ္လွည့္၊ ဧရာဝတီျမစ္ထဲက သဲစုပ္ေမာ္ေတာ္မ်ားကို တစ္လွည့္ ၾကည့္ရင္းက ကၽြန္ေတာ္ေတြေဝေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ပိုက္ဆံ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ သည္ရပ္ကြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုသို႔ အလုပ္ၾကမ္းသမားမ်ားႏွင္႔ အတူလုပ္ရမွာကို ရွက္ေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး ကိုၾကီး"
မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ရင္းက ကၽြန္ေတာ္ကိုၾကီးကို ျငင္းမိသည္။
"မင္း မႏၲေလးကို လာတာ ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း၊ အေပ်ာ္လား၊ ငါဆို အရင္က ေက်ာက္သယ္တဲ႔ ကားၾကီးေတြနဲ႔ လိုက္ျပီး အလုပ္လုပ္ခဲ႔ရတာ၊ မင္းက ဘာရွက္ေနတာတုန္း၊ ….."
ကိုၾကီးစကားေတြထက္ ကိုၾကီးမ်က္ႏွာက အထင္ေသးရိပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ပိုျပီး အေနခက္ေစသည္။ လုပ္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရ အေကာင္းသား ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္ျပီး ကိုၾကီးကို ျပန္ေမာ္႔ၾကည့္လိုက္စဥ္မွာပင္
"မင္း အေမက ငါ႔ကို အပ္ထားတာ၊ ငါလည္း မင္းကို အဲလို အႏၲရယ္မ်ားတဲ႔ အလုပ္မ်ဳိးကို မခိုင္းပါဘူး။ မင္းစိတ္ကို စမ္းၾကည့္တာပါ"
ထို႔ေနာက္ ကိုၾကီးကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘာမွ မေျပာေတာ႔။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ဘက္ကို လမ္းေလ်ာက္ျပန္ခဲ႔ ၾကသည္။
ကိုၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ အေမ၏ ေမာင္ဝမ္းကြဲျဖစ္ ၍ အမွန္မွာ ဦးေလးေတာ္သည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကုိ ကိုၾကီးလို႔သာ ေခၚပါသည္။ ထိုစဥ္က သူသည္ မႏၲေလးမွာ အိမ္ေထာင္က်ျပီး မန္းစည္ပင္၏ 'အေဆာက္အဦး ႏွင္႔ ကုန္ရံု ဌာန' ေအာက္မွ 'က်ဴး' ဟု အမ်ားေခၚေသာ က်ဴးေက်ာ္ခြန္ေကာက္ေသာ အရာရွိေလးအျဖစ္ ႏွင္႔ အဆင္ေျပေနစ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းျပီးစ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေမက ကိုၾကီးႏွင္႔တိုင္ပင္ျပီး မန္းစည္ပင္တြင္ အလုပ္တစ္ေနရာ ရေရးအတြက္ ထြန္းလွဂိုေဒါင္ဝင္းတြင္ ေန႔စားအလုပ္သမား အျဖစ္ သြင္းေပးလိုက္သည္။ ေနေတာ႔ ကိုၾကီးအိမ္ရွိရာ (ယခင္) စိန္ပန္းက ေနပူရြာမွာေနသည္။ ေန႔စဥ္ စက္ဘီးျဖင္႔ က်ဳံးေတာင္ဘက္တြင္ ရွိေသာ ထြန္းလွ ဂိုေဒါင္ဝင္းကို သြားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝ၏ အခက္ခဲ ဆံုးေသာ ကာလမ်ား ျဖစ္သည္။
အေမက ေယာက်ာၤးဆိုတာ 'တံုးဆိုတိုက္ က်ားဆိုကိုက္' ေလာကဓံကို ခံႏိုင္ရမည္ဟူေသာ သေဘာမ်ဳိးရွိသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရကား 'ကိုယ္႔ထူး ကိုယ္ခၽြန္' သမား ကိုၾကီးႏွင္႔ ပလဲနံပ သင္႔ကာ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြေထာင္း၍ အိမ္၏ စီးပြားေရးလည္း ေျခကုန္လက္ပမ္း က်ကာစ ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေက်ာင္းသားဘဝ လက္ေၾကာမတင္းခဲ႔ေလသမွ် စည္ပင္မွာ ေအာင္ေျခသိမ္း အကုန္လုပ္ရေတာ႔သည္။
အလုပ္ဝင္သည့္ေန႔မွစ၍ ေျမာင္းဆယ္ရသည္။ လမ္းေဘး အခြန္မေဆာင္ ဆိုင္းဘုတ္မ်ား လိုက္ျဖဳတ္ရသည္။ တခါတရံ ထမင္းကို လမ္းေဘးမွာပင္ ပုဆိုးခင္းျပီးစားရသည္။ လူျမင္လွ်င္ ရွက္ေသာေၾကာင္႔ ရဲရဲ မၾကည့္ဝံ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္လို ဘဝတူေတြ ၾကားမွာ ေနသားက်လာသည္။ ဒါကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ေနေသာ ေနပူရြာမွာ စည္ပင္ရံုးႏွင္႔ အလွမ္းကြာေသာေၾကာင္႔ အရပ္ထဲမွာ အရာရွိေလး၏ ညီအျဖစ္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို နည္းနည္း ေခါင္းေမာ႔ခ်င္တတ္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္က အခုလို ရံုးအားရက္မ်ဳိးတြင္ ကိုၾကီးက သဲေမာ္ေတာ္ေပၚ အလုပ္လုပ္ရန္ေျပာ ေသာအခါ ရွက္၍ ေခါင္းခါမိသည္။
သို႔ေသာ္ ကိုၾကီးက အထင္ေသးစကားျဖင္႔ ရႈံ႕ခ်သည္ကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မခံလိုပါ။ ေနာက္ဆို ကိုၾကီး ဘာခိုင္းခိုင္း လုပ္ပစ္မည္ဟုပင္ သႏိၲ႒ာန္ ခ်မိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေဖ႔လို လက္ေၾကာမတင္း ဟု အေျပာခံရမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မခံလို။ မိမိကို အေျပာမခံလို၍ထက္ အေဖ႔ကို သူမ်ား အျပစ္ေျပာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မခံႏိုင္ ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ "မိန္းမလိုခ်င္ စည္ပင္ဝင္၊ ရရာစြဲမလား 'စိမ္းလန္း' (သစ္ပင္စိုက္ေသာ ဌာန) သြား၊ မရတဲ႔ အဆံုး ဘကုန္း သံုး (ဘ/၃ - မႏၲေလး ျမိဳ႕သစ္၏ အေပ်ာ္မယ္မ်ား စံျမန္းရာ ရပ္ကြက္) " ဟု ေၾကြးေၾကာ္ၾကသည့္ သာမန္လူမ်ား ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၾကေသာ စရိုက္ၾကမ္းၾကမ္း မန္းစည္ပင္ ေန႔စားလုပ္သားေတြ ၾကားမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အထာက်ေအာင္ ေနတတ္လာခဲ႔သည္။
"မင္းကို ေတာထဲမွာ က်ားလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ႔ကြာ၊ အားကုန္သံုးျပီးေတာ႔ လြတ္ေအာင္ေျပးေဟ႔၊ မလြတ္ရင္ေတာ႔ မင္းေသမွာပဲ။ လြတ္ခဲ႔ရင္ေတာ႔ ရြာျပန္ေရာက္တဲ႔ အခါ ေတာထဲမွာ က်ားအလိုက္ခံရတဲ႔ အေၾကာင္းကို ရယ္ပြဲဖြဲ႔ ေျပာေနႏိုင္မွာပဲ" ဟု ကိုၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို စိတ္ဓါတ္မက်ရန္ အားေပးသည္လားမသိ ေသာ အဆိုပါ စကား ျဖင္႔ ႏွစ္သိမ္႔ဖူးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ယခု ဤစာကို ေရးေနျခင္းသည္ က်ားလိုက္ခံခဲ႔ရေသာ အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပေနသည္ႏွင္႔ အနည္းငယ္ဆင္ဆင္ တူပါသည္။ လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝ အေျခအေနသည္ အင္မတန္ သာယာေနသည္ မဟုတ္ေသာ္ျငား၊ 'လူရိုေသ၊ ရွင္ေလးစား' ဘဝတစ္ခု တြင္ ေနေနႏိုင္ျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္ျမိဳ႕ေသာ၊ က်ားႏွင္႔တူေသာ အတိတ္ကဘဝ၏ ဖမ္းစားမႈေအာက္မွ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင္႔ ေျခကုန္သုတ္ခဲ႕မိေသာေၾကာင္႔ ဟု ဆိုႏိုင္ေကာင္းရာပါသည္။ ေျမာင္းထဲမွ ဘဝကို လမ္းေပၚေရာက္ေအာင္ ၾကံဳးတက္ခဲ႔ရသည္ကိုသာ ေျပာလိုရင္းျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လက္ရွိအေျခအေန အေပၚ မာနတက္ျပီး ဝါ၍ဆိုသည္ လည္း မထင္ေစလိုပါ။
ကိုၾကီးသည္ ယခုေသာ္ မန္းစည္ပင္မွာ အေတာ္ၾကီးေသာ ရာထူးတစ္ခုကို ထမ္းေဆာင္ေနျပီျဖစ္သည္။ သူက ကိုယ္႔ထူးကိုယ္ခၽြန္သမား လူေတာ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည္ မဟုတ္ေသာ္ျငား လူညံ့တစ္ေယာက္အျဖစ္ အႏွိမ္မခံရေအာင္ေတာ႔ သတိထားျဖစ္သည္။ ပင္ကိုယ္ဗီဇအားျဖင္႔ ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူေတာ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္မွန္း ကိုယ္႔ဟာကိုယ္လည္း ရိပ္မိတတ္ခဲ႔ပါသည္။
တစ္ခါတရံ ေလာကဓံကို လက္ေျမာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာေသာ အခါ အေမသည္ အျပံဳးႏွင္႔ ဆီးၾကိဳတတ္ေသာ္ျငား၊ အလုပ္လက္မဲ႔ အျဖစ္ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၾကာရွည္ မေနေစပါ။ အေမ႔ဝါဒက 'အလုပ္မလုပ္ေသာ ေယာက်ၤားသည္ လူညြန္႔တံုးေသာ' ဟူ၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အလုပ္မ်ဳိး စံုခဲ႔ရသည္။ အခက္ခဲဆံုးေန႔မ်ားကို ယခုေန ျပန္သံုးသပ္မိေသာ အခါ မိမိ မေတြ႔ၾကံဳဖူးေသာ အေျခအေနတစ္ခု၊ အလုပ္တစ္မ်ဳိးတြင္ ေနသားက်ရန္ၾကိဳးစားရစဥ္မ်ား၌ အစဦးရက္မ်ားသည္ ပို၍ ခက္ခဲတတ္သည္ကို မွတ္မိသည္။
စည္ပင္ဝင္စက အစဆံုးရက္မွာ ေျမာင္းဆယ္ ရေတာ႔ လူမွာ ရွက္လြန္း၍ ေခါင္းမေဖာ္ဝံ႔သလို၊ ရြံလွ၍ အံလိုက္ရသည္မွာလည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားအၾကား 'ေက်ာင္းသား ကေတာ႔ကြာ' ဟုဆိုကာ ရယ္စရာ ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။
တစ္ခုေသာ ေႏြေနပူပူမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္တြန္းလွည္းေလးႏွင္႔ ကက္ဆက္ဖြင္႔လွ်က္ ေရခဲေခ်ာင္းသည္လည္း ျဖစ္ခဲ႔ဖူးသည္။ ပထမဆံုးရက္မွာ တြန္းလွည္းႏွင္႔ အိမ္ကထြက္ေတာ႔ ရွက္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ေနာက္ေတာ႔ အျမတ္ေငြေတြကို ကိုယ္တိုင္ေရတြက္ရင္းက ေပ်ာ္သလိုလို ေနသားက်လာသည္။
ေနာက္ဘဝ တဆစ္ခ်ဳိးမွာ အျဖဴ အစိမ္းဝတ္လွ်က္ အေထြေထြလုပ္သား ရာထူးေလးျဖင္႔ ေတာရြာတစ္ရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာ ဘဝျဖင္႔လည္း ေနခဲ႔ဖူးသည္။ 'ေက်ာင္းဆရာ လာပေဟ႔' ဆိုကာ ကားခေတာ႔ တစ္ဝက္ေၾကးပဲ ရေတာ႔မယ္ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ျဖင္႔ ျပံဳးစိစိၾကည့္ၾကေသာ စပါယ္ယာမ်ားကို စိုးရြံ႕စြာ အေနခက္ခဲ႔သည္မ်ားမွာလည္း အစဦးေန႔ရက္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ႔ ထိုသို႔ ခံရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္၊ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းဆရာတိုင္း ပင္ျဖစ္သည္။ အေျပာမခံလိုလွ်င္ အျဖဴအစိမ္းကို အိတ္ထဲထည့္ျပီး ရိုးရိုးအဝတ္ျဖင္႔ ကားခ အျပည့္ေပးစီးလိုက္ရံုသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပိုက္ဆံက အေရးၾကီးသည္ ဆိုေတာ႔ သူလိုကိုယ္လို ေက်ာင္းဆရာေတြ ၾကားမွာ ေနသားက်စြာ ျဖတ္သန္းတတ္လာခဲ႔သည္။
တခ်ဳိ႕အရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ မျဖစ္မေန ေက်ာ္ျဖတ္ရေလသည္။ ဓါတ္ခြဲခန္းတြင္ သင္တန္းတက္စက အနံ႔ဆိုးလြန္း၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဆာင္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထမင္းမစားႏိုင္။ ယခုေသာ္ တခါတရံ အလုပ္ထဲမွာပင္ ေန႔လည္စာ စားသည္။ ေဆာင္းတြင္းတြင္ ေရခ်ဳိးလွ်င္ ပထမဆံုး တစ္ခြက္၊ ႏွစ္ခြက္သာ ေအး၍ ခ်ဳိးေနရင္းက ေနာက္ခြက္မ်ားတြင္ မေအးေတာ႔။ သို႔ေသာ္ အေအးမခံလို၍ ထိုေအးေသာ ပထမ တစ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ကို သြန္ျပီး ခ်ဳိး၍ မျဖစ္။ ထိုေအးေသာ ေရခြက္မ်ားကို ခ်ဳိးျပီးမွ ေနာက္ခြက္မ်ားတြင္ ခံႏိုင္ရည္ရွိသည္။ ထိုသို႔ မေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္၍ ေရမခ်ဳိးဘဲ ေနလွ်င္လည္း တစ္ေနကုန္ ျငီးစီစီႏွင္႔ ႏွစ္ပါးသြားရမည္သာ ျဖစ္သည္။
လက္ရွိထက္ ေကာင္းမြန္ေသာ အေျခအေနတစ္ခုကို ျမင္သည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ရဲဝံ႔စြာ ေျပာင္းရဲဖို႔ သာလိုပါသည္။ ေျပာင္းလိုက္ေသာ အေျခအေနတစ္ခုတြင္ အစဦးေန႔ရက္မ်ား၏ စိန္ေခၚမႈကို မလြဲမေသြ ေက်ာ္ျဖတ္ရမည္ျဖစ္ျပီး၊ ထို႔ေနာက္တြင္ လူသည္ ထိုပစၥကၡ အေျခအေနမွ 'အႆာဒ' ေခၚ ေမြ႔ေလွ်ာ္ဖြယ္ကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိလာျပီး၊ ဘဝတြင္ ေနေပ်ာ္ဖြယ္ျဖစ္လာမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအတြက္ မိမိက ဘာမွ ေၾကာင္႔ၾက စိုက္ရန္မလို။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ သတၱဝါ၏ သေဘာမွာ 'နိကႏၲိ' ေခၚ ဘဝကို တပ္မက္ေသာစိတ္ က ေမြးရာပါ ပါျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ပင္။ လိုအပ္လွ်င္ သို႔မဟုတ္ ပိုေကာင္းမည္ ထင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျပာင္းရဲဖို႔သာလိုပါသည္။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၁၈/၀၅/၂၀၁၄
တနဂၤေႏြ
No comments:
Post a Comment