တစ္ေလာက သမၼတၾကီးက အရက္အစား ႏြားႏို႔ေသာက္ဖို႔ ေျပာသည္။ အရက္သည္ ျပည္သူ႔ အပန္းေျဖ ပစၥည္းျဖစ္၍ ႏြားႏို႔သည္ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူမသိ၍သာ ျဖစ္သည္။ အခု ဒုသမၼတက တစ္ရက္ ဝင္ေငြႏွစ္ေထာင္ ရွိလွ်င္ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္စြာ ေနႏိုင္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမြက္သည္ၾကားရသည္။ သူသည္ ေဈးျခင္းေတာင္းကိုင္ ျပီး ေဈးဝယ္ဖူးသူ မဟုတ္သလို၊ ဆန္ေဈးတက္တာကိုလည္း ဂရုထားစရာ မလိုေသာ လူမ်ဳိး ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔သာ ဤသို႔ အလြဲလြဲ အမွားမွား၊ ပ်က္ေခ်ာ္ေသာ စကားကို ဆိုမိတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႔ကို အျပစ္ဆိုလိုေသာ ေၾကာင္႔ ယခုလို ေျပာသည္ မဟုတ္ရပါ။
ျမန္ျပည္သမုဒၵရာတြင္ ဆင္းရဲတြင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးက နက္လွသည္ျဖစ္ရာ ေတာ္ရံု အေပၚကလူမ်ား ေအာက္ကို မည္သို႔မွ် ေထာက္၍ မမီႏိုင္ေပ။ အေပၚဆံုးႏွင္႔ ေအာက္ဆံုးအလြာၾကားမွာ လက္လွမ္း မမီတာေတြ မ်ားလွသည္။ ထိုသို႔ မမီၾကသူမ်ားတြင္ ထိုထို လူတန္းစားမ်ား အျပင္ ေနာက္လူတန္းစား တစ္မ်ဳိး၏ မမီျခင္းလည္း ရွိေပေသးသည္။
. . . . . . x . . . . . x . . . . . .
သူ႔နာမည္ကား စိုးၾကီးမည္၏။
သူတို႔ အေမမ်ား ေမြးပဲ ေမြးႏိုင္ပေလ။ ဆယ္႔သံုးေယာက္ေတာင္မွဆိုပဲ။ သို႔ေသာ္ 'သီးမွည့္ တဝင္းဝင္း၊ သီးကင္း တစ္ျဖဳတ္ျဖဳတ္' ဆိုတာလို ငယ္ငယ္ကတည္းက တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြကုန္ၾကျပီး ေလးေယာက္သာ အဖတ္တင္သည္။ ေယာက်ၤားေလး သံုးေယာက္ႏွင္႔ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထိုအထဲ တစ္ေယာက္သာ က်ပ္ျပည့္သည္။ မိန္းကေလး ျဖစ္သည္။ ျပီးခဲ႔ေသာႏွစ္က အငယ္ဆံုး ေယာက်ၤားေလး ဆံုးသည္။ ရြာထဲ ကေတာ႔ သူေသတာကို စိတ္မေကာင္းသည့္ ၾကားမွပင္ ဝဋ္ကၽြတ္တာပဲဟု ေျပာကာ ဝမ္းေျမာက္ၾကေသးသည္ ဆို၏။
က်န္ႏွစ္ေယာက္ကား စိုးၾကီး ႏွင္႔ မ်ဳိးၾကီး ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္မွ စာမတတ္။ က်ပ္မွ မျပည့္ေတာ႔ ဘယ္စာတတ္မတုန္း လို႔ ေျပာစရာ ရွိေသာ္လည္း၊ က်ပ္ျပည့္ေသာ သူတို႔ႏွမလည္း စာမတတ္သလို သူတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းဆိုသဟာကို မသိ။ ႏွမက အိမ္ေထာင္သည္။ ထိုအိမ္မွာပင္ သူတို႔ညီအစ္ကို ကပ္ရပ္ေနသည္။ အငယ္ေကာင္ မ်ဳိးၾကီး က အရက္ၾကိဳက္သည္။ အရက္တိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ဘာခိုင္းခိုင္း ဖင္ေပါ႔သည္။ စိုးၾကီးက မေသာက္။ သို႔ေသာ္ သူကိုလည္း ပဲေပး၊ ႏွမ္းေပ၊ ႏွစ္ရာေပး၊ သံုးရာေပးႏွင္႔ တစ္ရြာလံုးကခုိင္း ၾကသည္ပင္။
ကိုင္းထဲမွာ ပဲေကာက္လိုက္လို႔ သူမ်ားေတြ တစ္မြန္းတည့္ ရွစ္ရာ ရလွ်င္၊ စိုးၾကီးကို ငါးရာေလာက္ႏွင္႔ ေပးကာခိုင္းႏိုင္သည္။ ဤသို႔ ခုိင္းေသာေၾကာင္႔ အခင္းရွင္ကို မတရား ေခါင္းပံု ျဖတ္သည္ မထင္သင္႔။ စိုးၾကီးက က်ပ္မျပည့္ ဟူသည့္ အတိုင္း ရံခါ သူ႔ ဗီဇကို ျပတတ္သည္။ ပူလြန္းလွ်င္လည္း သူေရာဂါက ေဖာက္တတ္သည္။ တစ္ခါက ပဲသီးေကာက္ရမည့္ အစား ပဲပင္ေတြ ႏႈတ္ပစ္ဖူးသည္ဆို၏။ ေနာက္ သူ႔ကို လူေတြ ဝိုင္းစၾကလွ်င္လည္း မေကာက္ပဲ ျပန္သြား တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အခင္းရွင္ေတြမွာ သူ႔ကို ေခၚသာ ခိုင္းရသည္၊ အိမ္ျဖည့္ သေဘာမ်ဳိးသာ။ ယံုၾကည္၍ေတာ႔မရ။
မ်ဳိးၾကီးက အရက္ၾကိဳက္ သေလာက္၊ စိုးၾကီးကမူ သူ႔ကို မိန္းမ ေပးစားမည္ ေျပာလွ်င္ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သည္။ အပ်ဳိရြယ္ရြယ္ ရွိေသာ မည္သည့္ အိမ္မဆို၊ ဘာခိုင္းခိုင္း ဖင္ေပါ႔စြာ လုပ္ေပးတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ႔ ေရထမ္းတံပိုး တစ္ခုႏွင္႔ တစ္ေနကုန္ ေရထမ္းေနတာသာ ေတြ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ေတြ႔ေတာ႔ ကိုစိုးၾကီး အသက္က ငါးဆယ္ေက်ာ္ျပီဟု သိရသည္။ သူေျပာ၍ သိသည္မဟုတ္။ သူႏွင္႔ရြယ္တူ ရြာသားမ်ားက သူ႔အသက္ကို မွန္းျပီး ေျပာၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ကိုစိုးၾကီးသည္ မိမိ အသက္ကိုမွ် သိသူ မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေဆးရံုကဆရာ ဟု ရြာခံေတြက မိတ္ဆက္သည့္သေဘာ ေျပာျပေတာ႔၊ သူေခါင္းက ဘုၾကီးကို ျပရွာသည္။ ကုေပးဖို႔လည္း ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးကုသည့္လူ မဟုတ္ေၾကာင္း ကိုစိုးၾကီးကို ေျပာ၍ နားလည္မည္လည္း မဟုတ္။ သူသည္ စကားကိုမွ် ေလးလံုးကြဲသူ မဟုတ္ပါ။
သူ႔ကိုခိုင္းလွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္ခုခုေတာ႔ ေပးမွ ကိုစိုးၾကီးက ေက်နပ္သည္။ နည္းသည္ မ်ားသည္ေတာ႔ သိပ္ေစာဒက မတက္။ သို႔ေသာ္ ပိုက္ဆံ တန္ဖိုးကိုေတာ႔ သိတတ္သည္။ တစ္ေထာင္တန္ႏွင္႔ လဘက္ရည္ ေသာက္လွ်င္ အအမ္းေတာ႔ ျပန္ေတာင္း ဖို႔ သိတတ္သည္။
ရြာမွာ ၾကက္ခ်က္ခ်င္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုစိုးၾကီးကို ခိုင္းသည္။ ဟိုဘက္ ကၽြန္းက ဖရဲသီးစားခ်င္လွ်င္လည္း ေနပူက်ဲက်ဲ သြားဝယ္ေပး တတ္သည္။ တစ္ခါတရံလည္း ညည ငွက္ကေလးဘာေလး ရိုက္ယူလာတတ္သည္။ သူမ်ားေတြက 'မင္း ဆရာေလးဆီကက် ပိုက္ဆံ မေတာင္းဘူး' ဝိုင္းစလွ်င္ 'သူက ဧည့္သည္ေလ' ဟု ျပံဳးျဖီးျဖီး အပိုးမသတ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင္႔ ေျဖေလ႔ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မေပးျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မွ သူအံ႔ဩသြားေအာင္ မ်ားမ်ားေလး ေပးမည္ဟု ရည္မွန္းထားေသာ ေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။ ဒါကို မသိေသာ္လည္း ကိုစိုးၾကီးကေတာ႔ မျငီးမျငဴ လုပ္ေပးရွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပိုက္ဆံေတာ႔ လိုခ်င္ဟန္ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မည့္ေန႔က တည္းအိမ္မွာ တရစ္ဝဲဝဲ လုပ္ေနသည့္ ကိုစိုးၾကီးကို ေခၚျပီး တစ္ေသာင္းတန္ အသစ္ကေလး တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ သူအံ႔ဩကာ ဝမ္းသာလာမည့္ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေပးေသာ ပိုက္ဆံကို သူမယူပါ။
"ယူေလ ကိုစိုးၾကီး"
သူက မဝံ႔ မရဲႏွင္႔ တစ္ခုခုကိုသာ ေျပာခ်င္ေနဟန္ ရွိသည္။
"ဘာလို႔ မယူတာတုန္း"
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေမးလိုက္သည္။
"ပိုက္ဆံပဲေပးပါ"
"ဟ ဒါပိုက္ဆံေလဗ်ာ"
ေဘးလူေတြလည္း ဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ ကိုစိုးၾကီးက မရယ္ပါ။ လူေတြ ဝိုင္းရယ္ခံရ ျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ ရိုးေနျပီး ျဖစ္သည္။
"ပိုက္ဆံ ပဲေပး"
သူဒါပဲ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ထဲက ပိုက္ဆံကို သူမယူ။
ေနာက္ေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူသည္ တစ္သက္ႏွင္႔တစ္ကိုယ္ တစ္ေသာင္းတန္ကို ျမင္ဖူးသူမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲက တစ္ေသာင္းတန္ကို ေငြမမွတ္။ သူ႔ကို သူမ်ားေတြလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာင္ေနာက္ကာ တခုခုကို ေပးသည္ အထင္ရွိသြားဟန္ရွိသည္။ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္း။
ေနာက္ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္တန္ ဆယ္ရြက္ႏွင္႔ လဲလွယ္ေပးလိုက္သည္။
ပိုက္ဆံမ်ားကို အျမီးျပန္ ေခါင္းျပန္ စီကာ စဥ္ကာ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ လုယူလိုက္မွာ စိုးသည့္အလား၊ ေသခ်ာ ခါးပံုစထဲ လိပ္သြင္းရင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုပင္ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ သူ႔အိမ္ဘက္သို႔ ေျပးေလသည္။
ဤသို႔၊ ထိုသို႔ အႏွီသို႔ စိုးၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္က အမတ္မင္းမ်ား အေပ်ာ္ေသာက္သည္ ဆိုေသာ အရက္သည္ သိန္းေလးဆယ္ေက်ာ္ တန္သည္ဟူေသာ ၾကာဖူးနားဝကို ေဖာက္သည္ခ်လွ်င္ လက္ခံပါမည္ေလာ။
သိန္းဆယ္ဂဏန္းခ်ီေသာ လက္ပတ္ နာရီရွိပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကို အရူးလို႔ထင္မည္လား မေျပာတတ္။
မမီတာေတာ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည္။ ႏြားႏို႔သမား ႏွင္႔ ႏွစ္ေထာင္တန္ လူသားတို႔ မမီတာက တစ္မ်ဳိး၊ စိုးၾကီး မ်ဳိးၾကီး တို႔ ညီအစ္ကို တေတြ မမီတာက တစ္မ်ဳိး၊ ဘယ္တစ္မ်ဳိးသည္ ေကာင္းပါသနည္း။ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဟိုမေရာက္ သည္မေရာက္ႏွင္႔ ေအာက္ကိုၾကည့္ျပီး သနားသလိုလို၊ အထက္ကို ေမွ်ာ္ျပီး သြားရည္က်သလိုလို ျဖစ္ေနၾကေသာ လူတန္းစား တစ္မ်ဳိး၏ မီခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေသာ ယက္ကန္၊ ယက္ကန္ အျဖစ္သည္ေကာ ေကာင္းပါ၏ ေလာ။ ဤသို႔၊ ထို႔သို႔၊ အႏို႔သို႔ သာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဉာဏ္မီသေလာက္ အေတြး ေထာက္မိ ပါေတာ႔သည္။
ေအာင္မ်ဳိးသူလြင္
၂၂/၀၅/၂၀၁၄
ၾကာသပေတး
ည ၀၉:၅၀
